Lieve Bjanc, Tja.... wat een verademing om jouw verhaal hier te lezen! Zoals je aan mijn banner kan zien, ga ik richting de 6 weken zwangerschap. Al vrij lang heb ik een kinderwens. Na onze bruiloft in 2010 heb ik een depressie/angststoornis gehad en daardoor is de kinderwens op de lange baan geschoven. Ik vond dat ik eerst de verantwoording over mezelf moest nemen. Nu gaat het al een behoorlijke tijd goed en in december besloten we om ervoor te gaan. Top dat ik nu al zwanger mag zijn! Maaarrrr... ook ik voel niet dat gelukzalige, "ik wil het van de daken schreeuwen", roze wolk gevoel. Vorige week was ik daar best wel een beetje over in paniek en ik maakte me zorgen of dat het toch niet een nasleep zou zijn van mijn depressie. In vergeliiking met vorige week gaat het echt wel beter. Het gaat een beetje met pieken en dalen. Ik denk aan negatieve dingen die voorgevallen zijn in onze relatie en kan dat dan niet loslaten of aan de nare periode waar ik in zat. Ik kan mijn mijn partner soms echt zoooo verschrikkelijk irritant vinden, terwijl ik me aan de andere kant realiseer dat ik de allerliefste en geduldigste schat heb die er bestaat! En dan dat schuldgevoel..... vreselijk... Ouders die continue bleren dat je moet GENIETEN... Waarvan precies? Ik realiseer me heel goed dat ik meer besef zal krijgen als ik de eerste echo heb gezien. Wellicht neem ik mezelf ook een beetje in bescherming voor als het mis mocht gaan. Maar ik snap je schaamte en je gevoel...... Jank maar lekker als je moet janken, dat doe ik ook! Vecht niet tegen je gevoelens, maar omarm ze alsof ze erbij horen. Ik denk dat het je helpt! Dikke zoen!
Ook ik herken je verhaal, Bjanc. Iedereen roept maar dat je MOET genieten, maar het is gewoon een super onzekere tijd! Omdat het bij jou ook tot ruzies met je partner leidt zou ik met hem gewoon eerlijk bespreken hoe je je voelt, dan kunnen jullie elkaar wat beter begrijpen. En bedenk je dat bijna niemand op roze wolken zweeft, en dat je niets móét! En als geruststelling: het wordt weer wat 'echter' en tastbaarder als je de baby steeds meer gaat voelen, die schopjes zijn heel leuk!
Wat je zegt ja, ik kijk er echt naar uit het mkindje te voelen.. Idd, dan word het echter.. MEnsen schreeuwen, geniet! en OOOH wat lijkt het me heerlijk om weer voor een kleintje te kunnen winkelen enz.. ja.. winkelen is harstikke leuk, maar hahah, voelt wel heel anders dan dat mensen laten lijken da thet moet voelen.. Gelukkig zijn er "soort genoten" hhaha.. Ik was de eerste 11 weken heel onzeker.. tot de termijn echo, toen begon ik het echter te vinden.. Alles was goed, mooi hartje enz... maar nog,.. echt echt... voelt het niet nee... Ben niet bang da tik het niet zo kunnen ofzo, of heb geen last van onzekerheid mbt ouderschap.. maar vind het erg dat ik de wolk gemist heb.. haha, die is aan me voorbij gevlogen.. Gelukkig kan ik ook nog later opstappen en staan der meer dames op die wolk te wachten!
Heb even de verhalen van iedereen gelezen en ben echt blij dat er veel vrouwen zich zo voelen! Bjanc, het is zo herkenbaar wat je voelt!! Mijn man en ik hebben er ook een tijdje overgedaan om zwanger te worden en er is zelfs gezegd dat het op de natuurlijke manier niet kon (we hebben even het tegendeel bewezen ). Toen we uiteindelijk de test in onze handen hadden waren we blij, maar inderdaad niet hyper zoals iedereen in de omgeving reageerd. Ook ik schreeuw het niet van de daken (ik wil er zelfs niets over zeggen op social media). Dus voel je niet "schuldig" want ik denk dat er echt heel veel vrouwen dit voelen!
