Hallo, Mijn dochtertje is nog maar net 2 jaar en heeft enorm veel woede aanvallen laatste paar weken. Ik weet niet zo goed wat ik ermee moet. Overal staat rustig blijven en negeren, maar dat gaat toch helemaal niet? Ze is laatste week enorm chagrijnig, dat komt waarschijnlijk ook omdat ze net ziek is geweest. Wat ik het lastigste vind is haar naar bed brengen. Ik doe haar slaapzak aan en dan begint het al meteen. Daarna leg ik haar in bed en wens haar een goede nacht. (wat bijna niet lukt omdat ze zo boos is) Dat verlaat ik haar kamer en begint ze enorm te krijsen. Meestal wacht ik een paar minuutjes en dan leg ik haar weer terug in bed, maar ik draai mij alleen nog maar om en dan is ze er weer uit. Zo gaat het ongeveer een half uur door. Dan ben ik het zat en laat ik haar een kwartier huilen. Ik kom daarna weer binnen en dan loop ze zelf boos naar haar bed toe. Ik ga even naast haar zitten en ik leg mijn hand op haar rug. Soms helpt dit en dan gaat ze slapen. Dan sluip ik zachtjes haar kamer uit. Alleen is het bijna niet mogelijk om er altijd zo veel tijd voor te nemen. Ik heb namelijk nog een dochtertje van 6 maanden. Hebben jullie misschien tips of ideeën hoe ik dit moet aanpakken.
Misschien helpt even voorlezen als ze in bed ligt om rustig te worden? Zelf een boekje laten kiezen, dat voorlezen en van te voren aankondigen dat als het boekje uit is dat je dan weggaat en zij moet gaan slapen. Kan ook met een liedje zingen oid.
Ik weet nog dat beide kids dat hadden bij ons rond die leeftijd. Die 10 minutenregel en rustig blijven werkte hier dus totaal niet. Veel moeders zijn het hier niet mee eens, maar hier werkte bij de oudste het laten huilen het beste. Na 2 maanden getop en gedoe was ik het spuugzat met dat geflauwekul dat ik ze heb laten gaan. Ik ben gewoon buiten gaan zitten. De eerste keer duurde het een half uur en binnen 4 dagen wist ze dat ik het echt meende en toen was het over. SIndsdien... nooit meer problemen gehad (tenzij ze ziek was oid). Bij de middelste ging het precies hetzelfde. 1 groot drama met naar bed gaan. Ook weer een maand of 2 getopt tot ik het weer spuugzat was. Hij vond zijn strafhoek (in de berging) een regelrechte ramp en daar hebben we gebruikt van gemaakt met naar bed gaan. Niet slapen is.... berging in en blijven. Dit heeft 3 dagen geduurd en ineens was het over en viel het kwartje bij meneertje. Hier dus ouders met een wat hardere aanpak. Slapen is slapen, geen geflauwekul. (wel eerst al die overige regeltjes geprobeerd natuurlijk). Hier zag je dat ze er echt een spelletje van gingen maken. Met een hardere aanpak was het zo over.
Woedeaanvallen vind ik ook lastig. Meestal is er wel een aanleiding. Ik wacht even tot ze een beetje rustig is en ga dan vragen wat er aan de hand is. Misschien mist ze een beetje aandacht. Samen een boekje lezen kan helpen. Doen wij de laatste paar weken ook. Maar doe je de opvoeding alleen of is er ook een papa in de buurt? Taken verdelen lijkt mij ook wel handig in dit soort gevallen.
Mijn man werkt in ploegen dus ik sta er bijna helemaal alleen voor betreft de kinderen. Rustig een boekje laten uitkiezen deed ik altijd al, maar nu is ze al meteen overstuur als ze alleen nog maar in bed zit dus dat is geen optie meer. teigetje1 Gingen jouw kinderen ook helemaal door het lint als jij de kamer uitging? Ik hou ook wel van een directe aanpak omdat de rest gewoon niet werkt. Hoe lang liet jij ze max huilen (krijsen) en gingen ze dan op een gegeven moment gewoon slapen? Ik wil namelijk dat deze fase snel over is en ik snel weer mijn oude meisje terug heb. ps. ze kan nog niet echt praten, dus ze kan niet duidelijk maken wat er aan de hand is.
