Hoe gaan jullie om met driftbuien?

Als eerste probeer ik er achter te komen wat de driftbuien veroorzaakt...ik noem mijn zoontje temperamentvol soms kan de reden bij peuters voor ons gevoel helemaal niks zijn...maar bij hen is er toch vaak een trigger.
Nu wring ik mijzelf niet in allerlei bochten om de buien te voorkomen want dat kun je bezig blijven...maar ik probeer het als het kan wel voor te zijn.
Maar daarnaast hou ik ook hele strakke richtlijnen aan. Ik leg wel uit waarom iets is maar ben heel consequent. Als ik iets pertinent niet of juist wel wil gebeurd het. Ik houd rekening met maar buig niet continue met mijn peuter mee.

Heel veel praten en leren uitleggen maar niet oeverloos in discussie gaan. Dat is een beetje de balans die je moet vinden.

 

Hier beetje zo als Tuc, hier al duidelijk in de peuterpubertijd vanaf 1,5 jaar. In het begin was het wikken en wegen maar nu weet ik wel wat haar driftig kan maken.
Ik leg alles heel goed uit, waarom we iets doen, dit werkt erg goed. Verder is ze soms ook wel eens boos om iets dat ik niet aanzag komen, ik zeg altijd dat ze best boos mag zijn, maar ik blijf wel bij mijn woord.

Het is echt een balans vinden, zoals Tuc zei, ze is niet de baas, maar heeft wel medezeggenschap

 

Ja precies dit.
Blijven herhalen en vertel meteen welke consequentie er aan vast zit. Maar pas op, want wat je zegt moet je doen ook al ben je het er 2 seconde later toch niet mee eens.
Zoek een goede consequentie die past bij het ongewenste gedrag. Het moet wel in evenwicht zijn.

Ik kan ontzettend lief zijn en ik word echt niet meteen boos. Veel hoort ook bij de leeftijd, dus ik praat er eerst met hem over. Maar als hij niet luistert weet hij heel goed wat het gevolg is.

 

Hier ook veel uitleggen en aan mijn woord houden. Vaak wanneer het echt niet kan of hij blijft doorgaan dan gaat hij voor eventjes op de gang. Dit helpt helaas niet altijd en soms lukt het me ook echt niet om er vat op te krijgen. Neem het verschonen van een luier. Hij vind het dan leuk om te draaien en te trappen. Dat vindt deze mama niet meer leuk. Maar niks werkt. Wel heb ik gemerkt dat hij er vaak in blijft hangen wanneer hij echt boos is. Gaat hij op de grond liggen dan blijft hij liggen. Na een tijdje probeer ik hem op een leuke manier te triggeren af te leiden. Maar waak ervoor dat hij beloond wordt voor dit gedrag.

Zo lastig deze leeftijd. Ik durf wel te zeggen dat ik hier een extreem gevalletje heb, maar komt ook naast zijn leeftijd door wat er momenteel allemaal veranderd in zijn leven. Half jaar terug, broertje erbij die met de 2 mnd ruim een week in het ziekenhuis heeft gelegen. Blijft in vlagen erg onrustig waardoor ik erg moe ben. Mijn man zit sinds 2 maanden door de week in het buitenland en afgelopen week heeft de jongste weer in het ziekenhuis gelegen. Is noet bepaald bevordelijk voor een net 2 jarige .

Jan alleen maar meegeven. Houd je aan je woord en probeer de kleine te begrijpen. Blijf doorvragen en laat hem/haar bijvoorbeeld dingen aanwijzen. Vergt veel geduld, maar het gedrag heeft vaak ook te maken met het niet begrepen voelen. En idd vermijd de momenten niet, want dan heb je geen leven meer. Ik in ieder geval niet, want dan kan ik geen boodschappen meer doen niks niet.

 

Ik vind het ook lastig hoor. We hebben een goedgehumeurd mannetje, maar dat kan ook zo omslaan. Hier is het met name als iets niet mag of iets niet snel genoeg gaat.
Voorbeeldje: stukje wandelen met de wagen en daarna mag kleine man even "los". Dus aan het handje of achter zijn loopauto. Maar vervolgens gaan we weer verder en moet hij terug in de wagen. Nou...drama dus. Echte dikke tranen. Oprecht verdriet. Dan leggen we dus uit dat we weer verder moeten en dat hij straks weer verder mag spelen. Maar die huilbui wordt er echt niet minder van. Vraag me dan überhaupt af of hij het wel mee krijgt .

Maar ook iets aanwijzen wat hij meteen wil hebben en dan nee zeggen omdat dat niet mag. Hup: driftbui. Afleiden helpt soms ook wel hebben we gemerkt. Dus dat is ook een idee. Maar dan moet je soms wel heel creatief zijn, haha.

 

Ik zie bij mijn dochters dat driftbuien vaak ontstaan op momenten dat ze dingen niet begrijpen of niet kunnen volgen. Betere uitleg en/of beter voorbereiden en aangeven welke dingen er gaan komen, helpt heel erg om driftbuien te voorkomen.
Op het moment dat de driftbui er is, is het erg kindafhankelijk wat werkt. Bij onze oudste hielp het erg om te troosten: ze werd dan rustig en kon vervolgens aangeven wat er was, (als ik dat niet zelf uit kon dokteren). Onze jongste wordt alleen maar bozer als je troost: die moet echt even razen en kan daarna pas getroost worden.
In beide gevallen werkt het goed om samen met ze te achterhalen waarom ze boos werden en samen met ze te kijken naar wat wel kan. Uitleg geven over hoe ze op een betere manier aan kunnen geven dat ze iets niet begrijpen of niet leuk vinden, (maar dat werkt pas op langere termijn ).
Uiteraard hebben ze ook wel eens heel ordinair een driftbui omdat ze hun zin willen hebben. Ik negeer ze niet, (tenzij ze echt niet ophouden), maar met een driftbui zullen ze nooit hun zin krijgen: ik wil pertinent niet dat mijn kinderen leren dat het werkt om zichzelf op de grond te gooien en te gaan razen.

 

ik vertel haar dat het niet mag, en blijf consequent.
nee is nee, als ik er de ene keer wel aan toegeef en de andere keer niet wordt het verwarrend en wordt ze zelf ook echt overstuur.

als ze overstuur is probeer ik haar gerust te stellen, met woorden, een knuffeltje of ik probeer haar af te leiden met speelgoed ofzo.'
soms werkt dat.. soms blijft ze ook echt boos als ze bijv. haar zin niet krijgt. Dan negeer ik haar gedrag en meestal komt ze dan uiteindelijk zelf naar mij toe om te knuffelen.