Dag dames, Ik dacht het hier ergens al eens te hebben verteld, maar mijn oma (beppe) is een tijd geleden opgenomen in het ziekenhuis, omdat ze bloed paste en spuugde. Ze bleek een al aan het doodgaande tumor te hebben en verder zijn er meerdere organen bij haar verwijderd. Er zit een wond in haar buik, die maar niet dicht wil gaan. Ze is een tijdje kunstmatig in slaap gehouden. Ze ligt al zo'n 19 dagen op de IC. Ze heeft nu aangegeven dat ze niet meer vechten wil en dat het leven voor haar klaar is, ze is ongeveer 58. Ze blijft nog wel aan de machines, slangetjes, maar verder stopt ze zelf met vechten. Ook het ziekenhuis ziet geen oplossingen meer. Ik heb respect voor mijn oma's keuze en begrijp het ook. Het is immers haar leven en zij kan en mag er mee doen wat ze wil en zal ook het beste voelen hoe en wat. Ze laat straks een zoon van 21 achter en haar man van 59. Morgen gaan we min of meer afscheid nemen. De familie heeft liever niet dat ik mijn dochter (achterkleinkind van haar) meeneem. Ze zijn bang voor de invloed op mijn dochter, en of dat mijn oma dat niet aan gaat kunnen. Ik vind het jammer, omdat ik niet denk dat mijn dochter iets gaat begrijpen van de situatie. Maar snap ook dat het niet prettig kan zijn voor mijn oma. Ik had graag gewild dat oma en achterkleinkind elkaar nog éénmaal hadden gezien. Maar schoonvader zei ook dat ik niet weet hoe ze erbij ligt en bovendien kan mijn dochter de sfeer die er hangt wel oppikken. Daarom gaan we morgen zonder onze dochter. Mocht mijn oma toch aangeven mijn dochter toch nog te willen zien, gaan wij maandag alsnog met mijn dochter naar oma, mochten we op tijd zijn. Oma heeft zelf alleen aangegeven haar kinderen en kleinkinderen nog eens te willen zien. Ik denk ook niet dat mijn dochter nu in haar gedachten is. Ik ben er momenteel erg rustig onder, maar dat zal morgen, denk ik, wel veranderen.
Wat moet dit moeilijk zijn voor jullie zeg ik wou jullie veel sterkte wensen zoizo voor morgen en voor de tijd erna.... Liefs
Wat heftig meis! Zo jong nog en een zoon van 21jaar...ppfff geen woorden voor. Ik wens jullie heel vel sterkte toe! x
Heel veel sterkte meis! De oma van mijn man wilde tijdje terug ook niet meer leven. We gingen ook min of meer afscheid nemen. Wat we hebben gedaan met onze oudste zoon was er even appart naar toe gaan. Dus vantevoren of erna. Zo zat ie niet in de verdrietige sfeer en opoe vond het heerlijk om haar achterkleinkind nog even te zien. Misschien kan je aan je oma vragen of ze haar nog wil zien en dan naderhand met je dochtertje ernaar toe gaan. Gewoon lekker luchtig houden, ranja en koekje eten bij opoe ofzo.
mijn opa was 60 toen hij niet meer wilde leven en koos voor euthanasie. terug keerende darm kanker, veel pijn en een lichaam wat maar niet wilde opgeven. hij liet zijn vrouw en 6 kids achter waarvan 2 nog thuiswonend (15 en 17 jaar) en 9 kleinkinderen. wij allemaal waren het meteen eens met zijn keus. de 2 jongste hadden er wel heel veel moeite mee maar zagen hun vader ook veranderen in een hoopje ellende en ook was de ziekte niet meer te genezen en kon enkel het leven nog gerekt worden. een leven met pijn en volledige bedrust. operaie na operatie tot er geen darm meer over is. wij zijn een dag voor zijn dood bij mijn opa op bezoek geweest. alle kleinkinderen samen en de herrinering is zo mooi. opa die ondanks zijn pijn nog een grapje uithaalde en wij die bewust en onbewust wisten dat dit de laatste dag met opa was, toch was de sfeer erg gezellig zo met alle kids samen en we zagen aan mijn opa dat hij er van genoot. hij nam natuurlijk erg bewust afscheid van ons allemaal. het is opgenomen op film wat voor mijn een heel dierbaar iets is. dag erop hebben alle kinderen (mijn ooms en tantes dus) afscheid genomen en waren erbij toen de laatste spuit gezet werd. opa ging met een lach en een traan. mijn oma is paar jaar later gegaan op 58 jarige leeftijd en ook zij is dood gegaan door de ziekte kanker die helemaal in der longen en keel zat. het is bij haar allemaal zo snel gegaan dat ik geen afscheid heb kunnen nemen. de jongste kids waren nog geen 20 heel veel sterkte
Wat een akelige toestand! Ik hoop dat jullie toch op een fijne manier afscheid kunnen nemen van je beppe. Veel sterkte!
Heel veel sterkte vandaag! En ik zou als jouw gevoel zegt dat je oma je dochter nog een keer 'moet' zien dit wel doen zodat je achteraf niet het gevoel hebt "had ik maar..." Ze zal idd de sfeer wel oppikken zelfs als je met haar alleen gaat maar misschien kun je haar in haar taal uitleggen wat er met oma is of anders dat je zelf verdrietig bent omdat oma gaat...(jij kent je dochter het beste dus je zult zelf wel weten wat je wel en wat je niet kunt zeggen tegen haar en hoe je het moet brengen) Als je er niet op wil antwoorden prima hoor.....maar hoe is het beleid nu verder? Is het nu gewoon afwachten tot het lichaam het opgeeft of wordt er actief iets gedaan om het te versnellen? Ik vraag het omdat mijn moeder zelf ook niet meer verder wilde. Ze is ook maar 59 jaar geworden en had een longziekte waardoor ze zelf eigenlijk niks meer kon. Ze heeft uiteindelijk een dormicumpomp gekregen waardoor ze in een hele diepe slaap is gekomen om vervolgens niet meer wakker te worden, ze heeft dus geen pijn gehad en geen strijd hoeven voeren, een hele rustige manier van inslapen dus. Ze heeft voor het aansluiten van de pomp ook nog bewust van iedereen afscheid genomen. Mijn zoontje was op dat moment 8 weken oud en is er continu bij geweest. Toen we eenmaal weer thuis waren en alles voorbij was (crematie ed) werd hij heel onrustig en we denken dat dit echt te maken had met wat we hebben meegemaakt, hoe klein ze ook zijn ze pikken alles op! Nu praat ik met hem over deze tijd en zwaaien we 's avonds naar de sterren om opa en oma welterusten te zeggen. Ik vertel hem ook als ik verdrietig ben om opa en oma en hij pikt dit heel goed op, zegt dat ook zelf zullen we even zwaaien naar opa en oma.....