En de nasleep duurt en duurt.. Onze eerste zwangerschap bleek een missed abortion. En hoe langer het duurt hoe meer het verdiet weer boven komt! Curettage gehad.. naar wat ik heb gelezen (geen gynaecoloog gezien en 3 verpleegkundigen zouden het vragen maar niemand terug gezien!) is alles vlot en ongecompliceerd verlopen. Fijn. Vooral veel roze licht rood en bruin verloren in alle substanties. Geen pijn gehad en amper krampen. Verlies heeft zeker 14 dagen geduurd. Mijn test was tussen de 3-4wkn na de curretage weer negatief. Precies 4 weken erna 1x roze waterig verloren.. voelde het weglopen, dacht menstruatie maar daar bleef het bij. Met de bijkomende soort van buikpijn en lage rugpijn. 22 oktober een positieve ovulatietest, al geloof ik er niet echt in. 26okt nacontrole gynaecoloog, alles zag er ok uit, ergens midden in de cyclus voor of na eisprong kon ze niet zeggen (al las ik later: mogelijk corpus luteum, dat is wat overblijft na de eisprong) nou allemaal prima.. Dat betkende vandaag mogelijk mijn NOD. Sinds vrijdag roze afscheiding, denk nou hèhè.. gister hele dag roze afscheiding.. en sinds gisteravond niks meer. Ook geen krampen.. niks. Heb zwangerschapstest gedaan negatief, ovulatietest ook. Ondertussen vreet ik mezelf op.. er gebeurd vanalles... maar toch niks! Aan m'n huid (puistjes) zie ik gewoon dat hormonaal alles schommelt.. Heb af en aan nog wel roze verloren.. nadat het echte vloeien na de curettage was gestopt. Ook na de echo, die dag erop.. maar ongesteld worden ho maar! Maak me echt zorgen.. Als ik voor de 16e niet heb gemenstrueerd moet ik terug naar de gynaecoloog en ik voel me bui allang hangen. Dan is het ruim 9 weken geleden. Alles was een zooitje rondom de curettage.. niemand die iets weet of zegt.. Of bij de nacontrole ook maar even vraagt hoe het gaat. Nee alles is ok.. en tot ziens. Wacht nog maar 3 weken. Heb weinig vertrouwen in de gynaecologen daar.. Ben ik te ongeduldig? Neemt mijn eeuwige gepieker het over? Ik zoek met mijn lange verhaal eigenlijk een beetje herkenning of advies..
Tja meid hoe moeilijk ook je lijf is geen robot.. Vandaag waarschijnlijk je nod kan dus ook morgen of overmorgen zijn... Mij wilde ze pas na 12 weken zien in het ziekenhuis. Werd de dag voor de afspraak ongesteld. Je geduld wordt enorm op de proef gesteld masr weet dat je geen uitzondering bent. Het gebeurd echt vaker dat het lang duurt. Voor gynaecologen is het nog maar kort geleden en als er niks alarmerends is kunnen ze niet veel anders.. Hier na 1e en 2e curettage ook geen arts gezien... Geef je lijf de kans. Stress kan wel invloed hebben op je cyclus.
Heb je al een zwangerschapstest gedaan? Omdat je nu mogelijk rond je NOD zit Verder wil ik je veel sterkte wensen het is niet makkelijk een kindje te verliezen, ik heb inmiddels 3 maanden geleden een mk gehad en het is nog steeds zwaar.. Elke keer als ik weer ongesteld word denk ik maar ik had helemaal niet ongesteld moeten worden ik had nu inmiddels al 4 maanden zwanger kunnen zijn De pijn slijt wel, het heeft tijd nodig. Maar het zal altijd bij je blijven, er zal altijd een plekje blijven voor dat kindje die niet bij ons had mogen zijn
Geeft niet het is ook n enorm lang verhaal. Wil zo graag verder.. zal niet de eerste zijn die maar wacht en wacht om er vervolgens wel achter te komen dat een probleem is. Werk zelf in de medische wereld en dat helpt helemaal niet!! M'n borsten doen ook gewoon zeer.. alleen de boven/binnenkant.. Volgens mij sta ik bol vd hormonen.. maar niet de goeie. Word er knettergek van. Zat tijdens de zwangerschap onder de puistjes.. Na de curretage werd snel minder.. toen ineens weer veeeeeel meer en nu weer aanzienlijk minder. Hand rond m'n ei altijd puistjes.. dus dat leek ook bevestiging te geven. Wil dolgraag alles naast me neer gooien. De testen.. Het toiletpapier turen.. maar ik kan het gewoon niet loslaten tot ik weet dat alles wel gewoon weer functioneert. Raak er echt van onderop. Gadverdamme.
