Hallo allemaal, Graag wil ik even mijn ei kwijt, in de hoop dat ik me hierna beter voel.. inmiddels de 32 weken gepasseerd, ben ontzettend moe echt na een wandeling k.o Gisteren uit eigenwijsheid een hele flinke wandeling gemaakt, en gebroken als ik was moest ik verplicht op de bank gaan liggen slapen. Mijn hoofd zit vol met ik wil dingen doen, maar mijn lichaam zegt dit kan niet.Ik kan er om janken zo rot voel ik me, van een eigenzinnig actief mens ben ik een luie doos geworden die de meeste tijd op de bank door brengt. En ik wil heel graag, maar ik mag niet alles. Dingen zijn óf te zwaar óf ik mag ze niet van ml doen. Nu is hij nadat ik vannacht de meest idiote acties heb gekregen, de slaapkamer aan het veranderen. Het liefste had ik nu nog met de kinderkamer geruild.. Ineens na jaren, wil ik een gezellige slaapkamer, geen idee waarom maar daar heb ik ineens behoefte aan. En mijn probleem, ik mag niet helpen want het is te zwaar. Ik mag niet toekijken, want hij heeft mijn verjaardag's cadeautje daar ergens verstopt. Als ik vraag of hij de was beneden kan zetten, zodat ik deze beneden kan vouwen, desnoods op de bank vind hij dit niet goed want hij ruimt de slaapkamer op, dus ook de was. Gek word ik ervan, ik haat afhankelijk zijn en houd m'n gevoelens binnen om hem niet te kwetsen, want hij wilt het allemaal doen en doet het ook goed. Van een luie gamer is hij ineens de poetsvrouw. Het enige wat ik kan doen in huis, is de stofzuiger pakken en stofzuigen. Maar ook dan moet ik ermee naar boven, want mijn gevoel zegt, stofzuigen doe je het hele huis in een keer, dus stofzuiger mee de trap op, wat alweer te zwaar is.. Ik krijg er wat van, tot nu toe heb ik alleen de vaatwasser aangezet. De vissen voeren is al een lange weg, de tafel dekken is al vermoeiend. Waarom werkt alles zo tegen, blijft dit gevoel zo? Ik kan van ml niet verlangen dat 'ie superman uit hangt en het hele huis in 1 dag gaat opruimen, maar wat ik wil moet nu gebeuren.. En iedere dag erbij voelt voor mij als een hel, me erbij neer leggen dat ik niet mag/kan doen wat ik wil sloopt me. Ik sta zelfs nu in een dieptepunt waarbij ik mensen die ik nu echt niet meer kan verdragen ben gaan vermijden. Nu zelfs besloten dat ik volgende week de hele week ziek ben, geen zin om iemand te zien waar ik zo tegen kan uit vallen... Ik weet hoe laag mijn geduld staat, en kan echt niet veel meer verdragen.. Vind t zo jammer, had me de zwangerschap heel anders voorgesteld.. Toegeven en accepteren hoorde beslist niet in mijn straatje thuis, nu zit ik dan verplicht te niksen, omdat ik niks kan/mag.. Zijn er meer dames die hier last van hebben? Voel me echt rot en vooral alleen hierin.. ml lijkt t ook allemaal niet te snappen
fijn he, die hormonen Maar super toch dat je zo'n lieve kerel hebt! Die van mij is precies t zelfde hoor. Neemt alles uit handen en zorgt ervoor dat ik rustig aan doe. en een kort lontje heb ik ook..en dat is heel vervelend, zeker omdat ik ook nog een meisje van 5 heb rondlopen. maar..je kunt er nu niks aan veranderen. Dus ga op de bank liggen, lees een boek..kijk een film of serie en accepteer het. Iets anders kun je er nu toch niet aan doen.
