Waarom ik dit topic plaats weet ik niet echt. Ben ik opzoek naar begrip, bevestiging van ga ervoor? Alsof jullie antwoorden op dit stukje de door slag zouden geven.... Eerst maar beginnen bij het begin. Best wel onverwacht, tijdens controle bij gynaecoloog vanwege een cyste, bleek ik zwanger te zijn. Hele goede zwangerschap (natuurlijk de bekende kwaaltjes) en een super bevalling. Ik zei gelijk tegen mijn man: dit gaan wij vaker doen! De eerste week was ik de gelukkigste moeder op aarde met de mooiste baby. En toen kwam dag 8. Het huilen begon en stopte niet meer en daarbij ook verschikkelijke angst. Ik ben gelijk hulp gaan zoeken en begonnen met gesprekken. Langzaam ging het beter. Toen al kreeg ik zo'n verlangen naar een tweede, mijn mam wil ook zo graag, maar dit NOOIT meer. Maar het verlangen wordt steeds groter. Ik kan het blijven weg stoppen en ontkennen, maar zodra ik een baby zie of iemand die zwanger is dan gebeurt er van alles van binnen in mij. Jaloezie, verdriet, opborrelende tranen, kriebels in m'n maag. En daarbij een stem die roept: ik wil ook! Waarom kan ik niet, zoals zo ontzettend veel moeders om mij heen 'gewoon' een kind op de aarde zetten. Ik heb al aangeklopt bij een poppoli maar hier kreeg ik niet de begeleiding die ik zocht. Ze wimpelde me af en stuurde me door naar de psychiatrische afdeling van een ander ziekenhuis. Ook adviseerde ze mij terug te komen als ik zwanger was van de tweede. Maar kan ik dat aan, komt het terug? Ik heb nou wel een kind waar ik ook voor moet zorgen en ik wil niet dat hij een jaar lang een verdrietige moeder heeft. En stel je voor dat als we ervoor gaan wat er dan allemaal mis kan gaan en wat halen we ons dan op de hals. Ik ben nu weer mezelf en heb zo'n mooi gezin. Maar ik voel me niet compleet... De ene dag sta ik op en denk ik we gaan ervoor. Wat zal morgen mij brengen?
Jeetje meid! K weet niet zo goed hoe ik erop moet Reageren. Ik heb geen evaring met pnd. Wel heb ik op t randje gezeten. Baby die Veel huilde, ontslag gekregen, ruzie in de fam, niemand die me begreep, huilen huilen huilen, kleine rs opgenomen in het ziekenhuis. Buik die na keizersnede niet dicht wilde groeien. Ik ben erg overspannen geweest. Te veel stress voor deze nuchtere tukker. Ik wilde geen mama meer zijn. Kon het me niet opbrengen om de kleine eten te geven. Geen zin in een drama. Nu3 jaar later. We kijken zo ontzettend uit naar een broertje of zusje. We zijn al een jaar druk aan het proberen. Ik heb geen angst. Ik laat me niet meer op m'n kop zitten. Ze mogen je nergens weigeren! Bellen tot je erbij neervalt! Niemand kan in jou hoofd kijken. Ik snap je onzekerheid super goed. Maar t is geen garantie dat het bij een 2e net zo gaat. Er is ook geen garantie dat t niet gebeurd. Ik wil je graag op het hart drukken dat je niet over 5 jaar zit met: Hadden we maar.. Liefs mij
Oef dat lijkt me erg heftig om mee te maken. Toch lees ik in je verhaal een sterk verlangen naar een tweede. Je weet simpelweg niet hoe het zal verlopen, al is de kans op herhaling natuurlijk wel erg aanwezig. Denk je dat je nog zo'n jaar aan kan? Is het te simpel gezegd om te zeggen dat je dat jaar hoe dan ook zult overleven en er weer bovenop komt? Zou je het kunnen accepteren als het weer gebeurt? Ik weet niet hoe het werkt met pnd, maar misschien kun je het al iets beter handelen omdat je weet wat je te wachten staat. Knap dat je op tijd hulp kunt inschakelen. Ik hoop voor je dat je wens sterk genoeg is om je erdoorheen te slepen.
Bedankt voor jullie reacties. Het verlangen is erg groot inderdaad. Andaag sta ik er weer erg positief tegen over en denk we gaan er voor. Leven maar een keer! Fijn dat jullie er waren op een moment dat de onzerheid weer de kop op stak....
Heel herkenbaar. Ik heb zelf een PND gehad na de geboorte van mijn dochter (nu 8 maanden geleden). Na 2 weken had ik wel door dat er iets niet klopte. Paniek, angst en somber. Bij de HA de diagnose PND gesteld en met spoed doorverwezen naar psychiater. Ik heb geluk gehad dat ik er snel bij ben geweest. Met therapie en medicatie ben ik snel weer opgeknapt (binnen 8 weken). Toen wilde ik nooit meer een kind, ondanks een hele fijne zwangerschap en bevalling. Maar nu... de wens naar een 2e is erg groot. Ik ben ook best wel jaloers op mensen die zwanger zijn of op mensen die meerdere kinderen hebben. Maar dat is niet omdat ik hun het niet gun, maar meer omdat ik het zelf zo fijn vond om zwanger te zijn. Ook geniet ik enorm van onze dochter en ik zou niet liever willen als nog zo'n ukkie erbij. Mijn angst is toch wel dat ik nooit meer zwanger zal worden en ook wel om weer een PND te krijgen. Ik weet nu gelukkig wat het is en kan meteen de juiste hulp krijgen, dus dat geeft ook wel een veilig gevoel. Succes in ieder geval