Ik hoop dat ik hier wat tips kan vinden want zelf weten we het echt niet meer. De oudste twee hebben nu ongv 1,5 a 2 jaar continu strijd met elkaar. Eigenlijk altijd. Soms kunnen 5 minuten leuk zijn samen maar dan gaat het alweer mis. Ze plagen elkaar, ze slaan elkaar... en ga zo maar door. Ik probeer steeds te praten en het positief te doen, maar mijn lontje word echt steeds korter. De energie raakt een beetje op. Ik weet dat ze het moeilijk hebben gehad omdat er veel zorgen zijn rondom de jongste. Daardoor hebben ze ook gewoon regelmatig quality tijd gehad samen, leuke dingen doen, extra aandacht. Maar ook de positieve aandacht lijkt niets meer te doen. Natuurlijk zijn er grenzen die gesteld worden hier en ik snap ook niet waardoor dit nou is gekomen. Want ‘vroeger’ hadden ze dit helemaal niet. De oudste is 6 en de middelste net 4. Die van 4 heeft ook momenten dat hij dus heel graag met haar wilt spelen, maar ze niet wilt en dan kan hij echt onwijs kwaad/verdrietig worden. Ik voel me eigenlijk als ze thuis zijn alleen nog maar politieagent en een loedermoeder. Ik ben soms zelfs blij als een van de twee ergens anders aan het spelen is. Ik werk vanuit huis dus ben veel thuis maar momenteel ga ik liever de deur uit om te werken Dus kom maar door met de tips of iets om het hier weer wat positiever en gezelliger te maken.
Hier twee kinderen van bijna dezelfde leeftijden, ze liggen ook weleens met elkaar in de clinch of worden vervelend naar elkaar. Op zulke momenten haal ik ze uit elkaar, of allebei op eigen slaapkamers met de deuren dicht of de een boven en de ander beneden. Vaak is dit voldoende om de negatieve spiraal te doorbreken en ervoor te zorgen dat ze daarna wel weer fijn met elkaar omgaan. Daarnaast benoem ik de goede momenten ook en probeer ik dat te stimuleren door de activiteiten af te wisselen, samen maar ook apart van elkaar dingen te laten doen. Ik moet zeggen dat dit bij mijn kinderen goed helpt.
Thanks! Ze kunnen hier ook slecht alleen spelen en als ik ze naar hun kamer breng word vooral die van 4 helemaal hysterische. Ik zet ze ook wel eens apart met een beide een ander speelgoed iets maar dan gaat onze Zoon dat gewoon niet doen en weer naar zn zus toe of mij irriteren
Op zijn leeftijd is hij ook hard grenzen aan het testen. Deze zou ik dus strikt stellen en aanhouden Overigens is die onderlinge strijd af en toe heel heekenbaar. Ik ben inmiddels afgestapt van tig keer positief uitleggen en bemiddelen, en grijp op die momenten in om de boel af te kappen en de kinderen naar verschillende kamers te sturen. En mijn inmiddels 9jarigen horen dan aan mijn stem dat het echt geen goed idee is om dan alsnog te gaan keten of gewoon terug te lopen en doorgaan met elkaar lastig vallen
Beide kinderen kunnen hier heel goed alleen spelen, dat scheelt al heel veel. Als je nou de oudste op de eigen kamer laat spelen en de middelste beneden? Is hij niet alleen maar kan hij wel even voor zichzelf wat doen. Als ik je laatste alinea zo lees heb ik het idee dat de middelste behoorlijk aan het uitproberen is en grenzen probeert te verleggen. Toen mijn kinderen dit deden bracht ik ze gelijk weer terug naar zijn/haar eigen kamer. Gingen ze door dan volgde er straf. Alleen spelen is alleen spelen en niet doorgaan om op die manier de zin te krijgen. Voor jou is het daarnaast lastig omdat je ook thuis werkt. Ik weet niet of je dat ook doet wanneer je kinderen thuis zijn?
