Geen idee of dit de juiste plaats hiervoor is, maar heb gewoon even het gevoel dat ik iets moet doén (en ik schiet dan altijd in de regelmodus). Zojuist heb ik telefoon gehad van mijn vriend. Vorige week hadden we al gehoord dat zijn vader uitbehandeld is (heeft kanker) en dat we rekening moeten houden met een paar maanden hooguit. Met een beetje mazzel zou hij de geboorte van onze baby (ben met kerst uitgerekend) nog meemaken. En hij was vastberaden daar ook voor te gaan. Maar nu net hoorden we dat hij in het ziekenhuis lag, de ziekte begint het in razend tempo over te nemen. Het is nu dus een kwestie van weken waarschijnlijk. Ben echt ontzettend verdrietig nu (en gooi daar nog even een sausje zwangerschapshormonen overheen), maar daar gaat het nu eigenlijk niet over. Het punt is dat we nog 2 kinderen hebben, van 4 en 2 jaar. De oudste weet dat opa veel ziek is, maar hij weet niet hoe erg het eigenlijk is. En de jongste krijgt natuurlijk wel vanalles mee, maar je weet bij zo'n kleintje natuurlijk nooit in hoeverre. Ooit (en waarschijnlijk moet dat een stuk sneller dan verwacht) zullen we ze moeten vertellen dat opa doodgaat. Maar wanneer vertellen we dat? Nu al, of pas op het moment dat hij echt stervende is? Ik ben zo bang dat als we wachten ze er tussendoor wel vanalles van merken en niet precies weten wat er is, dus dat ze dat heel onzeker maakt. Maar aan de andere kant wil ik het ook weer niet te vroeg vertellen omdat het voor hen natuurlijk niet te overzien is en ze dan misschien iedere dag wakker worden met de vraag of opa er nu dan niet meer is. Komende week (het is dan herfstvakantie) hadden we gepland om samen met opa nog een weekje naar zee te gaan. Het is nu heel onzeker of dat wel kan doorgaan. Maar wat denken jullie, het voor of daarna vertellen? Ervoor met als risico dat we de hele tijd een kleutertje krijgen met vragen over de dood aan opa (lijkt me heel pijnlijk voor hem), of erna met als risico dat het op vakantie ineens misgaat of dat het niet misgaat maar dat ze wel voelen dat er iets ergs staat te gebeuren? O, dit is allemaal zo moeilijk en dubbel. Want we zijn nu ook samen met de kinderen aan het aftellen wanneer de baby komt (vooral de oudste kijkt daar heel erg naar uit), maar tegelijk wordt dit nu dus aftellen hoe lang mijn schoonvader er nog is. Voor mijn vriend natuurlijk extra moeilijk omdat hij eigenlijk helemaal niet van het vooruitzicht van een baby kan genieten. Ik durf het er ook al een tijdje niet met hem over te hebben (we hebben dus ook nog helemaal niks in orde voor de baby, geen naam, geen kamer enz) om hem niet te erg te dwingen ook aan het erge te denken.
Wat een naar bericht! hopelijk kan dat weekje toch doorgaan om zo nog mooie herinneringen en gesprekken te hebben. Misschien klinkt het heel raar wat ik ga zeggen maar een tijdje terug had je een programma met daarin gezinnen waarin een van de ouders aan kanker/dodelijke ziekte leed dat ze een kist met herinneringen maakten voor hun kinderen. Hierin kwam eigenlijk bij ieder gezin naar voren (ze werden begeleid door een rouwtherapeute) dat het beter is de kinderen te vertellen wat er speelt. Omdat ze vaak toch aanvoelen wat er is en kinderen ook duidelijkheid willen. Ze zien tenslotte dat opa ziek is en dat hij niet veel meer kan. Helemaal op jullie weekje vakantie als het door mag gaan gaan ze hier sterk mee geconfronteerd worden. Kinderen zien vaak de dood als iets moois (hemel, engeltjes, vlinders, sterretjes etc) en gaan daar goed mee om. Jullie kindje van 2 is denk ik een ander verhaal. Als je het verteld zul je waarschijnlijk wel op dat moment en de dagen erna een aantal vragen gaan krijgen. Als je het dus gaat vertellen zou ik me hier wel wat op voorbereiden hoe je dingen uit gaat leggen aan ze. Ik kan je verder hier niet in helpen maar hopelijk heb je er wat aan. Misschien kun je de uitzendingen terug kijken ofzo. Heel veel sterkte toegewenst!
