Lieve mama's Ik zit met mijn handen in het haar, weet niet meer wat ik moet doen!? "kort" het verhaal: De vader van mijn kindje heeft mij toen ik 5 maanden zwanger was op straat gezet, hij kon het vaderschap enz niet aan. Na 2 maanden gingen we het toch weer proberen... dit voornamelijk door mij, omdat ik van hem hield en we samen een kindje kregen. Maar het is nooit meer geworden als het was. Bleef bij mijn moeder wonen en zag hem heel weinig. Hij was ook totaal niet betrokken bij de zwangerschap. Heb alles alleen geregeld, ervaren, doorstaan en financieel ook! Toen de bevalling begon savonds heeft hij me snachts alleen gelaten in het ziekenhuis... hij ging naar huis! Uiteindelijk was hij er wel bij maar had weinig aan hem. Gelukkig was mijn moeder er ook nog! Maar ik was blind en hield zo vast aan het ideaal plaatje van een gezin met papa en mama, huisje boompje beestje! Dom en naief achteraf! Want na de geboorte van mijn zoontje heb ik hem de 6 weken erna heel weinig gezien. Hooguit 1 x in de week , 2 uurtjes! Toen hij weer een x niet op kwam dagen , ben ik naar een collega/vriendin van mij gereden. Want ik vermoedde al een tijdje dat hij daar wat mee had. En ja hoor, ik trof ze samen bij haar thuis aan! ik was kapot gebroken! Net bevallen en dan dit! De weken/maanden erna heb ik ondanks de pijn en verdriet er alles aan gedaan om iig hem in het leven van ons kindje te houden. Afspraken maken, een omgangsregeling! Maar hij heeft het op alle fronten af laten weten en nooit meer iets laten horen of naar zijn zoon omgekeken!! In 9 maanden heeft hij ook maar 3 x alimentatie betaald! na al die tijd heb ik het soort van afgesloten en heb ik rust gevonden samen met Luca. Het gaat heel erg goed met ons en we zijn erg gelukkig samen! Maar vandaag kreeg ik ineens na al die maanden een smsje dat mijn ex wilde weten hoe het met Luca gaat en dat hij luca graag wilde zien enz. ik ben kapot. Want vind dat hij zijn kansen verspeeld heeft en hij zo niet met zijn zoon kan omgaan. Hij heeft ook al een dochter uit een eerder huwelijk. Haar ziet hij ook weinig, eens in de paar weken en dan gaat ze nog naar zijn moeder ook omdat hij geen tijd, zin en spullen (kinderklamer enz) heeft! Ik wil ditt niet voor luca! ik wil geen onrust en onzekerheid meer in het leventje van mijn kindje! Ik wil niet dat hij straks staat te wachten op papa en dat hij weer niet komt of gedumpt wordt bij zijn moeder (die overigens ook nooit meer iets hebben laten horen) Maar wat moet ik nou? Wat is het beste? Ik ben kapot. Ik hoop dat jullie me kunnen helpen, adviseren enz! Dank je!
hey meid.. wat erg voor je.. maar als ik mijn ongezoute mening mag geven opdonderen met die ex van jou!! jij en vooral je zoontje zijn geen speelgoed!! zo raken jullie 2tjes ook door de war, en weet je ook niet waar je aan toe bent.. en als hij zo gedraagt en je zoontje elke keer in de steek laat en "beloftes"zou doen. krijgt dat arm knulletje nog een minderwaardigheid complex ofzo..
probeer zoveel mogelijk tegen te houden dat hij je kindje ziet, desnoods met juridische stappen. bij een vriendin van mij is het geen allementatie en degelijke kinderkamer mag hij het kindje gewoon niet zien. het is all or nothing en niet als hem het uitkomt even papa spelen!!!
Jeetje meid....wat moeilijk! Als eerste een complimentje voor je...het zal heel moeilijk zijn geweest, en vind het knap dat het goed met je gaat en dat je je gelukkig voelt. Het is niet niks wat er allemaal is gebeurt. Tja ik vind het echt heel moeilijk. Snap dat je erg bang bent voor teleurstellingen. Misschien moet je eerst maar eens heel erg goed een gesprek met hem aangaan. Een mens kan natuurlijk veranderen Zeggen dat hij niet zomaar in en uit het leven van zijn zoontje kan lopen. Als je besluit dat hij je zoontje mag zien...dan zou ik dat gewoon eerst een uurtje bij jou thuis doen. In zijn vertrouwde omgeving, en jij kan meteen kijken hoe hij met je zoontje om gaat.
