Rouwverwerking

ahh Smiley, wat erg!
Zelf ben ik in augustus 2009 mijn vader verloren, ik herinner me het eerste half jaar hierna maar wazig: eindeloos huilen, veel praten en het besef laten doordringen. Daarna kwam er pas ruimte om het echt te gaan verwerken. Het heeft zeker 2 jaar geduurd voor ik niet meer dagelijks aan hem dacht. De eerste tijd heb ik me omringt met foto's en aandenkens, omdat ik bang was om hem te vergeten, nu is dat wat minder geworden. Nog steeds heb ik het er moeilijk mee (niet op de geijkte feest en verjaardagen) maar op "gewone"dagen. Vooral het accepteren dat het leven gewoon niet eerlijk is en dat je soms iemand niet kan helpen is verschrikkelijk moeilijk.
Ik wil je toch veel succes wensen, neem je tijd, ieder rouwproces is anders en zoek als je de behoefte hebt hulp of iemand om mee te praten!

 

wat vreselijk Smiley, ik moet zeggen dat wij altijd heel erg fijn geholpen zijn in het ziekenhuis.. ik ben meer boos op familie e.d. en soms ook op mijn moeder (ik voel me in de steek gelaten) slaat natuurlijk nergens op maar ja logisch denken gaat soms even de deur uit.

EN soms denk ik dat het gaat en dan gebeurd er iets (vaak simpels) zoals vandaag kreeg ik een kaartje van iemand in de bus met een hele lieve tekst erop en dan BAM daar ga ik, maar dat is wel fijn dan laat ik mezelf het namelijk gewoon heel even toe en dat is okay..

En op vakantie gaan vind ik vreselijk (nee wacht het weg zijn niet, dat is geweldig) maar het terugkomen in de echte wereld weer, bah bah, vind ik echt terrible, op vakantie van Griekenland af en van Parijs gehad mijn oogballen eruit gejankt... kan ook door iets heel kleins worden getriggerd dan.

Ach we gaan er gewoon vanuit dat het ooit makkelijker zal worden (hopen kan een mens altijd!)

 

Iedereen verwerkt een verlies op zijn/haar eigen manier.
Er is geen standaard tijd voor wanneer het over of minder moet zijn. Je moeder is nog geen half jaar overleden, het is nog heel vers, je hebt haar bijna zien stikken wat best traumatisch kan zijn.
Je houdt het verdriet niet tegen en het is juist ook goed om het eruit te laten komen. Het kan best zijn dat het grote verdriet voor jou pas nu een grote piek heeft.

Bij ons was het weer heel anders. Mijn moeder is drie jaar "doodziek" geweest en heeft heel hard moeten vechten. Toen ze uiteindelijk de strijd niet meer aankon en moest opgeven viel er voor ons een soort rust. Zij had geen pijn meer en dat gaf ons een fijn gevoel ondanks dat het erg was dat ze overleed. Het was goed zo!
Ik mis mijn moeder ook en denk regelmatig aan haar, maar echt groot verdriet zoals jij het ervaart heb ik (tot nu toe) nooit gekend.
Wij hebben in die 3 jaar ziek zijn beetje bij beetje al afscheid genomen, misschien dat dit er iets mee te maken heeft.

Sterkte meis!

 

Allereerst gecondoleerd.
Ik herken me in jouw verhaal. Mijn moeder is afgelopen februari overleden aan darmkanker en heb het er ook heel erg moeilijk mee gehad (en nog steeds). Zoek alsjeblief hulp, dat maakt het toch iets draaglijker!
Ik ben zelf bij de ggz terecht gekomen en heb daar goede begeleiding gehad. Heel veel sterkte met het verwerken van dit verlies en neem je tijd ervoor!

