Goedenavond.. De afgelopen weken veel informatie van dit forum kunnen halen en nu besloten om zelf ook maar mijn verhaal te posten omdat ik het nergens anders kwijt kan. De avond voor Kerst ben ik er achter gekomen dat ik zwanger ben. Mijn menstruatie bleef uit en ik had al twee weken lang hele zere en gevoelige borsten maar toch was de shock enorm dat ik twee streepjes zag. Het was meer voor de zekerheid omdat ik nog nooit last van mijn borsten had gehad, en dat vond ik raar. Ochtend daarna nog een keer getest en weer die twee streepjes. In de middag mocht ik langs de verloskundige voor een echo omdat mijn menstruatie in November ook niet normaal was verlopen voor mijn gevoel en ik wou weten hoe het zat. Het was op dat moment nog zeer pril en ik zit nu dus op de zeven weken. Ik slikte de pil maar door die gekke menstruatie in November denk ik dat ik de opvolgende strip te laat heb ingezet. ( Zit een hele voorgeschiedenis aan, maar het is al zo een lang verhaal. ) Nu zit ik met zoveel vragen en doemscenario's in mijn hoofd terwijl ik aan de andere kant wegdroommomenten heb en juist geweldige beelden voor mij zie. Ik zit namelijk met het volgende; ik moet het mijn vriend nog vertellen. Einde deze week heb ik een nieuwe echo om te kijken of er hartactiviteit is. Ik heb het expres nog niet verteld omdat ik eerst zelf bij moest komen van de shock en omdat het zo een niet geschikt moment is in onze relatie. We zijn nu 2,5 jaar samen met een kleine tussenpauze afgelopen zomer. De eerste 1.5 jaar was ups en downs, we zijn allebei lastige mensen en echt tegenpolen op bepaalde vlakken en dat botst soms. De afgelopen paar maanden, sinds de pauze, hebben we echt in onze eigen kleine bubbel geleefd, genoten van elkaar en alle ellende buiten de deur gehouden. Geleerd van onze botsingen en communiceren nu veel meer en beter. Maar, we hebben het helemaal niet over samenwonen gehad( ik 25jr, op mijzelf - hij 28jr, thuis, 150 km verderop ) laat staan kinderen. Ik hou ontzettend veel van hem en ik weet dat het een geweldige vader zou zijn want hij heeft een heel goed hart maar ik weet bijna zeker dat hij nog honderd keer erger in shock gaat zijn dan dat ik was en in eerste instantie ook echt niet blij hiermee gaat zijn. We zijn allebei denkers, ADD eerste klas, hij nog iets erger dan ik. Ik weet hoe ik hiermee omging, bij hem is dat alleen nog maar erger. Daarom heb ik nog niets verteld, als de echo niet goed is hoeft hij zich niet druk te maken. De eerste twee weken heb ik alles op een rijtje gezet, de praktische dingen. Wat gaat er veranderen, hoe moet ik de dingen aanpakken, ga ik voor 100% voor dit kindje en kan ik het alles bieden wat het nodig heeft of moet ik ervoor kiezen om er niet mee door te gaan. Nu ben ik tot de conclusie gekomen dat ik niets anders kan doen dan het houden want als ik het niet zou doen dan ga ik mijzelf er uiteindelijk om haten. Vanaf kleins af aan zei ik al dat ik moeder wou worden en nu heeft zo een frummel zich vast weten te klampen, against all odds. Dat is toch eigenlijk heel speciaal. Maar, het vertelmoment komt dus steeds dichterbij en ik word steeds angstiger. Heb je in eenzelfde situatie gezeten of ben je gewoon heel wijs en heb je tips dan hou ik mij van harte aanbevolen! En peptalks stiekem ook Liefs, Angee
Jeetje meis, wat een verhaal, maar wat een wonder. Deze baby wil blijkbaar heel graag bij jullie zijn. Het is niet de meest ideale situatie, maar als je eenmaal het hartje hebt gehoord en het is 'echt', komt denk ik voor jou ook pas het besef dat er echt een kindje in je groeit. Denk alleen wel dat ikzelf niet zou wachten tot die echo. Ik zou het wel samen delen. Wellicht dat hij mee kan naar die echo, zodat hij het met eigen ogen kan zien. Het zal voor iedereen een schok zijn misschien, maar je hebt nog een heel lange tijd om eraan te wennen. Ach, en als hij of zij er is, dan weet je waarschijnlijk niet beter...en je vriend ook niet. Papa en mama worden is het mooiste wat er is Oh en natuurlijk gefeliciteerd met je zwangerschap.
