Hoi dames, Ben hoogzwanger van nummer 2. Bij de 1e vond ik de kraamtijd heel zwaar, oa omdat de borstvoeding niet goed lukte. omdat ik perse toch bv wilde geven, heb ik 8 weken fulltime gekolfd. Ik heb het toen dus ook mezelf zwaar gemaakt, dat ga ik nu anders doen. Maar waar het eigenlijk over gaat is, wat mag je van je partner verwachten qua ondersteuning tijdens de nachtvoedingen? Hij had de vorige keer zoiets van: jij geef bv dus jij moet er toch uit, dus ik blijf liggen. Jij hebt bovendien ook verlof. Maar ik was zo aan het eind van mijn latijn na een zware bevalling, en als onervaren moeder kon ik gerust 15 minuten over een schone luier doen. Ik miste zijn steun en vond het erg dat hij me werkelijk geen een nacht geholpen heeft, zelfs niet in de weekend. Toentertijd heb ik daar wel wat van gezegd, maar ik heb hem ook gespaard omdat zijn moeder in die periode terminaal was en ook vrij snel na de bevalling overleden is (maand later). Dus daar was hij ook veel mee bezig. Maar hij wil niet echt inzien - ondanks dat ik het daar later vaak met hem over heb proberen te praten - dat je als kraamvrouw echt wel wat meer steun van je partner mag verwachten. Overdag deed hij trouwens ook niet veel. Nu is hij gelukkig een heel lieve vader voor onze peuter, maar ik heb zijn steun in de kraamtijd ontzettend gemist en voelde me erg eenzaam. Hoe hielp jullie partner jullie tijdens de kraamweken en de nachtvoedingen? Alvast dankjewel!
Hier is het eigenlijk altijd zo geweest (maar zeer zeker de eerste weken) dat mijn man de baby uit bed haalde, verschoonde (of ervoor of tussen twee borsten in) en bij mij in bed neerlegde zodat ik kon voeden. Hij sliep dan even, verschoonde de luier, andere borst en bracht haar ook vaak weer terug naar bed. Later bracht ik ze zelf weer terug naar het bedje, maar halen ging meestal gewoonweg niet met spontaan leeglopende borsten die al ingewikkeld zaten in badlakens ed Daarnaast vond mijn man ook dat het voeden zelf al veel van mijn energie vergde dat ik er niet ook nog uit hoefde om haar te halen. Hij was blij zo ook zijn steentje te kunnen bijdragen.
Nou, ik herken het heel goed!! Mijn man is bij alle 3 de eerste nacht er mee uitgegaan om de kleine te verschonen/aan te geven voor bv of om het flesje te maken maar daarna stond ik er vrij snel alleen voor... Ik snap ook werkelijk niet dat sommige mannen niet snappen dat je moe bent, na een zwangerschap, bevalling etc. Het feit dat je verlof hebt wil wat mij betreft niets zeggen, zeker die eerste nachten niet, dan kun je gewoon die hulp en ondersteuning goed gebruiken! Zeker bij bv! Hier dus ook een aantal zeer negatieve ervaringen wat betreft de eerste nachten na de bevalling en een man die vond dat 5/6 uurtjes slapen met met tussendoor voeden/kolven best veel slaap was De kraamperiode na de eerste 2 bevallingen waren wat mij betreft dus best zwaar, bv/kolven en bij beide bevallingen een behoorlijke knip gehad waardoor ik ook moeizaam uit bed kwam 'snachts en er dan alleen voor staan vond ik zeer teleurstellend... Nu bij de 3e ging het stukken beter maar mss ook omdat ik meteen fv gaf. Ik doe de nachten omdat mijn man niet wakker te krijgen is en ik toch wakker lig. Maar hij doet de late fles zodat ik al kan slapen en hij staat 's morgens op als de kleine zo vroeg is dat ik nog kan blijven liggen. Net 3 weken vakantie gehad bijv. en ik heb alle dagen uitgeslapen; heerlijk! Maar goed, wat je mag verwachten? Ik vind dat je mag verwachten dat hij je ondersteund daar waar jij het nodig hebt; vind jij het fijn als hij de kleine verschoond en aangeeft zodat jij kunt blijven liggen, vind ik dat hij dat moet doen. Ja je hebt verlof maar je bent net bevallen!!! En dat je verlof hebt wil nog niet zeggen dat je niet moe bent, als je overdag nog even kunt slapen of liggen wil het nog niet zeggen dat je niet liever snachts slaapt en dat het best zwaar is zo'n periode van gebroken nachten. Dus ik denk dat het goed is om vooraf mss wat afspraken te maken.
