Lieve meiden, ik ben nu 5,5 wk zwanger, en zo ontzettend bang om een miskraam te krijgen dat ik het gewoon moeilijk vind om de dag door te komen. Ook seks durf ik niet meer te hebben want ik ben bang dat ik dan begin te bloeden en ik weet dat dit mijn paniek alleen maar zal verergeren. 2 jaar geleden heb ik bij 4,6 weken een vroege miskraam gehad (bloeding begon na de seks). Ik denk dat dit een erg grote rol speelt bij mijn angst. Ik barst namelijk van de kwaaltjes (veel plassen, veel steken in mijn buik, vaak misselijk, gevoelige en grotere borsten, moe etc), maar ik ben het vertrouwen in mijn lichaam gewoon een beetje kwijt Iedereen zegt dat het beebje echt wel goed vast zit en heus niet zomaar eruit komt, maargoed je kunt niet zien of het wel of niet goed zit dus daar heb ik ook niet zoveel aan.. In het begin was ik er ontzettend zeker over, en wist ik zeker dat het dit keer goed zou gaan. Toen kreeg ik afgelopen weekend (5,1 wk) opeens een beetje rozeverlies bij het afvegen. Dit was eenmalig en heb het tot nu toe ook niet teruggezien, en achteraf kwam het misschien doordat ik te vaak check of ik niet aan het bloeden ben dat ik daardoor iets heb beschadigd, maar ik kan nu gewoon nauwelijks meer genieten! Af en toe gaat het wel weer, vooral als ik misselijk ben dan heb ik vertrouwen in mijn lichaam en zegt iets me dat het wel goed komt, maar aan de andere kant als er ook maar iets gebeurt dan ben ik direct weer overtuigd dat het niet goed zal gaan. Zo heb ik vandaag al twee keer een soort snotterig slijmballetje ontdekt bij het afvegen, wat ik eerder dus nog niet heb gezien. En direct was ik weer bang dat het het slijmpropje is wat mijn bmm afsluit en dat het nu echt mis gaat. Later denk ik dan weer maarja je bent ook zwanger en je lichaam verandert nu eenmaal veel, dus het zal er wel bij horen ook, maar ik kan de angst gewoon niet van me afzetten. Mijn eerste echo heb ik pas op 21 december, met 9,3 wk omdat ik in Frankrijk woon en hier doen ze de eerste echo pas met 12 weken! Gelukkig ben ik nog in NL verzekerd en heb ik een afspraak met de vk kunnen maken voor als ik dan in NL ben, maar eerder om een echo vragen is dus geen optie want hier zijn ze heel streng met echo's en doen ze het alleen op medische indicatie, omdat echostralingen een kindje kennelijk kunnen beschadigen (mk 2 jaar geleden vond de dokter geen geldige medische indicatie, een lichaam herstelt zich dus het heeft volgens hem geen invloed op deze zwangerschap). Ook wacht ik al een week op de uitslag van mijn bloedtest, voordat ik die binnen heb heeft het nog geen zin om weer naar de dokter te gaan. Ik heb zelfs al overwogen om gewoon naar het ziekenhuis te gaan en een echo te eisen, dan maar te liegen over buikkrampen en bloedverlies, maar dat is volgens mij ook geen optie, zeker nu nog niet want op een echo zou nog niet eens iets te zien zijn waarschijnlijk, bovendien loop ik het risico dat het hartje nog niet klopt en dat ik dan nog meer in de stress raak dan dat ik nu al zit! Ook weet ik dat al die stress niet goed is voor het kindje en dat ik het risico op een mk daardoor juist kan vergroten, dus ik doe alles om de tijd te verdrijven maar de dagen kruipen echt voorbij.. Nog 4 lange weken te gaan..Ik weet gewoon even niet meer waar ik het moet zoeken. Mijn vriend heeft er alle vertrouwen in maar ik kan die angst gewoon niet van me afschudden.. Is dit voor iemand herkenbaar en wat doen jullie eraan om de angst enigszins te verminderen en de tijd wat sneller te laten verlopen? Begin echt een beetje wanhopig te worden, wou dat ik een lange winterslaap van 4 weken kon doen!
