Alles nog rustig hier. Bedankt voor alle reacties. Zo weet ik toch een beetje wat 'normaal' is. Ik hoop heel erg dat deze kraamtijd meer van ons 'samen' wordt dan de vorige keer. Ik hoop zelf ook minder uitgeput uit de bevalling te komen, en makkelijkere voedingen. Dat zou al een stuk schelen. Helaas is het afwachten, want zoals gezegd valt er niet echt over te praten. 6 weken kraamvrouw ja, maar na een week zijn zowel de kraamhulp als mijn partner weer weg (hij krijgt een week kraamverlof, maar extra verlof opnemen is niet mogelijk in zijn branche) en dan zal er toch wel eea in het huishouden gedaan moeten worden anders wordt het een janboel. Er speelt hier trouwens meer dan alleen de vraag wat je als man zou moeten doen om je vrouw te helpen in de kraamtijd. Omdat het hier gaat om leven en dood dat zowel de vorige keer als deze keer samen gaan vallen, heeft het ook te maken met de vraag hoe ga ik met verdriet om. Mijn partner kan niet goed met verdriet omgaan in zijn algemeenheid. Nou is dat natuurlijk ook heel moeilijk en zwaar als mensen die zo dicht bij je staan doodgaan, maar mijn partner uit zijn verdriet in woede, zich afsluiten voor zijn omgeving e.d. En daarom is die kraamtijd de vorige keer zo de mist in gegaan en vrees ik dat nu weer enigszins hetzelfde gaat gebeuren. Het enige 'voordeel' dat we nu hebben is dat we weten wat voor een zorg een kleine baby met zich meebrengt (de vorige keer waren we er beiden door verrast), alsook dat er al een peutertje rond dribbelt die alles voor mijn partner is en voor wie hij zich niet afsluit.
Zijn er trouwens dames die echt 6 weken niks hoeven te doen in huis, en alleen hoeven te rusten en voor de baby te zorgen? Hoe hebben die dat dan geregeld? Partner lang thuis? Partner die alles overneemt? Huishoudelijke hulp, familie? Wij hebben geen hulp in huis, maar partner nam de vorige keer wel de boodschappen, de badkamer en het koken voor zijn rekening de eerste 2 weken of zo. Maar stofzuigen, dweilen, de was e.d. bleef gewoon allemaal voor mij liggen. Dus dat deed ik ook nog tussen het kolven en voeden e.d. door. Achteraf had ik dat gewoon moeten laten liggen. Ik wil mijn moeder er ook niet mee belasten. Die is al op leeftijd .
De vorige keer was mijn man een week thuis en heb ik ruim 1,5 week kraamzorg gehad. Twee extra dagen, omdat ik nog niet voldoende mobiel was. Daarna ook nog niet. Maar mijn man zorgde dat alles wat ik nodig had boven stond. Geen huishouden dus, maar we gewoon zelf de zorg voor ons kind (en mezelf). Na een week of twee ging ik voorzichtig weer zelf naar beneden, dus hoefde mijn man niet vanalles meer klaar te zetten. Huishouden e.d. deed hij wel. Ik denk dat ik na drie of vier weken gewoon weer zelf ging stoffen, vaatwasser in- en uitruimen enzo. De lichte klusjes. Langzaamaan kwamen daar steeds meer dingen bij. Ik vraag me af of er echt veel vrouwen zijn die zes weken 'niks' doen.
