Pff, ik ben dolbij dat Sam thuis is. Maarrrr.. Ik was al erg moe, omdat ik na de keizersnede helemaal niet heb uitgerust, en vanwege het 3 maanden lang heen en weer reizen naar het ziekenhuis. Nu is ze thuis, en overdag gaat het eigenlijk wel goed. Maar 's nachts loopt ze erg vaak te spoken. Wij weten gewoon niet wat we moeten doen om haar of te laten slapen of om haar rustig in haar bedje te houden. Heeft ze krampjes? Ze krimpt niet ineen als ze gaat huilen. En inslapen doet ze wel tegen ons aan, maar ja... zo vallen wij zelf ook in slaap. Gisteren heb ik weer tot 2 uur met haar gezeten voor ik haar in bed kon leggen en ze verder sliep tot iets voor 7 uur. Eergisteren kwam ze 's nachts voor luier en voeding, en daarna ging ze weer slapen (dat is wel te doen), die nacht ervoor sliep ze de hele nacht, die nacht ervoor heeft ze 3 uur totaal geslapen (ik dus ook).. We wisselen wel af hoor, maar ja.. ik wordt wakker van Sam en mijn man slaapt overal doorheen. Wij beginnen nu allebei te merken hoe vreselijk moe we zijn en dat maakt het waarschijnlijk zo moeilijk. Hoe deden jullie dit?
Om te beginnen wil ik je zeggen dat het straks beter gaat. Jullie moeten nog een ritme vinden met zijn drietjes. Zelf denk ik dat Sam nog behoorlijk moet wennen aan het feit dat ze thuis is. Het is toch anders als in het ZH. Daar werd ze alleen opgepakt als er wat moest gebeuren en nu merkt ze dat dat ook anders kan en wil ze graag bij papa en mama zijn. Dat had tymen in het begin ook. Het leek net of hij zich aan me vastklampte. Bovendien lees ik uit jouw verhaal dat ze haar dag en nachtritme wat omdraait. Wat ik zou doen (ben daar zelf mee begonnen toen Tymen 7 weken oud was, dus gecorrigeerd 3 weken oud) is duidelijk verschil maken tussen dag en nacht. Dus 's avonds een pyama aan en evt. een slaapzak en boven in haar ledikantje. Dat zal brullen zijn, maar daar moet ze even aan wennen (dat brullen duurde hier een dikke week). Overdag houd je haar lekker beneden (evt. 's middags even naar boven voor een middagdutje). Probeer het op haar kamertje ook echt donker te maken, dat betekent slapen gaan. Ook helpen vaste rituelen vaak wel. Dus altijd om dezelfde tijd naar boven, eventueel in badje doen, muziekje aan bij haar bedje als ze moet slapen (zo'n mobile is hier een groot succes) Verder denk ik dat je het ook even de tijd moet geven. Het is wennen voor jullie allemaal. En als je dan eenmaal een ritme hebt slaap je zelf ook beter en voel je je ook veel beter. Momenteel kun je niet veel meer doen dan bijvoorbeeld om de beurt er 's nachts uitgaan. Tymen is nu 5 maanden oud en wij hebben sinds twee maanden een ritme en nu voel ik me ook veel beter. Heus, de tijden veranderen nog wel. Nog even doorbijten, meid!
Amber is nu 7 weken oud en 3,5 week thuis. Ook bij ons gaat het snachts nog niet zo goed. Amber komt nog steeds om de 3 uur en heeft dus nog 8 voedingen. In het begin sliep ze amper snachts thuis. Het gaat sinds een week wat beter nu ik een wiegje naast mijn bed heb gezet en de radio aan heb. Ze kan gewoon niet tegen stilte en wil veel bij mij zijn. Het is inderdaad heel vermoeiend. Ik probeer te slapen als zij slaapt, maar zo kom je weinig aan andere dingen toe. Ook ik hoop binnenkort een ritme te krijgen, er zit verbetering in dus heb goede hoop. Jij ook heel veel succes ermee. Liefs Jolanda
dit komt me allemaal bekend voor; hier was het ook zo de eerste twee maanden dat mijn meisje thuis was.. Had zelfs de kinderwagen naast mijn bed gezet om ze in slaap te 'wiegen'... Op een nacht haar bedje verplaatst en haar op haar buik gelegd: sindsdien slaapt ze altijd 7 uur door...( weet dat buikligging niet mag ivm wiegedood; maar mijn meisje ligt aan een ademhalingsmonitor;alarm gaat af als ze stopt met ademen...) Veel sterkte toegewenst; weet hoe vermoeiend het is geen enkele nacht langer te kunnen slapen dan drie uurtjes...
Heel herkenbaar Daphne, dat ferron net thuis was bij ons. hebben we hem eigenlijk meteen op zijn eigen kamertje in de wieg gelegd. Hij heeft 3 weken lang achter elkaar, iedere avond van 19:00 tot 23:30 gehuild! Wij werden er gek en onzeker van, want hij had net drinken gehad, een schone broek, uitgebreid geknuffeld, niks aan de hand eigenlijk! na 3 weken was het over, van de een op andere dag, zomaar. En wij maar met onze oren op scherp...maar nee hoor niks.... Ik denk idd gewoon wennen aan een andere omgeving. Sam heeft natuurlijk best lang in het ziekenhuis gelegen, en hoorde daar hele andere geluiden... Misschien een tip: zet een tikkende klok of wekker naast haar wieg, of een radiootje met bv klassieke muziek. dat tikken herinnert haar aan de geluiden vd monitoren oop de afdeling, en van klassieke muziek helpt ontspannen. Probeer ervoor te waken dat je haar niet teveel uit bed tilt, want hier gaat ze aan wennen, en wat ze ookzeggen van dat je baby's niet zo vrog kan verwennen...pas op hoor! Ze proberen je uit hoor! Hoe zielig het ook is, laat haar in principe gewoon liggen, loop naar haar bedje, dek haar toe, streel haar even, maar praat niet. En loop stilletjes de kamer weer uit! Ik hoop dat het na een paar dagen of weken vanzelf over gaat bij Sam, en jullie weer een goede nachtrust hebben!