Iemand ervaring met 1 of 2 narcistische ouders? Of iemand op een andere manier in aanraking geweest met deze persoonlijkheidstoornis. Voor wat meer informatie over deze stoornis.. -Daughters of Narcissistic Mothers -NPS Partners - Informatie over Narcisme en NPS voor partners Van mijn vader weet ik zeker dat hij narcistisch is, dit is gediagnosticeerd. Ik heb dan ook zeker geen leuke jeugd gehad.. Maar de laatste tijd begin ik steeds meer aan mijn moeder te twijfelen.. Ik zal een paar voorbeelden geven.. - Ze heeft het altijd over zichzelf, als je ergens met haar op visite gaat dan is alleen zij aan het woord.. - Ze betrekt alles op zichzelf.. Ze wenst geen tegenspraak.. - Ze vindt het leuk/nodig over anderen te oordelen (vaak op een negatieve manier) - Ze maakt van iets kleins, een mega dramatisch verhaal.. En zelfs als het om anderen gaat die daar last van horen te hebben, dan heeft zij daar altijd de meeste schade onder geleden.. - Je kunt haar niet in vertrouwen nemen, ze heeft niet door of iets beschamend is voor mij of iemand anders.. - Ze kent geen grenzen! - Etc. etc. Persoonlijke voorbeelden: - Ze is bijvoorbeeld bij de bevalling geweest en verteld tot in details aan iedereen die het maar wil horen hoe dat is gegaan.. Ze mocht erbij zijn, maar dan draait het weer om haar.. Want het was toch wel bijzonder dat zij toch nog een natuurlijke bevalling heeft mogen bijstaan. (ze heeft zelf een keizersnee gehad). Ik had echt een bevalling uit het boekje, goede ontsluiting etc., weinig pijn tot 7cm., persen in 20 min. Maar zij had dat ook allemaal wel gekund als wij niet van die grote kinderen waren geweest.. Verder is het maar goed dat zij me omhoog heeft gehouden tijdens het persen, want anders was dat persen van mij ook niks geworden.. - Laatst ben ik van de trap gevallen, mijn man was op het werk. Dus had ik haar gevraagd of zij wou komen.. Rosalie had ik wel net boven in bed gelegd, maar ze was gaan huilen omdat ik natuurlijk niet zonder geluid naar beneden was gegaan.. Zegt ze; fijn nou moet ik weer afzeggen bij die en die waar ik op visite zou gaan.. Ik ga eerst anders wel even op visite en dan kan ik daarna wel komen en anders moet je je man maar bellen.. Mijn voet voelde gewoon gebroken en kon er niet goed op staan.. - Verder vergelijkt ze me continu met mijn nps-vader, in alles! - Vorige week had ik gevraagd of ze een dagje op Rosalie op wou passen, omdat ze echt irritant (driftbuien, continu uitdagen, alles wat bij een 1jarige hoort...) was op dat moment en ik een keer een dagje rust wou.. (ik heb sinds haar geboorte nog nooit 'zinloos' een dagje Rosalie naar 'een oppas' gebracht). Zij; "Ik heb altijd al gezegd dat jij niet geschikt was voor het moederschap, maar goed jij wil toch nooit naar mij luisteren en jij wou haar persé.. Het was echt gemeend wat ze zei en erg pijlijk (Ik heb een pnd, daarom is het extra gemeen, ze kon daaraan wel zien dat ik het niet vol hield, dat bewezen we wel) - Paar dagen later belde ze ineens op, ze wou toch wel oppassen, ze was nou eindelijk sinds lange tijd een keertje vrij (onzin-drama, dit klinkt echt hard, maar dat is echt zo!) en die wou ze dan wel spenderen met Rosalie.. Ze zou haar de volgende dag vroeg halen, komt ze om half 11, precies als Rosalie altijd gaat slapen (en dat weet ze).. - Vervolgens gaat ze die dag 2 grenzen van mij over, ik ben namelijk allergisch (heb ook een epi-pen) voor vis, geeft ze rosalie vis.. Vervolgens zegt ze tussen neus en lippen door ook nog even dat ze Rosalie een tik heeft gegeven, want anders kon de papegaai haar bijten, want ze zat schijnbaar bij de kooi. Dit terwijl wij een uitgebreid gesprek hierover hebben gehad (ik wil dit niet, omdat ik zelf flinke klappen heb gehad en ik haar niet wil leren dat slaan (of nog erger, want dat wordt het altijd) ook maar iets oplost, er zijn altijd andere manieren..) - Verder geef ik nog borstvoeding.. Nou je kunt wel raden wat dat voor reacties geeft.. Ik kan niet echt voorbeelden geven, het gaat om de toon, hoe ze altijd wel wat negatiefs aan mij kan vinden, als ik wat positiefs meemaak, dan verdraait zij de boel altijd weer na het negatieve.. Als ik bij haar weg kom, huil ik/ben ik boos/ doodmoe/vernederd, etc. Ik kan nog wel even doorratelen, iemand die dit herkent of hier ook mee te maken heeft? Gr. Carlien Ps. Sorry voor het lange verhaal, maar ik weet het niet meer..