Sorry, maar wat een eikel is die vent! Heeft hij je zoontje officieel, hoe zeg je dat, aangegeven dat hij de vader is? Het balen is: je mag hem dan niet weigeren. Zou je iemand kunnen vinden die jullie samen kan helpen om een goede omgangsregeling te treffen, zo vaak als jullie beide willen? Bij een scheiding heb je vaak zo'n soort hulp die helpt met een omgangsregeling. Het lijkt me voor je zoontje namelijk beter als hij z'n vader gestructureerd 1 keer per week/maand ziet, ipv zomaar af en toe opeens eens een keer. Maar goed, dat moet je afspreken, en de vraag is of hij zich aan afspraken houdt. Ik zou er iig iets tegenover zetten: hij is jou die alimentatie verschuldigd, en hij wil z'n zoontje zien. Prima, dan is het eerlijk oversteken! Jij krijgt je geld, en dan is hij welkom om je zoontje te zien! Je mag hem dan officieel niet weigeren, maar hij moet ook officieel jou geld betalen, dus of allebei volgens de regels, of allebei niet!!! Laat je niet te gemakkelijk weer terug bonjouren hoor! Hij heeft z'n kansen behoorlijk verspeelt lijkt me!
Opdonderen met je ex vind ik wat te ver gesteld. Hij is wel de vader van je kind, ook al heeft hij zijn credits op dit moment helemaal verbruikt. Je moet vooral doen waar jij je het beste bij voelt. Misschien is het beter om voor nu even afstand te nemen en hem daarbij duidelijk uit te leggen waarom je het doet. Dat je je voelt gebruikt, dat je duidelijkheid wil (vooral voor je zoontje) en dat hij misschien eens goed moet nadenken wat hij wil. Als hij daardoor gepikeerd raakt en even niets van zich laat horen, is dat misschien ook maar beter. Misschien heeft ie nou eenmaal even de tijd nodig om alles op een rijtje te krijgen en te beseffen wat voor een waardevols hij heeft. Toch vind ik niet dat je je deuren voorgoed voor hem moet sluiten. Hij blijft zijn vader en de kans is groot dat hij voor hem in de toekomst toch veel zal betekenen. Dan is het voor je zoon beter als de verstandhoudingen goed zijn, dan dat hij een vader heeft die niet met zijn moeder door 1 deur kan en altijd op een verre achtergrond blijft fungeren. Probeer dus duidelijkheid in de omgang te creëren. Ik ben niet opgegroeid met mijn biologische vader en alsnog contact met hem gekregen toen ik 18 jaar oud was. Ik vind het erg jammer dat ik hem niet als vaderfiguur heb gehad toen ik klein was en hij pas zo laat in mijn leven kwam. Het is een liefdevolle man die op dat moment niet wist wat hij met een kind aan moest. Mijn moeder heeft hem tijdens haar zwangerschap een ultimatum gesteld: of er helemaal voor gaan of ik doe het alleen. Ik verwijt haar dat overigens niet, ik vind haar een dappere vrouw die goed voor me heeft gezorgd. Maaaaar... ze heeft nooit ook maar 1 kwaad woord over hem gesproken. En dat is heel belangrijk geweest voor het feit dat ik nu een redelijke goede relatie met hem heb en dat ik bovendien nooit het gevoel heb gehad dat mijn vader mij niet wilde. Hij was er zelf niet aan toe, maar dit had helemaal niets met mij te maken. Dat voelde ik al zo als klein kind. Kortom, maak hem heel goed duidelijk wat het beste is voor hem en dat hij dus een duidelijke keuze moet maken! Verwacht alleen niet binnen een week resultaat. En je hebt gelijk hoor, dat je dit niet wil voor je kleine.
Ik vind het echt zo moeilijk! Want zoals ik hem ken en wat de ervaringen zijn, gaat hij het toch weer laten afweten... En ik vind het zo oneerlijk!! Meneer heeft er maanden niet naar omgekeken! Ik ben er vanaf dag 1 elke nacht uit geweest, ik heb 24 uur voor mijn kleine lieveling gezorgd. Ik troostte hem als hij snachts wakker schrok, als hij ziek was enz! Ik stond elke dag vroeg op voor mijn ventje. En hij heeft al die maanden 0,0 gedaan! Ja, tijd besteden aan zijn nieuwe liefde waar hij mij mee heeft bedonderd terwijl ik net bevallen was! En wat mijn collega/vriendin was! En nu.... nu moet ik dus het contact gaan herstellen?!?! En dan??? Moet ik mijn ventje ooit meegeven aan deze schoft en zijn nieuwe vlam??? Dat trek ik niet, ik ga al kapot bij de gedachte alleen! Maar wat als hij heel misschien toch veranderd is?? Maar dan nog.... pfff... ik weet het niet meer! Wat is wijsheid!??