Misschien iets opbeurends... Ik heb in een vergelijkbare situatie gezeten. Ook een MA en een curretage. Mijn borstkas leek wel een maan landschap na de curettage. Ik dacht ook, hormonaal sta ik helemaal op de kop hoe kan ik in godsnaam nog zwanger worden. Toch had ik 9 weken na de curettage een positieve test. Werd daarna wel ongesteld (lees m'n topic anders even) dus dacht niet meer aan een zwangerschap totdat ik 2 weken later dacht, eens kijken of ik nog streepjes plas. En toen had ik dus een knal positieve test. Mijn lichaam had dus niet door dat ik zwanger was (pseudo menstruatie) maargoed. Wat ik hiermee wil zeggen is dat de mogelijkheid er dus wel is om zwanger te raken na een curettage en zelfs zonder menstruatie want ik ben ook niet ongesteld geworden na de curettage. Sterkte en geef je lichaam de tijd om zichzelf te herstellen, hoe moeilijk en frustrerend het ook is!! Ik ben inmiddels 4 maanden geleden bevallen van een dochter.
Bedoel je niet 22 november een postieve ovu test? Want dan kan het zijn dat je NOD pas over 3 dagen is he? Dus pas 9 december en dat je nu dus gewoon nog te vroeg bent OF met testen of dat je menstruatie er gewoon aan zit te komen...
Och ja, heel herkenbaar dit. Heb eind september (na laatste serie Cytotec) ook een MA gehad En heb er nu nog steeds last van. Nog steeds bloedverlies (alleen op de wc). Wel tussendoor alweer een hoop echo's (inwendig) gehad en ook een eisprong weer gelukkig, maar bloedverlies blijft helaas. Eisprong is nu 2 wkn geleden, dus morgen of overmorgen testen. Als deze negatief is, waar ik van uitga, dan moet ik primolut gaan slikken om alle laatste restjes bloed eruit te krijgen. Ik wil je veel sterkte wensen en helaas ben je dus niet de enige. Een MK of een MA is nogal een aanslag op je lichaam en het kost dus meestal ook wel wat maandjes om te herstellen.....
Ach Gadsie ja dat bedoel ik.. Ik heb voorgaande cyclussen altijd dag vd positieve ovu 13 dagen bij opgeteld.. Werd dan ook ongesteld. Kan natuurlijk enkele dagen verschil in zitten. Hopen dat dat dan maar zo is.. Al ben ik niet overtuigd dat ik echt n eisprong heb gehad. De testen deden zo raar! Normaal knallers... Nu was is positief.. Ik verlies nu weer roze.. Met slijm.. van dat eiwitslijm.. Kan er draden van trekken.. gister ook. Snap er werkelijk geen fuck meer van. Ovu test was ook negatief.
Jeetje.. wat heftig.. Het echte vloeien is gestopt na ruim 2wkn.. Maar toch ineens nog dagen dat ik roze afscheiding heb. Ook de avond na de echo dus.. denk oke dat kan.. miss wat gevoelig.. Het lijkt nu weer enkele dagen aan te houden.. Slijmerig roze.. geen idee of ik dit nu als menstruatie moet rekenen. Zal ook zo graag weten of ik wel echt n ei heb gehad.. Na stoppen met de pil heb ik ook 5maanden moeten wachten.. En als ik echt n ei heb.. waarom dan geen bloed? Zoveel vragen.. en geen antwoorden. Ik hoop voor jou gewoon lekker n positieve test!! Primolut zal hier denk in ook de volgende stap zijn.. Veel sterkte!
