Hoi mede-forummers, In overleg met beheer heb ik even een nieuw account aangemaakt omdat ik graag mijn verhaal hier wil vertellen, alleen niet herkent wil worden. Ik zoek geen tips of adviezen, het mag wel natuurlijk. Misschien zit er iemand in een gelijke situatie, dan hoor daar graag wat meer over. Ik waarschuw alvast, het kan een lang verhaal worden. Laat ik voorop stellen dat ik ondanks mijn gevoel en de irritaties veel van mijn partner houd. Hij is een geweldige vader en heeft alles voor zijn dochter over. Voor mij ook zegt ie, alleen voel ik dat niet zo. Ik vertel het verhaal van mijn kant, vanuit mijn inziens en vanuit mijn gevoel. Mijn partner zal hier wellicht anders tegenaan kijken. We zijn nu 8 jaar samen. We waren 14 jaar toen we verkering kregen, 18 jaar samenwonen en 20 toen we een kindje hebben mogen krijgen. Met 14 jaar waren we natuurlijk heel anders dan nu. Ik heb het nodige op mijn pad gekregen vóór onze verkering ( moeder heeft ons gezin verlaten en nooit meer naar ons omgekeken ) waardoor ik niet wist hoe het voelde om geliefd te zijn/worden. Toen ik mijn partner leerde kennen kwam daar verandering in. We waren om de dag samen voor een uurtje, soms wat langer. Mijn vriend komt uit een streng gezin, andere cultuur. Ik was alleen achtergebleven met mijn vader die alles goed vond en belangrijkere zaken had dan zijn dochter. De jaren verstreken. We hingen weleens rond bij een groep jongeren. Gewoon zoals normale mensen dat doen. Vanaf ons 19e veranderde dat. We waren altijd thuis en het was vooral wij 2e, later kwam ons dochtertje erbij. Van die stoere jongen van vroeger is niks meer over. Oké we zijn volwassen dus dat hoeft ook niet. Ik weet zelf niet meer wat ik moet. Ik weet dat onze relatie alles is behalve normaal. Maar ik heb er vrede mee. Sex en intimiteit is er niet meer ( vanuit mijn kant ). Ruzie is er niet. Ik houd van hem, maar echte liefde is geluk is er niet bij. Ongelukkig ben ik ook niet. Door de jaren heen ben ik me steeds meer aan dingen gaan irriteren, kleine dingen wat samen een hoge berg vormen. Al meerdere malen erover gepraat. Het verandert niet, sommige dingen omdat hij het niet kan, anderen dingen omdat het gewoon in zijn karakter zit. Ik heb me er al heel lang bij neergelegd. Ik ben zelfs op zo een punt dat ik niet meer in discussie ga. Het maakt me niet uit als hij werkt of thuis is. Soms heb ik liever dat hij werkt, dan ben ik alleen zodat ik mijn eigen ding kan doen. Bij hem weggaan doe ik niet, dat is zeker. Omdat ik toch van hem houd, omdat ik loyaal naar hem toe ben dat hij mij heeft gered in mijn jeugd, omdat hij lief is voor onze dochter. Onze dochter wil ik dit echt besparen, ze is zo gek op hem en op zijn ouders. Haar papa is haar held. Relatietherapie wil ik ook niet. Daar geloof ik niet in, liefde moet spontaan zijn. Wat ik dan wil? Ik weet het niet. Ik heb er vrede mee, misschien over een aantal jaar niet meer maar dat zien we dan wel. Even een paar irritatie punten; - kan niet alleen opstaan, slaapt door de wekker heen. Ik moet hem 3-5x wakker maken, vervolgens terug in slaap vallen etc etc - alles komt op mij neer, boodschappen, huishouden, poetsen, klusjes etc etc. ( kies ik ook zelf voor, zodat hij kan gaan sporten en ik dus alleen ben ) maar soms zou het fijn zijn als hij iets uit zichzelf deed. Gewoon spontaan. - Vraagt altijd waar iets ligt, kan nooit zijn eigen spullen vinden. Dit is echt ALTIJD zo. - Slaapt echt ieder weekend uit, 365 dagen per jaar, alle vakanties noem maar op. Ik nooit, vind ik opzicht niet erg want vind het heerlijk om dan in de ochtend alleen te zijn. ( maar hij klaagt weleens alsof hij het zo slecht heeft ) - Heeft geen vrienden, wil dit niet, staat er niet voor open. Echte vrienden bestaan toch niet zegt ie. Ik heb juist wel behoefte aan vrienden, ik heb er niet eens.. Maar ik wil wel, ik zit misschien in een andere fase... Ik weet het niet meer. Mijn hoofd is vol, mijn hoofd is leeg. Het lucht in ieder geval op om het tegen iemand te zeggen want ik heb echt niemand. Ik wil niet zielig zijn, maar gewoon even adem krijgen om het van me af te schrijven. Mocht je tot het einde zijn gekomen, hartstikke bedankt en voel je vrij om je mening te geven xx
