Mijn man moest vorige week enorm veel werken en ik keek er dus gisteren naar uit dat we samen een dagje thuis waren. Hij sliep uit (moest zaterdag lang werken) maar ik had al vanalles gepland en had al een verwenontbijtje staan (eitjes, broodjes, verse fruitsap, fruitsla...). Toen ie dan opstond, zei hij me dat hij toch moest gaan werken. Ik begon zo maar te wenen. Ik was teleurgesteld, maar om daarom nu te wenen... In elk geval deed ie zijn best om niet te lang weg te zijn en rond 20u30 as ie terug maar toen kon ik precies niet anders doen dan ruzie maken. Hij kon precies niets goeds doen en ik wist dat ik niet goed bezig was, maar ik het leek alsof ik niet anders kon Hij is begripvol en zo, maar toch vind ik mezelf niet zo leuk!
Hormonen Lilya! Heel herkenbaar. Vooral de eerste weken van de zwangerschap was ik niet echt te genieten..terwijl je eigenlijk supergelukkig bent met de zwangerschap. Maar de hormonen winnen het...niks aan te doen Ik was erg moe op het begin..en als er dan iets was waar ik vond dat ik me daar kwaad over kon maken dan deed ik dat. Terwijl ik normaliter helemaal niet snel kwaad word. Gelukkig duurt het niet lang en komt er een oase van rust over je heen. Niks of niemand kan je nog boos maken. Een mooie periode om het weer goed te maken met je ventje! Liefs Angeltje
Ik ben nu ook 7 weken en mijn humeur schiet ook alle kanten op. Dan weer vrolijk, dan heel verdrietig, dan super geirriteerd, dan kwaad, etc. Gelukkig kan mijn man goed incasseren
Tjah, ze krijgen veel te incasseren; hoeveel keren de mijne nu al wel niet gehoord heeft 'dat ik diegene ben die ziek is en moe...' Waarop hij dan lief zegt 'moest ik kunnen, nam ik het van je over hoor'...
mijn man is heel begripvol, maar soms vlucht ie ook vene hoor de hormonen blijven hier rond vliegen en een slecht lijf maakt het niet beter. Hij doet op 't moment alles in huis en moet mijn nukken dan ook maar verdragen... ik snap het besta ls hij dat soms even niet kan haha gelukkig zijn we het ook altijd snel weer vergeten en weten we hoe het komt
Het weten hoe het komt, is hier niet altijd een goeie reden. Gisteren vroeg mijn man of het nodig was zo'n lang gezicht te hebben En dat was nog maar dag twee in het boos en emotioneel zijn... Ik hoop dat het betert, want momenteel voel ik mij ferm onbegrepen en zelfs beetje zielig. Wat een verschil met vorige week...
tja ultiem begrijpen zal hij het nooit he hij kan hooguit doen alsof hij het begrijpt en op zn teentjes voorbij trippelen als jij een bui hebt (hij zal tenslotte nooit weten hoe het voelt om zwanger te zijn, gierende hormonen en straks ook allerlei andere kwaaltjes.. en jij zal er niet continu mee te koop lopen omdat er over klagen toch niet helpt) hier kan ik af ent oe ook onwijs uit mn slof schieten soms zelfs echt zo dat ik zelf achteraf ook denk van goh.. was dat nou nodig? en 2 weken terug heb ik verplicht hele avond in bed doorgebracht omdat hij vond dat ik zo strontvervelend was dat ik vast rust nodig had ik ging maar een boek lezen en hij wilde me niet meer horen. (punt) poe was was ik pissig.. maar toch maar braaf in bed gekropen uiteindelijk viel ik om half 9 in slaap.. en was ik volgende dag weer stuk(!) vriendelijker en moest ik hem stiekum toch wel gelijk geven. en na enig nadenken viel het me op dat we vooral ruzie maken op vrijdagavond na een hele week werken sinds die tijd neem ik gewoon elke week minstens een dagje vrij ben ik nog steeds elke avond moe.. maar ik pas in ieder geval weer met mensen in 1 huis. je zult voor jezelf ook iets van rust moeten vinden uiteindelijk en nu is het enkel nog met emo-buien.. straks krijg ej nog meer "rotzooi" die aandacht vreet en die je liever kwijt bent dan rijk *grin* we weten waar we eht voor doen he komt allemaal helemaal goed uiteindeiljk. (en na het zwangeren.. mag je nog 9 maanden nazwangeren.. als "leuk vooruitzicht" ) dus geef de hoop nog maar niet op soms.. snapt ie het echt wel en vaak genoeg zal hij het niet snappen.. maar zich er gewoon bij neerleggen. en tja.. jezelf een beetje proberen onder controle te houden is wel fijn voor de wereld helaas nie tal te makkelijk tho.