Lieve luca! Zooooo herkenbaar!!! Ik heb ook kwaaltjes en als de misselijkheid maar even weg is schiet ik extra in de stress.. Zo bang dat het misgaat en na alle ellende van hiervoor wil ik dat niet meer meemaken... Ik ben nog niet op de 12 weken en vorige keer ging het net 1 dag daarvoor mis... Zooo bang dat op de volgende echo het hartje weer gestopt is met kloppen (zo ging het vorige keer ook) de dagen duren zooo lang! Ik wordt gek van mijzelf.. Niemand begrijpt mij en iedereen zegt dat het wel goedkomt... Ik doe graag met je mee met de winterslaap!! Meis.. We moeten positief proberen te blijven, goed voor onszelf en de kleine en die dagen die voorbij kruipen moeten we maar nemen zoals het is... Helaas!! Rustig aan meis! Dikke knuffel
Ik herken het ook wel, alleen niet in de mate waarin jij het nu ervaart. Ik denk dat iedere vrouw in het begin iet wat zenuwachtig is. Zelf moest ik van opluchting erg huilen na de 12 weken echo en heb ik me van de zenuwen een dag voor de echo ziek gemeld. Hierna ben ik niet meer bezorgd geweest. Wel ben is als first time mom af en toe erg onzeker over de periode na de geboorte. Wat ik op dit moment vervelend vind, is dat iedereen om mij heen mijn onzekerheden probeert te bagetalliseren. Laat mij toch mijn onzekerheden hebben en probeer niet alles goed te praten. Dat zelfde gevoel heb ik bij jou ook. Natuurlijk kunnen we met zijn allen tegen je roepen dat je niet zo gek moet doen en dat dit er gewoon bij hoort, maar dat gaat niet werken. Je hebt met je vorige miskraam nu eenmaal recht op een flink stuk zenuwen. Je zal het echt bij jezelf moeten zoeken. Ik heb gelukkig geen miskraam meegemaakt, maar 10% van alle zwangerschappen eindigt in een miskraam (schrik je best van), maar dat hoeft geen gevolgen te hebben voor volgende zwangerschappen. Geen vertrouwen hebben in je lichaam is gewoon k*t en dat zal weer moeten groeien als je een goede echo hebt. Ik heb geen tips voor je om je winterslaap te beginnen. Geniet gewoon van de dagen die je nu hebt en probeer je zelf niet gek te maken. Niet obsessief naar het wc papiertje staren bijvoorbeeld. (Deed ik nl wel, wordt je helemaal gek van). De tijd gaat langzaam in het begin, maar geloof mij, als je de moeilijke periode door bent, dan gaat het een stuk sneller. Kortom, het enige concrete wat ik nu voor je kan doen is aan je denken en voor je duimen dat het deze keer goed gaat en dat je daarna ontzettend gaat genieten van je zwangerschap!!! Succes
bedankt meiden voor de berichtjes! Stelt me toch gerust dat ik niet de enige ben die bang is voor een mk. Ook obsessief staren naar het wc papier herken ik heel erg, en ik ga extra vaak naar de wc zodra ik iets voel zit ik er alweer op. Soms gaat het wel opeens goed en maak ik me totaal niet druk, vooral als ik bezig ben met andere dingen maar het nare is dat ik geen regelmatige werktijden heb en dus soms dagenlang 'niks' aan het doen ben. Ik probeer wel afleiding te zoeken maar het is toch moeilijk. Ook denk ik dat het meespeelt dat ik het nog aan niemand heb verteld. Mijn vriend begrijpt me gelukkig wel en biedt een luisterend oor, en ik ben heel blij dat hij me geen zeur vindt, maar ik snap wel dat als ik dit nog 6 weken volhoud dat hij dan ook op een gegeven moment zoiets heeft van ja hou nu maar op hoor! Ik wil het bewust ook niet vertellen, want ik wil niet dat iemand weet dat we ermee bezig zijn. Verder houd ik me heel erg vast aan die eerste echo met 9wk, want ik weet dat de kans op een mk dan veel kleiner is, maar aan de andere kant heb ik nu ook al zo vaak gehoord dat bij de tweede echo het hartje niet meer klopte, dat ik daarna ongetwijfeld daar weer bang voor zal zijn (alhoewel wel minder want dat heb ik nooit echt meegemaakt). En zelfs later kan het nog mis gaan. Ik weet ook dat je logisch gezien niets kunt veranderen aan een mk. Qua gezondheid doe ik al alles wat je kunt doen. Neem voldoende rust, eet gezond, neem mijn zwangerschapsvitaminen, rook en drink niet, zo weinig mogelijk cafeïne, geen rauw vlees etc etc. Dus mocht het dan toch komen dan weet ik dat het aan het vruchtje heeft gelegen en niet aan mij, maar een mk is gewoon zo'n heftige en verdrietige gebeurtenis dat ik dat nooit meer mee wil maken. Zelfs nu ik de termijn van mijn mk (4,6wk) al voorbij ben, maak ik me nog zorgen. Denk dat het na die echo wel een stuk minder zal zijn hoor, maar tot die tijd toch maar proberen om zoveel mogelijk afleiding te zoeken? Gelukkig ga ik de hele komende week werken dus dat gaat hopelijk lekker snel. En wellicht erover praten met iemand ik zou alleen echt niet weten wie..
