Ben de laatste tijd niet echt vriendelijk naar mijn man. En ik doe het echt niet bewust. Vaak vind ik het niet goed als hij bijv de kleine in bad doet, kom ik weer aan met nee dat moet je niet zo doe maar zo... Of doe eens niet zo wild met hem, Je houdt hem zo niet goed vast. Word soms gek vasn mezelf. Het is ook zijn zoon en hij doet het als papa helemaal super, mijn moeder vind hem zelfs een natuurtalent Maar toch onbewust moet ik mijn zoontje met haviksogen in de gaten houden. Hebben jullie hier ook last van? Vind mezelf soms zo'n bitch.
Nee niet veel last van gehad, wel eens dat ik het dacht. Maar goed hij word ook voor het eerst papa dus alles is ook wennen natuurlijk. Ik persoonlijk zou hem zijn gang laten gaan. Alles wat hij doet, bedoeld hij goed moet je maar denken.
Oh, dat is wel herkenbaar. Misschien zijn het wel de hormonen ? En het feit dat je moederinstinct nu naar boven komt ? We willen immers het beste voor ons kleintje. Ik moet mezelf ook wel eens bedenken dat ik ook wel eens iets "verkeerd" doe, daar niets slechts mee bedoel en er alleen maar van leer ! Probeer het een beetje te relativeren, want je vriend bedoelt het vast alleen maar goed en zoals je al zei, het is ook zijn kindje !
tip: niet bij blijven staan, maar echt even iets anders gaan doen. Ik heb het ook af en toe, was veel sterker en als ik erbij bleef werden we allebei gek. Ik heb het vertrouwen dat, ondanks dat hij sommige dingen anders doet dan ik, het ook super goed doet en dat ze (bijvoorbeeld het badje of douchen), uiteindelijk echt wel schoon en aangekleed is enzovoorts maar dat kost af en toe moeite. Dus tegenwoordig plof ik met een boek op de bank, ga even beneden stofzuigen, koken of weet ik veel wat en dat scheelt... hihi ik zal wel moeten want vanaf komende week heeft manlief 2 papadagen dus dan ben ik er toch ook niet meer bij.
Ik had dat in het begin ook best wel en nu nog een beetje. Met kleine lullige dingetjes zoals er op letten of hij hem wel goed in olied na het baden, zijn oortjes vanbinnen ook wel goed afdroogd en in de plooitjes, of hij de luier niet te strak doet, dat soort dingen... Vind het ook erg vervelend van mezelf, want hij is ook echt een superpapa, beter kon ik me niet wensen. Ik probeer me dan ook echt heel erg in te houden. Maar zie ik dat hij de luier echt te strak/te los heeft gedaan, kan ik het vaak niet laten het snel nog even over te doen als hij niet kijkt Ik voel ook dat het hem kwetst als ik zo wat zeg, dus hier word er hard aan gewerkt om in de toekomst mijn mond te houden met zulke onbenulligheden...
heeeeelll erg herkenbaar.. terwijl hij al kinderen had uit een eerdere relatie.. toch vond ik dat ik t beter wist t kost ff tijd.. maar ook ik heb leren loslaten.. en idd wat er al gezegd werd.. ook al word t op een andere manier gedaan..uiteindelijk ligt ze altijd govoederd en voldaan in der bedje en daar gaat het om.
Sanka, dat heet moederinstinct. Je bent gewoon in staat je kind te beschermen voor alles, zelfs tegen je man (wat natuurlijk niet nodig is). Heb er ook wel last van gehad, soms nog. Ik zorg dan inderdaad ook dat ik iets anders ga doen en probeer te denken: van 1 keer niet goed afdrogen krijgt ze niks, oid. Heb ook mijn man vaak verteld dat ik hem een superpapa vind en dat hij geweldig is, en hoe ik me soms voel en dat dat niet aan hem ligt. Hij begrijpt het ook nog en neemt me met een korrel zout als ik weer eens pietluttig sta te wezen .
Heel herkenbaar.. Heb het nooit tegen hem gezegt omdat ik weet dat hij ook alles moet leren,net zoals ik.. Het is ons eerste kindje dus beiden geen ervaring.. Als hij hem in badje doet kan ik er rustig bij blijven staan, dat gaat wel goed, bij afdrogen blijf ik weg haha.. vreet ik mezelf helemaal op door de plooitjes haha... met de fles wil ik nog wel eens zeggen dat hij even moet boeren, terwijl hij dat heel goed weet en dat ook doet.. Ik denk mar zo: we doen bepaalde dingen anders, zolang de basisregels hetzelfde zijn is het goed..
Ja, dat heb ik ook! Vreselijk vind ik 't van mezelf! Vaak probeer ik gewoon niet in de buurt te zijn als hij Hanne bijvoorbeeld verschoont of omkleedt, want ik besef me dat ik echt als een soort hormonale hysterica (nou ja, da's wellicht ietwat overdreven, maar bij wijze van...) kan reageren en dat verdient de beste man niet, want hij doet 't -als ik wat objectiever kijk- gewoon fantastisch. Ik probeer mezelf in te houden (en dat lukt ook behoorlijk goed gelukkig), objectiever te kijken en te realiseren dat ik ook niet alles 'perfect' doe, integendeel! Waar mannen misschien weer wat te lomp zijn, zijn wij vrouwen vaak misschien juist té voorzichtig. Vooralsnog heeft Hanne al d'r ledematen nog, is ze helemaal heel en tevreden, dus blijkbaar vullen manlief en ik elkaar leuk aan...