TS wat een lastige situatie, ik denk dat je vader het moeilijk vindt om met kleine kinderen om te gaan, niet iedereen kan tegen die drukte. Toch zou ik wel proberen om het contact goed te houden, niet met ruzie weggaan. Het is wel je vader en je kinderen hun opa. Jullie zien elkaar niet zo vaak, misschien een ipad meenemen of je zoontje buiten laten spelen, is dat een optie? Sterkte
Beste Averach, Ik kan best inkomen met jou mening dat logeren niet altijd nodig is. Maar het is niet dat we elkaar zo vaak zien en ik daar wekelijks hun rust en schema in de war breng. Daarbij hebben me ouders geen verplichtingen. Het enigste schema wat ik in de war kan brengen.is het altijd klussen en schoonmaken aan huis. Het fijne is dat ze haar eigen moeder wel 3 keer per week kan bezoeken en.me vader ook minimaal 1 keer per week. En nee hier voel je geen jaloezie maar ik voel wel oneerlijkheid. Praten met mijn vader, mijn vader kan niet praten. Hij heeft niet voor niks geen vrienden. Hij is vroeger misbruikt door zijn vader. Heel erg en waarschijnlijk heeft hij nooit geleerd hoe een echte vader zich hoort op te stellen. Maar het is nog niet zo dat ik hierom alles maar moet accepteren, ik ben tenslotte een slimme volwassen vrouw en er mag met meer respect gepraat worden naar mij en onze zoon!
Ik vind dat je pa en ma eens niet zo moeilijk moeten doen en zich wat luchtiger moeten opstellen. Dat eeuwige gezeur altijd van die generatie met hun regels, stugge gedoe en niks kunnen hebben. Ja tuurlijk snap ik dat het hun huis is, maar kunnen ze dan niks meer hebben? Snapt die generatie dan niks meer van kleine kinderen en hun ontwikkeling? Als je nu elke week voor de deur stond om te logeren en lastig te doen kan ik het me nog voorstellen. Maar je ouders 8-10 maal per jaar zien is al niet veel en de situatie waar je nu in zit hadden ze best wat begrip voor je mogen hebben.
Thanks amaranthas voor je support! En mamavan3jochies, juist dat welkom voelen en weten dat de deur altijd open staat. Maar dat gevoel ken ik helaas niet. Dus vraag me nu wel steeds vaker af wat deze relatie me buiten een hoop frustraties nog oplevert. Sommige dingen zijn te vergeven en vergeten maar soms kan men ook echt te ver gaar. Ik ben ook een mens met gevoel en ik kan sommige dingen gewoon niet begrijpen, zeker nu ik zelf kids heb. Ik zal er altijd voor ze zijn of ze moeten.opzettelijk mijn leven kapot maken. Maar ik ben echt geen buitensporig iemand. Heb een prima normaal leven.
Ik sta er denk anders in dan jou, dat kan. Ik denk dat praten bijna altijd mogelijk is, maar kan niet oordelen wat in jullie geval is. Ik weet niet of evt praten met je moeder wel een optie is? Als jij van mening bent dat praten geen optie is en dus niet kan aangeven dat er met meer respect moet omgegaan worden is er weinig anders mogelijk. Namelijk gewoon af en toe eventjes erheen gaan. En op dat moment zelf de tijd en energie erin steken zodat je ouders/vader niet het gevoel heeft te reageren. Dan zal jij dus moeten zorgen dat het niet meer kan gebeuren. De slimste en meest wijze zijn. Ga kijken naar oplossingen ipv problemen. Kijk wat voor jou en je kindje(s) de beste oplossing is. Ik heb zelf gekozen voor respect en dingen te accepteren die ik liever niet accepteer. Mijn kinderen hebben hierdoor wel 1 opa en 1 oma ipv geen.