Ik weet precies hoe jij je voelt, ook al heb ik geen miskraam gehad hiervoor, ben ik al mijn hele zwangerschap ongerust over het welzijn van de baby. Ik ben al een druktemaker en een pessimist, dus ga altijd van het ergste uit, erg lastige eigenschap. Ik was zo ongerust vanaf 7/8 weken omdat al mijn kwaaltjes plots weggingen en niet meer terug kwamen, dus heb toen gebeld en een echo gekregen en dit heeft mij echt geholpen om het van me af te zetten omdat ik toen het hartje zag kloppen en alles goed eruit zag. Is het echt niet mogelijk dat je op een of andere manier eerder een echo krijgt? Dan maar overdrijven hoor, zeg maar dat je krampen hebt. Ik weet namellijk dat het compleet zinloos is als ik tegen je zeg dat je niet ongerust hoeft te zijn omdat het bij mij ook niet hielp. De echo heeft mijn zorgen in ieder geval voor een paar weekjes weg genomen, uiteraard had ik toen weer iets anders om me druk over te maken, maar toch niet zo heftig als in het begin. Sterkte!!
Luca, ik herken het heel goed. Ik ben ook net zwanger en SUPER ongerust. Ik heb vorig jaar een missed abortion gehad dus ik sta er ook niet meer onbevangen in. Ik zou ook wel 8 weken winterslaap willen houden nu. Misschien kunnen we ons troosten met de gedachte dat statistisch gezien de kans nu kleiner is dat het misgaat. De kans dat het goed gaat is ook echt veel groter!
dag dames! Jeetje er zijn dus toch meer meiden die zich enorm ongerust maken. @Alexandra: ik heb je blog gelezen met tranen in mijn ogen, wat een verhaal! Hopelijk blijft alles goed gaan en zet je over 8 maanden een gezond kindje op de wereld! @Chica: ik ga zodra ik de uitslag van mijn bloedtest heb inderdaad naar de huisarts om het gewoon te proberen, niet geschoten is altijd mis. Hier heb ik gisteravond even heerlijk met mijn vriend over mijn angsten gepraat, dat heeft me enorm opgelucht en ik ben blij met zo'n luisterend oor. Toen ik zo zat te vertellen hoe bang ik wel niet was dat er iets mis ging nu, bedacht ik me opeens dat het later in de zwangerschap ook nog wel mis zou kunnen gaan, dus dat die angst dan eigenlijk de gehele zwangerschap niet meer zou verdwijnen.. En toen ik dat zei besefte ik me ook opeens dat als die 9 maanden eindelijk voorbij zijn en ik ons kindje op de wereld heb gezet, dat het er dan waarschijnlijk ook niet beter op zal worden! En toen had ik opeens het idee dat het kwartje viel, er kwam een soort rust over me heen die ik nog niet eerder had gevoeld. Ik kan ervoor kiezen om elke dag tot een levende hel te maken, of te genieten van het moment en te accepteren dat er altijd gevaren zullen zijn en dat die er nu eenmaal bij horen. Een kindje krijgen is een wonder, en daar horen we van te genieten! Als je over straat loopt denk je ook niet de hele tijd aan de kans dat je aangereden word door een vrachtwagen, dus we moeten het maar nemen zoals het is. Een kleine troost, maar ik denk dat als ik deze gedachte vast kan houden dat het dan al een heel stuk draaglijker zal worden de komende weken!