Herkenbaar. Je bent echt in het huisje, boompje, beestje beland! En daar kun je nog niet aan wennen. Ik heb ook zo jong verkering gekregen, en die gevoelens van jouw ook gehad. Nu ik in een depressie zit ben ik blij dat ik er niks mee gedaan heb (niet ben weggegaan). Zie dat ik echt niet zonder m kan, ook al doe ik hier ook alles alleen (op wat kleine dingetjes na). Ik hou gewoon van die vent, om wie hij is. Heb wel eens het gevoel dat ik altijd wat anders wil, en altijd op zoek ben naar een soort avontuur. Nu met de depressie kom ik bijna de deur niet uit, en ben ik DANKBAAR dat hij thuis komt uit zn werk. Het heeft mijn ogen geopend. Dan maar sleur, ik hou het zo. Je hebt er misschien niks aan wat ik nu getypd heb, maar wil je wel sterkte wensen.
Succes vrouwke, Ik heb niet echt tips voor je.. Wil je alleen zeggen: zorg goed voor je geluk/gevoel, het is aan jou of je dat met je man en kind samen vind, of misschien toch te ver uit elkaar gegroeid bent, en dus verder alleenstaand gaat Sterkte meid!
pfff meid flink verhaal! Als eerste snap ik dat je van hem houd en bij hem blijft omwille van je gezin. Ik heb een collega gehad die ook zo'n huwelijk had, wel iets ouder als jou denk ik. haar kids waren toen al in pubertijd. Als advies voor jou is het misschien een idee zelf wat op te bouwen aan sociale dingen voor jezelf, dat je weer wat geluk vind in activiteiten voor jezelf. Een leuke vriendin waar je jouw verhaal kwijt kan en lekker shoppen enzo? Het klinkt alsof je dat ook mist?
Jeetje wat vervelend... Hoe denkt hij over jullie relatie? Zou je ook bij hem blijven als er geen kindje was geweest? Wil je wel werken voor je relatie of vind je het eigenlijk wel goed zo? Want dat idee krijg ik eigenlijk een beetje. Misschien er eens even lekker op uit met z'n tweeën? Zonder kindje en dan even echt met z'n tweetjes? Hotelletje ofzo? Want als er geen liefde meer is is het ook een beetje oneerlijk om het zo door te laten gaan en dan zit je er over 5 jaar mee....
Ik herken sommige punten wel.. Niets negatiefs over mijn lief hoor want die doet hier zowat alles.. Maar idd als je uit n hectisch verleden komt en ineens valt alles op zn plek dan voelt dat zo raar.. Ik leef ook nog steeds in angst want wanneer komt de volgende ellende.. Ik zit er eigenlijk gewoon op te wachten terwijl ik die tijd veel nuttiger kan besteden.. Maar t gevoel wat jij beschrijft omschrijf ik hier als "saai".. Ik vind dat ik zelf wel erg gelukkig en gezegend ben met t leven wat ik nu heb maar het is gewoon erg wennen.. De 7 jaren die nu goed gaan wegen nog steeds niet op tegrn de ellendige 22jr van daarvoor.. Maar ik heb er vertrouwen in dat dat nog wel recht trekt.. Hier n stukje van mijn beleving.. Heel veel sterkte en succes.. Pb maar als je wil/behoefte hebt.. Knuf
Bedankt dat jullie de tijd hebben genomen om mijn verhaal te lezen en ook nog te reageren. Keuzes maken is nooit iets makkelijks geweest, ik doe het liever niet. Ben altijd teveel bezig met hoe anderen zich voelen. Ben het gewend om mezelf compleet weg te cijferen. Durf ook niet uit mijn vertrouwde omgeving weg te gaan. Ik mis het zeker vrienden, sociale contacten, noem maar op. Hopelijk komt dat ooit nog. Liever natuurlijk dat hij dat ook deed maar dat wil die niet.