Ik begrijp dat je van deze situatie baalt naar je mag je echt in je landen knijpen met zo een vent!! Er zit niks anders op dan dit over je heen te laten komen. Is er niet iets wat je leuk vind om te doen, wat je ook zittend kan? Sterkte nog even
Echt ik voel me net hetzelfde...... Ik wil gans ons huis reorganiseren..... Liefst nu!!!! Maar ik kan niet meer.....Ik ben moe en slaap slecht.... Ik forceer mezelf wel dingen te doen: koken, bedden opmaken, de kids en de was en de strijk. Wij moeten hier sowieso wisselen van kamers en de schilder had beloofd dit klaar te hebben ten laatste begin september..... Niet dus.... weet niet wanneer hij het gaat inplannen. Wij gaan naar het tweede en alles besteld maar ja meneer is daar ook nog niet begonnen (stuk gyproc komen). Ondertussen zijn de weken aan het passeren. Mijn man heeft een drukke job dus ja...... Vandaag breken we tuinhuis af en woensdag komt de nieuwe. Maar nu staat en mijn huis op zijn kop en de tuin en ik zit hier......
Heel fijn... Iedere dag gaat nu te langzaam voorbij en ik vind t heerlijk zo'n man te hebben.. Echt lief, maar voel me zo schuldig.. Voor jou lijkt 't me nog moeilijker, jij moet rekening houden met je dochter en je man.. Ik reageer me gelukkig nog niet té erg af.. Maar kan beslist niet meer tegen nep gedrag, toneelstukjes voeren.. Het accepteren is moeilijk, ik zie teveel.. Van de week een andere tv opgehaald, moet nog geinstalleerd worden.. De eetstoel van m'n petekind moet de kelder in, is allemaal te zwaar.. En nu merk ik dat ik 't niet meer kan.. Met 20 weken heb ik zelf de keuken uit gemest en de zware spullen de kelder in gesleept, niet alles kwam prettig en heel neer maar daar had ik even lak aan.. Dacht dat toen de nesteldrang begon.. Reageerde me toen echt op ml af.. Nu ik me erbij neer moet leggen, houd ik me heel erg in, wil hem niet kwetsen. En heb dit ook gezegd, maar het komt met zoveel woorden eruit dat hij het probleem niet ziet, en ik zelf ook niet op dat moment.. Ik maak me nuttig door de badkamer iedere dag tijdens het douchen schoon te maken met bleek.. Ach en dweilen kan ik ook nog wel, krijg ineens weer een idee, ga zometeen de badkamer poetsen. Poging doen om de was te verzamelen en dan krijg ik weer een probleem, ik kan de was niet naar boven tillen naar de wasdroger.. Het schuldgevoel overheerst, het willen maar niet kunnen is zooo vreselijk... Beetje bij beetje maar wat proberen te doen.. Nee meer kan ik niet doen, ik herinner me nog zoo goed dat mijn man altijd aan het schelden was als ik met mijn poets schema aan kwam zetten. Wat hij in 1 week wilde doen, deed ik in 1 dag, en dat voelde super goed.. Met dieren in huis is het absoluut niet schoon te houden maar ik deed wel moeite en was altijd tevreden met het resultaat. Nu zie ik pas wat ik altijd deed, hoeveel ik deed.. en als dat ineens weg valt, dat maakt mij zo kapot.. machteloos voel ik me daardoor, en alles wat ik deed doet ml niet, zon freak is hij beslist niet.. Nou, zie nu ook wat... de buurman laat zn hond lekker voor onze deur plassen, staat een lange tijd voor t raam.. kan ik nu bedenken hoe ik daarvan af kom.. fijn zeg.. en ja fijn die hormonen.. ik ben al zon driftkikkertje zoals ml mij noemt.. en dan komt dit ook nog even voorbij.. aarrghh laat de kleine snel komen, wil weer normaal zijn en doen.. Ik maak mezelf gek...
Herkenbaar!! Het is inderdaad rot dat je nu niet kan doen wat je wil, maar probeer je erbij neer te leggen....hoe lastig ook. Hier hetzelfde probleem (ivm bi) met net zo'n lieve vent thuis. Je moet maar zo denken: Jij moet straks nog een marathon lopen met de bevalling en kraamweek, daarna kan je weer heel veel terug doen voor je lieve mannetje. Sterkte en probeer te genieten! Liefs!