Ooowww.... en of ze door t lint gingen. Maar na 2 maanden was ik er klaar mee. Kansen genoeg gehad om rustig te worden. zodra ik de kamer uitging was t krijsen ook als ze s'nachts wakker werden. Bij de eerste brute aanpak (gewoon wegblijven of in berging zetten) duurde het ongeveer 30a40 min (en geloof me het voelt als uren). Na 2 dagen werd t steeds minder en na ongeveer 4 dagen was het over want mama is echt boos en geeft niet toe. ik was er ook echt klaar mee.
Een hardere aanpak kan best, maar een half uur of zelfs langer laten gillen en krijsen..? Persoonlijk vind ik dat best wel bizar. Als je zoiets doet, zou ik er eerder voor kiezen om elke 10 minuten terug te gaan zonder al te veel woorden. Of ja, in de berging zetten oid, maar dat zou ik ook daar elke 5 a 10 minuten terugkomen en weer proberen of het al gaat. Liefst zonder al te veel emotie van de ouder. Maar is het niet gewoon een fase? Eentje waar je er voor je kind moet zijn? Want een woede aanval of drama met bedritueel vind ikvaak wel verschillende dingen. Misschien voor het bedgaan heel duidelijk vertellen wat je gaat doen en hoe het gaat lopen? Elke stap voorbereiden? Het is zeker lastig (ik weet er alles van)...
Hier dus bewust gekozen om niet te kijken. Dat werkte averechts. Ja... als ik kwam (met of zonder iets te zeggen) werden ze ff rustig, maar slapen.. ho maar. En ging ik dan begonnen ze weer van voor af aan.
Sorry, had niet goed gelezen. Ik dacht dat ze al een tijdje twee was. Vervelend dat je het op zulke momenten alleen moet doen, omdat je partner in ploegendienst werkt. Onze dochter is 2 jaar en 3 maanden en kan al aardig praten, meestal kan ik de aanleiding van haar woedeaanval wel herleiden. Een tijdje geleden hadden we hier ook het fenomeen dat ze helemaal over de rooie ging als ik naar beneden ging, nadat wij haar op bed hadden gelegd. Ik mocht niet naar beneden. Uiteindelijk heb ik haar steeds op een duidelijke toon gezegd dat ik naar beneden ging en dat ze moest slapen. Ook heb ik het licht in de gang aan gelaten, omdat ze het steeds over het donker had. Ze vond het donker niet leuk. Het heeft ongeveer een maand geduurd. Ik ben dus steeds naar boven gegaan. Nu is ze daar weer over heen. Al zit ze nog steeds te panieken als we zeggen dat ze naar boven moet, maar eenmaal boven is het weer dikke pret. Ze probeert het slapengaan steeds uit te stellen. Ook s middags. Iedereen heeft zijn eigen opvoedmethode, maar een kindje 30 tot 40 minuten in de berging zetten gaat mij veel te ver.