jeetje,wat moet dat moeilijk voor je zijn! Ik zal het contact wat oppervlakkiger proberen te houden. Doordat je haar hulp inschakelt,heb je verwachtingen. En in plaats van dat je geholpen wordt,voel je je alleen maar rotter. Het blijft altijd je moeder,contact verbreken hoeft niet.Maar laat het los.Maak het oppervlakkiger en zoek andere mensen om je heen die voor je klaar staan (in nood) die je echt uit de brand helpen,en waarbij je niet op je tenen hoeft te lopen. Sterkte meid!
Wat moeilijk voor je. Ik herken een heleboel van wat je beschrijft bij mijn vader. Ik heb jarenlang mijn best gedaan voor mijn vader en het was nooit goed genoeg. Wat je inderdaad schrijft, zelfs van iets positiefs weten ze iets negatiefs te maken. Ik denk dat je moet loslaten dat je erkenning als 'volwaardig' persoon van je moeder wilt. Daar is ze simpelweg niet toe in staat. Die behoefte voor erkenning ligt bij jou en niet bij je moeder. Als je dat los kunt laten dan kun je je moeder zien als ze is en heb je geen verwachtingen meer van haar. Even voor de duidelijkheid, dat laatste is mij nooit gelukt, met als gevolg dat hij op één van de moeilijkste momenten van mijn leven, mijn leven nog veel moeilijker heeft weten te maken en dat we ter bescherming van mij na de geboorte van ons dochtertje* het contact verbroken hebben. Sterkte.
Ja, ik heb ervaring met deze stoornis, maar ik herken wat je beschrijft niet. Mijn ervaring is meer met hele manipulatieve personen die overal onderuit weten te komen, alles maar dan ook alles ontkennen enz. Wat je moeder doet is veel openlijker gedrag. Duidelijk wel heel onvolwassen, maar of het narcistisch is zou ik je niet kunnen zeggen. Naar voor je dat je zo'n moeder hebt trouwens.
Helaas herken ik je verhaal heel goed,lijkt wel of je het over mijn moeder hebt alles wat je beschrijft heb ik ook met haar meegemmaakt,alleen kon zij niet bij de bevalling zijn omdat ik een keizersnee kreeg,de zuster heeft haar en mijn zus toen gevraagd te vertrekken en daar ben ik mijn hele kraamtijd mee lastig gevallen,want ze had het zo moeilijk. Wat bij mij een beetje geholpen heeft is na de zoveelste "aanvaring'' te zeggen dat ik er niet meer tegen kon en dat ik liever verdriet heb van haar te moeten missen dan dat ik nog langer op deze manier verdriet wil hebben om wat zij doet. Daar is ze zo van geschrokken dat ze sinds dien aardig ''normaal'' doet. Wat ook helpt is dat mijn oma(haar moeder) net zo is , en als ze daar weer s over klaagt ik hen vergelijk met elkaar,waar ze dan best van schrikt. Eigenlijk is mijn hele familie van moeders kant zo,de reden dat ik geen contact meer met ze heb,want toen ik er eindelijk tegen in ging,was ik de boeman. Het is moeilijk om mee te leven
Mijn vader is een narcist! Voorbeelden: Heeft een affaire gehad met iemand van mijn leeftijd heeft een hekel aan mij gehad zit diep in de schulden aggresief stelt zich thuis heel anders op dan ergens anders Je kan hem nooit geld lenen zonder gezeik over het terugkrijgen etc.etc.etc. Heel vervelend, maar heb weinig te maken met mijn vader, meer met mijn moeder. Waar ik wel een hele goede band mee heb
Kan het niet zijn dat je moeders gedrag en jouw interpretatie daarvan sterk gekleurd is door de jarenlange omgang met iemand met een psychische ziekte? Misschien kunnen jullie via deze site begrip, hulp en handvatten vinden: Stichting Labyrint~In Perspectief | Home Wat zegt je therapeut hierover (n.a.v. je pnd...dit soort dingen kunnen duidelijk invloed hebben daarop).