Ja de was ...Heerlijk, wasmanden beneden, op de bank of op bed tussen de was in.. geen probleem.. Ik doe 't nog midden in de nacht als ik niet kan slapen.. Of het eten voorbereiden lekker op de bank.. Het lijkt wel alsof ik voor mijn huishouden leef.. Maar als ik nergens mee bezig mag/kan zijn speel ik een spelletje op facebook. Leid ook enorm af.. Ik kook wel iedere avond, al neemt ml dit ook steeds meer uit handen. Tis ook ineens een keukenprins, nooit geweest. Ik wist dat vrouwen veranderden, maar mijn man? Hij zegt als ik vader word, moet ik voor mijn dochter kunnen koken als mama niet thuis is. Niet dat ik vaak weg zal zijn, maar schijnbaar vind hij zich geen vader als hij niet kan koken.
Dat reorganiseren heb ik ook, ik wilde ineens de woonkamer (nu hebben we de woonkamer al 10x in 4 jaar veranderd) weer veranderen, en de zooi die daar vanaf komt.. De keuken hebben we vervangen door een andere, maandjes geleden toen ik 4 maanden zwanger was.. Kasten en rommel bleven lang staan, ml vond er toen geen tijd voor om het te doen.. Daardoor werd ik ineens zo kwaad dat ik 't zelf grotendeels ben gaan doen, de spullen kwamen kapot in de kelder. Ik had er zo'n lak aan, kapot is kapot kan t meteen weg. Ml wilde het liever bewaren.. Vorige week wilde ml's broertje op bezoek komen na een wandeling, ook daar zit ik niet lekker mee in het contact maar tis wel zijn broertje dus moet ik hem erbij nemen, kan niet iedereen de tent uit schoppen die mij niet lekker in 't vaarwater ligt.. Denk dat ml niemand meer over heeft dan.. maar heb ze die dag fijn aan t werk gezet, en ze hebben beiden hard werk verricht zij t dat ik 5x moest zeuren wanneer t gedaan zou worden. maarrr uiteindelijk is t gedaan... mag niet klagen, als t maar gedaan was toch.. & als vergoeding voor de hulp mochten ze samen koken (wilden ze zelf graag) kwam mijn beste vriend op bezoek en hebben we met z'n 4en heerlijk gegeten. 't was uiteindelijk ook nog best gezellig. Nu moet ml met mn vader de afzuigkap nog plaatsen en dan kan eindelijk de kinderwagen naar beneden, enige plek om dat gevaarte ergens te zetten is in de keuken bij de deur. Gelukkig niet te dicht bij de kookplaat. Ik begrijp helemaal hoe machteloos je je voelt, en vooral vervelend met die schilder.. Is daar geen mogelijkheid voor om hem eens achter de veren aan te zitten?? Je gaat binnenkort bevallen, dan wil je je huisje klaar hebben, afhankelijk van een werknemer is niet prettig.. Gelukkig hebben we dit zelf niet, zou toch zo gek worden. En vooral erg depressief.. Ons huis staat ook op zn kop, ik weet niet waar ik moet beginnen, hoe ik kan helpen.. Het lijkt enorm veel voor 1 persoon. En het ergste is ik wil het klaar hebben, opgeruimd en wel voordat de kraamhulp voor de intake komt. Dat is 3 oktober al, nou succes schat... En hij weet t... Is iedere dag aan t aftellen, gisteren zei hij nog, ik heb een lijstje gemaakt wat ik allemaal moet gaan doen. In bed zei ie, als ik zo door ga komt t er nooit van, heb alleen de salontafel opgeruimd en daarna had ik geen zin meer.. Tis erg lief dat hij zo toegeeflijk is, en echt ik ben heel blij met hem, daarom wil ik hem beslist niet af zeiken.. Hij maakt al zat mee, mijn driftbuien en hormonen en heeft t niet makkelijk met mij, voel me echt schuldig tegenover hem..
Dat is waar, en hij verlangt echt naar zijn kindje.. zolang gewacht en eindelijk is 't dan zover.. vannacht zat hij in de kinderkamer, op de stoel.. de bewegingen te maken om te oefenen hoe hij haar moet vasthouden, haar in slaap kan wiegen en haar kan voeden.. en hij droomt ervan om haar eindelijk in zijn armen te mogen houden. Ik denk dat we allemaal blij mogen zijn met zo'n geweldige mannen & geweldige aanstaande vaders. Het getuigt toch van een grote liefde die ze voor ons vrouwen en hun kindjes hebben...
