Heeft je man een uitlaatklep? Zoals sporten, muziek luisteren, met hout/zijn handen werken, een computerspel doen? Even uit de situatie stappen en alle spanning loslaten? Misschien maar voor een uurtje af en toe. en hoe slaapt hij? Misschien kan hij tijdelijk slaapmedicatie krijgen van de huisarts, om beter tot rust te kunnen komen. En misschien kan je een keer een buurmeisje of zo vragen om een paar uurtjes op te komen passen, zodat jullie er ‘s avonds een keer op uit kunnen. Of juist vraagt of ze op een middag een paar uurtjes komt, zodat jij je handen vrij hebt om wat regeldingen te doen en je man wat te ontlasten. Gewoon maar wat ideeen die hier hielpen bij overspannenheid.
@Chrissie1990 Ik herken heel veel in de karakter eigenschappen van je man, en van jezelf. Dus controlfreak/ perfectionistisch en chaotisch/vergeetachtig (af en toe klunzig ook misschien? Ik wel ) Mijn man heeft het mij ook wel eens afgerekend hoe ik ben. Is zover gegaan dat ik op een gegeven moment het gevoel had mezelf niet meer te kunnen zijn. Ik liep echt op mijn tenen. Gelukkig is dat hier opgelost na een relatie crisis, en héél veel praten. En wat we nu eigenlijk doen: elkaar accepteren en respecteren hoe we zijn. Dus als ik me irriteer omdat alles weer eens precies op hetzelfde plekje moet liggen: adem in adem uit en laat hem. Als hij zich weer eens irriteert omdat ik de sleutel voor de 100ste x kwijt ben. Niet boos worden, en laat me.. Ik snap dat hij overspannen is, maar daar hoef jij niet onder te lijden
Ik denk dat het belangrijk is om af te leren om op je tenen te lopen. Jij hoeft niet te leven zoals hij en hij niet zoals jou. Jij bent niet verantwoordelijk voor zijn verantwoordelijkheden en hij niet voor de jouwe. Jij kan hem wel helpen bij zijn verantwoordelijkheden en daarvoor mag hij je dankbaar zijn. Ipv dat hij jou ziet als verantwoordelijke en je afrekent op wat even niet lukt. Jij bent niet verantwoordelijk voor de dementie van zijn vader, jij bent niet verantwoordelijk voor dat hij het niet naar zijn zin heeft op zijn werk. Jij bent niet verantwoordelijk voor dat hij veel aan zijn hoofd heeft. Verbouwing was jullie beider keuze? Kinderen ook? Dan is hij ook in deze twee zaken zelf verantwoordelijk. Sterkte meid
Ik vind jullie beide reacties niet eens zo vreemd in deze situatie. Jullie hebben veel te veel aan het hoofd. Er zijn er genoeg die bij 1 of 2 van dit soort zaken al omvallen. - Verbouwing (stress, rommel, lawaai), - Kleine kinderen (pasgeboren baby erbij dus tropenjaren), - Herstellen van een bevalling kan ook even duren (vermoeidheid en vergeetachtigheid kan daarbij horen) -mantelzorger zijn terwijl je daar eigenlijk niet voldoende tijd voor hebt, - Werk wat geen voldoening geeft zuigt energie. Probeer te accepteren dat de meeste van deze zaken met tijd zullen verbeteren. Een afgeronde verbouwing geeft rust. Een vader in een tehuis ook. Ga voor jezelf naar de huisarts. Die zal waard de POH aanraden. Het kan enorm opluchten te praten over je situatie met een professional. Jij bent het kwijt, je krijgt goed advies en het lucht op. Er is niets mis mee (of met jou!). Leer bij je partner grenzen aan te geven. Ik begrijp dat je moe bent maar ik wil niet dat je zo tegen mij praat. Of "het doet mij verdriet dat je dit nu zegt". Kijk of je via de gemeente ondersteuning kunt krijgen voor je schoonvader (dagbesteding voor dementie, thuiszorg etc). Er is meer dan je weet of denkt. Laat je man op het werk aangeven dat het niet meer gaat. Voor mantelzorg is zelfs speciaal verlof mogelijk (wettelijk geregeld!) Dat is niet zwak of opgeven. Maar sterk omdat je niet voor anderen kunt zorgen als het met jezelf niet goedgaat.