hahaha zooo herkenbaar...ik kan mijn eigen man afentoe wel schieten. Ik weet waar bij ons de schoen op dit moment wringt. Ik geef mijn gevoel bloot, ik voel me zo dit en zo dat en maar janken. En hij zegt dan...nou dan moet je dit of dit doen.... Ja en bedankt! Ik wil dus eigenlijk gewoon een schouder een luisterend oor, t hoeft niet opgelost te worden, ik wil me soms gewoon even, heel even verdomd zielig voelen. en dan vraagt hij zich af waarom ik zoveel met mijn moeder aan de phone zit?!?!
ik ben wel blij dat job af en toe flink kan klagen bj een collega die net vader geworden is. en als ik job zo hoor.. is zijn vrouw ngo erger dan ik *pfew*
Haha! Ik zie het helemaal voor me, dat je door je man naar bed gestuurd wordt! En waarschijnlijk helemaal niet zo'n slecht idee van hem... Ach ja die hormonen he... Vooral de eerste 12 weken had ik er ook wel erg last van, maar het moet gezegd worden: die man van mij had volgens mij ook last van zijn hormonen! Die was me toch chagrijnig af en toe! En wij vrouwen hebben dan tenminste nog het excuus van zwanger zijn, maar what's his excuse? Ach als het meestal maar gezellig is, dan mag er soms best even wat gevit worden toch?
klinkt heel bekend. ik had het afgelopen donderdag. ik dacht dat mn vriend zich verslapen had (ik hoor zn wekker nooit) dus ik trapte hem zowat het bed uit toen die van mij was gegaan. bleek dat die van hem 2min voor die van mij was gegaan. vond ie niet zo leuk. toen kregen we toen we allebei in de keuken waren ruzie omdat ik te fel reageerde op iets dat ie deed. daardoor waren we allebei te laat op os werk. toen ik thuis kwam had mn vriend bloemen voor me meegenomen en toen moest ik huilen want ik had tenslotte te fel gereageerd en niet hij. liefs doris
@mamasu: ohja hier heeft manlief net zo hard last van hormonen lijkt het hoor al was het maar omdat het huis nog steeds niet heemlaal af is.. en over 5 weken ik best zou kunnen bevallen. al verwacht hij dat ik later ga bevallen dan de uitgerekende datum maar ook die 7 weken die dan nog resten.. zijn genoeg om hem op de kast te krijgen. en dan moet alles snel snel (en goed) en nu! maar hij had wel gelijk hoor toen ik eenmaal in bed lag heb ik ook maar niets geklaagd en gepiept en braaf vroeg gaan slapen soms.. heeft ie wel gewoon gelijk
Leuk die verhalen te lezen. Heb er gisteren met mijn man over gepraat, bleek ie het zelf wat moeilijk te hebben omdat 'ik zo weinig zin toon in seks'. Tjah, sorry hubby, ik ben zo misselijk dat ik inderdaad even geen zin heb Heb dan maar even zin 'geprobeerd' te krijgen voor hem. Hij lijkt te denken dat ik het allemaal maar wat op mijn zwangerschap steek, als excuus, maar heb hem mooi enkele citaten onder de neus gestoken... hij zal inderdaad nooit weten hoe het is om zwanger te zijn, ik probeer hem nochtans zo goed mogelijk te zeggen wat ik voel, maar het zal inderdaad volhouden zijn Het is niet dat hij volledig onbegripvol is hoor, maar ik denk dat ie zelf nooit had gedacht dat hormonen zo erg konden zijn...
ahja.. ik had dat in het begin ook en job klaagde inderdaad ook niet hardop over ons sexleven.. maar was duidelijk dat ie wel wat meer kon waarderen. en toevallig laatst was het na de sex "hmm ben je misselijk?" en het antwoord was "eh ja dat ben ik stnadaard NA sex.. dus vandaar dat als ik het ervoor al ben ik sowieso geen zin heb...... " en toen was het echt zo van "oh" uitgelegd dat ik heus wel zin heb in sex.. maar niet asl odnertussen het maagzuur ongeveer mn oren uitkomt. dan wint dat het toch echt van de zin in sex zegmaar en tis gewoon wennen voor beide partijen he