Ik begrijp je helemaal. Hier ook na 8 weken curettage gehad. Lege vruchtzak. Was 10 juni dit jaar gecurateerd. Ik heb 10 dagen gevloeid. Ook niet heel erg veel. Eerste 3 dagen flink kramp gehad. Daarna niet meer. Hier ook pas 10 weken na curettage voor het eerst ongesteld. Ik had ook eindeloos naar de gynaecoloog gebeld en die zei me gewoon af te wachten. In die ronde was ik direct weer zwanger en nu een plakker. Ik snap je precies. Het is zo frustrerend en het is niet eerlijk. Iedereen om je heen wordt zwanger zonder moeite. En dan ben jij een keer aan de beurt en dan gaat het mis. Ik was toen tegelijk zwamger met mijn beste vriendin. Bij haar bleef alles wel goed gaan. Ik heb in die periode zelfs even gehoopt dat het bij haar ook mis zou gaan.. Dan was ik tenminste niet alleen. Je mag je echt rot voelen. En huilen en balen. Maar er moet ook een punt zijn waar je jezelf er overheen zet. Stress kan ook een menstruatie uitstellen namelijk. Ik wens je heel veel sterkte en hoop dat je snel weer verder kunt.
Je zegt het precies zoals het is.. Ga me alles wat met zwanger zijn en babys te maken heeft aantrekken, mensen dingen misgunnen. Word soms bang van mezelf. Kan op zulke dagen gewoon weer tranen met tuiten huilen. Bah. Wil dolgraag verder.. en dacht dat ik het wel n plekje had gegeven.. Maar nu alles weer zo twijfelachtig blijft schiet ik weer terug in m'n verdriet. De onzekerheid en angst helpen gewoon echt niet mee. Ik gooi tot de 16e alles aan de kant.. en ik hoop zo hard dat er iets gebeurd!! Anders sta ik vooraan bij de gyn. Hoop op net z'n mooie plakker als jou binnenkort!! Gefelicteerd!
Ik heb het ook gehad hoor. Was in juni gecurateerd en zelfs na die menstruatie kreeg ik 2 enorme emotionele uitbarstingen. (Achteraf bleek ik dus zelf zwamger maar dat wist ik nog niet). Een keer toen spatte ik zo der reden uit elkaar. De koekenpan vloog nog net niet door het huis. En een keer toen kwam ik er achter dat een kennis van ons al 3 maanden zwanger was. Terwijl zij rookt. Zoop en drugs gebruikte. Ik vond dat toen zo oneerlijk. Zij wel en ik niet terwijl ik er alles aan deed. 3 weken later kwam ik er achter dat ik zelf zwanger was.. Ze rookt overigens nog steeds. Of ze nog drinkt weet ik niet. Maar zou me niks verbazen.
Wat frustrerend he! Een miskraam en curretage is ook heel heftig! Het is echt een aanslag op je lichaam en daarnaast is het psychisch ook niet niks. Het is echt niet gek dat je je zo voelt, je wilt verder maar je lichaam trapt gewoon nog op de rem. Ik heb een curretage in december 2015 gehad. Het was mijn tweede miskraam achter elkaar. Het heeft toen 16 weken geduurd voordat ik weer ongesteld werd en alles wat jij voelt heb ik ook allemaal gevoeld. Mijn lichaam heeft zeker 10 maanden nodig gehad om te herstellen. Op den duur werd ik wel weer regelmatig ongesteld maar ik bleef veel buikpijn houden. Vorige maand was de eerste maand dat alles normaal voelde. Deze maand was ik zwanger, maar is het met 4,5 week toch mis gegaan. Maar ik heb weer moed voor de toekomst. Echt onderschat een curretage niet. De meesten zijn wel weer sneller zwanger dan ik was, maar mijn lichaam was er echt nog niet aan toe. Ik gebruik nu ook tarwekiemolie na mijn eisprong. Ik heb het idee dat dat mijn cyclus ook wel ondersteund. Sterkte meid!