Ja dat is nog wel een optie idd. De oudste dan op har kamer te zetten. Ik ga dat eens proberen thanks! En doe je dat dan elke keer als t mis gaat? Dan zullen ze vaak gescheiden zijn ben ik bang hahaha De middelste is inderdaad momenteen het ergste.. die zuigt letterlijk het energie uit mijn lichaam. Ik werk thuis maar als ze er zijn eigenlijk niet, soms ff gauw een mailtje beantwoorden maar geen uren werken.
Oke dus miss nog strenger zijn en sneller optreden. En zeg je dan nog iets in de trand van als het straks goed gaat weer proberen of laat je ze voor een bepaalde tijd apart?
Toen ze 4 waren zei ik dat wel idd, nu met 9 (ja, het houdt niet op, niet vanzelf ) zeg ik dat ik geen zin heb in geruzie, en dat ze OF op normale manier discussieren/spelen OF in verschillende kamers gaan zitten. Op jullie leeftijd zou ik ze wel helpen om om te gaan met grenzen: - je oudste leren dat ze haar grens mag bewaken, geen zin is geen zin. Misschien oefenen hoe ze dat duidelijk kan zeggen zonder schreeuwen/slaan enz - de jongste telkens uit de situatie halen, en duidelijk zijn dat je 'teruggaan om te vervelen' niet accepteert. - tijdens rustige momenten met zn 3en afspraken maken over hoe samenspelen, hoe zeggen wat je niet fijn vindt, wanneer stoppen. Deze afspraken leren ze ook op school. - wellicht helpt het om een 'keuzekind' per dag in te voeren. Scheelt heel veel frustraties op deze leeftijd. Dus elke dag om en om kiest 1 vd 2 alles als eerste: waar zitten, wat kijken op tv, welk spelletje, desnoods wie als eerste vd trap enz. Bij ons heeft dit geweldig gewerkt.
Onze dochters hadden en hebben ook altijd ruzie. Ze hebben erg botsende karakters en hun eigen op-de-kast-krijg-gebruiksaanwijzing. Vroeger al en nu nog steeds, ze zijn nu 12 en 14. Ik vond de tips uit how2talk2kids erg fijn. Niet dat t altijd helpt natuurlijk, zeker niet dat ze dan ineens zelf met een oplossing komen. Maar het hielp mij om ze in ieder geval t gevoel te geven dat ze gehoord werden wat vaak al de strijd eruit haalde en je op een fatsoenlijke manier kan communiceren. Op erge dagen verviel ik anders vaak in schreeuwerig en boos doen omdat ik t zo zat was. Maar dat werkt echt zo averechts, dat had ik zelf ook wel door. Met die tips lukte t me vaak beter.
Elke keer als het misgaat haal ik ze bijna gelijk uit elkaar omdat het anders alleen maar erger wordt, eerst 2 keer waarschuwen en daarna ingrijpen als ze doorgaan. Zo kunnen ze in hun eigen energie zitten en zorg je ervoor dat ze in een positieve energie komen in plaats van in een negatieve. In het begin moest ik ze vaak uit elkaar halen. Nu geven ze dat zelf steeds beter aan bij elkaar en respecteren ze dit ook van elkaar waardoor ik er minder mee hoef te bemoeien. Ze kiezen er nu meer bewust voor om bij elkaar te zijn en samen dingen te gaan doen.
Ik herken het. Heel vermoeiend.. Als ik al mijn 'pedagogisch verantwoorde trucs' heb toegepast en niks lijkt te werken, dan zet ik ze naast elkaar op de bank en mogen ze er pas weer af komen als ze weer gezellig kunnen spelen. Werkt hier prima. De jongste is 3 en de oudste 4, maar ze bedenken dan een spel (bv hutten bouwen) en voeren dat ook best oke uit. Als dit ook niet werkt, moeten ze van mij verplicht naar buiten. Daar gaat het samen (en alleen) spelen heel natuurlijk. Wat ik ook wel eens doe (kan niet altijd hoor!) is juist niet ingrijpen. Soms lost het zich vanzelf op.