Dit voorbeeld toont aan dat je man niet reeel naar jou reageert, en ik herken dat als ik veel spanning heb. ik sluit mij aan bij @Amberxx jullie hebben heel veel stress gevoelige zaken aan de hand. Echter mag dat geen reden voor hem zijn om zo met jou om te gaan.
Nee, dat is uiteraard geen 'reden'. Maar het punt met overspannen, burn-out e.d. is dat je niet meer redelijk kunt reageren. ALS er sprake is van overspannenheid, dan is het niet zo dat hij ervoor kiest om zo te reageren. Het is dan niet zo dat hij er op uit is om zijn partner te kleineren, alsof het een vooropgezet plan is. Tegen iemand met psychische problemen zeggen 'je moet gewoon normaal reageren' is hetzelfde als tegen iemand met een dubbele beenfractuur zeggen 'je moet gewoon lopen'. @TS: ik denk dat de stap naar de huisarts een goede is. Ook al wil je man (nog) niet voor zichzelf dar naartoe gaan. Misschien wil hij wel mee als het voor jou is. En anders ga je alleen. Het is voor jou in ieder geval goed om eens je zorgen van je af te kunnen praten. Iemand die luistert en op het juiste moment de juiste vragen stelt om jou aan het denken te zetten. En die af en toe ook adviezen kan geven of dingen voor jou kan verduidelijken. En wellicht gaat je man die stap ook nog zetten. Misschien is het voor hem nu nog te vroeg. Hij moet er zelf klaar voor zijn. Op dit moment zit hij er nog te veel middenin. Vaak zie je het dan gewoon niet meer. Pas als je op volle snelheid tegen de muur aan gerend bent, kun je dan stappen gaan zetten. Gewoon; omdat iets anders niet meer kan. Jij hebt nu al veel beter zicht op het feit dat het niet goed gaat en dat er hulp nodig is. Als jij nu vast aan jezelf werkt, kun jij je man straks ook beter helpen als hij zo ver is. En nu praat ik vanuit het idee dat je man wellicht overspannen is. Als dat niet zo is en hij gewoon een verwend en egoïstisch varken is, dan is het nog steeds een goed idee om met de huisarts / praktijkondersteuner te gaan praten. Want tijdens die gesprekken kun je ook dat gaan inzien. En dan is het misschien meer een kwestie van jezelf helpen.
Ik heb niet alle reacties gelezen. Maar wel je beginpost. Je man zijn vader is dementerende. Dat te zien gebeuren sloopt. Daarnaast ziet hij zijn chaotische vrouw van alles vergeten. Kan het zijn dat er een soort paniekreactie in hem is ontstaan. "Oh crap, mijn vrouw heeft het ook! Wat moet ik nu doen " Dat zijn angst en bezorgdheid zich dan uit je irritatie. Hij heeft je gevraagd naar de huisarts te gaan. Misschien voor jullie beiden geen slecht idee om eens met de praktijkondersteuner te praten? Of dat jij met de huisarts praat. En dat de huisarts dan bevestigd wat je sl weet: het komt foor stress en ontzwangeren. Wellicht is dat al voldoende geruststelling als de huisarts dst zegt?
Oh ik herken de reactie van jou man wel een beetje, mijn man heeft ook de neiging om dingen op mij af te reageren als hij veel stress heeft. Ik kom voor mijzelf op en laat mij zeker niet zo behandelen, en laat hem juist door kleine dingen zien dat het zijn probleem is. Hij heeft een probleem: dus hij moet er wat aan doen. Hij kan niet van jou verwachten dat jij zijn de oplossing bent voor zijn stress gevoelens. Ik heb mijn man dit ook duidelijk gemaakt, ik laat mij niet een oplossing zijn voor de problemen van hem. Als hij het het wel zo ziet dan is het voor mij einde verhaal. Als je niet aan jezelf wil werken want: trots? “Daar geloof ik niet in”?, dan ga ik het zeker niet voor je doen.
Hier kan wel eens wat inzitten ja. Dat het hem zwaar valt van zijn vader, en dan thuis ook nog eens geconfronteerd wordt met iemand die alles vergeet. Door een totaal andere oorzaak natuurlijk, maar dat kan je misschien in zo'n emotionele tijd niet bewust zien. Ik zou dus wel naar de huisarts gaan, omdat je dan laat zien dat je hem serieus neemt. Het kan geen kwaad wat ondersteuning te vragen, al is het maar dat je je verhaal kwijt kunt. En hij ook natuurlijk..