Ik had inderdaad eerst ook via ggz en die heeft mij pmt aangeraden (psycho motorische therapie). Dit omdat ik niet zo'n hele goede prater ben en slecht emoties kan tonen ☺ Ben vandaag weer geweest en moet zeggen dat ik me wel weer even beter voel! Wat vervelend voor jou dat het dan steeds niet door gaat. Ja ziekte doe je natuurlijk niks aan maar toch. Soms heb je dan toch ook wel vervanging. Hoop dat je je snel weer beter voelt!! Mega rot dat jij meteen in een dip zit. Sterkte!!
Ik heb ook een pnd. Na een zeer moeizame zwangerschap gelukkig een gezonde zoon gekregen maar momenteel echt doodongelukkig. Heb de documentaire ook gekeken en herken er veel uit. Heb momenteel hulp bij ggz maar dit helpt eigenlijk niks dus er gaat een verwijzing komen naar de psychiater. Ik vind het vooral erg lastig dat mensen verwachten dat je op de roze wolk zit en als je dan verteld hoe het zit krijg je weinig reactie. Het is zo lastig dat er zo weinig aandacht voor pnd is naar mijn gevoel.
Ik kon deze documentaire niet meer zien op uitzending gemist en op npo alleen met inloggegevens. Weten jullie of ik 'm nog ergens kan kijken?
Wat vervelend om te lezen Natascha! Hoe oud is je zoontje nou?? Hoop dat je doorverwijzing je beter gaat helpen. Ik vond het ggz ook net niet, waar ik nu heen ga gelukkig wel. En ben het helemaal met je eens. Te weinig aandacht voor pnd. Het is en blijft een taboe en dat is heel jammer. Hier door weten mensen inderdaad niet wat het precies is en hoe ze moeten reageren. Al vind ik het wel heel knap van je dat je het ze verteld!
Dat herken ik ook heel erg. Mijn omgeving negeerde het eigenlijk gewoon. Ik ben zelf bij de huisarts terecht gekomen nadat ik op de snelweg reed (alleen) en de neiging had om tegen een vrachtwagen aan te rijden. Dit alles aan mijn moeder verteld en die gooide het op vermoeidheid. Ze heeft er ook nooit weer naar gevraagd. Daarom juist vertel ik er heel open over, het komt echt wel veel voor en je kunt er niks aan doen.
@MissSter Beetje late reactie. Mijn zoontje is nu 21 weken. Ik wacht ondertussen tot ik eindelijk mijn intake gesprek heb bij de psychiater en met een beetje pech mag ik daarna nog is weken wachten tot behandeling. Waar loop jij nu voor behandeling? @suus1983 Wat goed dat je het direct verteld hebt! Denk echt dat dat het beste is ookal is het lastig te begrijpen voor mensen.
Ik herken het gebrek hulp totaal niet. Toen ik zwanger was heb ik mn zorgen geuit omdat ik in het verleden depressief ben geweest en kon binnen 2 weken bij de psycholoog terecht gewoon om te Monitoren. Ik had namelijk het gevoel dat ik me niet kon hechten aan het kindje in mn buik. Onverwacht zwanger, met 8,5 week geen vruchtje te zien, met 12 weken bleek hij er toch te zijn en toen nog nadenken over een abortus omdat mn ex dat wilde. Ik had ook gewoon gedronken en geen vitamines en volium geslikt. Dus tot de 20 weken durfte ik niet eens te wennen aan het idee van een kindje. Hier geen pnd gekregen gelukkig maar herken wel wat dingen van de gevechten maar ook heel erg als ik hem nu loslaat in bad dan is het klaar. Maar dat was niet omdat ik dat ooit zou willen doen maar meer de enorme druk en verantwoording die ik voelde als alleenstaande moeder. En het was ook gelijk mn grootste angst wat nou als ik flauw val niemand die me kan helpen dan. Ook het hechten heeft hier zeker een jaar geduurd en ik heb me er op advies van de psycholoog niet voor geschaamd en ook niet druk over gemaakt. Zei ook vaak tegen vriendinnen het zou net zo goed mn neefje kunnen zijn. Maar dat gevoel van hij is mijn zoontje komt nu steeds meer. Vooral als ik hem ophaal van de opvang en hij rent op me af onder een harde mamaaaaaaa. Dan smelt je gewoon. Natuurlijk is een pnd hormonaal. Maar ik heb wel het idee dat het beeld wat heerst van die roze wolk waar je op zou moeten zitten iemand net over dat randje kan duwen als je je niet kan identificeren met de gevoelens van andere vrouwen die het moederschap als een groot feest omschrijven. 😉 Ik denk dus al met al dat het traject bij de psycholoog mij heeft behoed voor het over het randje kukelen. Omdat ze me voldoende tools en handvaten had meegegeven om er net sterk genoeg voor in mn schoenen te staan. En vooral omdat ik wist dat ik me nergens voor hoefde te schamen als het toch mis ging. Dan had ik iemand om op terug te vallen en dat heeft mij heel veel rust gegeven.