Hoi, Ik ben op zoek naar andere vrouwen die een partner hebben met een chronische ziekte. Hoe gaan jullie daarme om? Mijn man heeft epilepsie en zijn aanvallen zijn steeds vaker de laatste tijd. Ik maak me best wel zorgen over de bevalling straks en de zorg voor ons kindje. Ik ben bang dta hij tijdens de bevalling een aanval krijgt en er dus niet bij kan zijn, of dat hij in de kraamweek er een krijgt. Ook ben ik weleens bang voor straks, dat alle zorg op mij komt. Tuurlijk wisten we vantevoren waar we aan begonnen en dat zijn aanvallen best wel erger kunnen worden (ze zijn spannings-gerelateerd) en het komt zoals het komt. Mijn moeder zegt ook, druk maken hierom heeft geen zin. Het wordt er niet anders op. En dat si ook wel zo, maar nu maak ik em daar toch druk over. Voel me nogal alleen op de wereld! Dus ik hoop dat er andere vrouwen zijn die mij weer even wat moed in kunnen praten? Groetjes, Lisanne
ja ik ben zelf degene met een chronische ziekte... en mijn raad is ook maak je niet druk TOT het zover werkelijk is, je kunt pas ermee omgaan als het zover is, hoe meer stress des te minder leuk het allemaal erop word.. Ik heb ME/CVS en het gaat nu best goed maar kan makkelijk zijn dat ik over een jaar weer op bed lig met veel pijn en dan heb ik mijn man natuurlijk heel hard nodig (net zoals mijn familie) we doen er natuurlijk alles aan dat het niet gebeurd (zoverre je daar invloed op hebt) gezond leven e.d. maar als je gaat denken aan de "what ifs" is je leven niet zo leuk als het kan zijn...
Ha meis, Mijn man heeft diabetes en we hebben veel met hypo's te maken. Ook ik was bang dat hij bv tijdens de bevalling weg zou zakken,maar dat is niet gebeurd,hij was een enorme steun. Wel heeft hij rond de bevallingen meer last van hypo's. In het begin vond ik het eng om de zorg aan hem over te laten , hij is een dag per week thuis als ik aan het werk ben. Maar ook dat heb ik leren loslaten en als ik het niet vertrouw, bel ik hem op. Niet te druk maken, helpt je echt niet en jou man ook niet,voor hem is het ook prettig als hij vertrouwen krijgt.
Ik ben niet bekend met epilepsie, maar is het niet mogelijk om tijdelijk zwaardere medicijnen te slikken?
Mijn vriend heeft chronische sarcoidose.. hierdoor is hij vaak erg moe en heeft last van ontstekingen door zijn hele lichaam (vooral bij koud en vochtig weer).. Soms maak ik me wel zorgen over het idee dat alles op mij aan gaat komen, maar dat zet ik snel weer van me af. We staan er samen voor en ik laat het op me af komen...
Hoi, Mijn man heeft ook diabetes (type I). Het is wel een boel rekening houden met de diabetes. In de vlucht tas zit dan ook insuline, druivensuiker, reserve bloedglucosemeter enzovoorts. Ook is de verloskundige en de kraamverzorgende op de hoogte van de situatie. Mocht hij raar reageren of iets dergelijks dan weten ze wat er aan de hand is. Vaak is het al genoeg om hem te vragen even zijn suiker te meten, bij vermoeden van onraad ... maar toch handig dat iedereen weet hoe te handelen mocht er tijdens de bevalling iets fout gaan. Ik ga er van uit dat het wel mee zal vallen. We zijn op alles voorbereid. De onregelmatigheid van de kraamtijd zou hem nog wel eens meer parten kunnen gaan spelen. Ik denk dat communicatie ten aller tijde het belangrijkst is.
ik heb zelf epilepsie. het is moeilijk om vooruit te voorspellen of hij een aanval krijgt of niet het klinkt misschien lulluig maar zo bedoel ik het absoluut niet! maar... hoe vervelend het ook is, je kunt er niet omheen. ik denk dat je er zo min mogelijk over na moet denken focus je op de baby en de bevalling. je kindjes zullen er toch aan moeten wennen dat hun papa soms ziek is. ik bedoel het echt niet vervelend hoor. liefs xxx
hoi allemaal! Wat fijn dat jullie hebben gereageerd. Inmiddels heb ik een nachtje goed geslapen en gisteren een paar goede gesprekken gehad met mijn man en mijn ouders over mijn angsten. En dta heeft erg geholpen. Wat zij zeggen is precies wat jullie ook zeggen. Ik moet vooral mijn man vertrouwen, en dan verttrouwen in de zin van dat hij echt voor zichzelf kan zorgen en dat hij mij niet nodig heeft als moeder maar als vrouw. Eigenlijk moet ik wat meer afstand nemen van zijn ziekte, er wel zijn maar me niet bemoeien met zijn manier van omgaan ermee. Klinkt dat duidelijk? Imd, jij had het over niet leven met "what if's" en daar heb je gelijk in. Als ik maar steeds denk aan wat allemaal fout kan gaan dan kun je toch minder genieten. En ik kan toch moeilijk voor alles situaties noodplannen gaan maken! (hihi schoot wel stiekem door mijn hoofd) Ik vind het knap dat je zo met je ziekte kan omgaan! Hittepetitje, wat fijn dat hij wel bij de bevallingen was! Ik moet me er nu gewoon nog niet druk over maken, maar ik vind wel dat ik het bespreekbaar moest maken. En wat ik