Maar dit doet TS toch ook. Ze beschrijft toch dat ze weg is geweest maar dat het hem uiteindelijk te veel werd.... Dat is de middenweg dan toch. Dat TS het laatste zinnetje niet zo goed verwoord klopt...maar ik snap haar vraag wel. Het is toch gek dat de man "boos" wordt als ze niet weg kunnen omdat het voor hun zoontje teveel wordt? TS: waarom gaat je man dan niet zelf op pad? Zoonlief hoeft toch niet altijd mee? Dan zeggen jullie 1 uitstapje samen met jullie zoon en de rest gaan jullie apart weg? Of regelen jullie een oppas als jullie samen weg willen? Is dit een optie?
Ik heb niet alles gelezen, maar wilde even reageren dat mijn dochter (net 1 jaar) nooit ergens anders sliep dan in haar bed. We hebben regelmatig geprobeerd om er gewoon op uit te gaan, want wij dachten dat ze er dan aan kon wennen om ook op andere plekken te slapen. Dus de auto, wandelwagen enz. Maar ze deed het gewoon niet, en we zaten vervolgens elke keer met een overprikkeld en vermoeid kind. Dus toen ook rust en regelmaat ingevoerd en dat werkte. Consequentie was dat we veel thuis zijn geweest, maar naarmate ze ouder werd ging het steeds beter en konden we langer weg. Wij gingen ook weleens om de beurt weg, dan ging ik lekker de stad in en was vriend bij dochter. En andersom ging mijn vriend ook weleens alleen weg. Nu is ze een jaar en nog steeds slaapt ze zelden ergens anders, heel soms in de auto maar verder gewoon haar bed. En ze is een hele goede slaper, en omdat ze ouder wordt kan ze het steeds langer volhouden waardoor we nu eigenlijk overal heengaan.
Sommige baby's kunnen zich niet aanpassen. Mijn jongste kon tot 3,5 mnd alleen dragend (en in beweging blijven bij mij slapen). Daarna werkte dat niet meer. Ze kon alleen slapen in bedje in het donker met stofzuigergeluid. Erg frustrerend als je kindje niet eens bij jou kan slapen. Maandenlang hadden we een ritme van 1 uur slapen, 1 uur wakker. Zodra ze iets jengelde in bedje anders begon het gekrijs... In de auto kon ze ook niet slapen. We gingen dus eigenlijk niet met haar weg. Niet slapen betekende heel lang gekrijs tot ze uitgeput raakte. Aan de borst viel ze ook niet in slaap. Vanaf 1 jr hield ze t wat langer vol en konden we wat langer weg. Inmiddels slaapt ze nog 1x en is ze vrij makkelijk. Slapen doet ze alleen in haar bedje. Maar een keer wat later of korter is meestal geen probleem.
Ik heb niet alles gelezen, maar wilde je even laten weten dat ik het niet eens zijn als ouders over 'de beste aanpak' en daar ruzie over hebben zo ontzettend herken. Wilde je even een hart onder de riem steken dat dat absoluut niets te maken heeft met een slechte relatie, standpunt willen bekijken van de ander etc. Een kind krijgen is zo heftig en juist meningsverschillen getuigen van het beide het allerbeste willen voor je kind.... Wij hebben zoveel woorden gehad over de beste aanpak over borstvoeding, clusteren, doorslapen, wel of niet op pad gaan, de lijst is eindeloos! Dus ook over op pad gaan, ml vond dat we moesten gaan en 'dan zien we wel', maar ik had 3 maanden zwangerschapsverlof en zat iedere dag in het gehuil, laten we het dan vooral niet uitlokken. Gelukkig wordt het makkelijker. Met ieder dag gaat het beter, heeft je kindje minder slaapjes nodig, kan je makkelijker op pad. Ik heb geen tips, want ik weet nu nog niet wat het beste is. Wilde alleen even laten weten dat ik wat je schrijft enorm herken.
Heel erg eens met Tupp. Het is een gezamenlijk probleem, waar jullie samen uit moeten komen. De standpunten van de 1 zijn niet per definitie beter dan die van de ander, dus ook die van TS niet. Wij hebben ook wel meningsverschillen gehad over de aanpak van onze kinderen toen ze nog baby waren. Dan probeerden we beide aanpakken een aantal dagen (of een week, afhankelijk waar het om ging) en keken wat het beste werkte. TS, ga er met een open blik instaan en ga het gesprek aan. Zoals je het nu omschrijft in je openingspost heb je al te strak in je hoofd hoe het eigenlijk zou moeten. Jij bent echter maar 50% ouder (niet naar bedoeld)...