Wat verschrikkelijk, heel veel sterkte de komende tijd! Misschien heb je hier iets aan? grootouders verliezen - kinderen en dood - oma of opa sterft - pampers.nl Pasgeleden is de tante van mijn vriend overleden en gingen wij langs in het ziekenhuis. Neefje vroeg steeds wat wij gingen doen in het ziekenhuis en waarom en naar wie enz. enz. Nu is mijn neefje wel al wat ouder, maar mijn schoonzus heeft uitgelegd dat er iemand heel ziek is en dat deze persoon door de pilletjes en medicijnen zo moe wordt dat ze vanzelf gaat slapen en niet meer wakker wordt. Ze komt dan in de hemel en is 'dood'. Hij is er daarna een paar dagen mee bezig geweest, maar snapte het wel enigszins. Je zou ook naar de bibliotheek kunnen gaan om kinderboekjes over dit onderwerp te halen, volgens mij zijn die er vast wel te vinden.
Wat naar zeg.. Jeej, sterkte iig! Lijkt me ook heel lastig om te beslissen wat juist is hierin.. Ik zelf zou het denk ik pas vertellen als het bijna zo ver is, kinderen hebben niet zo veel met de definitie van 'later'. Kinderen leven in het hier en nu. Wel zou ik zeggen dat opa heel ziek is en mssn als toevoeging dat de dokter hem niet meer beter kan maken. Komen er dan vragen dan antwoord ik eerlijk. Als ze nog geen ervaring met dood gaan hebben zegt hun dat ook nog niets natuurlijk.. Wat je ook doet, je bent naast je eigen verdriet ook met hun aankomende verdriet bezig en dat maakt al dat je het goed aanpakt! Hoop dat jullie nog van een mooie week samen mogen genieten! Sterkte!
Ik heb het meegemaakt met mijn oma toen ik zwanger was van daymian en alyssa 2was. Wij zijn altijd open en eerlijk geweest tegen Alyssa, we hebben zodra wij het wisten verteld dat oma niet meer beter zou worden. We wilden idd ook niet dat het een donderslag bij heldere hemel zou zijn voor haar. We hebben veel tijd met mn oma doorgebracht en ook met Alyssa erbij. Je kan aan je schoonvader vragen of hij het erg vind als je kinderen vragen stellen. Als hij het niet erg vind kan je het vertellen, zo niet zou ik even wachten. Ik hoop dat jullie nog even kunnen genieten van elkaar. Heel veel sterkte.
Toen mijn moeder ongeneeslijk ziek was heb ik dit gelijk aan mn dochter van toen 5 uitgelegt. Ze vroeg zelf ook al wat is er met oma. Alleen mijn moeder leek eerst nog niet ziek. Uitgelegt dat oma ziek is en niet meer beter kan worden en steeds zieker zal worden en uiteindelijk zal doodgaan. Maar dat we niet wisten wanneer dat zou gebeuren. En als ze dood is dat ze dan naar de sterren zou gaan. Mijn dochter eeft dit goed opgepikt en is heel veel nog bij oma op bezoek geweest. En toen mn moeder op het sterfbed lag en eigenlijk graag nog een x buiten wou kijken bedacht mijn dochter om buiten naar binnen te halen. Door een koniijntje of hondje mee naar haar bed te nemen. Verder heb ik na het overlijden mn dochter op haar eigen manier dingen laten verwerken door haar eigen keuzes te maken. Ze wou graag oma nog een keer zien. Dus heb haar laten kijken. Ze wou helpen de kist dicht te maken op dag van de crematie en ze wou mee naar de creamatie en heeft daar een kaarsje voor oma aangestoken. Mn dochter was enige van de kleinkinderen die naar de crematie wou. Na de tijd heeft ze een poosje tekeningen van de crematie gemaakt en begravemisje gespeelt. Is ook een manier van rouwen voor kinderen. Maar ik denk wel dat het beter is om kinderen op de hoogte te brengen van de situatie.
