Het bevallingsverhaal van Katja

Nou, hier mijn bevallingsverhaal!

Op 9 november gaan we met vrienden naar Arnhem (2 uur van onze woonplaats) om een familiedag te organiseren. Daarna is het plan om bij vrienden in friesland langs te gaan en daar een hotel te pakken (wat als is gereserveerd).

Om even voor 14.00 besluiten we in een restaurantje een broodje te bestellen. Daar moet ik ook even nodig plassen.
Na het plassen sta ik op en voel ik vocht in mijn broek lopen. Even denk ik nog ''ik ben toch niet incontinent?'' ( ). Dan besef ik na weer te gaan zitten en op te staan dat mijn vliezen zijn gebroken.

Vanuit de wc bel ik mijn man die natuurlijk heel verbaasd opneemt. Ik vertel hem dat mijn vliezen zijn gebroken en dat we naar huis moeten.
Bij hem slaat meteen de paniek toe. Ik blijf eigenlijk heel rustig. Mijn vruchtwater is helder en ik voel geen weeen.

We snellen ons naar de auto waar we de stoel beschermen met een plaid en een vuilniszak. In de auto besluiten we de verloskundige te bellen. Op het vaste nummer word niet opgenomen, dan het 06 nummer maar. Maar...... dat hebben we dus niet bij ons (stom achteraf, maar goed....).

Ik bel 2 vriendinnen van mij die onlangs zijn bevallen, ze nemen allebei niet op. Dan besluit ik mijn schoonzus te bellen. Die is gelukkig wel thuis en gaat naar ons huis om de envelop (waar het 06 nummer van de verloskundige op staat te gaan zoeken). Gelukkig belt ze na dik een kwartier terug. We bellen de verloskundige en die adviseerd ons naar het ziekenhuis vlakbij onze woonplaats te komen (omdat ik nog geen weeen heb maakt ook zij zich nog niet ongerust).
Onderweg sms ik 1 van mijn forumvriendinnen of ze een bericht op het forum wil plaatsen over de situatie..... Ik bel nog wat vriendinnen en vind hierin wat afleiding.

Na bijna 2 uur komen we aan in het ziekenhuis. We bereiden ons voor op een keizersnede omdat onze kleine meid al weken in stuit ligt......

De gynaecoloog komt direct en constateerd dat inderdaad mijn vruchtwater is gebroken. Ik moet op bed blijven liggen en mag alleen naar de wc als het nodig is. Hij wil afwachten of de weeen op gang komen, maar in ieder geval geen actie ondernemen. Vruchtwater schijnt zichzelf weer aan te vullen en hij wil de bevalling dan ook zo lang mogelijk afwachten. Hij verwacht echter dat het toch wel binnen 2 dagen op gang komt.
Hij maakt ook nog een liggingsecho en wat blijkt...... de kleine ligt NIET in stuit...... Waarschijnlijk heeft de verloskundige het al die tijd bij het verkeerde eind gehad en hebben we het kontje voor het hoofdje aangezien .... Ik bereid me dus voor op een vaginale bevalling (ik vond dat op dat moment een hele omschakeling, we gingen ervanuit dat we over een uur vader en moeder zouden worden, en nu moesten we wachten EN door een ''normale'' bevalling heen zien te komen).

Om 22.00 uur gaat manlief naar huis omdat er toch niks gebeurd.....
Om 1.00 uur slaap ik nog steeds niet en lig lekker tv te kijken. Omdat ik last heb van vocht in mijn armen druk ik op het belletje en vraag ik een zuster om de 'rekken' van het bed omhoog te doen zodat ik mijn handen wat hoger kan leggen. Ze reageert vrij gepikeert en commandeert me ''zo en nu rust in de tent en slapen''.... Pffff wat was ik boos (geen zin om te werken zeker?), want intussen had ik om de 10-15 minuten weeen. Ik moest pas bij 5 minuten roepen dus ik zeg ook niks tegen haar (moet er niet aan denken dat zij bij de bevalling is!).

Ik hou het komend uur de klok nauwlettend in de gaten en om 2 uur besluit ik na lang overwegen (omdat ik bang was dat die onaardige zuster weer zou komen) toch op het belletje te drukken omdat de weeen nu al om de 2 minuten komen.

Toen kwam er gelukkig een andere zuster binnen. Zij is vanaf dat moment (bijna) niet meer van mijn zijde geweken (wat een schat was dat zeg!).

Ik werd aan het CTG gelegd en al snel naar de verloskamer gereden.
Vanaf dat moment volgen de weeen zich steeds sneller en krachtiger op. Om 3 uur vraag ik wanneer de gynaecoloog komt, maar die komt pas om 8 uur ( ) zegt ze..... Ik puf heel wat weeen weg en beland om 4 uur in een weeenstorm.... De zuster moet af en toe heel even weg, dan sloeg de paniek bij mij toe (hoe hard mijn man ook meepufte). Mijn man wilde steeds niet op het belletje drukken dus dat leverde even woorden op (een vrouw is op dat moment de baas, nietwaar? )Uiteindelijk mocht ze echt niet meer weg van me, en deed dat ook niet....

Om half 6 hield ik het niet meer, was zooooo moe. Ik wilde nu eindelijk wel eens weten of ik vorderde (was tot nu toe nog steeds niet getoucheerd!). De zuster vertelde me dat ik vorderde maar dat ze niet kon zeggen hoeveel omdat zij niet mocht toucheren.... Ik baalde enorm. Ik ben iemand van planning, en zo wist ik niet waar ik aan toe was....

