Net nieuw en nu al een bom van een verhaal... Mijn man en ik komen allebei uit een gebroken gezin. Niet zoals in echtscheidingen maar anders... Mijn man is zijn moeder jong verloren. Hij groeide met zijn broer en zussen samen met zijn vader op. Enkele jaren geleden is zijn vader overleden en dit jaar zijn stiefmoeder. Hij heeft hier erg veel moeite mee. Met zijn broer heeft hij geen contact meer (die wil niet gevonden worden, hij leeft ergens op straat vermoeden wij.) Met zijn jongste zus heeft hij ooit ruzie gehad en is het contact sinds een jaar of 7 verbroken. Zijn oudste zus belt hem regelmatig (en wij haar), dat contact is redelijk. Zij zit in haar eigen wereld, heeft altijd pijn en is altijd verdrietig. Altijd alles is "een probleem". Hij heeft nog een paar nichtjes wonen zo'n 15km verderop, die steeds minder contact met ons zoeken. Waarom is voor ons onbekend. Steeds zeggen ze: We komen langs hoor! Maar dat is ook al vanaf mei geroepen en we hebben nog steeds niemand gezien... Ik kom uit een gezin waar 2 ouders zwaar depressief zijn en ik ook een tik er van heb meegekregen. Ik heb vaak stemmingswisselingen. Ik kan heel erg vrolijk zijn, maar dat kan in 1 seconde omslaan in neerslachtigheid. Mijn moeder loopt hiervoor al 25 jaar bij een psycholoog. 2 jaar geleden is mijn moeder doorgeslagen en hebben we hiervoor alle zeilen moeten bijzetten om haar weer op het rechte pad te krijgen. Mijn moeder toont geen gevoel, ze zegt nooit: ik hou van je, of ik ben blij dat je er bent. Mijn vader idem dito, nooit zeggen dat ze blij zijn dat ik kom! Het lijkt wel alsof ze de tijd inhalen die ze met ons niet hebben doorgebracht, met mijn dochter. Ze knuffelen haar tot vervelens toe, ze kopen vaak een cadeautje en willen graag dat we veel en vaak komen. Ze zeggen tegen haar: "Ik ben zo blij dat je er bent! Ik kijk er al daaagen naar uit!!" Ze wonen niet dichtbij dus we proberen het om en om te doen. Ik weet niet wat ik hiervan moet denken. Mijn dochter heeft afgelopen vrijdag gelogeerd bij mijn ouders. Ze doen haar dan bijv. niet onder de douche of in bad, ze halen een washandje over haar gezicht en that's it. Luier wordt lang aangehouden, tot roodheid bij haar lipjes aan toe mijn moeder heeft dit niet in de gaten! Ze heeft niet in de gaten dat er dan "iets meer" nodig is. Ze zou zo vergeten mijn dochter bijv. fruit te geven en wat drinken. Mijn dochter geeft dit zelf ook nog niet aan (is 20 maanden). Ik probeer mijn man te sturen, want hij ziet dat mijn dochter dan niet goed verzorgd wordt door mijn ouders. Ik probeer het dan goed te praten dat ze heus wel goed te eten krijgt e.d. Maar de rode lipjes vond ik dan wel weer erg en ik kan dit ook niet rechtpraten. Dit maakt dat mijn man ziet dat ze niet meer zo gauw logeert bij mijn ouders. Ik denk dan: ze heeft nog maar een opa en oma! Mijn man zelf is ook gauw depressief. Hij kan erg kwaad worden om iets dat ik zeg. Bijv: "Als je probeert om dit te doen ipv dat." Dan wordt hij erg kwaad en ziet dit als betuttelen. Hij is jarenlang betutteld door zijn vader, die aan zijn vrouw heeft beloofd goed voor zijn jochie te zorgen. Dus jarenlang hebben ze samen opgetrokken. Ik mag niks vriendelijks zeggen in vorm van een tip, want dan denkt hij dat hij het fout doet. Heel eerlijk: ik hou zielsveel van mijn man maar hij is echt eigenwijs! Wil niet meer naar een maatschappelijk werker, die van 3 jaar geleden had hem geadviseerd om een centje opzij te zetten bij een bank, die failliet is gegaan. Sindsdien is het vertrouwen weg. Een psycholoog wil hij niet: want die graaft zo diep en dat wil ik niet. Ik probeer wat uit hem te trekken wat betreft gevoelens, wat hij nu echt graag wil en wat hem dwarszit. Heel af en toe krijg ik er wat uit, maar meestal wil hij er niet over praten. Ik denk dat hem bovenstaande dingen erg dwars zitten. Ik wil mijn ouders niet afvallen, maar ook mijn man niet afvallen. Iemand tips of lotgenoten? Hoe kan ik hier mee omgaan? Ik probeer mij op te laden door veel te slapen, afleiding te zoeken, te werken, en veel tijd met mijn dochter te besteden. Soms zit het mij helemaal tot bovenaan!