ik heb het meegemaakt met mijn kinderen hun vader is overleden aan kanker, ik heb hun tijdens zijn ziekte overal bij betrokken, en ben heel eerlijk tegen ze geweest, papa is ziek en papa zal snel dood gaan, het waarom kun je ze nooit uitleggen, er zijn ook speciale boekjes te koop die het iets makkelijker maken om het te vertellen, wél zou ik de kinderen al zachtjes aan duidelijk maken dat opa dood zal gaan, zeg nooit tegen de kinderen dat opa slaapt of verzin nooit iets anders, dood is dood en hoort hoe moeilijk ook, ook bij het leven, ik weet niet hoe jullie erin staan, maar mocht het zover zijn en opa is overleden schroom niet om de kinderen opa te laten zien ook in zijn kist (mijn kinderen hebben zelfs hun vader geaait in zijn kist dit vonden zij heel raar aanvoelen maar het besef van hun was wel dat dit dus dood betekende, laat ze een mooie tekening maken en die bij opa neerleggen en samen afscheid nemen van opa is voor kinderen heel belangrijk, anders is opa er wel en opeens niet meer dat zullen nooit begrijpen. heel veel sterkte laat de kinderen de komende tijd nog flink genieten met opa,
Hier speelt het op dit moment ook heel erg. Mijn moeder is terminaal en even l3ek het erop dat we deze week de euthanasie zouden hebben. Ik ben altijd heel open en eerlijk naar prinsje geweest dat oma ziek is en dood gaat. Vorige week heb ikbij de bieb boekjes gehaald. Een boekje "doodgaan is geen feest" vertelt precies hoe alles gaat. Het gaat over 2 kindjes waar de papa van overleden is, de dood, crematie, urn, alles wordt daarin vertelt. Ik vind dat wel een aanrader. Ook hebben we "een plekje voor oma" meegenomen, maar die heb ik nog niet gelezen dus weet niet of het wat is. Veel sterkte
Even iets anders. En ik hoop dat ik niet bemoeizuchtig wil overkomen zo bedoel ik het helemaal niet, maar je zegt je heb nog niks klaar, geen naam ofzo, maar stel dat hij de kerstdagen niet red.. Zu je niet willen doorgeven aan hem hoe zijn kleinkind gaat heten, dat misschien alleen hij weet of het een meisje of jongen wordt ( als je het zelf niet wilt weten de situatie uitleggen met de vk, van kan je een echo maken en op de achterzijde schrijven wat het wordt voor geslacht) ofzo Nogmaals sorry als ik me ergens mee bemoei.. Maar hoe moeilijk ook geluk en verdriet hand in hand gaan, je bent nu zwanger, en deel dit, zeker nu het nog kan! ( ik spreek vanuit andere ervaring mijn vader heeft nooit mijn vl, of dochter gekend, 10 jaar geleden overleden, maar oohh wat ou ik het gedeeld willem hebben) Knuffel
Wij hebben in het afgelopen jaar helaas twee heftige sterfgevallen meegemaakt waarop wij onszelf en de kinderen niet konden voorbereiden. Neefje van 14 maanden na drie dagen ziek zijn en mn schoonmoeder, een paar maanden later, binnen 24 uur. Wij hebben de oudste van toen rond 4 jaar oud, verteld dat neefje en oma heeeel erg ziek waren en dat de dokters hen echt niet meer beter konden maken, ondanks dat ze dat graag wilden (ze kwam ineens met "dokters wilden hem niet beter maken" ) En dat hun hart het nu niet meer deed (-> link naar hartinfarct van hun vader in april 2012) Verder hebben we verteld dat neefje en oma bij de Here Jezus zijn in de hemel. Verder hebben we het wat in het midden gelaten totdat ze zelf met vragen kwam en daarop hebben we geprobeerd uitleg te geven. De jongste hebben we er met de leeftijd rond 2 jaar niet echt over verteld, al was ze er wel bij wanneer we het aan de oudste vertelden. Maar voor haar "leeft" het nog niet zo. Heel veel sterkte|!