Ik zou inderdaad zoeken naar een compromis. Bv. één dag wat doen (en dan liefst tussen de slaapjes in of met max. één slaapje 'erbij' ofzo) en de dag ervoor en erna gewoon thuis en rustig aan ed. Bij mijn oudste was ik heel makkelijk. Zij ging overal mee naar toe, sliep ook overal of niet, maar dat was geen probleem, want dan haalde ze het een andere keer wel weer in. Bij de jongste kwam ik er achter dat het ook heel anders kon gaan. Zij is erg gehecht aan 'haar' mensen en 'haar' omgeving. Oftewel: papa, mama (en één opa en één oma) en haar eigen huis en bed. Als hele kleine baby sliep ze wel in de kinderwagen en bij mij in draagdoek, maar toen ze wat ouder werd (en dat was, denk ik, wel zo rond de 5 maanden), had ze echt rust nodig om in slaap te kunnen vallen. Haar nemen we dus niet zo maar overal mee naar toe. Het betekent echter niet dat we nooit meer iets ondernamen en ondernemen, maar dus bv. niet de hele dag op stap en dan 's avonds ook nog wat of meerdere dagen achter elkaar op stap ofzo. Ik ben dus voor kijken naar wat je kind nodig heeft, maar daarnaast ook kijken naar wat je zelf en naar wat je omgeving wil. En dus zoeken naar een compromis.
@ Wappie en Red: Goed om te lezen dat ons mannetje dus niet een uitzondering is en andere kindjes dit dus ook hebben....
@Wappie82: Onze dochter is inmiddels 2 en slaapt ook alleen in haar bed en heel af en toe in de auto. Lijkt een lastige slaapster, maar het tegendeel is waar, want in haar bed slaapt ze uitstekend, ze wordt zelden of nooit wakker 's nachts. Ik heb er dan ook geen problemen mee. Hier doen we ook wel eens dat één van de twee weg gaat (soms met onze oudste dochter) en de ander met haar thuis blijft. Vandaag nog gedaan, werkt prima.
Wij zeggen altijd: zolang ze 's nachts maar goed slaapt! Mijn dochter slaapt door vanaf week 6, en serieus tot de dag van vandaag (ik klop het even af) is er geen 1 nacht geweest dat we eruit moesten. Ze slaapt ontzettend goed dus, en ook overdag slaapt ze nog wat ze nodig heeft. Een aantal mensen in onze omgeving waren/zijn het niet eens met onze aanpak, die vinden dat wij ons kind verpesten door zo vast te houden aan haar ritme. Dat we zelf gecreëerd hebben dat ze alleen maar in bed slaapt. Maar al die mensen hebben kinderen die geregeld 's nachts spoken. Dus ik lach er alleen maar om. Ja we hebben nog steeds een vast en goed ritme, maar het werkt. Wie deed ik een plezier door wel gewoon weg te gaan en een schreeuwend oververmoeid kind te hebben? Niemand..en toen de regelmaat, de rust en dus het vele thuis zijn bleek te werken, heerlijk was dat! En nu ze ouder wordt is ze zo makkelijk, we gaan overal heen met haar maar houden altijd wel rekening met haar middagslaapje. Die doet ze lekker in bed, en we zijn dus altijd rond die tijd thuis. En trouwens, af en toe alleen weg vind ik best lekker hoor
Niet alles gelezen. Maar, lastig! Er is denk ik geen goed of fout in dit soort situaties. Wat het beste is, is volgens mij echt afhankelijk van je kindje. Het ene kind kun je overal mee naar toe nemen en slaapt overal doorheen. Het andere kind raakt overprikkeld van te veel indrukken. Wij planden rond die leeftijd onze activiteiten indien mogelijk om haar slaapjes heen. Of we planden het zo dat de slaaptijden tegelijk vielen met autoritjes. Ook legden wij haar op andere plekken op bed dan thuis, zodat we wel langer naar familie/vrienden konden. Maar we konden bijvoorbeeld weer niet een hele dag naar een stad met de kinderwagen, want daar ging zij dus echt niet in slapen! Dan zaten wij met een overprikkeld kind en daar werden zowel wij als zij niet gelukkiger van. Ik vind dus niet dat je je kind per definitie een gunst doet door het maar overal mee naar toe te slepen. Het is denk ik gewoon echt gebonden aan het karakter van het kind. Bij de ene kan het wel, bij de andere niet. Karakter kun je niet veranderen. Dus ik zou zeggen, volg de behoeften van je kind in deze.