Ik ben niet helemaal een goede vergelijking want ik heb geen bv gegeven. Maar toch even hoe wij het deden. Voeding rond 19/20 uur deed ik zelf. Daarna ging ik lekker naar bed, manlief deed de late voeding 23/24 uur. En de vroege ochend/nachtvoeding deed ik, wanneer deze voor 6.30 uur was. Hierdoor kon ik al vrij snel 6, 7 of 8 uurtjes slapen. En mijn man maakte ook de uren die hij normaal sliep want hij ging altijd rond 24 uur naar bed. En als ik het ff niet trok, was manlief er altijd om te helpen!
Ik gaf wel bv, en daar stond mijn man ook echt achter. Bij ons ging het dan als volgt: man deed de luier, gaf onze dochter aan mij om te voeden. Lag dan een beetje te dutten als ik aan het voeden was en hij legde haar weer terug in haar bedje als ik klaar was met voeden. Ik had ook een flinke knip gehad dus vooral de eerste dagen kon het behoorlijk lang duren om uit bed te komen. Deze keer zal het een soortgelijk patroon worden. Dit was voor ons beide een prettige manier van doen
Dank jullie wel voor de reacties. Het is me duidelijk dat mijn partner me te weinig ondersteund heeft toen, en ondanks dat zijn moeder op sterven lag, had hij wel iets meer kunnen doen. Ik vroeg al bijna niets van hem namelijk. Idd zag hij totaal niet hoe moe ik was, hoe zeer alles deed, etc. En hij sliep steevast door ook al lag onze dochter bij ons op de kamer, onbegrijpelijk. Hij kon het toen helemaal niet aan, net vader geworden en zijn moeder aan het doodgaan. Maar ik kon het alleen zo ook niet aan. Ik sliep tussen het kolven / voeden vaak nog geen 2 uur, aangezien ze in het begin elke 3 uur kwam. Pas toen ik flesvoeding gaf, na 2 maanden, en ze ondertussen ook al doorsliep, deed hij de voeding van 23:00 uur zodat ik al eerder kon gaan slapen. Maar de ochtenden deed hij nooit. Pas toen ik 5 maanden na de geboorte een weekendje naar een vriendin in engeland ging, kon ik 's ochtends voor het eerst weer eens blijven liggen. Wist niet wat me overkwam! Maar het gaat dus vooral over de eerste periode van nachtvoedingen en hopelijk ook borstvoeding, waar ik me zorgen over maak. Afspraken erover maken heb ik geprobeerd, maar hij vindt dat allemaal nergens voor nodig. Hij wil er gewoon niet over praten, vindt dat ik me niet zo moet aanstellen wat betreft die nachtvoedingen (hij kan sowieso beter tegen een nachtje niet slapen dan ik). ik heb wel gezegd dat ik ga gillen als hij weer nooit iets doet, maar verder zijn we dus niet gekomen. Hij beseft denk ik wel dat hij de vorige keer wat meer had mogen doen (heeft hij ooit 1 keer gezegd), maar hij is een type dat moeilijk sorry kan zeggen en hij wordt elke keer als ik erover begin boos. Ik kan geloof ik niet veel anders doen dan hopen dat het deze keer beter gaat....