Bah, wat een nare situatie. Goed dat je nadenkt over hoe om te gaan met de kinderen. Ik zou denk ik heel open zijn, uitleggen dat opa ziek is en uiteindelijk dood gaat. Maar wel proberen uit te leggen dat het een hele erge ziekte is waar de dokters niets meer aan kunnen doen. Zodat ze niet meteen denken als zij zelf of iemand in omgeving ziek is die ook dood gaat. Ook weet ik dat je absoluut niet moet vertellen dat hij gaat slapen en niet meer wakker word, kinderen kunnen daardoor bang worden om te gaan slapen omdat ze denken dan ook niet meer wakker te worden. Heb ooit cursus rouwverwerking gevolgd voor verstandelijk gehandicapten, en qua niveau lijkt dat erg op kleine kinderen. Succes en sterkte met alles.
Pfff wat moeilijk dit... Heel veel sterkte! Misschien kan je een afspraak met een rouwtherapeut in de buurt maken? Zij hebben vast tips en adviezen waar je zelf misschien in eerste instantie niet aan denkt.
Wij hebben het helaas net van dichtbij meegemaakt zonder dat we ze konden voorbereiden... Hier hebben we niets gezegd over een sterretje of de hemel enz. Wel hebben we ze zoveel mogelijk betrokken bij het overlijden en afscheid nemen van mijn moeder. Op alle vragen eerlijk antwoord gegeven. We hebben gezegd dat sommige mensen heel ziek worden en dan niet meer beter kunnen worden en dan dus dood gaan. Dat mensen daar verdrietig van worden omdat ze dan iemand moeten missen... En dat je er best over mag praten enz.
Mijn schoonvader, is afgelopen mei overleden, na een heel kort en heftig ziekbed. Onze zoon, van 5, heeft dit van dichtbij meegemaakt, dus voor ons was het vanzelfsprekend dat hij antwoord kreeg op zijn vragen, en hij duidelijk uitgelegd kreeg wat er met opa was, en waarom hij nu zachtjes en voorzichtig moest doen met opa. Van school kregen we een boekje mee van Nijntje, waarin Oma Pluis overleed, dit kan je natuurlijk vervangen door Opa Pluis, maar wij vonden het een heel handig boekje. Niet te ingewikkeld en ook liefdevol. Laat het ze verder in hun eigen tempo doen/verwerken. Als ze vragen hebben, laat ze komen. Naderhand hebben we hem afscheid laten nemen bij de kist. Dit vond hij heel indrukwekkend. Daarna kwamen nog wel wat vragen en opmerkingen. Maar hij vond het denk ik fijner, om te weten dat opa nu niet ziek meer was. Dat maakte het voor hem okay.
Je kunt het beste open zijn, op een kinderlijke manier. Wel eerlijk zijn wat er gaat gebeuren, ze voelen toch wel dat er iets niet goed zit en krijgen een hoop mee. Verder niet teveel over uitweiden, maar wel hun vragen beantwoorden. Ook verder niet te veel zelf over beginnen, als ze vragen hebben komen ze daar vanzelf zelf mee. Dit is een goed boekje om het uit te leggen Max Velthuijs, Kikker en het vogeltje · dbnl
En niet zeggen dat opa gaat slapen en niet meer wakker wordt, want dan durven ze zelf niet meer te gaan slapen of zijn ze bang dat jullie niet meer wakker worden. Heel veel sterkte!
Heej! Allereerst sterkte de komende periode!! Ik weet dat toen mijn oma overleed, de uitvaartonderneming speciale herinneringsboekjes had voor de kleine neefjes en nichtjes. Hier staond wat in uitgelegd en ze konden hun eigen herinneringen hierin tekenen en/of schrijven. Misschien eens informeren?? Maartje