Uhm. Lastig. Maar ik zou zeker mijn dochter niet achter laten bij een opa en oma doe zo laks omgaan met een kind.... Sorry.... Met je man zou ik het niet weten, daar zijn miss andere leden voor doe je daarin kunnen adviseren.
Ten eerste zou ik mijn kind inderdaad niet achterlaten bij een opa en oma die de verantwoording over een kind van 20 maanden niet aankunnen. En dat ze die verantwoording niet aankunnen blijkt wel als je kind terug komt met geïrriteerde lichaamsdelen en als je weet dat ze het eten en drinken gerust vergeten. Dat je kind maar 1 opa en oma heeft betekend niet dat het kind in zulke situaties hoeft te belanden. Straks zien meer gevaren voor een kind niet door hun depressie of door iets anders en verdrinkt je kind ergens of loopt het onder een auto. Ik zou op een andere manier zorgen dat je vader en moeder hun kleinkind regelmatig zien en dat is door er zelf regelmatig een dag naartoe te gaan met je kind. Dat kun je je dochter zelf in de gaten houden en verzorgen en kunnen hun genieten van hun kleindochter. Ik hoop dat je man op korte termijn inziet dat hij hulp nodig heeft en goed geholpen gaat worden. Het is lastig als iemand zelf niet wil en als partner kun je iemand niet blijven pushen, dat brengt alleen maar ruzie, hij moet het echt zelf gaan inzien. Heel lastig voor jou... Misschien is het een goed idee als je ook zelf met een maatschappelijkwerker of een psycholoog gaat praten over de dingen waar jij zelf tegen aanloopt. Je zegt dat je last heb van wisselende stemmingen en dat dat ook een tik is die je mee hebt gekregen uit je verleden, het lijkt me goed om daar over te praten. Heel veel succes, dit valt niet mee!!
Eens. Er hoeft maar één keer iets goed fout te gaan en je vergeeft het jezelf nooit meer. Jullie hebben beiden natuurlijk het nodige voor je kiezen gehad, je man al helemaal. Die sjouwt natuurlijk dagelijks een zware spreekwoordelijke rugzak mee. Alleen deskundigen kunnen hem hier echt goed mee helpen lijkt mij, even wat kilo's eruit gooien. Maar als hij niet wil houdt het natuurlijk op. Vaak zie je dan dat het nóg slechter moet gaan (hit rock bottom) voordat diegene dan eindelijk hulp aanvaardt. Ik hoop dat jullie je dochtertje alles kunnen geven wat ze nodig heeft, zelfs die hele kleintjes pikken stress en spanningen op van de ouders wat allerlei soorten gevolgen voor zo'n kindje kan hebben. Let daar goed op en trek meteen aan de bel als het niet goed gaat. Jullie hebben helaas een rotjeugd gehad, ik hoop dat jullie meisje dat bespaart blijft. Heel veel sterkte en een virtuele knuffel.
Wat je man betreft kan ik je niet goed adviseren, maar wat grootouders betreft: kun je er niet een paar keer een dag bij blijven? Zodat ze zien wat er allemaal moet gebeuren? Ik zou er in investeren ipv de mogelijkheid om je dochter daar achter te laten, direct te schrappen.
Wat vervelend allemaal zeg. Ik zou onze kinderen zeker niet bij iemand brengen die ze niet verzorgd of kan verzorgen om welke reden dan ook. Misschien zou je de volgende keer al het eten en drinken mee kunnen geven met een schemaatje? Misschien kan het op die manier wel. En dan desnoods zonder logeren. En anders alleen samen er naar toe. Dat is dan niet anders. Wat betreft jullie verleden maar ook jullie heden. Snel depressief kunnen zijn, kan ook heel erg met bepaalde tekorten te maken hebben (magnesium e.d.) Misschien eens naar een alternatieve geneeswijze? Een natuurgeneeskundige zou hier misschien wel wat mee kunnen. En onverwerkte situaties... Ja geen hulp willen hebben is begrijpelijk als het eerder nog niet heeft gewerkt, maar het klinkt alsof jullie er moeilijk uitkomen. Kijk anders ook eens op Online therapie met je eigen online psycholoog - Interapy. Hier ben ik met een burn out geweest. En zoek eens op mindfulness, misschien is dat iets voor jullie? Ik voel veel zwaarte (depressie) in je bericht. Ik denk echt dat het goed is dat jullie op zoek gaan naar de juiste manier van hulp. Veel sterkte!!