Wacht het af... Je hoeft niet op sprong en stelten op zijn vraag in te gaan. Als hij daadwerkelijk is veranderd, mag hij jou daar best eerst van overtuigen. Daar mag hij best wat moeite voor doen. Je hoeft niet morgen je kleine aan hem mee te geven. Hij hoeft niet van jou te verlangen dat jij hem per direct weer vertrouwt, dat moet hij terug winnen. Denk eerst even aan jezelf en aan je kleine en stel je verwachtingen voorlopig even bij. Maar wees hierbij wel duidelijk naar hem en geef hem wel de kans het vertrouwen weer te herstellen. Want misschien heeft ie wel goede bedoelingen en in dat geval is dat alleen maar fijn voor je zoontje. Is het geen idee om contact op te nemen met een kinderpsycholoog hierover? Die jou hierin een beetje kan begeleiden/adviseren?
Jeetje, wat een ontzettend vreselijk verhaal. Ik zou hem ook afhouden, want het klinkt alsof je er echt heel erg tegenop ziet! En als hij blijft aandringen, eens kijken wat je officieel kunt regelen. En zoals eerder genoemd: geen allimentatie, geen kindje. laat hem maar eerst een paar maanden bewijzen dat hij echt wil. Wil je het wel doen: ik zou het ook een afgebakend uurtje bij jou thuis doen. Sterkte!
Merijn ik sluit me helemaal bij jou aan... sluit niet meteen die deuren... net wat Merijn zegt.... het is wel zijn vader... en misschien komt er ooit een moment dat hij er wel klaar voor is.... of dat je zoontje toch contact wil.... mijn man heeft zijn vader nooit meer gezien nadat zijn vader op 6 jarige leeftijd is weggegaan.... mijn schoonmoeder heeft zoveel kwaad in zijn hoofd geprent dat hij nu op geen enkele manier een normaal contact met zijn vader kan hebben en dit dus ook afhoud... mijn man heeft daar echt enorme psychische problemen aan overgehouden en geen kans ooit een normale relatie op te bouwen... en daar heeft hij het nog iedere dag moeilijk mee..vooral nu hij zelf vader is geworden... er zijn vaak een hoop moeders die meteen roepen verbied hem zijn kindje nog te zien.... ik vind dat echt verwerpelijk.... dat je je kindje beschermen wil tegen teleurstellingen is logisch... en dat je voor jezelf ook grenzen hebt is absoluut heel erg goed van je... en ik vind het bewonderingswaardig dat je er vanaf jouw kant zoveel voor doet om het contact goed te houden...ik denk dat dat in deze situatie ook het beste is wat je kunt doen.... ik denk dat dat het beste is voor je kindje..... je hoeft niet over je heen te laten lopen.... en waarschijnlijk zit een relatie met hem er ook niet meer in als hij een ander heeft.... maar dat betekent niet dat je samen geen goede ouders kunt zijn..... succes ermee gr Jose
Moeilijk! Ik zou eerste paar weken/maanden telefonisch contact hebben. Hij moet bewijzen dat ie het meent, laat hem dan maar 1 á 2 keer in de week bellen om te vragen hoe het gaat. Dan kun je een stap verder gaan, 1 keer in de 2 weken een uurtje op visite enz enz. Heel veel succes ermee in ieder geval!
Geloof je dat echt? Hoe zegt dr. phil dat toch altijd zo mooi? De beste manier om te voorspellen wat hij gaat doen is door te kijken naar hoe hij het altijd gedaan heeft.. De kans dat hij "opeens" het licht gezien heeft.. Hoe groot schat je die? ff serieus meid.. Blijf jezelf niet voor de gek houden. Hij is het niet waard.
Ik vind ook al is het zijn vader,had hij meer naar hem om moeten kijken! en niet wanneer hij daar een keer trek in heeft!wel de lusten en niet de lasten,en ook al een dochtertje bij een andere vrouw waar hij nooit op bezoek gaat! ik zou zeggen 1en1=2!! Bij mij had de deur gesloten gebleven! en niet om de vader van je kindje bij hem weg te houden,maar zeker wel voor je zoontje zelf! welles nietes spelletje is absoluut niet goed voor je zoontje en ook niet voor jou!! Maar ik wil je wel zeggen dat je een hele sterke vrouw bent,hoe je het allemaal maar doet! Succes met je beslissingen meid!!
hier ben ik het wel mee eens eigenlijk. ik snap dat het de vader is van je kind, maar hij is er tot nu toe niet geweest voor jullie , waarom nu opeens wel? ik zou hem dat wel vragen waarom nu ineens wel en eerder niet?