Ook ik heb een soort gelijk verhaal... Ik woonde dan al samen met mijn vriend en we hadden ook destijds net alles bijgelegd toen ik maar niet ongi werd ondanks de pil en test gedaan en positief dus naar de gyn en bleek dat ik cyste had... Na 7 maanden testen en stopperiode met pil nog geen ongi dus weer getest en weer positief dus weer naar de gyn (samen met vriend) en toen bleek ik al 12 weken zwanger te zijn... We schrokken ons wezenloos, maar nooit is het een optie geweest voor ons om het weg te halen... Onze kleine meid zit nu lekker naast me en is in augustus 8 jaar geworden en we zijn nog steeds een gelukkig gezin..... Ik zou het hem toch vertellen meid zodat hij zelf de keus wil en kan maken als hij mee gaat voor de echo...... Dan kan hij ook zelf de keus maken... Wil wel zeggen dat je een sterke vrouw bent met verandwoordelijksheid voor jullie kleine wondertje..... Geef ook je vriend de tijd en ruimte om aan het idee te wennen dat hij papa zal worden en mee kan gaan naar de echo....
gefeliciteerd met je zwangerschap. Ik snap dat het heel erg lastig is om je vriend te vertellen dat jullie een kindje krijgen, helemaal omdat jullie het er eigenlijk nog helemaal niet over gehad hebben. Maar ik zou je toch willen aanraden om dit zo snel mogelijk te doen. Ten eerste omdat het alleen maar moeilijker wordt, hoe langer je wacht. De drempel wordt denk ik dan alleen maar hoger. En ten tweede dit is zo'n bijzondere, die moet je toch samen delen? Dit alles is allemaal een 1ste keer. Het zal voor je vriend vast en zeker een schok worden, die hij eerst even zou moeten laten binnendringen en laten bezinken, geef hem hier de tijd en de ruimte voor. Heel veel succes en wijsheid, en geniet lekker van deze bijzondere tijd!!!
Gefeliciteerd met je zwangerschap!!! Hoe eng en moeilijk het ook lijkt, adviseer ik jou ook om het zsm aan je vriend te vertellen. Hoe langer je wacht Hoe moeilijker het wordt en hoe onprettiger het voor jou is. In het aller ergste geval wilt je vriend er niks van weten maar meid je komt er echt wel. Je komt op mij als een hele sterke wijze vrouw over en thats all you need. Heel veel succes en probeer van je zwangerschap te genieten. Het komt helemaal goed en straks als je kleine muis geboren is weet je niet beter.
Gewoon vertellen. Het gaat om de boodschap en of je eerlijk bent. Niet om hoe je het inkleed. Kut is het hoe dan ook als je in zo'n situatie zit. 150 km uit elkaar en een man die al tien jaar volwassen is en toch thuis woont. Klinkt niet ideaal.
Ik ben ongepland zwanger geworden van mijn eerste. Woonden ook nog niet samen. Ik ben met de positieve test onmiddellijk naar mijn vriend gegaan en gezegd dat hij NU moest gaan zitten. Verteld dat ik overtijd was en een test heb gedaan: zie hier het resultaat: positief. Samen de beslissing genomen om te gaan samen wonen en voor de 100% voor ons samen te gaan. Want ik vind dat dit ook hem aan gaat. Je bent er samen bij. Mijn advies: vertel het hem ZSM! Ook je angsten en waarom je even hebt gewacht. Geef hem de ruimte om dit te verwerken. En zo geef je hem ook de kans om vrijdag me te gaan met de echo. En geloof me: het is superfijn als er iemand mee gaat! Als het goed is, maar ook zeker als het mis is. Ik hoop dat jullie er samen uit gaan komen! Maar vertel het hem vandaag nog!!!
Ik herken maar een heel klein stukje van je verhaal; namelijk dat mijn vriend en ik ook allebei ADD hebben, en ook veel ups en (erge) downs in onze relatie hebben gehad. Ik was niet ongepland maar wel onverwacht zwanger (we gingen er gewoon voor en zagen wel..). Mijn vriend's reactie toen ik de positieve test liet zien: "oke..leuk...*heel lang stil*...ik kan er nog niet echt blij om zijn ofzo". Hij zag meteen allerlei doemscenario's, kon het niet zo snel verwerken in zijn hoofd. De eerste weken van de zwangerschap bleef hij het "leuk vinden maar meer niet". Dit vond ik soms wel moeilijk, vooral omdat mijn emoties ook alle kanten op werden geslingerd. Maar hoe verder ik in de zwangerschap was, hoe meer betrokken hij werd. En nu is hij de meest geweldige, lieve, zorgzame vader ooit, en onze relatie is zoveel hechter geworden! Met een baby heb je niet erg veel tijd meer voor elkaar, maar de momenten die we samen zijn en samen doorbrengen zijn waardevoller dan voorheen. Van de ADD heb ik trouwens bijna geen last meer sinds mijn zoon er is (lang leve zijn structuur en regelmaat) Dus wat ik je mee wil geven...wordt niet meteen bang als hij niet reageert zoals je hoopt. Geef hem de tijd om het te laten bezinken! Jullie zijn al met al een hele tijd samen, wat wil zeggen dat jullie echt veel om elkaar geven. Dus hij gaat je niet in de steek laten
Hi Meiden, Super om jullie lieve berichtjes te lezen, dankjulliewel! Doet me goed. Ik zie hem niet meer voor vrijdag en is ook geen kans voor, ik werk overdag, wat ik niet meer kan veranderen, en hij s'avonds/s'nachts deze week. Het is ook niet iets wat ik over de telefoon ga doen dus eerder gaat niet meer lukken. Ik zit nu via mijn telefoon dus kan niet echt op de dingen ingaan op dit kleine beeldschermpje maar wou jullie toch even bedanken!
