Hallo allemaal, Waarschijnlijk heel herkenbaar... maar ik wil toch even mijn verhaal kwijt. Ik ben 6 weken en 4 dagen zwanger, nadat ik in mei een miskraam heb gehad met 11 weken. We hebben al een dochtertje van nu 1,5 jaar oud En wauw wat ben ik nu onzeker en angstig. Ik haal me allemaal dingen in mijn hoofd. Daarbij heb ik nog maar weinig kwaaltjes, die ik bij mijn vorige zwangerschappen wel had. Ook heb ik een paar keer een heel klein beetje bloed verloren, maar echt minimaal. Ik kan er maar moeilijk van genieten. Nog anderhalve week wachten tot de vroege echo... Ik probeer te accepteren dat zwanger zijn na een miskraam niet zo onbezorgd meer is, en dat ik er geen invloed heb of het goed gaat of niet. Wat soms wel helpt.. maar vaak ook niet. Iemand die dit herkent?? Groetjes, Anouk
Ik heb nog (afkloppen) nooit een miskraam meegemaakt,maar herken je angst ook al is dit mijn eerste kind het is zo gewild en als het fout gaat is het niet zo vanzelfsprekend dat ik zo weer zwanger word ook al was ik zwanger na poging 1 (ik heb pcos) En gisteren een beetje bruinverlies gehad, wel was dit heel weinig 1 veeg en voor de rest niks geen slijm krampen niks, ik ga uit wat mijn verloskundige zei: oud innestelings bloed, maar die angst dat het misgaat dat verdwijnt niet, gek word ik ervan. Onbezorgdheid zwanger zijn zal denk ik niet helemaal weg gaan totdat het geboren is, wel kan je proberen te accepteren dat het fout kan gaan maar dat je er helemaal niks tegen kan doen, kan je net zo goed ervan genieten, hoe moeilijk ook, ik probeer te mediteren als ik weer zo een stress aanval heb en die negatieve gedachten te blocken...maar die angst blijft altijd op de achtergrond wel wordt het verdraagbaar, met de tijd krijg je wel meer vertrouwen in je lichaam. Groetjes
Heel herkenbaar hoor. Zwanger zijn na een miskraam is gewoon niet onbezorgd meer. Je weet nu ook dat het niet vanzelfsprekend is dat het goed gaat. Je staa meer stil bij hoe het kan gaan. Er is helaas niks aan te doen en positief blijven en vertrouwen hebben in je lichaam. (Zeg ik die nu 26 weken zwanger is en nog steeds bang en onzeker is en moeilijk kan genieten).
Heel herkenbaar! Ik heb (gelukkig) nooit een miskraam gehad. Maar O wat een angst heb ik voor een miskraam (nu nog steeds wel een beetje dat het hartje stopt met kloppen ofzo) Onzekere muts dat ik ben. Ik heb helaas dus geen tips voor je! Wel een troost mocht het mis gaan dan kun je daar niet echt iets aan doen. Vaak is het toch een aanleg fout in de vrucht of ernstige afwijkingen bijvoorbleed. Maar dat maakt het natuurlijk niet minder erg! Ik duim op een mooie echo voor jou!
Oh heeeeeeeeel herkenbaar! Wij hebben zelf een zoontje van net twee. Met kerst 2014 helaas een vroege mk bij m'n tweede zwangerschap. Nu in augustus weer positief getest en ben inmiddels ruim 9 weken. Wat jij schrijft herken ik enorm. Ik sta er minder onbevangen in als bij de vorige keren. Bij alles vraag ik me af 'gaat dit goed/fout'. Idd rationeel kan ik relativeren dat je er geen invloed op hebt. Het leven is niet maakbaar, geen garanties dus ik probeer tegen mezelf te zeggen dat ik er nu van mag genieten. Wie dan leeft wie dan zorgt. Maar emotioneel is het een heel ander verhaal. Ik ben bezorgd en onrustig. De vroege echo was heel mooi, dat gaf even rust. Maar na een paar dagen kwam de onrust weer. We wilden het na de eerste echo alvast delen met naaste familie maar dat durfde ik toch niet. Ik kan niet wachten tot de volgende echo 28 september. Ondertussen probeer ik er met ml over te praten en hier spuien en delen helpt ook wel. 😊