Ik doe de nachtvoedingen zelf, inclusief 't verluieren. Deels omdat manlief er vaak niet is en deels omdat hij zo vast slaapt, dat ik langer bezig ben om hem wakker te krijgen, dan om de baby zelf te verschonen. Het voeden moet ik sowieso zelf doen.
Mijn vriend werkt door de week en ik ben alle dagen thuis. Dus dan heb ik snachts en overdag de zorg voor Jamila en smiddags en savonds mijn vriend. In het weekend gaat mijn vriend er snachts uit en dan wisselen we overdag elkaar af.
Ik wil eigenlijk eerst even zeggen dat ik het echt heel erg vind dat jij er zo alleen voor hebt gestaan. Heel erg jammer dat je partner niet heeft willen zien dat je samen een kindje hebt en dat je dus ook samen voor de verzorging verantwoordelijk bent.. Vooropgesteld, toen de borstvoeding lekker liep, heb ik het ook vaak alleen gedaan. Baby sliep naast me in de wieg, dus even hop eruit aanleggen en hop er in. Mijn idee was toen dat ik er verder niet heel veel mee geholpen was als hij ook wakker was, dus liet ik hem lekker slapen. Daar stond dan wel tegenover dat hij overdag veel op zich nam zodat ik echt met de baby bezig kon zijn. Maar.... voordat alles zo loopt kan er enige of soms veel tijd voorbijgaan. Bij oudste dochter heb ik de eerste 4 weken gekolfd (zij was er al met 36 weken en hapte nog niet goed) en daarna was ze volledig aan de borst. Die periode zaten wij dus s'nachts beneden, ik met de kolf en man met dochter en het spuitje (we deden fingerfeeding). Ik weet werkelijk waar niet hoe ik dat anders had kunnen redden. Na de keizersnee voor mijn jongste dochter, had ik ook hulp nodig. Even uit bed, haar uit de wieg halen, verschonen, het bed op, dan weer er af etc, dat kon ik niet. Dus moest hij daar mee helpen. Hoe had het anders gemoeten? Ik hoop echt dat je partner inziet dat je samen verantwoordelijk bent. En dat het verlof er dus niet voor niets is. Je lijf heeft een oerprestatie geleverd en de hormonen razen door je lijf. Moe moe moe moe moe ben je.. Ik zou zeggen, ga nog eens zitten om er over te praten. Dat je deze keer de kraamtijd samen wil beleven. Dat je zijn steun nodig hebt. Je kan de tijd niet meer terugdraaien maar wel nu al aangeven wat je wil! Vervelend ook dat de bv zo moeizaam verliep. Ik was heel bang dat het met een 2e ook zo zou gaan,qua kolven en zo, maar gelukkig was dat niet zo. Elk kind is anders Ik heb wel al in de kraamweek een lactatiekundige laten komen. Om de problemen voor te zijn. En dat hielp want na enige opstartproblemen ging het daarna prima! Succes met de laatste loodjes!