Helemaal mee eens!! Het is een gevoels kwestie... En het doet soms pijn ts als je een schoonvader hebt/had die zo kan genieten van je kleintje terwijl je eigen vader alleen maar ergernissen uitspreekt. Je gaat op je tenen lopen, en dat merkt een kindje van 3 jaar ook zeker heel goed! Die laat daardoor alleen maar meer vervelend gedrag zien. Door je eigen ervaring in je jeugd ( denk ik) sta je wat je vader aan gaat al op scherp. Dan is elke opmerking een aanval. Je ouders verander je niet, nu is het de zaak hoe ga je er zelf mee om. Je weet dat er veel ergernissen van de kant van je ouders komen wat betreft je kleine man, dan zou ik zelf bijv. al niet kiezen voor 2 nachten daar te blijven. Houd het bij 1 dag en nacht, probeer bepaalde opmerkingen naast je neer te leggen. Ik spreek uit ervaring, ik ga er al niet eens meer op in als er een bepaalde opmerking komt. Ik zeg dan meestal '' ja de betuttelende maatschappij van tegenwoordig ook,en ik doe er hard aan mee ''. ( heb mn meisje keurig opgevoed, maar dan net iets vrijer dan ik ben opgevoed en dat wekt dan wel eens onbegrip) Ik las ergens iets over een moeilijke jeugd ed, misschien is het goed iemand te zoeken waar jeje verhaal bij kwijt kan. Want het is iets wat heel heel diep geworteld zit. En als dat blijft knagen zul je ook altijd onzeker blijven of je het allemaal wel goed doet ( dat merk ik tenminste op tussen de regels door, excuus als het niet zo is). Je hoeft je niet te bewijzen met de opvoeding van je kindje. Je voedt je kindje op zoals jij denkt dat het goed is/voelt. Regels in een ander huis dat hoor je te respecteren, maar het moet wel reeel blijven tegenover een kindje van 3 jaar. Zo horen zij ook jou opvoeding te respecteren, en als ze ergens tegen aan lopen kunnen ze dat op een respectvolle manier naar jou toe communiceren of je misschien er voor open staat voor evt. tips. Het is soms een hard gelach als je in andere gezinnen ziet hoe liefdevol er met elkaar om word gegaan,de deur ten alle tijde open staat, ongeacht of het kindje druk is of niet. Maar niet alle mensen zijn even warm naar elkaar toe. Ik denk dat er alleen maar rust zal komen wanneer je dat zult gaan accepteren dat het bij je ouders niet zo is . Je kunt het mee gaan nemen in je eigen opvoeding, dat je weet wat je WEL wilt en wat je NIET wilt. Je eigen kinderen met een warm hart opvoeden en ontvangen . En misschien staan je ouders er voor open om op een rustige manier met je te praten over de irritaties van beide kanten?Zonder aan te vallen, maar dat je je gevoel eerlijk en open op tafel legt. Soms hebben mensen niet helemaal in de gaten wat voor gevoel ze de ander geven. Sterkte en gecondoleerd met het verlies TS
Wat een lastige situatie. Wellicht zijn jouw verwachtingen te hoog. Vergeet ook niet dat je zelf de drukte van je kind gewend bent. Voor mensen die niet dagelijks een kindje om zich heen hebben is het ineens heel druk. Zeker als het kindje ook wat drukker en ondernemend is. Dan kunnen er (kleine) irritaties ontstaan. Je zit zelf bomvol hormonen en bovendien in een rouwproces ( waar je kindje onbewust ook op zal reageren). Praat het eens rustig uit en kijk misschien wat voor je ouders het maximale is ( een middagje, dagje o.i.d.).