Eh nee, in die zin echt geen kraamtijd van 6 weken.. Hier stond de wieg naast het bed dus ik kon onze zoon zelf pakken en in bed voeden (bv). De eerste nachten heeft mijn man wel de kruiken opnieuw gevuld en het verschonen gedaan, toen de kruiken niet meer nodig waren en ik weer wat mobieler was, deed ik ook het verschonen zelf. Na de kraamhulp, is mijn moeder nog wel een paar keer een paar uurtjes in huis geweest. Voor gezelligheid, maar ook om een keer te stofzuigen of koken. Na een week of twee begon ik daar zelf weer mee.. En tja, dat het er niet altijd spik en span uitzag.. als mijn man zich daaraan had gestoord, had hij zelf maar wat meer moeten doen! Nu (sinds een half jaartje) hebben we een hulp voor 3 uurtjes in de week, dus dat zal al wel schelen, verder denk ik dat het weer ongeveer hetzelfde zal gaan
Ik ben wel gestart met live-borstvoeding, maar had in het begin nog lang niet genoeg. Mn uk en ik lagen in het ziekenhuis, uk aan het infuus op de kinderafdeling met glucose omdat zn suikers te laag waren. Toen heb ik 's nachts gekolfd en overdag gingen mn man en ik samen naar de kinderafdeling. Uk aanleggen, daarna uit cupje kunstvoeding geven en daarna kolven. De eerste nachten thuis bestonden uit samen dingen doen. Man verschoonde uk en ik installeerde me in bed. Ukkie aanleggen, laten drinken en als uk stopte gaf mn man een cupje voeding aan hem en kon ik kolven. Zo zijn we nachten in de weer geweest samen, want uk moest ivm de suikers en omdat hij klein was echt elke drie uur wat eten/drinken. Nu zijn we een eindje verder en slaapt uk wat langer. Mijn man slaapt zelfs door het geluid van onze uk heen. Maar dat vind ik nu geen probleem omdat het nu allemaal wel lukt 's nachts. Hoop dat jou man in het begin jou bij wil staan...ook al moet hij werken... Jij hebt met de bevalling ook een topprestatie geleverd en al die gebroken nachten werken ook niet mee om je lekker uitgerust te voelen.
Heb je geen leuke buren, lieve vrienden/vriendinnen, broers/zussen of andere mensen waar je het goed mee kan vinden? Misschien is daar wel iemand bij die je af en toe kan ondersteunen? Mijn man was de eerste week ook wel thuis...de eerste dagen lag ik samen met zoon in ziekenhuis en bij thuiskomst moest ik ook mn rust houden (had pre-eclampsie en onderdruk bleef na bevalling ook hoog) Mijn man is geen huishoudelijk wonder...veel verder als eten halen en stofzuigen komt hij ook niet. Dat verwacht ik ook niet van hem hoor, maar als je zo in de lappenmand zit is het lekker als er iemand is die af en toe wat aanpakt. Bijvoorbeeld effies je was wegwerkt of je badkamer een sopbeurtje geeft. Ik merkte aan mijn man dat hij het weleens lastig vond als anderen wat in ons huis deden. Mn moeder had de ramen achterom gezeemd en mn man liep foeterfoeter, waarom zeemt ze de ramen... (toen ze weg was hoor) Ik zei: Ik kan het niet en heb er nog even geen tijd voor met die kleine en jij doet het niet.... Toen zei hij: zeg het me dan wat ik moet doen, want ik wil best wat doen... Soms is het ook onwetendheid. Blijven praten is soms de beste oplossing........
Ik heb niet veel hulp; schoonmoeder is overleden en eigen moeder woont niet om de hoek en past al veel op op de kindjes van mijn broer dus wil ze niet extra belasten. Buren en vrienden hebben allemaal een baan, zelf kinderen e.d. Ik moet de eerste paar weken maar niet te nauw kijken, al vind ik bijvoorbeeld een schone vloer en schoon toilet wel een must.
Ik heb de eerste week in de kamer geslapen op het kraambed. Door een ontstoken knip kon ik me niet of nauwelijks verplaatsen. Ging ook snel uit de tijd. Mijn vriend sliep op de bank. Hij hielp met alles. Aanleggen, bijvoeden, verschonen, kruiken etc. Ik was geen cent waard. Maar ik kan mij hetinneren dat wij ook heel weinig sliepen die eerste week. Zoontje sliep niet en huilde veel. Dus veel mee omlopen en bij ons liggen etc. Was best wel gezellig zo in de kamer Na een week of twee kwam ik weer wat tot leven en ging ik wat dingen in huis ondernemen, maar wel gedoseerd. Mijn vriend heeft in totaal 3 weken vrij gehad. Had ook echt niet anders gekunt. Mijn pnd kwam ook steeds erger tot uiting die dagen.
