Vandaag, straks om 2 uur krijg ik eindelijk een hsg. En ik ben stik zenuwachtig! Wat als ze niks vinden? wat als ze wel een blokkade vinden? Probeer rustig te blijven maar pfft ik ben zo bang! Niet eens voor de Hsg zelf, maar wat daarna? Al 4,5 jaar bezig om zwanger te raken. Nooit 1 dag overtijd, nooit een positieve test. 1,5 jaar geleden de stap naar de huisarts genomen, doorverwezen naar gyn en daar te horen gekregen dat ik niet zwanger mocht raken op dat moment. Vanwege diabetes en de medicijnen die ik daarvoor slikte. Over gegaan op insuline en keihard gewerkt aan de diabetes. Sinds maart mochten we weer proberen, maar zonder resultaat. En nu dus eindelijk een Hsg. Alles lijkt in orde hormonaal. Netjes elke 28/30 dagen ongesteld, vind elke maand m'n ei doormiddel van ovulatie-testen en temperaturen. Pfft ik hoop zo dat ze straks iets vinden, iets! Een antwoord waarom het niet wil lukken en hoe nu verder.
Heeel veel succes!! En erg spannend!! Ik kan me zooo voorstellen dat jullie gewoon toe zijn om te weten waarom een natuurlijke zwamgerschap tot op heden uitblijft! Aan de ene kant hoop je dat er wat uitkomt, aan de andere kant juist weer niet. Zenuwslopend!! Hopelijk gaat jullie droom snel in vervulling!!
Thnx, Net de naproxen ingenomen hoop dat de pijn meevalt, maar ben wel wat gewend met m'n heftige menstruaties. En inderdaad, we hopen dat er iets uitkomt, iets dat op te lossen is. En tegelijk ben je doodsbang dat hetgeen ze vinden het juist nog moeilijker gaat maken om zwanger te worden. Maar die onzekerheid en het niet weten is killing.
Nou het viel me enorm tegen. man man wat een pijn. Ben zowat out gegaan. Ik was relaxed het onderzoek ingegaan ik bedoel. Ik heb al jaren extreem veel pijn tijdens m'n menstruaties. Vaak 2/3 dagen volledig verlamt van de pijn op bed liggen dus dat onderzoek moest goedkomen.. Beetje menstruatiepijn kan ik wel hebben..Maar dit was echt geen beetje meer. Ik heb geschreeuwd van de pijn..Nooit meer. Ik vindt het echt zwaar vrouwonvriendelijk dat het op deze manier moest. Heb geprobeerd het doel voor ogen te houden. Maar ben echt kwaad dat het wordt afgedaan als een beetje pijn terwijl ik zowat tegen het plavond schoot. Heb nu nog steeds buikkrampen en bloedverlies..en ik baal dus flink..Binnen een paar dagen verwacht ik m'n ei, maar ik moet nu ff niet aan intimiteit denken brrr. Ik vond het behoorlijk traumatisch. Het duurde erg lang voordat de eileiders zich vulde met dat spul, maar geen blokkades gezien. En dus nog steeds geen antwoord waarom het niet wil lukken..Pfft. Lichamelijk gaat het wel weer maar emotioneel ben ik een wrak. Nog 2 weken dan hebben we weer een afspraak bij de gyn over de volgende stappen.