Hallo iedereen, Er is iets wat ik echt even kwijt moet want ik voel mij hier zo alleen in. Ik weet ook niet zo goed of dit normaal is of dat andere vrouwen dit herkennen. Ik ben nu 37 weken zwanger en hoewel we hier super blij mee zijn heb ik zoveel stress en zorgen in mijn hoofd. Ik ben de hele dag aan het piekeren. Daarnaast irriteer ik mij aan alles van mijn partner terwijl ik dat helemaal niet wil. Het ding is ook nog dat hij uit Spanje komt en wij allebei niet onze moedertaal moet elkaar spreken. Hij woont hier nu sinds 4 jaar en leert wel Nederlands maar als we Nederlands met elkaar praten begrijpt hij heel vaak niet wat ik zeg waardoor ik het moet herhalen. En nu moet ik zeggen dat sinds ik zwanger ben mijn geduld daarvoor ver te zoeken is. Ook heeft hij pas engels geleerd toen hij naar Nederland verhuisde dus dat spreekt hij ook niet vloeiend (ik ook niet). Op dit moment voel ik mij daardoor zo enorm vlak. Ik heb het gevoel dat ik mijzelf niet kan uiten en ik zeg heel vaak dingen niet omdat ik gewoon even niet weet hoe ik het moet zeggen. Ook dingen die we moeten regelen, zoals opvang, de verloskundige, kraamzorg. Dat is vaak in het Nederlands waardoor het voelt dat hij de helft niet begrijpt en alle druk op mij ligt. Snappen jullie het nog?? En daarnaast voel ik mij vaak gewoon zoooo ongemakkelijk wanneer we met mijn familie zijn, of met mijn vrienden en er wordt Nederlands gesproken dat hij het niet begrijpt en zich dus niet echt in de conversatie kan mengen. Ik wil dat hij het ook leuk heeft en ik voel me daar dan super verantwoordelijk voor en soms schaam ik me zelfs als hij dan wel reageert op iets wat totaal uit context is omdat hij het dus eigenlijk niet echt heeft begrepen. Verder vergelijk ik hem echt met alles en iedereen en daar raak ik geirriteerd door op hem. IK ben gewoon zo erg gefocust op wat hij allemaal niet goed doet terwijl hij echt de liefste man is die ik me maar kan voorstellen. De hele zwangerschap (en daarvoor) is hij er altijd voor me. Hij zorgt echt enorm, kookt lekker, doet boodschappen, doet klusjes in huis en is bereid om wat dan ook te doen. Ik vind het dus zo stom dat ik mij zo erg aan hem irriteer want eigenlijk is het echt onnozel. En het ding is ook dat ik in mijn hoofd weet dat ik niet zo wil reageren maar het dan toch doe. Conclusie: Ik zit gewoon enorm in mijn hoofd met alles, constant aan het piekeren of onze relatie wel goed is. Ik vind het dood eng dat er straks een kind komt waarbij straks de relatie tussen de twee ouders niet goed is. Herkennen vrouwen dit? Als in niet per se met de taal maar de irritatie en zorgen over de relatie??? Iedereen zegt dat het door de hormonen komt, en dat denk ik zelf deels ook wel. VOlgens mij wordt alles 1000x verstrekt maar soms weet ik gewoon niet zo goed meer welke gevoelens echt van mij zijn of welke worden veroorzaakt door de hormonen...... In ieder geval alvast bedankt dat ik dit even kwijt mocht en ik hoop dat er vrouwen zijn die mijn verhaal een beetje herkennen! Liefs, Julia
Eerst en vooral, knuffel! Snap wel je irritatie qua taal maar na 4 jaar hier wonen zou hij misschien wel eens een cursus Nederlands hebben kunnen volgen? Ikzelf zou het vreselijk vervelend vinden mocht ik weinig of niets begrijpen. Hopelijk houdt je relatie stand en gaat het weer beter als jullie kindje er is.
Dankjewel @MamaSofie1!! Hij is wel echt Nederlands aan het leren nu en doet zijn best. Heeft ook al een cursus gevolgd. Voor Spanjaarden is Nederlands nou eenmaal niet zo makkelijk.... En toen hij hier in Nederland kwam wonen heeft hij eerst al engels moeten leren want dat sprak hij ook niet. En het is niet zo dat ik weinig of niets begrijp. Het is vooral soms gewoon dat je jezelf niet helemaal kan uitdrukken. Bepaalde nuances en woordgrapjes etc. En ik denk nu dat het met die hormonen 100000x keer frustrerender is. Ik geef ook heel vaak aan dat ik het lastig vind en dat snapt hij ook. Hij luistert dan ook echt naar me en heeft nu bijvoorbeeld weer een Nederlands zelfstudie boek gekocht en zit elke avond te blokken. Dus ik kan hem eigenlijk niet echt veroordelen maar het zorgt wel voor enige frustraties.
