Hallo dames, Na een lange tijd nadenken wil ik hier toch een bericht plaatsen. Misschien dat iemand hetzelfde heeft of iemand weet wat ik hiermee aan moet. 10 weken geleden ben ik na een super fijne zwangerschap bevallen van een dochter. Ik ben super blij met haar en natuurlijk heel erg trots op mijn kleine meisje. De bevalling heeft bijna 19 uur geduurd, uiteindelijk met de vacuum is ze geboren, daarna ging alles goed, heb een fijne kraamtijd gehad en ze doet het heel goed. Nu heb ik omdat de ontsluiting na 14 uur pas op 4 cm zit op dat moment voor pijnstilling gekozen. ik wilde thuis bevallen maar toen naar het ziekenhuis gegaan, daar aangekomen en gedoucht, ruim een uur later was het toch wel wat opgeschoten en had ik 6 cm. Toch wilde ik nog steeds pijnstilling en bij 7 cm kreeg ik remifentanil. Dit haalde de ergste randjes er van af en dus 3 toch nog heftige uurtjes later is ze geboren. Meteen de volgende dag kreeg ik al spijt dat ik deze keuze had gemaakt. Heb dit tegen de verloskundige gezegd maar kon het verder dan weer naast me neer leggen en idd, het had al zo lang geduurd en het was toen voor mij echt klaar. Daarnaast was er uiteindelijk flinke foetale nood dat het toch maar goed was dat we in het ziekenhuis waren. Maar nu sinds een ruime week knaagt het heel erg aan me. Met de dag wordt mijn gevoel erger en denk ik constatn aan terug, had ik nog maar even doorgezet. Wat als ik toch nog even thuis was gaan douchen, wat als ik me beter had ontspannen, was de ontsluiting dan sneller gegaan, wat als ze eerder de vliezen hadden gebroken, was het dan sneller gegaan, had ik dan geen pijnstilling genomen, zo erg was de pijn nog niet misschien had ik het gewoon nog volgehouden, enz. De vacuum vind ik totaal niet erg want dat moest gewoon ivm foetale nood. Maar de rest waar ik misschien wel invloed op had kunnen hebben zit me dwars. Het komt er dus op neer dat ik het mezelf kwalijk neem dat de ontlsuiting langzaam ging en dat ik dus uiteindelijk voor pijnstilling heb gekozen omdat het lang duurde en ik op was. Maar dit neem ik mij zo erg kwalijk dat ik gewoon jaloers ben op de dames die snel bevallen of zonder pijnstilling bevallen. En niet een beetje maar echt ziekelijk. Alsof ik het hun niet gun, maar dat slaat natuurlijk nergens op. Zo heb ik nu ook heel erg heimwee naar mijn zwangerschap en die weken voor de bevalling waarin je met spanning zit te wachten, en ben ik dus ook jaloers op vrouwen die daarin zitten/zwanger zijn. Misschien omdat ik het idee heb dat ik het beter had moeten doen, dat ik het graag anders over zou willen doen, ik weet niet waar dit gevoel vandaan komt. Maar in ieder geval, lang verhaal sorry, hebben meer mensen dit, ben ik hierin de enige? Wat meot ik ermee, gaat het weer over of zal het steeds erger worden. Ik weet het niet zo goed. En ik kan heel goed bedenken dat deze gedachtes helemaal niet nodig zijn en dat ik een gezonde dochter heb. Maar het blijft door mijn hoofd spoken. Van de week was er een programma over een bevalling op. De verloskundige zei goed zo je bent van 5 naar 8 cm gegaan, ik heb gevraagd of mijn vriend het alsjeblieft af wilde zetten, ik kon daar niet tegen dat het zo rap ging bij die vrouw die ik neit eens ken (terwijl ik zelf op de verloskamers werk). Dat wordt nog wat als ik strask weer ga werken.
Maar waarom? Zie je het als falen? Of heb je het idee dat de pijnstilling slecht was voor je babytje? Ik ben 28 uur ongeveer bezig geweest en heb ook remifentanil gehad en later nog een ruggenprik. Maar ik kan eerlijk zeggen dat ik het zonder die 2 niet getrokken had...dus ik hebgeen moment spijt gehad. Wel dacht ik vantevoren dat ik een veel hogere pijngrens had en dat ik de bevalling wel even zonder pijnstilling zou doen. Ik moet zeggen dat de hele bevalling heel veel indruk op mij heeft gemaakt en ik echt een paar weken nodig heb gehad om t eea te verwerken. Mischien is dit bij jou ook wel het geval? Iedereen doet dit nl op zijn eigen manier. Mij heeft het geholpen er veel over te praten...en dat terwijl ik normaal echt geen prater ben. Ow en kan het zijn dat je de pijn nu als veel minder heftig herrinerd, maar het op dat moment echt wel behoorlijk was? Hoe dan ook meid, er is niks mis met pijnstilling, echt niet.
Zeker niks mis met pijnstilling, echt niet!!!! Als je geen pijnstilling had genomen en je was compleet op geweest om nog maar iets te doen, daar zou je prinses ook niks aan hebben gehad. Hopelijk vind je een manier om de knop om te zetten, anders zou ik toch eens je verhaal bij de huisarts voorleggen. Misschien kan die je helpen. Heel veel sterkte en succes!!!! Mijn kraamhulp zei: het kan kort, het kan lang duren....maar uiteindelijk komt het goed.
Ik begrijp je gevoel heel goed. Ik zelf dacht net als jij het zonder pijnstilling te doen maar de rugweeen werden zo ondraaglijk dat ik ook naar het ziekenhuis ben gegaan voor pijnstilling. Daar heb ik opzich geen spijt van maar wel van het feit dat het in een keizersnede is geëindigd. Ook ik ben hierdoor jaloers op alle Vrouwen die een natuurlijke bevalling hebben gehad. Ik ben inmiddels 3, 5 maand verder en ook knaagt het nog steeds aan mij. Er is dus niks met jouw gevoelens van de bevalling. De bevalling heeft veel indruk gemaakt en dat is ook logisch maar ik hoop wel dat ik het snel een plekje kan geven. Dat hoop ik ook voor jou.. hoe weet ik nog niet.. erover praten vind ik lastig met de mensen uit mijn omgeving omdat ik het gevoel heb dat ze mij niet begrijpen. Ik hoop dat jij wel de juiste personen in je omgeving hebt! Je kunt jezelf niets kwalijk nemen.. het is namelijk niet niks wat wij doorstaan tijdens de bevalling en dan maak je eenmaal keuzes.. op dat moment de juiste keuzes waar je achteraf over kan twijfelen.. jij bent gezond je kindje is gezond.. wat willen we nog meer ( peptalk ook voor mezelf )