Hier was het zo, ik deed de voeding rond 7/8 uur en dan ging ik vroeg naar bed en bleef mijn man wakker voor de fles van 23/24 uur en dan deed ik de nacht en ochtend (mijn man staat om 5.30 op voor zijn werk) Mijn man heeft ook wel eens de nacht gedaan alleen was dat niet zon succes hij is dan een soort van slaapdronken en nadat hij een keer de fles niet goed dicht had gedraaid en al schuddend richting zijn kamertje ging..... Ja echt heeeeel de overloop onder melk whahaha had ik zoiets van ik die de nacht wel.. Hihi vond ik niet erg omdat ik al vroeg naar bed ging en zo ook aan mijn rust kwam
Bij nr 2 en 3 heeft mijn vriend juist niet de kraamweek vrij genomen maar de week daarna, eigenlijk omdat overdag de kraamhulp er is. Die helpt met de zorg voor je andere kindje. Jij bent bezig met de baby. Probeer het jezelf zo makkelijk mogelijk te maken. Het huishouden was hier de eerste weken van ondergeschikt belang. Ja even een borstel door de wc, natuurlijk. Maar voor de rest...en wat koken betreft...ik maakte een lijstje voor een paar dagen, met makkelijk te bereiden eten. Zak groenten, gehakt,pasta saus, pasta. In 15 minuten op tafel zonder veel moeite. En ja, ook hier pizza. En een zak sinasappels om de vitamientjes op peil te houden.. De was kan je ook zittend aan tafel opvouwen. Kopje thee er bij en je bent zo klaar. En laat die stapel lekker een paar dagen liggen. Pas aan beginnen als het een berg is geworden Je zegt dat je moeder op leeftijd is. Dan kan ze niet je huis onder handen nemen, maar wellicht wil ze wel een keertje langskomen om met je oudste te spelen? Een boekje lezen, een spelletje spelen. Dat geeft jou ook een keer wat ruimte... Nog even een klassieker van mijn vriend: 1 week na de bevalling, de eerste dag dat ik er alleen voor stond, (hij had pas 2 dagen later een week vrij genomen), zei hij voor vertrek naar zijn werk: O ja schat, mocht je nog tijd over hebben, de magnetron is best vies. Die moet eigenlijk even schoongemaakt worden.. Je begrijpt dat wij hem, 7,5 jaar later, nog steeds met deze opmerking pesten. Soms snappen ze het gewoon ook niet...
Mijn man slaapt zo vast dat hij niet wakker wordt als ze 's nachts huilt. Dan moest ik hem eerst wakker maken dus kon ik het net zo goed zelf doen.. Ook geef ik bv dus kan dat niet uit handen geven. Mijn man hielp mij vooral door laat naar bed te gaan zodat ik eerder kon gaan en zo alvast wat uurtjes slaap proberen te pakken. En 's ochtends kon ik dan langer blijven liggen.