De ergste opmerking die nu mijn neus uitkomt; meid, probeer te genieten hoor. Nog erger; en NU wel gaan genieten hoor! Ik heb mijn tweede dochter verloren. Laat iedereen lekker eens hun mond houden zeg. Voor mij is een zw nu gewoon anders. De onbevangenheid is weg. Nu ben ik heel erg blij dat ik mijn kleine voel. Ik voel mij dan een stuk rustiger, blijer maar een roze wolk...nee. Ik mag al tevreden zijn als ik mijn ongerustheid wat los kan laten en mij niet zwaar zorgen maak. Hoe komen mensen er dan toch bij dat ik nu wel genieten MOET. Mijn meisje, ik hoop zo dat ze echt bij ons mag komen. Het vertrouwen groeit wel nu, dat wel maar het blijft moeilijk en men lijkt dit niet te begrijpen. Er zijn wel veel meer vrouwen die deze gevoelens hebben, ook al ze geen overleden kindje hebben of een miskraam of lang wachten hebben meegemaakt. Echter dat is taboe om je dan zo te uiten. Net als dat je een zw alleen maar leuk mag vinden. Laatst ook een poll wat heb je liever zw zijn of bevallen. Doe mij maar bevallen. Dat vind ik dus wel een hele ervaring waar ik blij van kan worden. Het idee dat de zw bijna klaar is. Maar meid, je hebt zo lang gewacht op je zw. Je hebt lang de tijd gehad om te denken hoe het zal zijn. De kans is groot dat het je dan tegenvalt. In het begin merk je er weinig van of je hebt zoveel klachten dat het niet leuk is. Niemand die dat horen wilt of daar rekening mee houdt. Daarnaast die onzekerheid, geen controle hebben ergens over. Bij anderen zit het niet in de buik en dus zijn die mensen vaak minder ongerust.
wist zelfs de namen al voor da tik zwanger was.. Echt heel lang hebben we niet hoeven wachten hoor... uiteindelijk 8 maanden nadat ik emt de pil stopte. half jaar daarvoor waren de plannen vastgesteld haha ;l)
Wat vervelend dat je je zo voelt, maar je bent echt niet de enige hoor! Toen ik erachter kwam dat ik zwanger was heb ik zitten janken! Ik wist echt niet wat ik ermee aan moest! Terwijl we er echt voor hadden gekozen. Ik wist dat dit definitief was. Ik was bang voor alles wat er komen ging. Je leest altijd in bladen 'Hoera, jullie zijn zwanger' en 'Je bent in verwachting, gefeliciteerd', voelde ik mij nog schuldiger, want ik had dat 'happy' gevoel helemaal niet! Mensen zeiden dan tegen mij 'geniet ervan'. Dan dacht ik bij mijzelf, waar moet ik in hemelsnaam van genieten??? Ik ben moe, alles doet zeer, ben bang voor wat er komen gaat, en nu moet ik genieten??? Er gaan op zo'n moment zoveel emoties door je heen. En dat is echt niet erg. Jullie zijn gewoon overweldigd en misschien ook realistisch. Het probleem is alleen dat niet iedereen/weinig mensen hier over praten. Een soort van taboe, denk ik. Maar wees gerust, je hebt er samen voor gekozen, dus je roze wolkje komt echt wel! Bij mij duurde het echt 2 maanden, maar hij kwam wel! Heel veel succes, en maak je niet te veel zorgen. Praat erover met je partner en laat het gewoon over je heen komen.
Pin je niet teveel vast op die eerste schopjes voelen, het maakt het allemaal wel wat echter maar zelfs toen vond ik het nog heel surrealistisch. Zelfs toen de weeën begonnen was het nog een ver van mijn bed show en het hielp ook niet dat mijn kleintje meteen weggehaald werd vanwege een slechte start en ik hem pas uren later weer mocht zien! Daarna nog een week ziekenhuis. Wel beschuit met muisjes maar geen kind en dat dringt nu pas steeds meer tot mij door (toen ook nog niet) Maar nu zijn we 3 weken verder en groeit de liefde met de dag steeds sterker
Het verschilt gewoon sowieso heel erg per persoon (bij mij leid elk schopje tot acute verliefdheidsgevoelens jegens baby, maar ook tot grotere bezorgheid; wat als ze nu nog bij me 'weg wordt genomen'). Ik denk dat dat ook de belangrijkste kennis is: er is geen juiste manier van zwangerschap beleven, het is echt voor iedereen anders!
ja, dat klopt. Gelukkig zijn er meiden die wel het zelfde voelen en elkaar daar in kunnen steunen he... Deed me echt goed om te lezen dat ik niet "die gek" was...
Oh meis ik ging echt pas liefde voelen toen ik de kleine in mijn buik voelde bewegen. ja je groeit wel maar verder..... Vanaf het moment dat ike cht contact kon leggen vond ik het steeds leuker worden. Nu zwanger van de tweede, ben wel blij maar voel er nog niet zoveel bij. Komt wel daar ben ik niet bang voor.