Mijn zoontje is net 1,5 jaar en slapen is nooit een probleem geweest. Alleen de eerste paar weken maar na inbakeren heeft hij altijd prima doorgeslapen. De laatste maand echter niet. Hij begint al te huilen zodra hij ziet dat hij moet gaan slapen. Overigens alleen s avonds. Ook na een verhaaltje en de dag samen doornemen. Ik laat hem meestal even huilen maar na een kwartier is hij compleet overstuur en helemaal drijfnat van het zweten. Als ik hem tussen ons inleg slaapt hij binnen 5 minuten... Volgens mijn schoonzus ben ik erg verkeerd bezig om dit laatste te doen; ik moet gewoon de deur dichttrekken en laat hem maar huilen, al is het 1,5 uur. "want dat stopt vanzelf en dan heb je er nooit meer problemen mee". Dit druist alleen nogal tegen m'n gevoel in.... Echter is mijn vriend van mening dat kinderen gewoon op hun eigen kamer horen te slapen.... Wat nu?
Is een bekende fase bij deze leeftijd, verlatingsangst. De een heeft er meer last van dan de ander. Bij sommige kids werkt even laten huilen en anderen raken er alleen maar gigantisch van over de zeik. Bij je nemen, daarmee verpest je ze niet. Je merkt vanzelf als het weer rustiger wordt en dan kun je 'm gewoon weer in z'n eigen bedje gaan laten slapen
Moet je je voorstellen wat voor boodschap je kindje meegeeft als je hem steeds afwijst als hij juist in een onzekere fase is beland. Ieder zijn eigen keuze, maar ik zou kiezen voor het creëren van een veilige omgeving voor mijn kindje ipv hem op zo'n belangrijk moment in zijn ontwikkeling in zn sop gaar te laten koken. Ik verbaas me er nog steeds over dat dit blijkbaar de norm is. (vooral toen een familielid vertelde dat ze haar zoontje van 4 's nachts onder de koude douche zet als hij aangeeft bij mama te willen zijn) Dat het zwaar kan zijn.. ja, dat is echt lastig. Hier nu doorkomende tandjes en nachtelijke onrust. Mijn kop koffie 's is me heilig.