Bah....wat voel ik me nu rot. Mijn zoontje van bijna 3 jaar is een enorm pittig ding die al een klein jaar flink aan het peuterpuberen is. Het is eigenlijk een ontzettend lief en gevoelig kind maar kan soms ook helemaal omslaan en zo vreselijk dwars en vervelend worden; gillen, gooien en zijn favoriete bezigheid wordt dan zijn zusje omver duwen. De laatste paar maanden rommelt hij ook al een tijdje met zijn middagslaapje en als hij dan niet overdag slaapt is het vanaf een uur of 3 's middags echt helemaal klaar. Hij wordt dan ook ontzettend druk en steeds dwarser en er lijkt wel een soort omslagpunt te zijn (herkenbaar??); ik wilde hem dan vandaag toch maar even op bed gaan leggen want dit ging ook niet meer en toen ik zijn luier wilde verschonen begon hij weer met zijn voeten te trappen in mijn richting. En toen was ik er even zoooo helemaal klaar mee dat ik hem gewoon een pets op zijn bovenbeen gaf en riep: "Hou je nou op met dat getrap!" Hij had wel meteen in de gaten dat het nu menens was maar ik voelde me meteen zooooooooooo klote!!! Hij sloeg namelijk zijn handjes voor zijn ogen en bleef gewoon stil liggen en gluurde alleen even door z'n vingers naar me. Heb meteen sorry gezegd en dat mama nu zich ook even stout had gedragen en dat niet mocht doen en gelukkig was hij er toen ook meteen "overheen" en geknuffeld maar toch...... Bah........hebben jullie je ook wel eens op die manier laten gaan?
Yep, heel herkenbaar. Hier is de jongste ook een heel pittig mannetje en is me dit ook wel eens overkomen. Het is natuurlijk niet de oplossing, maar wij zijn ook maar mensen die wel eens een fout maken.
Ja helaas wel, maar we zijn allemaal mens en verliezen ons geduld allemaal wel eens. Heeft voelt rot, maar dat is alleen maar een goed teken.
Een tik op benen of billen moet kunnen hoor. Tuurlijk,achteraf heb,je spijt maar denk dat het iedereen wel overkomt houdem ze heus niks asn over hoor Is mij ook wel is overkomen. Maak je niet druk hij is het vast al vergeten
Geduld verliezen: ja Slaan: nee Hier ook een heftige peuterpuber die op het ogenblik over vrijwel alles de discussie aangaat. Heel vermoeiend. Als ik echt boos ben zonder ik haar, of mezelf af. Kunnen we beide tot rust komen en daarna leg ik uit waarom wel of niet. (mits ze geen driftbui heeft)
Ach, mn moeder heeft me ook wel eens een flinke tik op mn achterhoofd gegeven. Daar ben ik echt geen slechter mens van geworden. Sterker nog, daardoor realiseerde ik me misschien wel beter dat iedereen een grens heeft en dat je daar maar beter niet kan gaan zitten etteren. Leermomentje. En ik vond mn moeder achteraf echt geen greintje minder lief. (waarmee ik op geen enkele manier het stelselmatig mishandelen van een kind verdedig he? Alleen het bij hoge uitzondering een keer de controle verliezen. Dat is echt niet zo'n drama.)
Geduld verliezen: ja, zeer menselijk en ook iets wat een kind moet leren om mee om te gaan Slaan om bewust je kind pijn te doen: Nee! Slaan als in 'tik geven omdat je kind het écht te bont maakt en je je feduld verliest': niet goed, maar kan gebeuren.... Omdat je een mens bent... En dat je je er rot over voelt geeft nogmaals aan dat je een mens bent! Jezelf afzonderen is misschien een goede manier om bij jezelf de rust te vinden, maar ik zie niet zo hoe ik mezelf af moet zonderen en dus mijn kind wat zich in een driftbui bevindt en dus zichzelf even niet onder controle heeft, alleen moet laten... Daarnaast vind ik 'weglopen' niet het beste voorbeeld om om te gaan met een moeilijke situatie. Je realiseren dat je je geduld en daardoor de controle verliest is al stap 1. Vervolgens dus diep ademhalen en een afleidingsmanouevre bedenken. Bedenk ook dat je kind het niet doet om jou dwars te zitten, maar omdat het grenzen verkent en zo zichzelf ontwikkelt.
