Allereerst excuses dat ik nogmaals, via een tweede topic, aandacht vraag voor mijn verhaal. Ik heb al iets beschreven onder 'complicaties na bevalling...' (verderop in dit forum). Ik krijg er niet zo veel reacties op, maar misschien is mijn situatie ook niet zo herkenbaar. Ik vraag me dus af of er niet meer vrouwen zijn die tijdens of na de bevalling ook een ruptuur hoog in de vaginawand hebben opgelopen (door een hematoom). Misschien ben je wél goed hersteld. Ook dan hoor ik graag het verhaal, want misschien zijn er ook tips voor mij uit te halen. Ik kan me toch haast niet voorstellen dat ik echt de enige vrouw zou zijn met een dergelijke complicatie...
Nee sorry........... Mijn vagina is wel dubbel ingeknipt en mijn bekkenbodem spier is toch nog uitgescheurd maar wat jij gehad heb niet Vond het wel voldoende....
Hoe wist je dat je bekkenbodemspier was gescheurd? Wat voel je dan? En hoe is dat bij jou dan hersteld? Veel vragen... sorry
Ten eerste wil ik zeggen dat ik het echt vervelend voor je vind dat het zo lang duurt en dat je er zo'n last van hebt. Ik heb ook een vraag voor jou, heb jij je serieus genomen gevoeld met je klachten? Ik heb (vermoedelijk) ook een hematoom (vaginawand) ruptuur gehad. Mijn verhaal is als volgt en ik hoop dat je er iets aan hebt. Mijn zoon is ruim vier maanden geleden geboren met behulp van een vacuuum extractie (met zoonlief gelijk alles goed gelukkig) en dus een flinke knip met hechtingen. Direct na het hechten kreeg ik enorme pijn aan de kant van de knip (aan de binnenkant), dit heb ik ook aangegeven aan de verpleegkundige, ik kreeg pijnstilling maar dit hielp helemaal niks. Ik dacht zelf dat het misschien mijn stuitje/bekken was, omdat ik hier tijdens mijn zwangerschap ook last van had gehad. Maar na een uur hield ik het echt niet meer uit en kreeg ik zwaardere pijnstilling ook dit hielp niks, IK wist van gekheid niet waar ik het zoeken moest. In ieder geval ben ik ook nog een paar keer flauwgevallen en was ik zo slap dat ik de eerste weken niets kon, ook mijn eigen kind niet verzorgen en dit vond ik zo erg! Ik kon niet zelf mijn bed in en uit en zitten was er al helemaal niet bij (ook het gevoel dat er een bal in mijn bil zat). Ik heb aan de verloskundige ook aangegeven dat ik me zo belabberd voelde en voeg me af of dit normaal was, ik kreeg een wat lauw antwoord en totaal niet het idee dat ze mij serieus nam. Ik heb zelf voorgesteld om mijn HB te laten bepalen. Ik kreeg in eerste instantie nog de opmerking dat het waarschijnlijk vervelender voor me was om naar het ziekenhuis te moeten voor de bloedafname dandeze dagen even uit te zitten, maar goed ik bleek een veel te laag HB te hebben waaruit men kon opmaken dat ik minstens anderhalve liter bloed verloren ben terwijl ik maar 400ml uitwendig verloren ben. Toen vielen alle stukjes op zijn plaats, ik had een inwendige bloeding gehad. Bij de nacontrole bj de gynaecoloog heb ik dit nog aangekaart en daar hebben ze niet direct toegegeven dat ze het onderschat hebben, maar ik kreeg min of meer gelijk met mijn eigen conclusie. Oeps het is een heel verhaal geworden.... Ik kan je misschien geruststellen door te zeggen dat k er nu geen last meer van heb. Maar misschien kun je je stuitje ook eens laten nakijken door een fysio ofzo, het kan ook zo zijn dat er daar iets niet helemaal goed zit waardoor je klachten niet minder worden? Meid ik wens je in ieder geval heel veel sterkte toe!
Dat hebben ze me in het ziekenhuis verteld. Dit geneest over het algemeen redelijk snel. Je moet al snel beginnen met hem aan te spannen ed en dan geneest het heel rap. Ik voel het nu vooral met sex........een soort schrijnend gevoel zeg maar. Veeeeeel glijmiddel en dan is het best te doen
Hallo mixedbeeb, Nee hoor, geen excuses voor je verhaal. Alhoewel ik ook wel een beetje jaloers ben (bij jou ging het na een aantal maanden wél over), ben ik aan de andere kant ook blij te horen dat ik niet de enige ben. Bij mij hebben ze dus wel ontdekt dat ik bloed verloor, net als bij jou niet uitwendig, maar bij mij hebben ze het opengesneden om de bloeduitstorting te 'ontlasten'. En het klinkt heel gek, maar ik heb het idee dat daar misschien iets misgegaan. Verkeerd gehecht of zo. Maar nee, en dat was je eerste vraag, ik voel me niet serieus genomen. Althans, iedere arts doet zijn ding, bedoelt het misschien goed, maar stuurt me gerust met een kluitje in het riet. En dan heb je alle hoop op zo iemand gevestigd en zegt 'ie dat ie het eigenlijk ook niet zo goed weet. Mijn frustratie zit dan ook (naast de fysieke pijn) in dat het lijkt alsof de artsen zich eigenlijk niet zo veel van je aantrekken. Niemand die zegt "we zoeken samen net zo lang, totdat het is opgelost. Ik verwijs je door, maar als je daar niet wordt geholpen, kom je terug bij mij en zoek ik verder bij mijn collega's". Ze lijken te vergeten dat ik bij iedere stap weer pijn voel als ik na 5 minuten weer buiten sta. Dat houdt niet op bij een consult... Ik zoek dus nu al een jaar zelf. Sta binnen 5 minuten weer buiten bij een arts, teleurgesteld en moet me motiveren om vooral niet op te geven en op te komen voor mezelf. Anderen doen het (helaas) niet! Ik heb al een paar keer gedacht dat ik het maar moest accepteren, maar als ik daaraan denk wordt ik gewoon zó gedeprimeerd! Ik voel me te jong om dit maar als een gegeven te beschouwen... Dus maar een diepe zucht, de moed maar weer verzamelen en verder zoeken... En hopelijk iemand te vinden die misschien hetzelfde heeft megemaakt en dé oplossing weet of in ieder geval een richting kan aangeven. Nogmaals dank voor je reactie!
Ik kan heel goed begrijpen dat de moed je in de schoenen zakt. Het is zo naar als men je niet serieus neemt, bah! Ik weet niet of je hier uberhaupt iets voor voelt, maar misschien kun je het eens gaan proberen in het alternatieve circuit.... Ik zou zelf niet weten hoe ik het een jaar lang zou kunnen volhouden! Ik weet hoeveel pijn je er aan kan hebben. Liefs mixedbeeb