Misschien kun je eens vragen wat hij voor je zou willen doen? Hoe hij de nachten ziet? Of hem juist taken geven en aangeven dat je dat ook echt van hem verwacht. Mijn man wist het ook niet goed wat hij voor me kon. Ik heb elke avond aangegeven wat ik in die nacht verwachte (dit was de eerste 2 weken... later deed hij ook steeds minder... tja.. mannen) Hij deed hier de kruiken verwisselen.... de rest deed ik... maar dat vond ik ook prima.... maar om dat ook nog eens te doen vond ik wel wat veel, dus dat wilde hij gelukkig doen. De eerste nachten heeft hij ook wel geholpen met aanleggen geloof ik.. maar dat weet ik eigenlijk niet meer
Mijn partner is nu een hele leuke vader voor onze peuterdochter. Haalt er wel geregeld 's morgens uit bed zodat ik kan uitslapen bijvoorbeeld. Helpt me met het huishouden, dus zoals hij nu is heb ik niets te klagen. Maar ik ben gewoon bang voor een herhaling van die kraamtijd. Hij is - net als veel mannen heb ik de idee - toch wel bang van zo;n babietje. Vindt het allemaal heel eng en klein en is bang om iets te beschadigen. Ik heb nu wel geregeld dat ik de 1e paar nachtjes in het kraamhotel blijf, om 24h hulp te krijgen bij de borstvoeding. Zodat ik het nu hopelijk in de vingers heb voordat ik naar huis ga. Heb ook de verloskundige en de degene die de intake voor de kraamzorg deed verteld van hoe het de vorige keer is gegaan, en dat ik bang ben voor een herhaling. Ook weten mijn moeder, zus en vriendinnen ervan. Destijds heb ik aan niemand iets verteld, maar na de kraamtijd is er dat wel allemaal uitgekomen. heb er toch wel een trauma aan overgehouden vrees ik. Het moeilijke is dat er met hem niet over valt te praten. En wat me zo bang maakt voor herhaling - ondanks dat ik denk dat hij wel beseft dat hij meer had kunnen doen de vorige keer - is dat er nu wéér een naast familielid terminaal is (echt heel zielig en bizar). Dus daar is hij nu ook weer - heel logisch - erg veel mee bezig.
Doordeweeks doe ik alles, dus verschonen en 2 nachtvoedingen. In het weekend mag/kan ik hem wakker maken maar ik doe het zelf niet haha, wordt hij wakker dan verschoon ik hem en dan geeft manlief de fles en blijf ik erbij zitten.. Avonden zijn van papa, dan geeft hij de flesjes. De eerste 3 weken na mn bevalling had papa ook vrij en kwam hij erbij zitten of haalde onze uk, ik gaf namelijk eerst borstvoeding. Toen de flesvoeding in die vakantie te pas kwam hielp hij mee.
Ik heb met manlief de afspraak de grootste deel van de verzorging op me te nemen. Hij werkt 80 uur in de week minimaal dus kan het niet van hem verlangen dat hij snachts ook nog eens op moet staan. Maar overdag springt hij wel bij als het erg druk is en dat is wederzijds in het bedrijf ook zo. Overdag waar nodig is spring ik ook bij
Wat jammer dat je zo'n zware tijd hebt gehad. Wij deden het zo: Als ons zoontje wakker werd 's nachts, ging mijn man beneden een flesje maken, ondertussen verschoonde ik ons zoontje. Waren we ongeveer tegelijk klaar. Dan gaf ik meestal het flesje (bij ons in bed), omdat ik na een half uurtje/uurtje wakker te zijn, zo weer in slaap viel. Als m'n man het flesje gaf, lag hij daarna echt wakker. Als ik het flesje gaf, ging mijn man weer verder slapen. Gelukkig sliep ons zoontje 's nachts na het flesje zo weer verder (itt overdag, dan sliep hij amper), dus de huilnachten kunnen we op 2 handen tellen (de huildagen hebben we het maar niet over...). Ons zoontje sliep de eerste 2 a 3 maanden in een wiegje naast ons bed (aan mijn kant), dus kon hem erna zo terugleggen. Ik had aardig wat hechtingen en blauwe plekken, dus vond het ook wel fijn dat ik dan boven kon blijven. Wij vonden dit allebei prettig zo, we hadden het niet echt overlegd, het ging gewoon zo, teamwork Voor de rest doe ik meestal het huishouden, maar ook wel samen. Of hij speelt met ons zoontje en doe ik even wat in huis. Vind dat vaak ook wel lekker, even wat anders dan baby-spelen/verzorging Ik hoop dat je samen met je man een beetje tot een taakverdeling /schema kan komen en het er over kan hebben hoe je het de vorige keer hebt ervaren. Dan weten jullie allebei waar jullie aan toe zijn. Succes!
Dank voor jullie reacties! Ga nu proberen te slapen en nog te genieten van de nachtrust, want het kindje kan elk moment elke dag komen.
