Na een verdrietige week moet ik dit even van mij afschrijven.. sinds december proberen wij (mijn vrouw en ik) met behulp van een donor zwanger te worden. Helaas ben ik dit weekend weer ongesteld geworden.. na een lutuele fase van wederom slechts 7 dagen. Diezelfde dag kregen we van mijn schoonzus te horen dat ze zwanger is van de 2e, met de trotse vermelding dat het weer raak was na slechts 1 keer klussen. Mijn andere schoonzusje heeft een paar weken geleden verteld dat ze ook zwanger is van de eerste. En zo zijn er nog talloze vrouwen in onze omgeving in blijde verwachting. Superleuk natuurlijk voor ze, maar het steekt ook. De moed zakt me sinds deze week flink in de schoenen, gelukkig ga ik 13 mei naar de gynaecoloog ivm mijn klachten (heftige buikpijn, grote stolsels, spotting en korte cyclus en lf). Heel fijn dat mij ha ons nu al doorverwijst, ook ivm leeftijd (35 jaar). Ik weet dat veel vrouwen al veel en veel langer bezig zijn dan wij, en alsnog met lege handen staan. Dat lijkt me onbeschrijfelijk moeilijk. Wat dat betreft mag ik nog helemaal niet klagen natuurlijk.. Ik snap ook dat ik geduldig moet zijn. Maar na een pittige zoektocht van meer dan 2 jaar naar een geschikte donor en alle keuzes en overwegingen die daaraan vooraf zijn gegaan, heb ik het gevoel dat we er ook al jaren mee bezig zijn. Het lijkt me fijn om te kletsen met wat vrouwen die hetzelfde meemaken, of wat hoopgevende verhalen te lezen nog meer dames die ronde 6 ingaan? Hoe houd je de moed erin?
Ik heb iets meer dan 6 rondes gehad (37 in totaal) maar ik ben wel het levende bewijs dat het zeker goed kan komen, ook na zo'n enorn lange tijd! Ik ben trouwens ook samen met een vrouw dus ik weet hoe het allemaal in z'n werk gaat. ♡
Inmiddels alweer twee jaar bezig voor nummer 2. Nummer 1 heeft 3 jaar op zich laten wachten. Niet per se tips, gewoon de ene voet voor de andere blijven zetten. Maar hier dus ook (deels) bewijs dat de aanhouder wint. Enige tip die ik je wil meegeven, vergeet, tussen al het wachten door, niet te leven. Die fout heb ik wel te vaak gemaakt en daardoor teveel gemist... Liefs en sterkte!
Wij zijn 2 jaar bezig geweest. Ik had ook een korte lf. Zo een 8 a 9 dagen. Vorige week zondag bevallen van een prachtig jongetje. Wij zijn opgegeven naar de psycholoog gegaan, omdat we merkte dat het mentaal zwaar was. Dit heeft ons onwijs geholpen! En zijn veel leuke dingen gaan doen samen. Even gedachtes ergens anders op. Dit hielp ons ook ontspannen