Wederom dank voor alle reacties. Ik heb begrepen dat de kraamhulp er niet is voor je andere kindje? Maar sowieso blijf ik de eerste 2-3 dagen in het kraamhotel dus zal mijn partner thuis moeten zijn bij onze dochter. Hij heeft wel half oktober een week vrij, dus als tegen die tijd het huis ontploft is kan hij meehelpen om het huis onder handen te nemen. Maar of dat er van komt ligt ook weer aan het ernstig zieke familielid. Als het daar slecht gaat dan zitten we veel daar. Ik snap ook wel dat huishouden dan natuurlijk helemaal geen prio heeft. Ik weet nu in ieder geval door jullie reacties wat enigszins 'normaal' is qua verwachtingen van je partner. en ik hoop dat hij het deze keer wel oppakt, ook al is er nu weer iemand terminaal. Hij weet in ieder geval heel erg goed dat ik een trauma heb overgehouden aan de vorige kraamtijd (er is naderhand veel ruzie over geweest, want er gewoon over praten was helaas niet mogelijk, en het heeft er ook voor gezorgd dat ik lange tijd niet aan een 2e wilde beginnen). Maar dat hij dat weet wil nog niet zeggen dat hij ook begrijpt dat hij meer had kunnen doen. Dat besef is vermoedelijk maar ten dele aanwezig. Ik kan nu niet meer oen dan afwachten en hopen en deze keer eerder aan de bel trekken, zowel bij hem als bij de kraamhulp. De vorige keer heb ik dat te laat gedaan en ook te weinig daadkrachtig. Hij kan namelijk nogal overtuigd zijn van zijn eigen gelijk en daar kan ik niet altijd tegenop, al ben ik de laatste jaren stukken assertiever geworden. Maar ja, als je kindje afhankelijk is van jouw voedingen dan kun je moeilijk een dagje weggaan en zeggen: zoek het ff uit, vandaag zorg jij maar voor de baby. Als ik bevallen ben, zal ik proberen jullie op de hoogte te houden van de ontwikkelingen, al zal ik dan weinig online zijn denk ik.
Onze zoon krijgt flesvoeding, maar hier doen we de nachtvoedingen samen. Ik haal hem uit bed en verschoon zijn luier, man maakt ondertussen het flesje klaar. Wie de fles geeft verschilt per keer, wie er zin in heeft, of wie het eerste terug in ons bed is Ook overdag helpt hij wel mee, maar dan moet ik hem er wel naar vragen of op wijzen. Vooral nu de kraamweek voorbij is merk ik wel dat hij er van uit gaat dat ik weer 'gewoon' L. ben.
Hier het zelfde hoor. Vriend die wou wel, maar kon niet (en eigenlijk wou hij ook niet echt). We hebben er veel ruzies om gehad. Mijn moeder woont in een ander land en was de eerste maand bij ons blijven logeren. Daarom dacht hij dat hij niets moest doen. Maar mijn moeder is ook op leeftijd, kan dus niet alles doen. Toen ze weg was, is de bom gebarsten want behalve voor ons zoontje zorgen, vielen ook alle andere taken op mij en dat ging echt niet. Voor de bevalling deed ik het wel, maar met een zuigeling die om het uur bv wou kon ik echt niet meer. Toen is hij wel wat tot inzicht gekomen en heeft hij meer geprobeerd te doen. Uiteindelijk heeft het nog maanden geduurd, tot deze zaterdag ongeveer toen er weer een discussie was. Waarom moet ik de enige zijn die denkt aan de voedingen (flesvoeding nu), die inkopen gaat doen, die de baby verschoont, die elke fles geeft, die de fruithap geeft, die elke ochtend opstaat, etc. Ervoor had hij nog het excuus dat hij moest werken en ik niet, maar die vlieger gaat nu niet meer op. Ik begrijp je echt volkomen, vooral die eerste maanden zijn super zwaar als het allemaal op jou neerkomt. Maar ik denk echt wel dat onze mannen het gewoon niet inzien, dat je ze gewoon echt moet wakkerschudden soms. Ze willen wel, maar hebben misschien nooit het voorbeeld gezien thuis? In geval van mijn vriend toch echt niet. Vader was altijd aan het werk en moeder aan de haard...
Nog even hierop reageren, want nee hoor, dat is niet zo! Als jij aangeeft dat het voor jou ook belangrijk is dat je oudste verzorgd wordt, dan doet ze dat ook. Toen ik thuis kwam met mijn zoontje, vroeg de kraamhulp ook echt specifiek: wat is voor jullie belangrijk..En dat was de zorg voor mijn dochters. Want de borstvoeding had ik eigenlijk geen hulp meer bij nodig. Zij kan je daar overigens wel mee helpen, maar bij problemen kun je beter een lactatiekundige inschakelen. En nu genieten van je zwangerschap!