Maar het is ook belangrijk dat jijzelf gelukkig bent meid.. En dat je voor jezelf kiest. Maar snap dat stukje wel hoor.. Over je vertrouwde omgeving.. Je mag me altijd een pb sturen, als je daar behoefte aan hebt
Ik weet niet wat ik wil. Als we geen kindje hadden gehad, was ik misschien al weggeweest, dat is dan veel makkelijker. Maar waarschijnlijk durfde ik dan ook niet die keuze te maken. Samen weggaan is geen optie, we doen weleens iets leuks, en heel afentoe komt er dat kleine gevoel, wat na enkele minuten weer verdwenen is. Als hij er een einde aan zou maken zou ik dat niet erg vinden het is dan immers hem zijn keuze. Hij weet ook wel dat er veel veranderd is, alleen als er al eens een gesprek ontstaat zegt die; ik weet het ook niet. Hij hoopt dat het ooit nog goed komt. Hij wil me alles in de wereld geven, heeft die altijd gewild. Soms vind ik hem zielig, hij verdient beter. Hij is zo goed, hij verdient iemand die echt voor hem gaat. Zelfs bij geen sex zegt ie ; ik heb me erbij neergelegd. Ik typ dit met tranen in mijn ogen, tranen om hem. Ik snap het gewoon niet dat ik dit gevoel heb.
Wat een lieve reacties, ook dat ik mag pb-en. Ik ben het niet gewend dat mensen zo aardig zijn, heb me altijd afgezonderd. Als iemand aardig is krijg ik emoties wat ik nooit heb gevoeld.
Zit je niet gewoon met jezelf in de knoei? Dat kan ook zoooo erg meespelen. Daar kwam ik pas achter toen ik instorte, dat het eigenlijk allemaal daar vandaan kwam.
Kan er maar 1 ding op zeggen; PRATEN met elkaar. Zeg tegen hem hoe je je voelt en dat je ervoor wil knokken maar dat het, zoals het nu gaat, voor jou geen doen is. Lijkt me ook dat je wel eens echt wat tijd voor jezelf mag hebben. Dat hij de boel een keer overneemt zodat jij een keer lekker uit kan slapen of lekker de deur uit kan om vrienden te maken. Mijn man heeft ook niet echt vrienden en hij heeft daar (door gebeurtenissen uit het verleden) ook niet echt behoefte aan. Heb het hier wel eens met hem over gehad maar heb besloten om me er in zoverre niks meer van aan te trekken: ik maak wel vrienden en ga naar vrienden toe als het me zo uit komt. Hij wil niet mee? Prima, ik ga wel. Heb ook mijn eigen behoeften. Zolang je dat erkent van elkaar en elkaar hierin de ruimte geeft is het goed. Heb hem wel zetjes gegeven om wat vaker buiten de deur iets de doen. Het lijkt te helpen. Hij blijft eens wat vaker plakken na het sporten om nog met een aantal een drankje te drinken en hij geeft training bij de sportclub. Vrienden zijn het niet, sociale contacten heeft ie nu tenminste wel (naast collega's). Wie weet is relatietherapie juist wel een fijn hulpmiddel. Juist iemand anders kan je net een zetje de goede kant op geven of je dingen laten zien die je zelf niet ziet omdat je er (al zo lang) midden in zit. Liefde moet spontaan zijn zeg je.... In het begin wel maar je moet aan je relatie blijven werken, op alle vlakken en dus ook op het gebied van seks en alles wat daarbij komt kijken. Ik begrijp heel goed dat na zoveel jaar de sleur er in is gekomen, zeker omdat je al zo jong bij elkaar bent gekomen. Hier inmiddels 8 jaar samen en ik moet mezelf (en hem) soms even een schop onder de kont geven. Soms op het gebied van samen dingen doen, of seks, of huishouden of ik besef ineens dat we te weinig met elkaar praten. Het gaat namelijk niet allemaal vanzelf. Veel sterkte ermee, hoop dat je eruit komt.