Ik vind het zo raar niet, ik had wss het zelfde gedaan en daar heel bewust voor gekozen. Ik neem aan dat je je kind een tik gaf en niet keihard hebt geslagen. Sommige dingen worden hier ook niet geaccepteerd Ik laat mij niet slaan, schoppen of bijten door mijn kind bijvoorbeeld, dan mag je soms best wel is even laten zien dat t menis is. Niet druk maken , tis toch al gebeurt.
Nou verloor ik vanochtend ook mijn geduld en ik was het ook he-le-maal zat en wilde het liefst heel hard in een stapel kussens slaan; maarrrrrr ik heb hem op de commode gelegd en ben gewoon keihard gaan blazen op zijn buik en scheetgeluiden gemaakt. Hij keihard lachen, ik uitblazen Was echt even nodig. Op het moment dat ik mijn geduld verlies en hem een pets wil geven leg ik hem meestal in zijn bedje en loop ik even weg naar de schuur (dan kan ik hem ook niet horen). Dan sta ik daar even een minuutje (of twee) en dan loop ik weer afgekoeld naar binnen. De droger staat ook in de schuur hier, dan kan ik gelijk de was meenemen. Win-win.
Nee nee, ik heb zeker niet keihard geslagen! Het was een pets op zijn bovenbeen en eigenlijk gewoon uit pure frustratie, zeker niet om hem bewust pijn te doen ofzo! Meestal zet ik hem ook even in zijn bed en koelen we allebei even af als hij zo doet (was al 2x gebeurd vandaag) maar dat schoppen en trappen op die commode was ik even zo ontzettend beu en het was gebeurd voordat ik het wist.
Heb mijn zoontje van 2 vandaag bewust flink in zijn teen geknepen...ook aan het stampen met aankleden en niet stoppen omdanks meerdere malen waarschuwen. Het was na mijn knijp en 'au' roepen direct over 😉....
Nou dan, helemaal niks om je schuldig over te voelen! Het zou wat zijn als je heb bewust heel veel pijn wilde doen. Zodat je niet zulke gedachtes hebt is er niks aan de hand
Dat getrap op het aankleedkussen daar kan ik ook niet tegen. Verlies dan vrij snel mijn geduld en dan verhef ik mijn stem of ik ga gek doen en dan moet ze lachen. Vorige week zat ik haar ineens lichtjes door elkaar te schudden. Kon niet meer tegen dat gejammer. Ik dacht: 'moet je mij nou zien', toen heb ik er maar wat grappigs van gemaakt, zodat ze ophield. Begrijpelijk dat je je schuldig voelt, maar je bent je er bewust van en dat vind ik goed. Ik moet hier soms ook echt op mijn handen zitten, maar ik wil het met woorden kunnen doen. Apart he? Dat je een heleboel lastige mensen in de wereld aan kunt, maar dat zo'n klein peutertje soms zo'n groot obstakel (weet even niet hoe ik het anders moet omschrijven) kan zijn.
Herkenbaar. Oudste dochter was ook een hele pittige dreumes/peuter. Heb het er toen ook echt weleens moeilijk mee gehad en vooral met die hysterische buien die ze dan ineens kon krijgen. Heb haar toen ook een keer een tik voor haar blote billen verkocht omdat ze mij ook tijdens het verschonen ging trappen. Voelde me daar ook echt vreselijk rot over maar het gebeurde gewoon. Ondertussen is ze bijna 9jaar en is helemaal goedgekomen met haar rare buien en ze heeft geen trauma's.
Ik heb het ook 1x gehad... Ook een dwarse dochter, wou ook een luier verschonen en ineens BAM een schop tegen mn kin aan. Waarop ik uit reflex een pets op haar bil gaf. Kan gebeuren.. Ik heb me er ook een tijd schuldig over gevoeld omdat we hier niet slaan. Maar het was niet om haar opzettelijk pijn te doen oid.
Yep, ik heb dat ook een keer gedaan. Ze was zo vreselijk vervelend aan het doen. De hele dag al. En tijdens het verschonen keek ze heel stout en lekker lopen schoppen. Toen had ik dr ook een tik gegeven op dr boven been. Ze is ook wel een keer gaan lachen toen ik dat deed. Ik deed het denk ik nét niet hard genoeg Maar voel me erna ook altijd schuldig. Maar soms verlies je je geduld. Al komt het niet vaak voor.
Ja... 2 weken geleden Ik kreeg ineens een pets midden in mn gezicht en uit reflex kreeg hij er een terug op de zijkant van zn hoofd(zat op mn knieen dus gelijke hoogte) Heb me ook heel rot gevoeld... Uitgelegd dat ik het ook niet leuk vind als hij dat bij mij doet en daarna sorry tegen hem gezegd Je bent echt niet de enige!