Graag jullie tips en bemoedigende woorden Iris is net 2. Ze heeft altijd wat meer aan mij gehangen. Lichte voorkeur voor mij bij naar bed brengen, uit bed halen, bij ziek zijn, enz. Dit was zo, geen drama en we hebben er nooit wat om 'gelaten'. Mijn vriend (haar papa dus) heeft haar altijd gewoon uit bed gehaald ed en als ze piepte heb ik t ook nooit overgenomen. De laatste maanden wordt t alleen steeds erger. Het is nu zo dat ze, zodra papa haar deur opendoet om haar uit bed te halen,enorm hard begint te huilen en om mama gaat roepen. Erg 'over the top' en bepaald niet leuk voor papa. Hij begint zich afgewezen te voelen en ertegenop te zien haar uit bed te halen. De 1e 5 minuten zijn dan gewoon een drama. We zitten een beetje te zoeken hoe we haar dit af moeten leren. Al een aantal dingen geprobeerd; voorbereiden dat papa haar komt halen, hij gaat bij haar zitten en tegen haar praten tot ze rustig wordt, hij tilt haar gewoon uit bed (bijna niet te doen omdat ze zich dan hard van m afduwt), streng toespreken, weggaan tot ze rustig wordt, enz. Heeft allemaal weinig zin. We weten dat t goed is 1 aanpak toe te passen, maar hebben de juiste nog niet gevonden. Ik ben nu 36 weken zwanger. Dat zal er ook vast mee te maken hebben; ze merkt dat er dingen gaan veranderen, ik ben meer met haar bezig omdat papa veel aan t klussen is. Maar op deze manier zie ik wel erg op tegen de 1e weken straks; ws wordt t een KS en zal papa haar de 1e weken veel verzorgen. Een heel verhaal.....graag zou ik willen weten of t herkenbaar is en of jullie tips hebben.
het is wel een beetje herkenbaar, mijn dochter heeft het meer in buien. Ineens wil ze dan niet meer dat papa haar naar bed brengt enz. Wat wij altijd hebben gedaan is er niet aan toe geven en haar met papa wat dingentjes samen laten doen. Zoals naar de kinderboerderij of samen boodschappen doen enz Die vader-dochtertijd helpt hier heel goed!
gewoon doorzetten. Die drama's hebben wij ook van tijd tot tijd, beide kanten op. Ze heeft hier ook wel een kwartier in een hoekje zitten huilen omdat papa even een boodschapje ging doen en de volgende dag moet ze weer niks van papa hebben. Wij gaan daar niet op in hoor. Mijn dochter presteert het nog wel om -als wij er allebei gewoon zijn- om oma te gaan huilen...
Eva heeft het niet zo heel erg gehad, maar toen ik hoogzwanger was, moest ik echt mee haar naar bed brengen, anders was ze zó verdrietig. Ook heeft ze toen een paar weken gehad dat ze wakker werd 's nachts. Als ik dan binnen kwam, ging ze zitten en stak haar armpjes omhoog, ik tilde haar dan op en dan kwam ze lekker bij me liggen. Als ik haar na een paar minuten weer terug legde sliep ze gewoon verder. Het wegbrengen naar het kdv ging ook niet echt goed als ik haar bracht. De dag voor de bevalling was ze zelfs zo van slag dat de leidsters dachten dat ze ziek was. Terwijl er daarna toen ze met mij thuis was er helemaal niets aan de hand was.... Alsof ze het aanvoelde dat haar zusje de dag erna geboren zou worden . Ze klampte zich gewoon heel erg aan mijn vast die laatste maanden van de zwangerschap. Het had hier dus duidelijk met de zwangerschap te maken en ik heb er gewoon aan toegegeven, ze had gewoon wat meer behoefte aan mij dan aan papa. Na de bevalling helemaal geen problemen mee gehad. Ze trekt nog wel een heel klein beetje meer naar mij toe, maar dat komt denk ik omdat ik wat meer geduld heb.
Amy heeft dat ook erg gehad in de weken dat ik met verlof was. Ik moest alles doen, bij een ander gilde ze de boel bij elkaar. Was ook bang dat ze na de bevalling ook moeilijk zou gaan doen. Maar niets is minder waar, het is nu vaak juist andersom. Mag het niet doen, oma of papa moet het doen.
Helaas hier geen bemoedigend antwoord. Want laura is met haar papa ziekte vorig jaar maart begonnen. En echt zo erg dat ze idd hystersch werd als papa het wel deed. Papa mocht echt niets. Niet tillen, niet naar bed doen, niet douchen echt helemaal niets. We zijn nu zover dat papa wel weer een aantal dingen mag doen, maar dat gaat niet vaak zonder problemen. Dus ik denk dat je je er gewoon maar bij neer moet leggen. Het wordt vanzelf wel weer minder. En misschien gaat het ooit nog eens over/!?!?!
Mijn dochter van 4 is nu gek op pappa (al is mamma nog steeds nr.1) Maar op die leeftijd, mocht mijn man niets met haar doen, als hij uit zijn werk kwam zei ze al: weg jij, naar je werk. En naar bed brengen was een drama. Het enige advies is: niet teveel aan toe geven, duidelijk zijn in wat je wil, als mamma uit de buurt blijven als pappa met haar bezig is. en wij hebben ingesteld, dat we haar 's avonds om de beurt naar bed brengen. Dat geeft nog wel eens strijd en tranen, maar over het algemeen gaat het goed.Het is heel zwaar, voor pappa, maar ook voor mamma.
Was hier ook heel vaak zo. Ook dat huilen als papa 's ochtends de kamer binnenkomt ipv mama. En dan heel hartverscheurend 'mamaaaaaa!' roepen.. We zijn er nooit in meegegaan, gewoon genegeerd. Wat we erg merkten is dat toen papa wat meer thuis was en ik meer weg, het weer gelijk trok. Nu ben ik aan de bank en bed gekluisterd ivm voorgeschreven rust (ivm zwangerschap) en kan echt niks alleen met haar. De zorg gaat nu dus helemaal naar papa en nu zijn de rollen wat meer omgedraaid. Papa moet nu alles doen en mama is minder leuk. Veel aanwezigheid en aandacht van papa hielp hier dus nog het meeste. Sowieso doen ze veel dingen samen.. Fietsen, boodschappen halen, winkelen, naar de kinderboerderij, wandelen etc.