Er is een groot verschil tussen veiligheid en rust.. Ik weet niet wat voor een kind de zoon van Ts is, maar mijn zoon sliep na zijn thuiskomst en ong 7 mnd alleen in een donkere/stille ruimte. En ja, natuurlijk sliep hij beter op mij of papa.. Zolang wij in die donkere, stille kamer bleven zitten. Als wij liepen, als iemand sprak, als zijn zusjes hoestten enz werd hij wakker en ging huilen. Jij gelooft niet in overprtikkelde kinderen, ik ben blij voor je dat je in situatie was om daar niet in te hoeven geloven. Er zijn kinderen die ter veel in hun prille levens hebben meegemaakt en daardoor veel tijd nodig hebben om weer te 'reguleren'. Bij onze zoon kwam het gelukkig na ong 7-8 mnd helemaal goed en hij slaapt overal en kan slapend omgekleed en gevoed worden. Maar dat kost tijd en energie, en sommige kinderen hebben die investering nodig. Ts, ik denk dus dat jij en je man goed naar jullie zoon moeten kijken en beoordelen wat hij nodig heeft en wat hij aan kan.
En naast kinderen die al te veel hebben meegemaakt, zijn er ook gewoon kinderen die gevoeliger zijn voor prikkels dan andere kinderen. Mijn dochter voelt zich, volgens mij, heel veilig bij papa en mama en is nog steeds het liefst 24/7 bij ze: alleen kan ze dan niet slapen. Hoewel, in een eigen bedje met papa in een bed naast haar lukt het wel, maar zodra ze mij maar ruikt, dan is ze wakker en wil ze bij me zijn. Heel lief, maar niet handig als ze moet slapen. Wappie82: Al die mensen weten niet waar ze het over hebben. Gelukkig zie je dat zelf ook al. Zoals ik al schreef zijn onze dochters allebei heel anders, terwijl we bij allebei toch echt hetzelfde zijn begonnen. Sinds we merkten hoe anders de tweede was, zijn we bepaalde dingen wel anders gaan doen. En dat voelt voor ons allemaal veel beter. Ik ga niet krampachtig vasthouden aan iets wat ooit werkte: ieder kind is anders (net als dat iedere volwassene anders is).
Jullie zullen qua 'opvoedstijl' er samen uit moeten zien te komen..... Jullie zijn hierin nu kennelijk uitersten, dus probeer een gesprek aan te gaan, zonder direct jou 'ritme en regelmaat' er door te duwen. Rust en regelmaat is overigens meer dan slapen op een vaste plek in het eigen bedje. Je kind moet natuurlijk wel ergens anders willen/ kunnen slapen. Maar ook hierin is mijn ervaring dat het ook een beetje is wat jij je kindje aanwendt. Rust en regelmaat is meer dat de dingen in een herkenbare vaste volgorde gebeuren, zodat een dag voorspelbaar wordt voor je kleintje. Natuurlijk is het hierbij ook belangrijk dat je de hoeveelheid prikkels voor je kindje beperkt tot wat hij aankan. Wij plannen de dag wel een beetje om de slaapjes heen. Echter doen we dat zou dat we onze kindjes op vaste momenten (wat bij hun dagindeling past) de mogelijkheid geven om lekker te kunnen slapen. Dit kan in een draagdoek, in de kinderwagen, in de auto etc..... Misschien dat jullie op die manier ook iets kunnen bedenken wat voor jullie allemaal goed werkt! Snap jullie beide wel, maar daar is echt wel een middenweg in te vinden!
Ben ik het ook mee eens. Onze dochter heeft ook nogal wat meegemaakt en moest thuis echt de wereld opnieuw ontdekken met vier maand. Nu doen we af en toe wat met ze, verjaardag oid. maar dat kan, omdat we een ritme hebben. Dit werkt goed voor ons gezin. We plannen wel dingen, maar als de kids het niet trekken gaat een van ons alleen (meestal mn man en ik blijf dan thuis)
Sommige baby's zijn alerter en meer gevoelig voor prikkels dan andere baby's en slapen daardoor beter in een bed dan bij papa of mama. Hier was dat wel zo. Ook al sliep hij de eerste maanden regelmatig op ons of in de draagzak, toen hij wat ouder werd ging dat niet meer, omdat hij om het minste of geringste wakker werd. En nog steeds is dat zo... Staat de kinderwagen of de auto stil en meneertje is wakker. Had ik hem in de draagzak, maar stond ik even stil of ging ik zitten... wakker! Nu hebben we gelukkig geen last meer van hysterische huilbuien als hij eens een keer niet goed geslapen heeft, maar toen hij jonger was wel... Ook lukte het in slaap komen 's avonds dan moeizaam... Het eerste jaar zijn wij dan ook niet vaak op pad gegaan met ons kind. Hij gedijde veel beter met een vast ritme en slapen in een bedje in een kamer waar het rustig was (kon ook bij iemand anders in een campingbed bv.). Ieder kind is anders.
Maar jouw zoon had ook al het nodige meegemaakt! En jullie werkten samen. Ik lees in de vraagstelling iets heel anders: een moeder en vader die niet op één lijn zitten.