Beste Angee, Ik heb dit ook meegemaakt 3 jaar geleden, heb nu een heel lief zoontje van 3. Mijn viend en ik hadden een lat-relatie en waren zo'n 3 jaar samen. Ik heb het hem overigens meteen over de telefoon verteld, wel gevraagd waar hij was en of hij even kon gaan zitten. Mijn zus was erbij toe ik dit deed, ik had haar aan de telefoon tijdens mijn zwangerschapstest.Mijn vriend werd gek, en zei dat hij er totaal niet klaar voor was, hij zei gewoon heel hard NEE. Zelf was ik er wel klaar voor. We hebben lang gepraat, ik heb hem een brief geschreven over hoe ik dacht het te kunnen regelen met kind en hoe ik me voelde over een abortus. Ik vond dit gemakkelijker om alles op een rijtje te zetten. Uiteindelijk heb ik bij een abortuskliniek gezeten samen met mijn vriend, ik ben daar weggegaan in tranen en heb het niet gedaan. Ik wilde het kindje wel. Ik heb toen contact opgenomen met FIOM een stichting die helpt moeders bij ongeplande zwangerschappen. Dit is gratis en kan erg helpen. Uiteindelijk heb ik mijn vriend een keuze gegeven, of mij en het kind of een einde aan onze relatie. Hij heeft toch voor ons gekozen. We hebben het in het begin heel erg moeilijk gehad, de zwangerschap heb ik alleen moeten doen en de eerste maanden daarna ook. we zijn 2 maanden voor de bevalling samen gaan wonen en dat doen we nu nog steeds. Inmiddels is hij gek op zijn zoontje en zijn we zwanger van de tweede. Het kan dus wel!!! Maar bedenk vooral wat JIJ wil, Ik wist van mijzelf dat ik het me nooit zou vergeven als ik met de abortus door was gegaan, het is voor mij de beste keuze geweest om er voor te gaan! Succes!
Bij mij kwam het ook onverwacht, maar zat mijn vriend ernaast toen ik net de test had gedaan dus zo'n 'vertelmoment' is er nooit geweest. Je gevoelens snap ik heel goed, de shock, het overwegen van weghalen en weten dat je dat eigenlijk ook niet kan, verwarring over hoe het nu allemaal moet. Het belangrijkste is ten eerste dat jij dus weet dat je dit kind wil en daarna dat het tussen jou en je vriend goed gaat en jullie echt van elkaar houden. De rest komt er wel. Ik heb toen ik erachter kwam meteen geschokt mijn ouders gebeld, wist het echt niet meer. Die reageerden heel rustig en positief: praktische problemen, daar komt wel een oplossing voor. Het is vooral ook iets heel moois, net wat jij zegt. Als je altijd moeder hebt willen worden en er is ineens een kindje, met een vader waar je van houdt, dan is de rest echt alleen maar een praktisch probleem. En die hebben echt wel een oplossing. Mijn vriend was ook een tijd in de war, over hoe het nu moest en wat er allemaal ging gebeuren. Op dat moment liep het bij ons niet helemaal lekker, ook al hielden we wel van elkaar. Ik zit nu bijna op het eind van de zwangerschap en langzamerhand is hij eraan aan het wennen, probeert zich voor te bereiden en vindt het naast heel spannend ook iets heel erg leuks en moois. Ik denk dus dat het beste wat je kunt doen gewoon is je vriend zo snel mogelijk vertellen wat er is, niet de echo afwachten. Jij bent zwanger, maar van hem, dus betrek hem erbij, ook als het misschien niet goed afloopt. Waarschijnlijk heeft hij tijd nodig om aan het idee te wennen, maakt hij zich zorgen en is misschien niet meteen blij. Maar als het tussen jullie goed zit dan heb je echt wel een goede kans dat hij met verloop van tijd ook de mooie kant gaat zien en zich kan verheugen op het krijgen van een kindje.