Even een wat langer verhaal dan anders. Ik zit nu al een paar maanden thuis na mijn werk. Omdat er veel op mijn werk gebeurde zijn mijn klachten primair op een burn-out gegooid. Doordat de gewenste rust en behandeling van burn-out niet werkte en ik eigenlijk psychisch alleen maar achter uit ga ben ik terug geraakt (met ML) bij de HA. Het traject voor de behandeling is nu wel in gang, en ondanks dat ik "spoed" ben duurt alles erg lang. Niemand in mijn omgeving heeft een postnatale depressie gehad en dat vind ik moeilijk. Ben erg opzoek naar mensen die het hebben gehad of ook nog hebben. Ik zit er midden in, mijn gedachten en mijn gevoel zijn compleet irrationeel en ik vind dit heel moeilijk. Vooral naar mijn man en onze zoon (bijna 7maanden). Ik voel me vooral teveel voor hen, bang dat onze zoon wordt afgepakt (weggebracht, of dat het toch niet mijn kindje is) De meest rare complot theorieën gaan er door mij heen. In het winkelcentrum verlies mijn kleintje geen seconde uit oog en iedereen die naar hem kijkt, daar word ik zenuwachtig van. Maar ik moet af en toe een boodschapje doen, of even naar buiten, frisse neus halen. Ben verder vooral erg terneer geslagen en nachten aan het vullen met op het huis en baby passen. Niet goed voor de nachtrust, daar heb ik nu wel wat voor gekregen. Alleen zo bang om in te nemen omdat ik er ook zo vast op slaap dat ik niets meer hoor. Wil graag herkenning en adviezen hebben. Ben het wachten beu maar wil wel wat doen zelf om weer een beetje grip op mijn gedachten te krijgen.
Jeetje, vervelend hoor! Ik heb bij beide kinderen een pnd gehad, alleen in een hele andere vorm dan jij. ik was ook depressief en irrationeel en vond de zorg voor mijn kindjes heel zwaar. Kon alleen maar denken: wie neemt deze zorg van mij over, ik wil het niet meer!!!!!! Ik kon niet geloven dat ik ooit kinderen wilde. Heb oxazepam voorgeschreven gekregen maar nooit gebruikt, bang voor verslaving en wat zo'n medicijn met je doet. Praten met een psych gaf mij wel enige hulp, maar mijn echte oplossing zat hem in "tijd", als in "tijd heelt alle wonden". Naarmate de tijd vertreek werd de depressie steeds minder en nu mijn zoon 1 is voel ik me eindelijk een beetje chill. Dit is ook de reden dat er zoveel leeftijdsverschil tussen mijn beide kinderen zit. Heel veel succes in ieder geval, en grijp alle hulp aan die je krijgt!