Dames, Ik wil graag mijn respect uiten voor jullie. Ik ben welgeteld 3 maanden bezig geweest voordat ik zwanger werd. Ik besef mij ook goed dat ik God op mijn blote knietjes mag danken hiervoor. De teleurstelling die ik voelde bij een ongesteldheid, stelt niets voor met hetgeen wat jullie doormaken. @Alexandra, je hebt een mooie blog geschreven en ik hoop voor je dat de helse punctie jou nogmaasl bespaard blijft en dat de eskimootjes ooit nog hun expiditie hier op aarde gaan voorzetten! @Luca, erover praten helpt zo goed!! Gewoon blijven doen en als je beng bent om iemand ermee te storen, gewoon lekker hier op het forum neerzetten. En wat je zegt klopt. Wij gaan nu eenmaal een verantwoordelijheid aan, daar wordt je gewoon eng van. Als deze 12 weken voorbij zijn, dan komen er andere ongerustheden. Pff ik moet er niet aan denken dat die van mij op zijn 16e gaat stappen!! Ik wens jullie allen een mooie zwangerschap met een nog mooier resultaat. Jalou
@Chica: ik ga zodra ik de uitslag van mijn bloedtest heb inderdaad naar de huisarts om het gewoon te proberen, niet geschoten is altijd mis. Echt doen hoor! Ik was een beetje ongerust deze week omdat ik minder beweging voelde en voel me dan ook bezwaard te bellen of langs te gaan, maar je moet gewoon altijd een beetje pushen, uiteindelijk ga je dan (grote kans) opgelucht naar huis, en dat jij je prettig voelt is veel belangrijker!! Gewoon maling eraan hebben
Hier moet je aan vasthouden. Dit is de juiste weg want idd als je kindje er straks is lijken de zorgen die je nu hebt peanuts. Dan heb je veel grotere angsten die volgens mij nooit meer weggaan zo lang als je leeft.Je moet echt genieten van het moment en NIET nadenken over wat er in de toekomst allemaal zou kunnen gebeuren. Een vroege echo stelt je nu wel even gerust maar lost het probleem niet op,dat weet je zelf ook wel denk ik. Die angst zit in jezelf en daar moet je aan werken. Dat wil niet zeggen dat je niet angstig mag zijn maar het moet je niet beinvloeden zoals het dat nu doet want dat gaat gewoon een stapje te ver. Fijn dat je zo goed met je vriend kunt praten...Dat kan ook enorm helpen. je moet af en toe even toetsen of de mate van angst wel reeel is. Meestal is dit niet zo... Heel veel sterkte en succes met alles. oh ja....ik spreek helaas uit ervaring
Hoi Luca2504, Ik telde echt elke dag in het begin. Bij elk bezoekje naar de tiolet controleerde ik het w.c. papier. En ik heb ook wel regelmatig een traantje gelaten omdat ik bang was voor een miskraam. Het is natuurlijk best een traumatische ervaring een miskraam, ik herken je gevoel hierin. Wel kan ik je vertellen dat ik zelf ook naar de 12 weken toeleefde, zo van alsof er dan iets spectaculairs zou veranderen. Maar er veranderde eigenlijk niks, de onzekerheid blijft enigsinds wel helaas. Toen ik tot het besef kwam dat er altijd wel iets mis kan gaan, ook na 12 weken, 20, 30, 38, toen vond ik raar genoeg wel een beetje rust. Niks in het leven is zeker, en zeker tijdens een zwangerschap is het beter het allemaal op je af te laten komen zoals het komt, veranderen kan je toch niks.. Mijn eerste echo was ook pas met 11,4 weken. Ik wilde dit expres zo zodat ik niet aan mijn eerdere miskraam herinnerd zou worden. Zoveel is er op een vroege echo toch niet te zien, en maakt soms juist gestrest. Dat vind ik het mooie van een echo rond de 3 maanden. Wat je verwacht te gaan zien hoor je ook te zien op het scherm, je weet gelijk waar je aantoe bent. Ik wens je veel sterkte met deze onzekere periode, naarmate je zwangerschap vordert zal je zien dat je vertrouwen in je lichaam en kindje vanzelf terug komen!
nu ik 2 dagen weet dat ik zwanger ben ben ik wel bang voor een miskraam. we zijn bijna 2 jaar bezig geweest om zwanger te worden en nu het eindelijk zover is ben ik toch blij als de eerste 12 weken zoiezo voorbij zijn.