Ik geef bv en moet eerlijk zeggen dat ik het onzinnig vond als manlief er snachts uit zou.moeten.om de kleine te verschonen.. ik.ben.toch al wakker om nou met zn tweeen op te liggen.. beter hij wat nachtrust zodat hij overdag em.savods kon helpen Had ook eem.knip gehad maar staan was toch fijner dan zitten
Vind ik eigenlijk ook wel hoor. Mijn man heeft een eigen zaak en werkt 12 uur op een dag (of zelfs meer vaak). Ik ga hem dan niet wakker maken.
Hier ook bv en ik doe alles, overdag en 's nachts, zowel huishouden als baby verzorgen, ik zie het als mijn taak als thuisblijfmoeder en hij werkt heel hard voor ons. Als ik hem vraag te verschonen doet hij het, niet uit zichzelf. Tja wat vind ik er van. Als hij wat ouder is hebben ze misschien meer aan elkaar. Als je man een zware baan heeft en het is je enige kind en je voelt je goed snap ik niet waarom je allebei gebroken nachten moet hebben?
Alles nog steeds rustig. Alhoewel ze soms zo hard trappelt dat ik echt denk dat de vliezen gaan breken. Als de bv goed loopt en je bent enigszins bijgekomen van de bevalling dan snap ik dat je je partner niet gaat wakker maken 's nachts. Maar in mijn geval was ik echt uitgeput na een bevalling van 17 uur, waarbij ik een nacht had overgeslagen, en de nacht erop in het zh ook geen oog dicht heb gedaan. Terwijl hij die nacht lekker thuis in zijn eigen bed zag. Ik kon bijna niet uit mijn bed vanwege een forse knip. Zeker die eerste nachten - toen hij ook gewoon kraamverlof had dus niet werkte - had hij me meer kunnen ondersteunen. Te meer omdat de bv niet goed ging en ik ging kolven en fingerfeeden. Kun je nagaan, elke 3 uur een voeding, waarvan ik wel 1,5 - 2 uur bezig was met kolven en fingerfeeden (wel na een aantal dagen de melk gaan geven in een fles, wat wel sneller ging maar dan nog heb je dubbel werk als je kolft). Tijd om te slapen bleef er bijna niet over. Laat staan het huishouden, wat ik op raadselachtige wijze toch nog enigszins heb weten bij te houden. En 6 weken na de geboorte had hij 2 weken vrij, toen deed hij ook niks qua verzorging. Nogmaals, zijn moeder is een maand na de geboorte overleden, en daarvan was hij behoorlijk van de kaart. Dus ik snap tot op zekere hoogte dat hij minder betrokken was dan je normaal zou mogen verwachten. Maar dat ik ondertussen uitgeput was, me een zombie voelde, eruit zag als een skelet, totaal niet genoot van het moederschap, me heel erg in de steek gelaten voelde etc. dat wilde hij niet inzien. En toen hij zich wel wat meer met de verzorging van onze dochter ging bezighouden (na ruim 2 maanden), toen deed ik ineens alles fout. Alle frustraties van het niet kunnen dealen met geboorte en dood zo kort op elkaar kwam er toen bij hem uit, maar toen was ik degene op wie hij alles afreageerde. Na deze ervaringen heeft het heel lang geduurd voordat ik überhaupt aan een 2e kind durfde te denken. Ik ben er wel van overtuigd dat het deze keer niet zo zwaar gaat worden (we zijn tenslotte al meer ervaren als ouders, ik ga niet meer zo lang kolven, en ergens diep in mijn hart weet ik dat hij weet dat hij meer had mogen doen), maar er is weer iemand aan het doodgaan nu. Dus we zitten weer in een achtbaan qua emoties.
Ik ging meestal 's nachts een flesje klaar maken en meestal werd ml daar wakker van en verschoonde tegelijkertijd onze kleine meid. Soms lag hij zo vast te slapen, dat hij niet wakker was geworden. Dan deed ik het gewoon zelf. Maar vond het wel heerlijk als hij haar al verschoond had. Daarna sliep hij gewoon verder en gaf ik het flesje, omdat ik nog verlof had en hij werkte.