Voor wat betreft je man kan ik je niet echt adviseren... Het lijkt me het beste als hij met iemand gaat praten, maar dan moet hij uiteindelijk wel zelf willen... Misschien kan hij eens beginnen met praten met een huisarts. 'Psycholoog', daar heeft iedereen een bepaald beeld bij en misschien kan een huisarts hem wel helpen om zich daar overheen te zetten... Voor wat betreft je ouders; ik kan me heel goed voorstellen dat het moeilijk is om de keuze te maken om je kindje daar niet meer alleen achter te laten. Bij ons is er op dit moment een kindje onderweg en ik heb pas 'het gesprek' moeten voeren met mijn moeder. Mijn situatie is net even anders; ik kan en wil mijn kinderen niet in de buurt van mijn moeders man hebben. (Mijn vertrouwen in hem is in het verleden héél erg geschaad). Dat is moeilijk, daar rollen tranen bij en het ergste: je voelt je gigantisch schuldig naar je ouders (in mijn geval moeder) toe. Maar je weet dat het het beste is voor je kind en je kind moet nu op nummer 1 komen. Jij hebt NU de kans om je kind te geven wat het nodig heeft... en daar moet je soms moeilijke keuzes voor maken, maar als je er over jaren over terugdenkt dan zul je inzien dat het de enige juiste keuze is geweest. Sterkte!
Wat betreft je man, als hij niet geholpen wilt worden dan gaat je dat ook niet lukken. Hij heeft overigens wel gelijk wat het logeren betreft. Ik vind het eerlijk gezegd nogal vreemd dat je zelf wel je dochter daar zou laten logeren als je dit allemaal weet. Verder denk ik dat, gezien wat jij verteld, het wellicht handig is als je zelf therapie zou overwegen. Dat je daar je ei kwijt kan en wellicht ook over die stemmingswisselingen kunt hebben enzo.
Hier ben ik het mee eens! kijk voor jezelf wat therapie betreft want je bent er zelf nog niet helemaal over het logeren. Ik zou mijn kind niet achter laten als ik wist dat er een mogelijkheid bestaat dat er iets niet goed zou gaan zoals luier vergeten. Mijn moeder heeft slechte dagen dan komen mijn kinderen niet tenzij mijn vader thuis is. Soms lastig maar het is niet anders. Mijn ouders zeggen ook nooit dat ze van mij houden maar mijn zoontjes horen het wekelijks. blijkbaar is het makkelijker om tegen hun te zeggen succes en strekte. makkelijk is het niet. Maar zoek wat Hulp voor jezelf
Je geeft aan dat je man jouw 'tips' als commentaar ervaart. Maar wat zijn dat dan voor tips? Misschien heeft je man daar wel gelijk in. Het is niet gezegd dat zoals jij de dingen doet dat dat beter is dan zijn manier. Daar zou ik dan ook heel erg mee oppassen, dat je zelf niet in de verzorgende rol kruipt richting je man. Het is dan ook helemaal niet raar om zelf in therapie te gaan. Ik denk dat je namelijk ook een angst hebt opgebouwd voor depressies en dat je bij voorbaat al bang bent dat jouw man in een depressie terecht komt.
Afgezien van de psychische achtergrond die jij beter in kan schatten, vind ik dat je je ouders wel iets meer credits mag geven in de verzorging. Een kind hoeft niet dagelijks te douchen of badderen (hoewel het voor mijn moeder een hoogtepunt van een dagje tutten is). Een luier of fruit vergeten zie ik hier ook veel vaders doen, en is herkenbaar: dochterlief heeft altijd nét die poepbroek geproduceerd als ik thuiskom 😳 . Ik zou zeggen praat met ze, geef aan wat jij zelfin de zorg doet en graag terugziet, zoals om de 3-4 uur luiers verwisselen, een rietjesbeker water op de salontafel zodat ze zelf kan zorgen voor genoeg drinken en een fruitje tussen ontbijt en lunch. Je ouders zullen deze handvatten waarschijnlijk alleen maar waardern, want ze zijn hun routine met dreumesen al jaren kwijt!
Bedankt voor de kortbondige tip kwebbel17, ik ga een stedentrip plannen. MadeInUSA, ik heb het 100x aangegeven, het komt niet aan. Mijn nichtje heeft als baby koude melk gehad, nu ze zindelijk is (2,5) hoeft mijn moeder geen luiers te verschonen dus dat is dan makkelijk. Ze doet t wel! Alleen "te laat". Het is serieus een wonder dat ik groot geworden ben. En ook al zijn ze ruim 27 jaar uit de kinderen, ze heeft geen moedergevoel. Erg hard maar ze doet niks met haar kleindochters, niet naar de kinderboerderij, boodschappen doen, niks! Ik moet altijd alles voorstellen en dan nog is het: ach ze zat zo lekker te spelen. @novaa: volgens mijn man komt het rot mijn strot uit en dat kan op zich best wel. Ik moet er op letten dat ik het anders formuleer. Dus dat is op zich wel positief dat hij dit aangeeft. Gelukkig hebben we gisteren een goed gesprek gehad en beloven wat meer tijd voor elkaar te nemen. Wbt mijn ouders: morgen komen ze op visite, ik ben benieuwd wat ze doen of niet doen.