Meiden dit kan wel eens een lang verhaal worden, maar ik moet het nu kwijt. Ik schrijf dit terwijl de tranen over m'n wangen lopen, voor de zoveelste keer. De afgelopen 5 jaar hebben we hebben, opgesomd, het volgende meegemaakt: Een verhuizing en verbouwing 3 miskramen De medische malle molen om zwanger te worden 2 premature kindjes gekregen ( 27 weken en bijna 34 weken ) Zelf 2 x geopereerd Middelste zoon 3 keer geopereerd Heel veel ziekenhuis bezoeken met de jongste 2 M'n baan kwijt geraakt Zwangerschapsdiabetes Mijn jongste is nu 5 maandjes oud en eigenlijk ben ik nu pas gaan realiseren dat we bovenstaande echt hebben meegemaakt en het geen film is. Het overvalt me ineens en het vliegt me aan. Kan het niet goed onder woorden brengen, maar ik ben zo intens verdrietig en heb het gevoel dat dat niet mag of kan, dat ik gewoon door moet gaan en niet moet zeiken. Ik zet m'n masker op en ga door alsof er niets aan de hand is. Maar als ik dan alleen ben kan ik alleen maar huilen en slaap enorm slecht. M'n lontje is kort en mn man moet het ontgelden. Hij begrijpt me niet en echt met hem praten lukt niet. Hij is type "rug recht, tanden op elkaar en doorgaan". Ineens besef ik me dat ik nooit meer zwanger ga zijn, nooit meer kans op een zorgeloze zwangerschap en dito kraamtijd, dat ik nu moet genieten van m'n jongens, maar het lukt me niet. Beelden van verschillende ziekenhuisperiodes komen ineens naar boven en het is weer net of ik er middenin zit. Ik zit telkens af te wachten wanneer de volgende tegenslag gaat komen, ik durf niet meer positief naar de toekomst te kijken. Heb het gevoel dat er een enorme donderwolk boven mijn gezin hangt en de bliksem gigantisch gaat inslaan. Ik ben moe gestreden en kan het niet meer aanhoren dat ik zo'n sterke vrouw en moeder ben, ik voel me zo'n loser.... Ik weet ook niet wat ik nu van jullie verwacht maar ik moest dit even delen.
Jeetje wat heb je veel voor je kiezen gehad. Ik denk dat gesprekken bij een psycholoog je goed zullen doen om alles te verwerken. Sterkte X
Pff. Wat hebben jullie veel meegemaakt. Ik zou dit aankaarten bij jouw huisarts en vragen om doorverwijzing naar een psycholoog. Hij/zij kan jou hiermee echt wel helpen. Je kan je ei kwijt, leert te relativeren en gaat hierdoor positiever in het leven staan. In ieder geval heel veel sterkte.
Google eens op een post traumatische stressstoornis (PTSS). Ik vind je klachten hier heel erg op lijken en is ook heel verklaarbaar na alles wat je hebt meegemaakt. Waarschijnlijk heb je je altijd groot kunnen houden voor je gezin, maar dat hou je niet eeuwig over. Je bent nu overbelast en het kleinste kan dan al teveel zijn. Je stress-systeem kan er niks meer bij hebben, waardoor je continue stress ervaart en kortaf bent. Last hebben van terugkerende beelden en/ of herbeleving icm slecht slapen met eventueel nachtmerries is zeer kenmerkend voor een PTSS. De eerste stap zou inderdaad zijn om contact te zoeken met je huisarts en je te laten doorverwijzen naar een gz-psycholoog met ervaring met EMDR (meest aangewezen behandelmethode bij PTSS). Deze klachten zijn over het algemeen goed te behandelen als je er op tijd bent. Heel veel sterkte gewenst .
Zat ik ook aan te denken maar ik durfde het niet uit te spreken. Ik heb zelf inmiddels chronische ptss en ik herken je klachten. De prognose is erg goed als je er snel bij bent (acute ptss). Twijfel niet maar neem direct actie. Hoe graag je ook wilt, dit gaat bijna nooit vanzelf over. Met slecht slapen enzo heb je kans dat je je stressysteem verder overbelast. En met 3 kinderen lijkt het me ook erg lastig om zonder hulp de tijd en ruimte te vinden om deze weer te ontlasten.