Hoi dames, bedankt voor de lieve woorden! Ik denk inderdaad dat als ik dit vol kan houden zoals ik me nu voel (op het moment gewoon goed), dat ik dan het liefst de echo van 9,3 weken afwacht. Je zit dan toch al iets verder en ze kunnen iets meer zien. Met een vroege echo loop je inderdaad altijd het risico dat nog niet alles te zien is en dan zou ik daarover weer gaan stressen. Ik ben wel verbaasd erover dat er meer meiden zijn die zich zooo druk gemaakt hebben. En ik weet ook dat het met de loop van de tijd minder zal worden, het hoort er natuurlijk allemaal bij. De angst is niet weg, maar ik kan wel leren er beter mee om te gaan denk ik dan dat ik nu doe. Hopelijk blijf ik dit zo volouden. Wat jij zegt Chai dat had ik dus gisteravond precies zo. Dat ik het opeens besefte dat het nooit over zal gaan, en met een kindje zal de angst zelfs nog wel groter zijn. Ik ken een moeder die nog geen boodschappen durft te doen zonder dat ze bang is dat dr kinderen dood gaan, en dat is ook geen leven dus ik zal wel moeten Wel fijn om erover te kunnen praten hier met dames die hetzelfde gevoel hebben, heb ik toch niet helemaal het idee dat ik gek ben
ik ben nu voor de tweede keer zwanger en ben nou al veel minder bang voor een miskraam. dit was ik bij de eerste heel erg. ik kon er echt niet van genieten. na de eerste echo met 6,5 week en een kloppend hartje, was ik voor eventjes gerust gesteld maar al gauw was ik bang dat het hartje ermee op zou houden en we bij de termijn echo erachter zullen komen. die verhalen hoor je immers wel, en zeker hier op het forum. toen het allemaal goed was, las ik weer eens iets over een loslatende placenta bij 18 weken, of andere nare dingen. ik heb me ongelovelijke zorgen gemaakt om de 20 weken echo. bleek die goed te zijn was ik weer super bang voor het down syndroom. ook was ik heel bang dat ons kindje zuurstof te kort bij de bevalling zou krijgen, of zou overlijden. daarna wiegendood.. pfff, het leven zit vol met angsten en het stopt niet! wordt alleen maar erger. maarrr... nu sinds mijn zoontje een half jaar was ongeveer, ging het beter en geniet ik ook overal steeds meer van. nooit wil ik meer zo vol angsten zitten als toen! ik probeer nou gewoon te denken, ik heb een kindje kerngezond op de wereld gezet, en dat ga ik nou met de tweede ook doen! natuurlijk ben ik wel blij als de risicovolle weken voorbij zijn. ik kijk ook altijd op mijn wcpapiertje is het trouwens echt zo van die stralingen? mijn vk zei dat die stralingen alleen schadelijk zijn als je echt meerdere uren per dag echo's zou maken. ik krijg nu ook een echo met bijna 7 weken, net als bij de eerste. in mijn hele zwangerschap wel een stuk of 10 echo's gehad.
Joh, ik denk dat elke zwangere vrouw bang is dat het mis gaat. Denk dat dat heel normaal is. Zelf heb ik al tig miskramen gehad en waar ze pas vorig jaar achter gekomen zijn dat ik Hashimoto heb, een oorzaak ws voor mijn 5 missed abortions rond de tien weken. Bij mij deden de kindjes het gewoon goed, tot die rond 10 weken, dan gingen de hartjes opeens langzamer kloppen en ging het mis. Ik ben nu weer zwanger (pril net 5 weken) en sta er nu heel nuchter in. Heb nu medicatie voor de Hashimoto. Elke dag dat ik zwanger ben is er 1. De kans dat het mis gaat is er gewoon, en ik weet niet beter. Wij doen nu zo, zolang ik zwanger ben en het tegendeel is niet bewezen (slechte echo enzo) dan genieten we er maar van.
Ik kijk trouwens nu met 18 weken nogsteeds op me plee papier en doe grondig onderbroek onderzoek elke keer. Oversteken vind ik eng en auto rijden, ben zo bang dat er iets gebeurd met die kleine in me buik. Achja, ik accepteer me zenuwachtige moeder tikjes maar gewoon, dat is nog wel het beste denk ik.
Heb ik ook, ben erg voorzichtiger. Kijk heel goed waar ik loop, ook als ik de trap af ga houd ik me vast, waarschijnlijk erg overdreven maar toch liever te voorzichtig
lieve meis ik heb vrijdag een echo gehad en alles was goed maar nu ben ik nog onzekerder geworden en ben ik bang dat ik t kwijtraak voor de volgende belangrijke echo ofdat t hartje dan niet meer klopt ik verlies ook heel soms een ini minie stukje roze en vanmorgen een streepje bruin en dan word ik helemaal panies dan denk ik ineens voel ik me borsten nog wel ben ik nog wel misselijk ik heb in april een miskraam gehad sterkte meis probeer toch te genieten