 

mijn moeder is net een jaar geleden plotseling overleden, mijn oom belde me, vroeg of ik een sleutel had, hij stond voor de deur en ze deed niet open.
bleek dat ze snachts een hartinfarct heeft gehad, was alleen en heeft dus geen kans gehad.
dat was zeer plotseling dus, niemand heeft ook afscheid kunnen nemen.

ik kan me voorstellen dat het heel moeilijk was om je moeder te zien stikken, en dat blijf je nog wel even voor ogen houden.
ik zie na dat jaar ook nog regelmatig voor me hoe mijn mam daar lig, in haar huiskamer.
en je zei dat ze is begraven in het buitenland? dat is ook niet leuk, dan kan je er niet heen.
mijn moeder ligt hier vlakbij, in dezelfde gemeente zeg maar, maar ik kom er niet vaak. ik heb hier een foto van haar op de kast, samen met foto's van mijn opaś en oma, brand regelmatig een kaarsje. praat ook wel tegen hun, zo heb ik het idee dat ze er toch zijn.
misschien een idee voor jou, om een soort altaartje van je moeder te maken, waar je dan bij haar bent, want een ziel is sowieso niet plaatsgebonden.

er is nu een jaar voorbij, en heb nu eindelijk het idee dat ik er weer een beetje bovenop kom.
weet niet wie bij julllie alles regelt, hier moesten mijn zus en ik alles doen, en het meeste is op mijn schouders terecht gekomen, was wel heel zwaar, maar ben blij dat ht zo ging, heeft me heel erg geholpen met verwerken, toch nog steeds met haar bezig zijn, op welk vlak dan ook.

ik wil je heel veel sterkte wensen, probeer er zoveel mogelijk over te praten, of misschien dat je je gevoel kwijt kan als je keihard muziek draait bijvoorbeeld, maar krop het zeker niet op.

mocht je er behoefte aan hebben, je mag me altijd pb-en

 

Smiley ik kan je niet helpen met je verdriet. Misschien geeft het je troost als ik zeg dat jullie een hele bijzondere band hebben met elkaar. Je moeder is een bijzondere vrouw geweest en jij treedt in haar voetsporen. Wat een liefde is er bij jullie thuis. Dat is te lezen in je berichten. Heel bijzonder. Het verlies van je moeder is dan ook zwaar, heel erg zwaar en oneerlijk. Goede mensen hebben altijd maar kort.

Ik wil je heel veel sterkte wensen en weet dat ze altijd bij je is. Ze is vast en zeker ontzettend trots op je. Wees blij dat je deze lieve moeder hebt gekregen.

 

Ik wil je even condoleren en heel veel sterkte wensen,

Ik kan me wel wat vinden in je verhaal alleen gaat het bij mij over mn beste vriendinnetje.
Dat is nu 5 maanden geleden en word ook alleen mar erger dan dat het beter wordt..

 

Rouwverwerking kost idd tijd. Maar voor dat traumatische stuk, het laatste moment dat je moeder nog leefde en aan het stikken was, zou EMDR je goed kunnen helpen. Dat geeft je lucht om rustig te rouwen.

 

hey meid,

Gecondoleerd met je moeder...dat is ook heel moeiijk..Het is bij jouw moeder ook erg snel gegaan.
Mijn vader is een jaar en 2,5 maand ziek geweest, hij is afgelopen maart overleden.
Hij had longkanker (erfelijke vorm). Hij is wel steeds heel sterk geweest, op de dag dat hij overleed heeft hij nog gewoon rond gelopen met de rollator (die had hij wel nodig ivm zwakte) en zelf naar de wc...alleen ging het s middags al wel slechter, omdat hij niet van de wc af kon komen. Er was op dat moment bezoek, mijn moeder moest ze weg sturen, hij wilde niet dat mensen hem zo zagen, hij vond het zo erg afhankelijk te worden/zijn.

