Had een vraag aan de mensen hier. Me vriendin en ik wilden heel graag een kindje, maar nu is ze opeens na 10 weken zwangerschap heel anders aan het doen, ze wil het Meschien weghalen terwijl ik het graag wil houden en ik word nergens meer bij betrokken ze zegt ik heb me tijd nodig, terwijl ik haar graag wil bijstaan wat kan ik vanaf nu doen? Kan zij alleen beslissen of ze het weg laat halen of heb er ook iets over te vertellen? Voel me nu zo overspannen ervan wat kan ik doen? Ik hoop dat iemand mij wat info kan geven Groetjes jeffrey
Wat verdrietig. Als ik het goed begrijp willen jullie samen graag een kindje en lijkt dat gelukt te zijn. Je vriendin is zwanger. Woon je samen? Het zou juist een feestje moeten zijn nu ze zwanger blijkt. Ik zou proberen om een goed gesprek aan te gaan, waarom wil ze het misschien weg laten halen, waar is ze bang voor. Ik kan je weinig advies geven, maar hoop dat je er samen uit komt.
Jee heftig hoor Jeffrey, Klinkt alsof ze behoorlijk last heeft van haar hormonen. Het enige wat jij kan doen is haar zo goed je kan ondersteunen, begrijpen (of doen alsof) en verzorgen. Ga mee naar de verloskundige en laat haar daar haar verhaal doen. Ik hoop dat ze met de juiste begeleiding de juiste beslissing kan nemen voor jullie alledrie. Aangezien jullie beiden een kindje wilden, lijkt me dat ze nu enkel overdonderd en bang is (en die hormonen dus). succes.
Wat vervelend voor je. Begrijp ik het goed dat jullie wel samen blij waren toen jullie wisten dat jullie een kindje verwachten? Ik weet niet of je weet waarom ze het weg wilt laten halen? Misschien eens een gesprek aangaan en vragen waarom ze er zo in staat? Misschien is ze bang voor het onbekende wat komen gaat? De klachten, bevalling etc. Misschien kan zij zelf aangeven op welke manier zij het prettig vindt dat je haar steunt? En haar vertellen dat je er graag voor haar wilt zijn op welke manier dan ook (wel redelijk blijven uiteraard) Verder kunnen vrouwen die zwanger zijn ook enorm op zijn kop staan door hormonen, maar of dat in dit geval zo is durf ik mij niet over uit te laten. Verder kan ik je niet echt tips geven sorry..
Enige wat ze zegt is dat ze tijd nodig heeft we hadden het altijd leuk samen nooit eigenlijk ruzie gehad, sinds een week is alles veranderd ze is weg en reageert amper op wat ik zeg ik heb al geprobeerd te vertellen dat ik haar door dik en dun steun maar dan zegt ze moet aan mezelf denken ben er zwaar overspannen van want ik wil die toekomst zo graag met haar en ben zooo bang dat ze weghaalt zonder het te zeggen
Dit is idd een hele moeilijke situatie voor jullie beiden. Er moet miss iets gebeurt zijn wat haar gedachtegang heeft verandert of is miss bang, onzeker en niet blij met de zwangerschap. Het is heel zwaar en dat kan ik zeker begrijpen. Het enige wat ik kan zeggen is laat dr weten dat je dr steunt idd, en als er wat is dat ze je even wat moet laten weten. Is tenslotte beide jullie kindje.. Over het feit dat je vroeg of jij ook nog wat te zeggen heb over het weghalen moet ik je helaas teleurstellen.. De vrouw heeft hier in nederland de vrije keus om zelf te beslissen (zit in ons lichaam) of ze houd ja of nee. En geloof me jij wilt geen verplichte zwangerschap dat zal niet goed zijn. Meer weet ik echt niet maar wens jou en je vriendin heel veel sterkte toe en hoop ECHT dat jullie eruit komen!
Hoi, Ik heb me precies hetzelfde gevoeld als je vriendin (tenminste, denk ik, na het lezen van je verhaal). Ook wij wilden samen graag een kindje, maar toen het eenmaal zover was, ben ik volledig in paniek geraakt. Wist niet meer wat ik nou wilde (in de breedste zin van het woord) ik twijfelde over werkelijk álles (leven, werk, relatie, kindje, wie ben ik eigenlijk? dat soort dingen). En het enige dat ik wilde was met rust gelaten worden. Ik snapte wel dat niemand me begreep, maar ik begreep het zelf ook niet. Wat bij mij goed heeft geholpen zijn gesprekken met het FIOM, zij zijn gespecialiseerd in vrouwen die twijfelen over hun zwangerschap. Mijn partner en ik konden daar samen terecht (wat voor hem ook erg fijn was, om zijn verhaal eens te kunnen vertellen). En ook heel snel: onze huisarts heeft gebeld en we konden dezelfde dag nog komen (en dat was oudjaarsdag). Ik hoop dat je er wat aan hebt. Veel sterkte in ieder geval! Bosuiltje.
Hoe lang weten jullie al dat ze zwanger is? Misschien moet ze het gewoon even laten bezinken. Toen ik die positieve test in handen had dacht ik ook dat ik meteen superblij zou zijn, maar dat kwam pas na een paar dagen, omdat toen het besef pas kwam. Het lijkt me toch niet dat ze het zomaar weg laat halen, zonder overleg met jou. Je zegt dat jullie relatie eerder goed was dus lijkt me niet dat ze zoiets zou doen.. Maar ik vraag me ook af hoe jullie situatie is, wonen jullie samen? Misschien kan je haar nog een keer bellen of desnoods een sms sturen waarin je zegt dat je haar wil steunen en als ze je nodig heeft ze dan naar je toe moet komen. Dan beter even afstand nemen, dan komt ze vanzelf wel als ze eraan toe is lijkt me.. Succes en sterkte!!
Jeetje wat een vervelende situatie.. Het kunnen de hormonen zijn, het is voor een vrouwelijk lichaam niet niks zwanger te zijn. Ik heb er zelf geen ervaring mee,, maar geloof best dat veel vrouwen door de hormonen opeens twijfelen over het feit of ze het wel kunnen, de zwangerschap en het ouderschap. Geef haar wat tijd, en probeer zo veel mogelijk met haar te praten, en haar te helpen waar kan (en in hoeverre zij het toelaat) Succes
Ik denk dat het verstandig is de huisarts op te bellen en je verhaal te doen. Hij/zij kan tips geven en evt doorverwijzen (psycholoog, FIOM, etc). Sterkte in deze nare tijd