Ik smeekte om een ruggeprik maar die kon ik niet krijgen omdat er geen anesthesist was.... Ik kreeg wel een prik met bethatine (? schrijf ik dat goed?)... Wat was dat lekker... Ik leek wel knetterstoned! Deze prik werkte helaas maar tot half 8..... Daarna was het weer niet te houden!

Om 7.30 zat de dienst van de lieve zuter erop en werd ze afgewisseld door (op een voor mij op dat moment) vreselijke zuster. Ze kwam binnen en begon meteen: zo, we gaan het nu zo en zo doen. Handen van je buik af en naar mij luisteren...... Pff dat was even wat anders. De lieve zuster was toen nog binnen en vroeg de vreselijke zuster even mee naar de gang te komen (dit hoorde ik allemaal achteraf hoor). Ze vroeg of ze het om mijn manier wilde laten doen omdat het anders niet goed zou gaan (de schat......). De zuster luisterde niet helemaal maar hield er geloof ik wel een beetje rekening mee.
Met tranen in mijn ogen bedankte ik de liefste zuster van dat ziekenhuis..... (ben haar nog dankbaar!)

De gynacoloog zou om 8 uur komen, maar kwam pas om 8.15 binnen. Toen hij binnenkwam gaf ik hem gelijk een grote mond waar hij bleef en of hij me direct open wilde snijden omdat ik het niet meer hield . Hij zei: ''we zullen eerst wel eens even kijken'''... Dus ik: ''Doe maar rustig aan hoor! :x :x

Ik blijk 8 cm ontsluiting te hebben en het is te laat voor een ruggeprik. Hij zou over een uur wel weer eens terugkomen. Toen kreeg hij van mij een uitbrander dat hij echt niet weg kon gaan..... Hij besloot te kijken of hij een randje weg kon ''masseren'''... Ik kan me bij masseren wat anders voorstellen, maar ik was allang blij dat hij bleef.... Tot zijn verbazing bleek ik 10 minuten later volledige ontsluiting te hebben. Het is nu 9.05 uur.

Hij vroeg of ik persdrang had... Ik dacht van wel (achteraf denk ik van niet...... denk dat ik het zei omdat ik wilde dat het afgelopen was...). Ik mocht bij de volgende wee gaan persen. Dat deed ik dus..... Bij de volgende wee raakte ik in paniek en DURFDE ik niet meer. Na een uitbrander van de gynaecoloog en zuster durfde ik nog steeds niet maar probeerde het. Ik perste niet hard genoeg en moest alles geven zei de zuster (die me op dat moment een klap tegen mijn been verkocht). Ik gaf wat ik kon (ook al vond ik het doodeng). De CTG gaf na die wee aan dat de hartslag van ons meisje daalde. Ik werd nog eens goed aangesproken door de gynaecoloog en moest bij de volgende wee ALLES geven. Op dat moment zie ik een schaar en een vacuumpomp komen. Ik beloof de gyn dat als hij mij beloofd dat ze er bij de volgende wee is, dat ik alles zal geven. Dat beloofd hij.... Om 9.17 (na die wee, een knip en de vacuumpomp) is onze Katja geboren.

Ik word gehecht terwijl Katja heerlijk op mijn buik ligt. Na een kwartiertje word ze gewogen en gemeten (3100 g en 48 cm) en komt de kinderarts haar halen.

Ze is prematuur dus ze gaat voor alle zekerheid naar de kinderafdeling omdat deze kindjes bijna altijd onrijp zijn (de hersenen ''vergeten'' wel eens een seintje te geven om te ademen). Ze ligt aan de monitor die haar hartslag en zuurstofgehalte registreerd. Ze hoeft niet in de couveuse en ook een sonde is niet nodig. Ze drinkt al haar voeding prima.

Na 10 dagen mocht Katja mee naar huis omdat alles gewoon prima ging! Ze was toen alweer 3250 gram!

Het is een heel verhaal geworden, maar ik wilde het graag met jullie delen. Foto's van Katja zijn te zien in mijn album.

Al met al een bevalling van 7 1/2 uur die ik op dat moment als ''vreselijk pijnlijk en onhoudbaar'' vond, maar (het is cliche) waar van ik nu zeg: Het was het zeker waard! De pijn is niet vegeten, maar ik zou niet kunnen omschrijven hoe het nou precies voelde...... Dat is de natuur!

Eigenlijk vond ik het allervervelendst dat ik niet wist of ik vorderde en niet getoucheerd werd..... (voor nog meer motivatie?)

 

Oh ja, wat wel leuk is om te vermelden. Ik belde vanuit de auto het hotel dat we die avond niet zouden komen omdat mijn vliezen waren gebroken en ik dus waarschijnlijk zou gaan bevallen.
Hun reactie: ''Dat is wel een beetje kortdag om dat aan ons te melden mevrouw''..... Pfffff of ik dat kan plannen..... Heb er maar niet te veel woorden aan vuilgemaakt, ze geloofden me vast niet......

 

Ja, inderdaad wendy, ze was echt niet lief...
Maar mijn man zei dat ik (zeker aan het eind van de bevalling) wel even een strenge toon nodig had..... Ik moest er even doorheen. Maar goed het is allemaal prachtig afgelopen. Katja is de mooiste meid van de hele wereld !

 

Inderdaad. Ik had ook verwacht dat er wel een verloskundige bij zou zijn.... Nou ja, gelukkig is het allemaal goed gekomen