Van mijn zusje hoorde ik het verhaal dat de arts had gezegd dat het nog maar 2 of 3 dagen zou duren, dus ik in paniek mijn moeder gebeld..Dat verhaal klopte niet helemaal, was alleen als hij zou stoppen met eten (hij had al wel speciale vloeibare voeding,had nl vele uitzaaiingen oa in darmen). Ik dus wel opgelucht. het was nog helemaal niet kritiek op dit moment. Ik zou de volgende dag sowieso komen maar dacht er dus aan om toch eerder te komen. Maar mijn moeder zei dat het verder goed ging. Ik wilde dat mijn vader even kon slapen, hij was ontzettend moe, en als ik kwam dan wist ik dat hij wakker wilde blijven. Ik besloot dus niet te komen maar gewoon de volgende dag, zoals afgesproken.
heb wel steeds zitten twijfelen..
S nachts ging de telefoon...Mijn jongste zusje huilend aan de telefoon..'er is iets ergs gebeurd..papa is overleden' ..ik hoor het nog steeds iedere dag..op dat moment werd alles zwart ofzo..heel raar, het was bijna half 2 s nachts. Ik ben zo snel mogelijk in de auto gestapt en naar het huis van mijn ouders gereden..zo raar, om pap zo te zien liggen...(hij is in de nacht va dinsdag op woe overleden, zondagavond was ik nog geweest).
Ik vind het zo erg dat ik er niet bij was, en neem dit mezelf kwalijk, ook al weet ik dat ik dat niet moet doen. Ik had er zo graag bij willen zijn...om hem nog een laatste knuffel te geven en te zeggen dat het goed is zo..Dat hebben mijn moeder en zusjes wel gedaan, die zijn wel geweest (1 woont thuis en de ander ging die dag sowieso). Ook al heb ik hem van tevoren een brief geschreven en hem wel geknuffeld, toch denk ik nu dat ik hem nog vaker had moeten zeggen hoeveel ik van hem houd en hoe trots ik op hem ben..Mis hem ontzettend, voel me er zo rot onder...
Mijn zusje wilde mij trouwens eerder bellen maar mijn moeder zei dat dat niet nodig was...ik neem het haar niet kwalijk maar vind het wel erg..Mijn vader kreeg steeds minder lucht, en we wisten dat hij niet door verstikking wilde overlijden(euthanasie). Huisartsen post was gebeld en die kwamen met morfinespuitje..Pilletjes kreeg mijn vader niet weg doordat hij zo naar lucht hapte.
Huisarts had wel gezegd dat het kon zijn dat mijn vader kon overlijden, ook al was de morfine laag (mijn vader was altijd heel sterk, wilde maar weinig pijnmedicatie, zo laag en min mogelijk).
2 minuten na het spuitje is hij overleden..Heeft nog wel gezegd tegen mijn zusjes Het gaat jullie goed, en geknuffeld. En vlak voor hij overleed mijn moeder omhelst, zo ver als dat nog ging was hij was helemaal de controle kwijt over zijn lichaam en spraak, hij meende nl dat hij 25 was en dat alles was geregeld...

Iedere dag denk ik eraan, dat ik er niet bij was en me rot voel daarover..veel huilen s nachts vooral..
Het is ineens zo snel gegaan, zondags nog met hem gepraat, al was hij die dag wel heel erg moe...weekje ervoor had ik van die wimper extensions laten zetten. Hij zei toen nog; staat je mooi hoor,maar meid, je bent al zo mooi van jezelf, echt waar, je bent prachtig zoals je bent. dat vond ik zo lief hoe hij dat zei.

Ja, we missen hem heel erg, bij alles...het was wel fijn om al die mensen te zien bij de avondwake en begravenis te zien en alle mooie woorden en herinneringen over hem.
Ik ben dankbaar d at ik zijn dochter mag zijn, want dat zal ik altijd blijven.