Mijn mening, je wilt niet weg, je wil geen relatietherapie, je accepteert de situatie, maar je wil wel klagen over de situatie. Ik neem aan dat je een goed voorbeeld wilt voor jullie dochter, hoe een man hoort om te gaan met een vrouw, en hoe een liefdevolle gelijkwaardige relatie hoort te zijn. Als je zo door gaat, dan geef je dat voorbeeld niet. Dus juist voor jullie dochter, heb je de plicht om er wel aan te willen werken, wel adviezen en tips te willen, en om wel hulp van buitenaf in te schakelen.
Sneu voor hem, maar ook voor jou.. Heb je dit gevoel al langer? Eerlijk..? Ik denk, als ik dit lees, dat dit vroeg of laat fout gaat. Als het niet van jouw kant komt, komt het wellicht van zijn kant. Zoals jullie nu leven, lijkt met meer op vrienden/huisgenoten. Terwijl jullie allebei liefde en geluk verdienen. Misschien is (relatie)therapie toch geen gek idee. Denk dat dit voor jullie een stap in de goede richting kan zijn.
Dat zou kunnen, maar ik weet ook zeker dat dit niet de relatie is waar ik op gehoopt had. Er is niks, we delen een huis, een kindje, de rekening en dat is het. Een jaar geleden had ik een droom, dat ik verliefd was op een ander, dat gevoel was heftig, toen ik wakker werd wist ik het zeker; dit is geen liefde zoals die moet zijn.
Ondanks je eerdere opmerking over relatietherapie , zou ik het toch echt ten zeerste aanraden. Wanneer je kinderen hebt , vind ik persoonlijk dat je dit verplicht bent, om er alles aan te doen om het te laten werken. ( bepaalde situaties uitgesloten ) Relatietherapie zorgt niet voor gedwongen liefde en juist voor die heerlijke spontane liefde. Ze zorgen er niet voor dat je verliefd op elkaar wordt, ze zorgen er voor dat je weer écht naar elkaar gaat luisteren, dat je elkaar ook echt hoort, je leert praten met elkaar op een neutrale manier. Zonder klagen/verwijten etc. Bij ons heeft het onze relatie gered. Wat jij beschrijft hebben zoveel stellen last van op een bepaald moment.. Heel veel succes en sterkte!
Ow meid, ik krijg tranen in mijn ogen van deze reactie. iedereen verdiend om aardig tegen gedaan te worden dus ook jij. Maar het is niet goed om zo te leven van binnen, het beste voor jezelf is daar toch zo snel mogelijk wat aan te doen. is het niet met relatietherapie dan misschien iets voor jezelf?
Dit boek is een echte aanrader: bol.com | Houd me vast, Sue Johnson | 9789021552682 | Boeken Bestseller voor relatietherapeuten en stellen die aan hun relatie willen werken.We zijn allemaal op zoek naar liefde, steun en verbondenheid, maar soms hebben we daar een beetje hulp bij nodig. Die hulp komt van dr. Sue Johnson, ontwikkelaar van Emotionally Focused Couple Therapy. In Houd me vast maakt Sue Johnson de lezer deelgenoot van haar baanbrekende en buitengewoon succesvolle programma voor het creëren van hechte en veilige relaties. Een boek dat populair is bij therapeuten en door de midprice ook toegankelijk wordt voor een nog breder publiek.
Ik snap je gevoel ook wel. Man en ik waren ook jong bij elkaar en zaten ook in een sleur. Toen ik zwanger was en we hoorden dat onze dochter rond de bevalling zou overlijden en nadat ze overleed is onze band veel beter geworden. Ik waardeerde hem veel meer. Zoiets heftig gun ik je natuurlijk niet maar is er iets wat de sleur kan doorbreken en je opnieuw verliefd wordt? Misschien idd samen op vakantie oid, even een andere omgeving samen? Kan me voorstellen dat je een relatie therapeut niks vind, zou ik ook niet snel doen. Maar zonder zo iemand praten samen kan natuurlijk ook! Dit hielp ons wel echt! Nooit zoveel over ons gevoel gepraat als het afgelopen half jaar. Sterkte hoop dat je er samen uit komt en gelukkig wordt met man en dochter!