Natuurlijk is hij daar mee bezig en dat is begrijpelijk. De dag voordat onze jongste dochter op de wereld kwam, lag mijn schoonmoeder op de operatietafel ivm borstkanker die net de week daarvoor geconstateerd was. Het was een hele spannende tijd, godzijdank is het goed gekomen. Ik begrijp dus dat het voor je partner heel zwaar zal zijn maar..........zijn prioriteit moet liggen bij zijn eigen gezin! Althans dat is mijn mening. Wel lastig hoor, ik heb een partner waar soms ook moeilijk tot door te dringen is. Dat je denkt, hoe kan het dat jij dit niet ziet? Ga lekker slapen, je hebt het nodig!
Wat jammer dat bij jullie de eerste kraamtijd zwaar is geweest. Voor jou omdat je de hulp en steun miste. Voor je vriend omdat hij in korte tijd zo tegenstrijdige momenten heeft gekend. Het begin van een leven en het einde. Hoe ga je daar nou mee om? Probeer toch duidelijk te maken dat dit een andere tijd is. Niet een herkansing, maar wel een kans om het voor beide partijen aangenamer te maken. Een fijnere herinnering. Vraag je vriend wat hij zelf graag wil en hoe hij denkt om jou beter te ondersteunen. Tijdens de zwangerschap was ik soms hele nachten wakker, sliep gewoon niet goed. Ik heb toen gezegd dat na de bevalling mijn vriend de nachten maar moest doen, ik was al lang genoeg aan het nachtbraken. Mijn vriend heeft goed voor ons gezorgd, wij hebben een pittige tijd gehad na de bevalling. Hij deed de nachtvoedingen en ik zat dan te kolven. We zijn vaak samen opgestaan. Ik onze baby troosten en vriend maakte een flesje. Op een gegeven moment gestopt met kolven. Daarna was ik soms zo moe dat ik compleet door het gehuil van ons kindje sliep en de nachtvoeding. Schrok ik 's ochtends wakker, omdat ik niets had gemerkt en bang was dat er iets met haar was. Beetje maf, maar goed. Je krijgt samen een kind, dus hij mag ook zijn handen uit de mouwen steken hoor. Jij hebt door de bevalling al zo'n prestatie geleverd, dat je tijd nodig hebt om te herstellen. Ik vind dat je echt wel wat van hem mag verwachten dit keer. Gewoon afspraken over maken! Succes!
Ik doe de nachten zelf. Anders ben je allebei wakker. Bovendien werkt mn vriend en ik nu niet. In de weekenden haalt hij wel de oudste uit bed en kan ik nog even liggen.
In de nachten dat mijn man de dag erna vrij was, verzorgde hij meestal 'haal-en-breng-service' en verschoonde indien nodig de luier. Dan kon ik blijven liggen. Je wordt dan 'minder wakker' en valt sneller terug in slaap. (Soms sliep ik zelfs al min of meer verder tijdens een voeding. Dan rolde ik me slaperig op mijn zij en legde de baby even goed en dan sliep ik alweer. Moet je er wel echt op vertrouwen dat je man wakker genoeg blijft om af en toe even te kijken of de baby al klaar is. Overigens waren er ook wel nachten dat hij daarna wel vrij was, maar ik het zelf deed. Hij was door de combinatie werken en soms gebroken nachten natuurlijk ook moe. Dus we bespraken meestal 's avonds even hoe en wat.
Je partner had duidelijk nog niet helemaal door destijds wat er normaal gesproken van een vader verwacht wordt! Hier mocht ik, zeker de eerste weken, 's nachts blijven liggen. Papa pakte kind, verschoonde en gaf kind aan mij, zodat ik kon voeden, en daarna nam papa kind weer over (papa was vaak levende wieg). En zo gaat het eigenlijk bij vrijwel alle verse ouders die ik ken. In de kraamtijd (en dat is 6 weken, geen 6 dagen!!!) hoor je als kraamvrouw je vooral bezig te houden met je baby en je zelf (rust), rest van het gezin moet voor zichzelf zorgen, vind ik.