Wi maken weleens ruzie waar onze kinderen bij zijn,moet zeggen dat ze er niet zoveel van aantrekken en we leggen dan ook uit dat papa en mama dan ruzie hebben maar dat dat zo weer over is. Denk dat het voor een kind beangstigender is als hij/zij in bed ligt en dan geschreeuw hoort beneden. Ruzie hoort er bij en zolang je daar niet raar over doet is er niets aan de hand (vind ik)
Vooropgesteld dat wij nooit knallende ruzie hebben, komt het weleens voor dat we een meningsverschil hebben waar dochter bij is. Wel getemperd en daarna doen we weer gewoon normaal tegen elkaar. Nu ik het me zo bedenk merk ik wel dat ik vaker dingen wegslik als ze erbij zit, het is natuurlijk niet tof voor haar om daar steeds bij te zitten, hoe kalm we het ook houden. Ik geloof heus dat ze er wat van mee zal krijgen, maar het voelt voor ons prettiger om haar te leren wat een meningsverschil is en hoe je daarna verder gaat dan alles op te kroppen tot 's avonds. Nu is ze nog klein en krijgt ze inhoudelijk nog niets mee. Straks als ze echt dingen gaat begrijpen zal het wel anders worden en zullen we vaker wat uitstellen tot 's avonds. Ik ben wel blij dat we zo vredig met elkaar zijn trouwens het komt echt heel weinig voor gelukkig. Ik denk dat een huilende mama iets te heftig is, maar zoiets is ook moeilijk weg te drukken natuurlijk. Ik ken zelf dat machteloze gevoel wel, dan wil je huilen omdat je het anders niet weet. De andere optie voor mij is dan schreeuwen en onredelijk worden en dat is ook geen goeie natuurlijk. Als je weet dat ie pittig gaat worden dan zou ik 'm echt uitstellen en elkaar gewoon even uit de weg gaan om die spanning zoveel mogelijk te vermijden, even iets leuks doen met je dochter ofzo.
We hebben af en toe wel eens een meningsverschil, maar schreeuwen er niet bij. Hebben een enkele keer echt ruzie gehad, maar dan lopen we even weg. Het is hier ook heel snel weer goed. Ik houd niet van ruzie met Julia erbij, heb t vroeger vaak genoeg gezien of er tussenin gezeten dat wil ik haar niet laten meemaken!
Nou probeer het wel altijd te voorkomen. Maar ik ben zeker niet heilig. Dus ja hier ook wel eens ruzie gehad waar de kinderen bij zijn. Maar een ding scheelt met mijn vriend valt geen ruzie te maken al laat ik een bom ontploffen hij blijft een koude kikker en daar door ben ik wel eens uit me dak gegaan waar de kinderen bij waren. Nu is het gelukkig wel minder als voor we nog getrouwd waren en echt samen woonde toen was het wel vaker dat we ruzie hadden. Maar soms was het ook gewoon terecht. Als ik nu ruzie maakt dan zegt me zoon van 11 op houden jullie en dan is er nog niks aan de hand alleen wat dingen door vragen of zeggen... En dan tja dan hou ik maar me mondje dicht zoon van 11 weet het dan beter dan zijn moeder hahaha.
Schreeuwen en huilen vind ik persoonlijk iets te heftig. Maar een flinke meningsverschil moet kunnen. Boosheid is ook een emotie die er gewoon mag zijn en die zelfs kinderen zo nu en dan zullen ervaren. Wel vind ik het belangrijk dat ze dan ook krijgen te zien hoe iets uiteindelijk uitgepraat wordt en goed gemaakt wordt.
ruzie maken waar de kleine bij is: nope .. een meningsverschil tuurlijk maar daar praten wij gewoon rustig over wordt niet geschreeuwt.
Je kan het helaas niet altijd voorkomen. Ik probeer wel altijd later uit te praten maar heb ook wel eens een deur hard dicht gesmeten waar mijn kleine bij was, maar dat is een x voorgekomen. Dan elkaar maar ff negeren en wachten
hoe vervelend het ook kan zijn maar wacht liever totdat de kids op bed liggen en dan is schreeuwen, met deuren slaan enz ook niet echt fijn voor het kindje. tuurlijk wil je je frustraties en woede kwijt maar doe dat dan alleen met woorden ga niet met deuren slaan enz. het is moeilijk en soms hebben wij ook een woordenwisseling gehad waar de kids bij waren maar wat verschrikkelijk vond ik dat
Meningsverschil hebben wij hier (natuurlijk) ook wel eens, maar daarbij wordt gewoon normaal gepraat. Dochter mag daar ook rustig bijzitten. Ruzie hebben we nooit, maar mocht dat in de toekomst ooit gebeuren dan wil ik m'n dochter er niet bij hebben! Lijkt me beangstigend, als je beide ouders tegen elkaar tekeergaan
Volgens mij kan het weinig kwaad om je ouders wel eens boos op elkaar te zien (er zijn grenzen), zolang je ook maar ziet dat (en hoe) ze het weer goedmaken. Wij hebben best vaak meningsverschillen, zijn allebei superkoppig en het is lang niet altijd even gezellig. Maar we proberen wel de ruzies te beperken, het altijd uit te praten en de spanning niet te lang te laten hangen. Kinderen hebben toch wel door dat je ruzie hebt, of je nou boos voor je uit zit te kijken of dat je het boos uitpraat. Dan kan je het maar beter snel uitpraten.
Meningsverschillen en gesnauw/gemopper praten we gewoon uit waar zoon bij is. Daar leert hij ook van vind ik. Het leven is niet één groot suikerzoet, perfect toneelstuk. Ruzie en gezeik horen er nou eenmaal bij, en dat mag hij best zien. Tot op zekere hoogte dan. Als de vonken er echt van af vliegen, en ik niet kan wachten tot zoon in bed ligt, vraag ik mijn man even mee naar boven te gaan (met een poeslief stemmetje ), en dan gaan we boven even flink los. Mijn zoon speelt dan gewoon beneden en merkt er (hopelijk) niet veel van. Hij is in ieder geval nooit van slag als wij ruzie hebben of zo...speelt vrolijk door. Eén keer hadden we wel vreselijke ruzie waar zoon bij was...en die zette het toen op een brullen (hij was toen ook nog een stuk jonger). Verschrikkelijk vond ik dat, ik zal het nooit vergeten. Daar hebben we toen heel erg van geleerd. Als kind heb ik ook 1 keer gezien hoe mijn vader en moeder letterlijk met elkaar op de vuist gingen (is daarna nooit meer gebeurd). Ik was 3 jaar oud maar vergeet dat ook nooit meer. Ik was doodsbang en helemaal over de rooie daarna!
wij maken geen ruzie waar dochter lief bij is, kijk een meningsverschil, mag ze best weten dat papa en mama niet mee eens zijn, maar als we echt ruzie hebben, nee dan wachten we tot ze naar bed is en zeker weten dat ze slaapt 8gelukkig de laatste ruzie alweer 1,5jr geleden)