woede-aanvallen/peuterdriftbuien: -zorgen dat ze zichzelf of anderen niet bezeert - laten uitrazen Ik blijf bij haar en wacht rustig tot ze wat gekalmeerd is. Dan wilt ze meestal wel geknuffeld worden of even rustig zitten. Oorzaak is meestal honger/vermoeidheid of een combi daarvan. Moeilijk slapen was hier een fase. Niets leek te helpen. En dan krijg je een soort cirkel. Oververmoeid betekend (hier) moeilijker slapen. Moeilijker slapen betekend oververmoeid. Daar komt bij dat je je zelf vast "voorbereid" op drama. Dat wordt (hier) feilloos aangevoeld. Wat hier tegenwoordig heel goed gaat als bedritueel: - beneden pyjama aan - Sesamstraat kijken (Tommy begint pas als de pyjama aan is, dat werkt best motiverend)(heerlijk, uitzending gemist) - tanden poetsen - zelf de trap op laten klimmen (als een olifant, of juist als muis) - boven de slaapzak aan - al knuffelend een liedje zingen - dl in bed leggen en goed instoppen - deur een stukje open laten In het begin gaf dat flink gesputter. Telkens op strenge toon gezegd dat ze moest gaan liggen/ gaan slapen. Kort en duidelijk. ("huil/mopper/huil" "nee, klaar nu, liggen en slapen"). Gelijk bij de eerste kik al. Telkens weer. Nog geen 5 min, toen sliep ze. Na maanden drama. 2e nacht sneller. Nu is het ritueel alleen genoeg.
Ik hoor meer mensen met 2 jarige dat ze rond die leeftijd opeens het donker eng vinden, hier was dat ook het geval, en dochter kon gelukkig al vrij snel praten en zei dus ook dat het eng was. Hier was het dus binnen no time opgelost met een nachtlampje. Driftbuien gelukkig niet veel van gehad, maar als ze thuis begon mocht ze altijd gelijk doorlopen naar de trap en daar gaan zitten tot ze klaar was. In het openbaar heb ik 2 keer gehad, laten liggen tot ze klaar was en uiteindelijk thuis nog even een gesprekje gehad. Over het algemeen zie ik het echt per kind verschillen, we hebben er veel in de omgeving en bij de 1 werkt de gang goed, bij de ander compleet negeren, en heb er ook 1 gezien die dan even in de knoop zat en met een beetje troost meteen stopte omdat hij er zelf eigenlijk ook niets van snapte.
Ik heb zo'n beetje alle manieren geprobeerd. na 5 minuten kijken, 10, 15 dat helpt hier allemaal niet. Ook blijven zitten in haar kamer en geen aandacht geven werkt niet. Ik heb ook een tijdje geprobeerd om op een strenge manier te zeggen dat ze moet gaan slapen. Helaas ook geen succes want na 2 uur zit ik daar nog. Haar deur staat op een kier en het ganglicht staat aan. Gisteravond was ze redelijk rustig toen het bedtijd was. Ik heb haar kunnen voorlezen maar zodra ik haar slaapzak aan doe en haar in bed leg begint de woede. Ik heb het deze keer gedaan zoal teigetje1 zei. Ze heeft een half uur gehuild en daarna nog een beetje mopperen. Na een uurtje sliep ze. Alleen 's nacht rond een uurtje of 3 werd ze wakker. Mijn man was net thuis en die heeft het fout gedaan. Hij deed het licht aan en ging allerlei dingen met haar doen om haar te laten slapen. Toen ben ik gekomen en heb haar in bed gelegd en haar een goede nacht gewenst. Dit keer heeft ze wel een uur gehuild. Ik hoop wel dat het vanavond beter gaat. Ze is nu alleen wel behoorlijk chagrijnig omdat ze gewoon nog moe is.
s'nacht deed ik hetzelde als met naar bed gaan. Wel deed ik ze dan kalmeren en kijken/vragen of er niks aan de hand was. Zo niet... dan steng toespreken dat t klar is en liet ik ze weer huilen. Ze is echt aan het testen. Met 2 jaar zijn ze echt heel wijs . het zal waarschijnlijk voor jullie heel moeilijk zijn om ze zo te horen, maar ik ben ervan overtuigd dat kinderen op een gegeven moment weten dat mama en papa het serieus menen. hihi... dus ff tegen je man zeggen dat hij haar geen aandacht moet geven. hier trouwens vanaf die leeftijd wel de deur dicht en lamp op gang aan (ze hebben een raam boven de deur).