Ja ik dacht ook miss spelen nu de pms hormonen weer mee ofzo.. en andere kant er zit gewoon n hoop verdriet. En alles gaat door.. werken, vrienden.. koetjes en kalfjes.. Terwijl ik soms toch echt weer even stil sta.. besef dan weer even dat ik mama zal worden.. en me iets heel dierbaars is afgenomen. Zo oneerlijk. Werk in n huisarts praktijk en kan 'oeps zwanger door de pil heen' En ongewenst of bij de meest 'oncapabele' dames.. echt wel afschieten En dat is ook weer erg onaardig.. En dat rapen we onszelf maar weer bij elkaar..
Jeetje Marlau... 16 weken?! Heb je je geen zorgen gemaakt? Ziekenhuis plat gebeld? Hoe kom je door die eewigheid heen? En wat enorm heftig dat het weer is mis gegaan na zoveel geduld .. Ik word zoals iedereen leest, nu al knettergek. Wat ontzettend knap dat je er zo in staat.. Ik hoop echt dat je snel weer zwanger bent van een plakker!
Ik heb me heel erg zorgen gemaakt, maar ergens had ik wel het vertrouwen dat het toch weer uit zichzelf zou herstellen. Ik ben bij 15 weken ook bij de huisarts geweest en had al een afspraak bij de gynaecoloog staan toen ik ongesteld werd. Deze heb afgezegd. Inmiddels wel weer bij de gyn geweest ivm buikpijn en lange cyclussen. Met een cyclus van 6 weken gaat een jaar ook snel natuurlijk. Ik heb mezelf ook echt knettergek gemaakt hoor. Elke dag duurde een eeuwigheid en ik heb ontzettend veel verdriet gehad om de miskramen. Iedereen om me heen werd (bijna) in 1x blijvend zwanger en ik niet. Het grote voordeel dat ik heb ten opzichte van jou is dat ik al een dochter heb uit 2014. Elke keer als ik verdrietig was of ben besef ik wat voor een enorm geluk we met haar hebben. En ik wil dat zij er niks van merkt en ik wil zoveel mogelijk van haar genieten en deze periode niet laten overschaduwen door mijn wens voor een tweede. Nu ben ik ook gewoon blij dat de miskraam snel doorgebroken is. Mijn lichaam stoot het meestal niet zo snel af. Vlak voor m'n nod ben ik vaak super chagrijnig! In mijn omgeving zijn ook best veel stellen waarbij het zwanger worden ook niet vanzelfsprekend is geweest. Bij allemaal is het goed gekomen dus moet het bij ons ook gewoon goedkomen! En voor mij, ik ben mama geworden dat niemand kan niet mij meer afpakken.
Ach meid, zo herkenbaar. Bij mij ging het spontaan mis op 1e paasdag. Zaten te gourmetten en ineens bloed. Stromend. 8 weken later komt zwager met vriendin vertellen dat ze 8 weken zwanger zijn... Komen ze op visite, zij ondertussen bijna 30 weken en een flinke buik. Kan haar wel schieten. En het slaat nergens op, het is gewoon pure jaloezie. Of een collega die bevallen is op dezelfde uitgerekende datum als ik was. Dat is ook even slikken. En natuurlijk ben ik blij voor ze, gewoon jaloers... De eerste 2 weken na de miskraam zijn lichamelijk slopend. Je wordt leeg getrokken. Daarna komt de emotionele achtbaan. Het duurde mij ook allemaal te lang. Wilde perse m'n kindje terug. Het heeft denk ik wel 3 maanden geduurd voordat ik me weer een beetje 'normaal' voelde, zonder emotionele uitbarstingen. Op zich ben ik best een harde, maar soms had ik ook even moeilijke avondjes. Dus baal even flink, jank even lekker uit en sla desnoods wat kapot. Wat je maar fijn vind en mijn tip is vooral om toch proberen leuke dingen te doen en door te gaan. Hoe meer je piekert, hoe meer je lichaam tegen gaat werken.
Het is geen pure jaloezie. Iig niet in de negatieve zin van t woord. Zij hebben iets wat jij graag wil. Dat betekend niet dat je het hun niet gunt. Maar voor jouw erg confronterend.. Je geduld wordt verschrikkelijk op de proef gesteld en een cyclus hebben betekend dat je weer verder kunt. Nu blijf je in t negatieve hangen. Iets wat voor anderen achter de rug is en achter gelaten moet worden kan nog niet..