Hoi meid, Wat super vervelend dat je helemaal niet lekker in je velletje zit, dat is echt heel rot. Ik heb zelf door bekkeninstabiliteit ruim 2 jaar niet de moeder en (huis)vrouw kunnen zijn die ik wilde zijn. Dit vreet je echt op van binnen. Ik herken wat je beschrijft over de rommel in huis waar je man maar niet door kan komen. Ook het gegeven dat jij in een dag doet waarover hij een week doet komt mij heel bekend voor. Jouw man klinkt als de mijne, een enorme schat van een vent, maar hij is niet jou!! En doet het niet precies zoals jij het zou doen of zoals jij het gedaan wil hebben. En natuurlijk weet je ook wel dat je hartstikke blij moet zijn met zo'n vent, maar je voelt je helemaal niet blij. Je ziet de hele dag om je heen wat jij zelf had willen doen maar niet kunt. Je huisje is niet zoals jij wil (terwijl je je nestje piekfijn voor elkaar wilt hebben) èn je voelt je daarbovenop ook nog een hartstikke schuldig. De beste tip die ik je zou willen geven is: Vraag alsjeblieft om hulp!! Wees niet te trots om mensen om je heen te vragen. Ik heb veel te lang gewacht met hulp vragen en echt waar je gaat je alleen maar rotter voelen. Mensen om je heen kunnen zeggen dat het niet zo erg is als je huis niet helemaal aan kant is (ze hebben gelijk; dat is ook niet erg), maar als jij je er niet lekker bij voelt kost het jou bakken met energie. En dat jij weer lekker in je vel komt is het belangrijkste. Als jij daar een opgeruimd huis voor nodig is dan is dat wat er moet gaan gebeuren. Manlief doet al wat hij kan, dus voordat het hem teveel wordt; hulptroepen inschakelen!! Vriendinnen, moeder, zus, broer, buurvrouw noem maar op. Misschien wil manlief wel even voor je rondbellen, dat je gewoon even een opkikkertje nodig hebt. Er zijn altijd mensen die met liefde andere mensen willen helpen, maar dan moeten ze wel weten wat ze kunnen beteken. Als er volgend weekend bij jullie thuis een paar mensen een paar uurtjes de handen uit de mauwen steken is de boel vast zo aan kant. Wellicht kunnen jullie voor de laatste 7 weekjes vragen of een paar van die mensen om de buurt 1 keer in de week 3 uurtjes komt poetsen wat jij graag gepoetst wil hebben. Mensen vinden dat echt geen gekke vraag hoor! Vergeet niet dat jouw lichaam keihard aan het werk is om een nieuw mensje te maken! En als dat niet de aller beste reden is om goed voor jezelf te zorgen, je rust te pakken en hulp te vragen... Een andere optie is via marktplaats of supermarkt een huishoudelijke hulp te vragen. Tot aan de bevalling of eventueel nog een paar weekjes daarna. Het voelt misschien zonde van het geld voor iets wat je eigenlijk vind zelf te moeten kunnen, maar als dit jou je rust weer terug geeft en ervoor zorgt dat je je weer lekker voelt in je eigen huis, dan is het misschien het geld waard. (Je moet het geld wel hebben natuurlijk) Tot slot; misschien is het een goed idee om er even een dagje uit te zijn, met een vriendin naar de sauna misschien. Of (ook gezellig en een stuk goedkoper) gezellig een middagje bij een vriendin thuis theeleuten en een filmpje kijken. Gewoon bellen en zeggen dat je er een beetje doorheen zit door de vermoedheid en de hormonen. De meeste vriendinnen staan dan te popelen je een dagje in de watten te leggen. Ik hoop dat jij ook zo'n vriend(in) hebt. Nou een enorm verhaal. Ik hoop dat je er iets aan hebt en wie weet op ideeën gekomen bent. En ik hoop dat je je snel weer beter gaat voelen en nog een beetje kunt genieten van de zwangerschap, ook al loopt het niet helemaal zoals gehoopt.