O ja... ook al huilde ze zoveel, maar als ze uit zichzelf eindelijk sliepen dan zei ik in de ochtend altijd iets van goed zo, dat je zelf in slaap bent gevallen (waarschijnlijk in slaap gehuild maar goed). Niet belonen met een snoepje of cadeautje oid. Gewoon grote meid, goed zo.
Een kind 30 min in een berging zetten, is gewoon kindermishandeling. Gatver, ik krijg het er echt benauwd van. Logisch ook dat je ze daarna niet meer hoort, ze zijn gewoon bang voor je geworden. Chapeau! Doel bereikt.
Bedankt Teigetje1, ik hoop dat er hier na een paar dagen ook resultaat zal zijn. Het is inderdaad niet makkelijk om haar zo te horen. Ik ben gisteravond maar extra goed gaan stofzuigen zodat ik het niet kon horen. Ik verheug mij er erg op om mijn vrolijke uitgeruste meisje weer terug te hebben
Tja, ieder zijn mening, ga me niet eens verdedigen. Had al gezegd dat niet iedere moeder het met me eens was. Zeg dan niks... Hier heeft TO niets aan. O ja, en ik ben nog steeds de liefste mama.
Geen enkele opvoedkundige zal zich kunnen verplaatsen in jouw manier, het is echt buiten alle proportie. Ik hoop dat meer leden op zp zich hier over uit laten zodat TS leest dat deze manier niet de juiste is en ook schade kan toebrengen aan een kind. Opsluiten in de berging?! Denk alsjeblieft na voordat je nog een keer zoiets doet. TS, consequent zijn en een duidelijke aanpak hanteren is prima. Eindeloos laten huilen en opsluiten is niet de manier. Ik zou een vast ritueel invoeren 's avonds en steeds herhalen wat er gaat gebeuren. Misschien kun je nog een nachtlampje aanzetten. Het is een fase en gaat ook weer voorbij. Veel kinderen hebben deze buien rond die leeftijd, gaat echt voorbij. Het gaat wel sneller voorbij als je het liefdevol doet, dan komt het niet zo snel toch weer terug (angstige kinderen blijven angstig en slapen slechter).
Zucht, dit maak jij ervan "opsluiten". Dit woord heb ik niet gebruikt. En berging is bijkeuken. Bagger, ga ik er toch op in.... Tja, ieder op zijn manier.
Carino wat jij zegt over 30 minuten in de berging (of waar dan ook) vind ik ook te veel. Ik denk er eigenlijk net zo over, zonder aanvallend te zijn. Want ik weet ook na bijna 2,5 jaar geen nacht doorslapen dat je soms wanhopig wordt. Hier hebben we drie weken lang op een nanny methode geprobeerd. 2 a 3 keer erheen, weinig zeggen en daarna laten weten dat het de laatste keer was, dat wij in de kamer ernaast zijn en dat ze moest slapen. 3 weken lang, zonder enig resultaat.... Nu slaapt onze dochter op een matrasje op onze kamer en werken we met een beloningssysteem. Zonder (veel) mopperen en vaak terugkomen naar bed, is een sticker. Volle kaart is een klein kadootje (al hou ik er echt niet van). Eerste keren was de kaart 3 dagen, nu zitten we op 7 dagen en de laatste twee kaarten gaan vol zonder moeite. We bouwen het steeds meer op tot we een keer een laatste kaart gaan inlassen. Dus, zou een beloningssysteem niet wat zijn? Duurt soms echt wel twee kaarten voor ze het echt door hebben. Het doel moet klein en haalbaar zijn zodat ze ervaren hoe leuk het is. Als einddoel is een uitje ook een leuke beloning als je echt geen kadootje wilt doen. Of het uitzoeken van een lekker toetje oid. Het is lastig, maar de reden van stil zijn na een half uur alleen gelaten worden is echt vaak doordat ze weten dat ze alleen gelaten worden en zich dus niet gehoord voelen...