Dank voor jullie reacties allemaal. Er zullen zeker bepaalde gevoelens diep geworteld zitten en er over praten met iemand dat ga ik ook zeker na mijn zwangerschap doen, daar had ik al over nagedacht. Ik voel dat er veel frustratie van mijn kant is. Maar steeds al ik daar kom dan probeer ik echt relaxed te doen en me in te houden. Maar als ik na tien keer horen, niet doen, niet aankomen, niet naar boven( waar speelgoed ligt), geef eens antwoord als je oma tegen je praat e.d. Dan schieten opmerkingen bij een situatie dat een kind zich verslikt in zijn knakworstje en er met de vinger in de lucht geheven wordt en gezegd wordt, ja jongen je wordt gestraft voor je eigen fouten dan moet je maar niet zo snel eten", echt in het verkeerde keelgat. Ik heb al zo vaak aangegeven dat ik de band die we hebben onprettig vindt. Dat ik de warmte van hun kant mis en dat die regels soms echt te ver gaan. Het is en blijft een kind. Maar mijn vader is heel stug en eigenwijs. Het feit dat hij geen enkele vriend heeft of zegt nodig te hebben dat zegt toch ook iets over hem? Het is zijn keuze maar dat zegt wel iets over de vreselijke koele kikker die hij is en daarmee aangeeft niemand nodig te hebben in deze wereld, behalve me moeder dan. Dus ik probeer echt uit alle macht en wil mijn zoon echt niet zijn opa en oma ontnemen daarom ga ik er ook steeds heen anders dan had ik er denk allang niet meer gekomen. Maar weegt dit alles op tegen het feit dat ik er steeds met ruzie of een rot gevoel weg ga. En wat heeft onze zoon er uiteindelijk aan.....het is nu ook niet dat ze hem met open armen ontvangen en veel met hem ondernemen. Het lijkt hun eerder een last, behalve als het allemaal gaat volgens hun regels en ideeën.
Ik vind echt niet dat ts haar verwachtingen te hoog zijn. Haar schoonvader is overleden en hoog zwanger. Als ouders zijnde help je dan je kind en als logeren betekent dan maak je het bed bij wijze van spreken al op als je de telefoon neerlegt. Met mijn schoonouders valt ook niet te praten. Mijn man blijft een klein kind in hun ogen en ik heb er voor gezorgd dat hij 160 km verderop is gaan wonen. Dat ik nog 2 kleinkinderen heb gebaard is een klein pluspunt. Wij gaan af en toe er heen met geen verwachtingen. een nachtje hooguit want anders trek ik het gewoon niet. Maar mijn schoonouders zouden zeker niet moeilijk gedaan hebben als ik hoogzwanger naar een begrafenis moest bij hen in de buurt. Snap dat je verdrietig bent hoor. Misschien goed,om er eens met iemand over kan praten. Want die goedkeuring ga je nooit krijgen. Jij moet je weg hierin zoeken.
Thanks Manoya en Chrystel, ik geloof idd dat ik die goedkeuring nooit ga krijgen dus ik zal het moeten accepteren of gewoon het contact heel erg minimaliseren wat mij op dit moment het beste lijkt en waarbij ik mezelf het prettigste voel. Ik had het liever anders gezien maar ik ga niet steeds op me tenen lopen. Ik ga er zeker met iemand over praten na mijn zwangerschap. Nu eerst nog genieten van de laatste weekjes met mijn dikke buik....
Er hoeft in principe helemaal niets gewijzigd te worden. TS is volwassen en kan gewoon haar eigen gang gaan met haar zoontje, het enige wat ze vraagt is een plek om te slapen. Haar ouders hoeven echt niet 2 dagen lang thuis te zitten om haar gezelschap te houden. Het enige wat misschien handig is, is dat ts een reservesleutel van haar ouders huis kan lenen om zelf in die 2 dagen nog even de deur uit te kunnen voor een wandelingetje of een boodschap.
Heel lief, ben alleen erg bang dat ik deze niet eens krijg. Ik heb nog nooit de auto van me ouders mogen lenen (bmw), mocht vroeger niet koken op de kookplaat (inductie). Ze zijn bang dat ik het stuk maak. Misschien was ik toen ik 16 was niet zo handig, niet dat ik me kan herinneren dat ik ooit iets gebroken heb, behalve een glas ofzo. Ik zou er bijvoorbeeld ook nooit mogen blijven slapen als hun niet thuis zijn, op vakantie ofzo. Terwijl veel vriendinnen van mij daar nog wonen. Dit alles omdat ik 1 keer toen ze op vakantie waren en ik 16 was, een aantal mensen had uitgenodigd.....niks kapot overigens hoor. Maar goed wie doet dat nou niet als je jong bent en je wilt wat.....zou het ook niet leuk vinden als me zoon dat vertrouwen misbruikt maar om hem dat na 15 jaar nog kwalijk te nemen en hem te behandelen als een kleuter gaat in mijn ogen wel erg ver. Ook alweer zo frustratie....ik ga de zon weer in dat beviel me beter dan me hierover opvreten...hahaha geniet van de zon ladies!