Bij ons in de buurt zit een inloophuis voor mensen met kanker, en voor de fam en vrienden van mensen met kanker en nabestaanden van de mensen met kanker, ik denk dat ik hier binnenkort toch een keertje heen ga,lijkt me fijn om erover te praten. Met mijn man kan ik er eigenlijk helemaal niet over praten helaas. (maar kan komen doordat schoonvader ook kanker heeft,al is daar niks van te zien en mijn man heeft ook pas kanker gehad, 2 maanden voor mijn vader overleed was mijn man kankervrij, mijn vader zei toen ook heel vaak dat hij daar heel blij om was en dat hij kon meemaken dat de kanker bij min man weg was)

 

Mijjn vader was trouwens wel opgebaard thuis, ik heb er zo ongeveer dag en nacht naast gezeten, veel tegen hem gepraat in gedachten..moment van dat hij in de kist ging was ontzettend moeilijk, en daarna het moment dat de kist het huis uit ging..heb echt vreselijk veel gehuild. Al die mensen die afscheid kwamen nemen was wel mooi om te zien, stond gewoon een lange file buiten..
was hij nog maar hier..

 

Krijg kippenvel van je bericht...
Nu mijn ouders ouder worden en ik aan de andere kant van het land woon.. schiet het welleens door mijn hoofd.
Heel veel sterkte meid.. ik kan je helaas niet helpen

 

Gecondoleerd...

Ik heb zelf mijn vader verloren 20 jaar geleden verloren, maar eerlijk gezegd kan ik met niet meer herinneren hoelang ik me zo ontzettend verloren en verlaten heb gevoeld. Ik weet nog wel dat het toch wel een jaar of 3 heeft geduurd voor ik niet meer bij elke keer lachen dacht: "hoe kan ik nou lachen, mijn vader is dood!" En als ik ergens verdrietig om was dan kon ik echt helemaal door het lint gaan "want mijn vader was ook al dood!" Ik vond mezelf uitermate zielig op zo'n moment. Gelukkig heb ik dat nu niet meer, maar dat heeft, zoals ik al zei, wel een jaar of 3 geduurd.

Ik merkte ook dat pas na een hele tijd de leuke dingen weer naar boven kwamen. In eerste instantie zit je nog zo vol van de erge en slechte dingen, dat je daardoor je perspectief verliest. Juist de goede herinneringen helpen ook bij het verwerken.

Wat ik wel denk, in jou geval, als het je dagelijks leven zo beïnvloed dat je het gevoel hebt om op instorten te staan, dan moet je daar iets mee doen. Iedereen rouwt op zijn eigen manier en de een kan er wat makkelijker afstand van nemen dan de ander, maar als je je lichamelijk ziek voelt als je aan je moeder denkt is dat ook niet goed. Dat zou je moeder ook niet willen, denk ik.

Ik lees nu je laatste bericht en misschien is een psycholoog of iets dergelijks die in rouwverwerking gespecialiseerd is, geen slecht idee. Het kan je helpen om de dingen op een rijtje te krijgen en je vooral weer de goede dingen te herinneren.

 

Meid, veel sterkte met dit enorme verlies! Ik weet hoe het is om een ouder te moeten missen, mijn vader is nu 5,5 jaar geleden overleden, helaas heb ik ook geen echt afscheid kunnen nemen, hij heeft namelijk een hartinfarct gehad en is een week later aan de gevolgen daarvan overleden, hij heeft te lang geen zuurstof bij zijn hersenen gehad.

Wat mij heel erg heeft geholpen is een brief schrijven aan mijn vader met alles wat ik nog wilde zeggen en hoe ik die tijd ervaren heb met alle emoties en boosheid. Ik heb me alleen niet zo verloren gevoeld zoals jij beschrijft, misschien ook doordat ik alles in die brief van me afgeschreven heb.

Voor iedereen die het nodig heeft, heel veel sterkte met de 'feest'dagen!
Ik vond de dagen ervoor erger dan de dagen zelf, maar een schoonzus van me had het juist andersom.

Ik ben ook bij een psycholoof geweest en dat heeft mij deels geholpen, je kan in ieder geval je verhaal en verdriet daar kwijt.
Sterkte