Ja snap ik wel dat dat frustrerend is. Je moedertaal spreken is natuurlijk het fijnst. Hij Spaans en jij Nederlands. Maar het komt vast wel goed!
Klinkt helemaal niet als een slechte relatie als ik het zo hoor. Wel eentje waarbij hij zich nog ontzettend moet aanpassen aan taal en cultuur hier en jij hem wil helpen maar dat ook maar tot bepaalde hoogte kan. En het tempo waarin iets gaat hoeft voor jullie beiden niet gelijk te liggen. Dat geldt later nog voor meer dingen die jullie in het leven gaan tegenkomen. Kan het helpen om dingen op te schrijven? Misschien is dat makkelijker voor hem te begrijpen dan het horen? En je bent 37 weken zwanger dus sneller geïrriteerd, dat zal straks na de bevalling misschien nog erger zijn. Spreek dat ook uit naar hem zodat hij ook weet dat dat niet per se aan hem ligt mocht je soms iets te fel uit de hoek komen. En gun jullie samen tijd om in nederland iets met elkaar op te bouwen. Het is niet niks emigreren .. spreek elke dag weer uit wat je wel in elkaar bewondert want weet je .. elke relatie heeft zijn moeilijke kanten
Hormonen. Woordgrappen als het niet je moedertaal is, is overigens wel erg next level. Dat vergt wel wat meer dan basic taalervaring. Hij probeert t in elk geval, het gaat misschien langzamer dan je zou willen maar ik lees nou niet iets waar ik me zorgen over zou maken. Als ik spaans zou willen leren gaat me dat allicht wel oke af omdat ik frans basis ken en een deel esperanto. Maar van Spaans naar Nederlands, zonder Duits te kennen dat lijkt me heel lastig. Ook door onze eigen houding ook hoor. Mijn ex kwam uit Frankrijk als expat, hij WILDE nederlands leren maar zodra hij moeite had schoten de Nederlanders allemaal over naar Engels. Die heeft echt se moeite opgegeven.
Hi, Allereerst: wat rot dat je hiermee zit. En dan ja zeker herkenbaar. Ik pieker dus veel normaal gesproken en ook tijdens de zwangerschap piekerde ik over dingen zoals onze relatie. En ik herken ook erg het vergelijken met anderen. Gaat het daar beter, etc etc. Wat mij helpt bij piekeren is uitzoeken wat de diepste angst is die zorgt dat je blijft piekeren. En dat je die angst toelaat, niet wegstopt. En dat je dan ook rationeel bedenkt of het realistisch is dat je je zoveel zorgen daarover maakt. En misschien wel, dat kan natuurlijk. En dan hielp het mij om het ook te accepteren dat die angst er is. Er tegen vechten, het piekeren, dat maakt t (althans bij mij) vaak erger. Lucht geven aan je gevoel werkt dan beter. Ik heb al over zoveel dingen gepiekerd die achteraf dan toch goed gingen, zo zonde.. maar blijft een zwak punt bij mij hoor. Succes en vertrouw op jullie en jouw keuze voor hem! <3
Ooit weleens gehoord dat je soms met een kind beter de taal van je partner leert. Want bij een klein kind herhaal je veel en begin je eenvoudig
Allereerst wat fijn dat je een man bent tegengekomen die je zo veel helpt en lief voor je is tijdens zwangerschap. Jullie zitten in een nieuwe fase die ook voor gelijk taligen heel lastig is. En natuurlijk wil je het liefst alles delen en is het moeilijk om je gevoel ook echt uit te spreken in een andere taal. Maar zo te horen die hij echt zijn best. Door je hormonen kijk je nu vooral naar de negatieve punten. Probeer in ieder geval zijn positieve punten elke dag ook te zien. Mijn man is Hongaars en ik ben Nederlands. We zijn inmiddels 11 jaar verder. Getrouwd en nu de derde op komst. Ik herken het gevoel uiten en de grapjes niet begrijpen heel goed. Ik ergerde mij daar in het begin ook aan. Hij noemt mijn humor nog steeds Nederlandse humor… ach als dat het ergste is. Maar hij is verder er wel. Voor de kinderen, voor mij, voor het huishouden etc. Hoe langer hij in Nederland is hoe beter het gaat. Al heeft mij mag zo nu en dan nog steeds een beetje heimwee naar zijn land.