heel fijn vond om te horen is dat mijn moeder aanbood om bij de bevalling te zijn als Rob evt een aanval krijgt! dat had ik echt nooit verwacht! Dinky, ik herken je zorgen dus ook en ik probeer ook steeds maar weer te zeggen "we zien wel". We staan er idd samen voor en samen zullen we de dingen ook moeten oplossen. Piekeren heeft weinig zin. Maar soms voel ik me zo machteloos als ik mijn man weer zie liggen. Een boom van een kerel en dan kan hij niet eens meer op zijn benen staan. Het is gewoon &%* dat je zo weinig kan doen. Libra, hier ligt de stecolid klaar voor het geval dat. Maar dat hoeven ze alleen te geven als hij in de aanval blijft hangen, wat gelukkig de afgelopen jaren maar 1 keer gebeurd is. We hebben nog niet echt uitgebreid gepraat met de verloskundige over wat ze moeten doen in geval dat. Maar daar hebben we nog wel tijd zat voor. Ik denk dat dat ook wel handig is, natuurlijk. Communicatie is altijd belangrijk. Mijn man denkt zelf dat hij geen aanval zal krijgen tijdens de bevalling, maar ook eerder in de kraamweken. Door alle drukte eromheen. Ik denk dat we dus ook de kraamzorg goed moeten inlichten. Ik hoop dat ze daar mee om weten te gaan. Gelukkig wonen zijn ouders op een half uur afstand. Mijn ouders wonen namelijk bijna 2 uur van ons vandaan. Matje, dnak je wel voor je berichtje en ik vind het absoluut niet vervelend! je hebt helemaal gelijk dat ons kindje er aan zal moeten wennen dat haar papa soms ziek is. Ik hoop dat hij zich steeds beter gaat voelen en we willen de zorg voor onze dochter ook zoveel mogelijk delen. je hebt ook helemaal gelijk dta we er niet omheen kunnen, en er steeds op hameren maakt het voor hem ook niet makkelijker. Super bedankt voor jullie adviezen en reacties! Liefs, lisanne
Ik ben al heel mijn leven ziek dus je leert ermee om te gaan anders ga je er aan onder door. Maar de reden dat het momenteel zo goed gaat is omdat ik gewoon heel gelukkig ben en zo'n lieve man heb die no matter what altijd er voor me is en nooit zeurt of klaagt over mijn tekortkomingen, we zien elke obstakel wel als ie er is en gaan er dan samen als 1 tegenaan, en JUIST DAT maakt je samen sterk. Het hoort er gewoon bij, zoals mijn moeder altijd zei je bent niet ziek of zielig, je bent speciaal ze hebben jou extra sterk gemaakt om het allemaal aan te kunnen dus dat maakt je specialer dan normale mensen, ik heb ziek zijn amper als obstakel gezien maar juist als een gave.. ik kan veel meer aan als de meeste mensen zonder te blikken of blozen en kan altijd blijven lachen. MAAR NATUURLIJK heb ik ook mijn momenten hoor, dan jank ik even heerlijk en mag ik even meelij hebben met mezelf maar niet te lang want dat is zonde van het leven, ik vond het vooral heel moeilijk tijdens mijn puberteit (als je wilt zijn zoals iedereen anders) heel moeilijk om te relativeren. Jullie kindje zal zien hoe jullie hiermee omgaan en daar een wijze les uithalen, dat geen enkel iets je hoeft tegen te houden in het leven! Tegen mij zeiden ze altijd dat ik zwak was en dat ik maar niet aan kids moest beginnen want dat zou teveel voor me zijn maar mijn familie stond 200% achter me (en helpen ook wel wat hoor!) en NU is mijn leven zoveel mooier en rijker als ik me ooit als pubertje had kunnen voorstellen en heb ik iedereen een poepie laten ruiken die zeiden dat ik dat niet kon.... (lekker puh) Dus les; 500% achter je man staan en samen bergen beklimmen en je niet laten kisten door problemen! Dan zal jullie kindje deze wijze les ook meekrijgen!
Emodoos als ik momenteel ben heb ik zin om je een knuffel te geven Lisanne. Je antwoord zo lief en persoonlijk naar iederen toe ! Ik wens je veel wijsheid en sterkte toe, want het is vaak moeilijk je niet als "moeder" van je man te gedragen,heel herkenbaar!
@ hittepetitje: een virtuele knuffel dan maar @Imd: toen wij begonnen met de hele medische molen om zwanger te worden zeiden mensen ook tegen mij, waar begin je aan. Misschien si het een teken dat je niet zwanger kan worden. Ik kon en kan me daar heel kwaad over maken. Bij ons zeiden ze dat doordat ik na een ski-ongelukje bijna 5 jaar geleden chronische pijnklachten had in mijn bekken en lijf. Uiteindelijk zeiden de artsen dat het fibromyalgie had. Ik heb veel therapie gehad en nu gaat het heel goed. Ik heb geen pijnklachten en dat is heerlijk Maar mensen in onze omgeving vragen zich dus weleens af waar we aan zijn begonnen. Een papa met epilepsie en een mama met fibro. Ik hoop dat als ons kindje er is straks ik ook lekker een lange neus kan maken naar die mensen. En ik hoop dat ik jouw manier van doen en omgaan ermee ook zo onder de knie krijg. Liefs, lisanne
haha tuurlijk wel heb ik alle vertrouwen in als je weet hoeveel kracht je kind je kan geven! Ik weet dat inmiddels en het word alleen mooi beter en mooier!