In hoeverre kunnen jullie je inleven in het kind zelf? Ik heb in de situatie gestaan als de dochter van zo'n man. Het is niet altijd ten voordele van het kind zelf om het contact af te houden, zelfs als de man in het begin niet meewerkt. En als dat dan wel gebeurt, vind ik het persoonlijk dus erg belangrijk dat je de eigen vader van je kind niet zwart maakt. Om die reden raad ik dus sowieso psychologische hulp aan. Ik vind het vervelend dat mensen hier zo stellig over gaan oordelen terwijl ze denk ik niet begrijpen wat voor een gevolgen het kan hebben.
Dat heb ik hem gevraagd! En hij antwoord met dat het toen het moment niet was en hij het te druk had. Ik vind dit niet normaal, want toen was wel het moment en voor je kind , je eigen vlees en bloed maak je tijd!! Dan had hij nu een band met zijn zoon gehad en had het allemaal anders geweest! Maar nu lijkt het idd of het alleen maar de lusten en niet de lasten is! Ik heb het al zo vaak geprobeerd en hij heeft mij en vooral ook zijn zoon keer op keer teleurgesteld! Steeds kwam hij niet opdagen, belde hij af, of liet niks meer horen. Gooide zelfs een x de telefoon erop! Op dit moment denk ik... BEKIJK HET MAAR! Het is niet goed voor Luca! Straks wordt hij gekwetst en teleurgesteld. Ik wil geen waardeloze egoistische vader waar je niet van op aan kan in zijn leven. Dan maar niet! We redden ons makkelijk samen en zijn gelukkig nu. We hebben rust regelmaat zekerheid! Maar ben zo bang dat ik hier verkeerd aan doe! En Luca mij dat later kwalijk neemt of iets. Pfff...
@merijn Ik zal luca zijn vader nooit zwart maken! Ik zal hem ook nooit tegenhouden als hij later contact wil zoeken met zijn vader! En ik ben ook zeker met je eens dat een kind er alleen maar baat bij heeft als er een papa in zijn leven is! Daarom twijfel ik ook zo! Maar ik moet nu een keuze maken op basis van wat ik weet en zelf ervaren heb! En wat het beste is voor Luca en dan denk ik nu... NEE het is niet goed nu voor luca... dan wordt hij straks alleen maar teleurgesteld en zal hij er meer last van krijgen later. Wat is dan beter? Een papa die hij zo nu en dan eens in de paar weken eens ziet... die voornamelijk afzegt, en niet op komt dagen, zich niet aan afspraken houdt enz! Of helemaal geen papa, gelukkig zijn met mama, rust regelmaat en zekerheid!??? Zo moeilijk!
@ poespoes: ik begrijp je! Daarom zeg ik ook dat je best vanaf nu de rem er op kunt zetten en hem daarbij duidelijk moet maken waarom je dit doet. En laat het dan van hem af hangen. Als hij weer moeite gaat doen en laat zien dat hij zijn zoon mist, geef hem dan wel die kans. Maar hoe ouder je zoontje wordt, des te lastiger dat kan zijn. Daarom zeg ik je nogmaals dat ik denk dat contact met een kinderpsycholoog zinvol kan zijn. Hij of zij kan jou adviseren wat voor jouw kind het beste is, ook als later blijkt dat je kind bijvoorbeeld onzeker wordt over de situatie. Ik begon bijvoorbeeld aan mijn moeder vragen te stellen toen mijn zusje werd geboren (van een man die biologisch niet mijn vader is, maar wel als vader heeft gefungeerd vanaf mijn 3e). Waarom had mijn zusje wel foto's met hem en ik niet toen ik een baby was? Toen ben ik naar een kinderpsycholoog geweest die mij daarin heeft begeleid en daarna was het prima. Maar voor nu; breng even rust in de tent Voor jezelf en voor je zoontje. Is er niet iemand die kan bemiddelen tussen jullie? Een familielid of vriend?
merijn begrijp het heel goed en nee we kunnen ook niet oordelen op die manier. We bekijken het van hoe wij het kunnen bekijken. Maar ik vind het wel zo dat een kind alleen wat aan een vader heeft als die er ook is voor zijn kind. een kind word ook niet gelukkig als zijn vader dan eens wel komt opdagen en dan eens niet zo werkt het niet. Als de vader er echt wil zijn voor zijn kind vind ik het een ander verhaal maar het is toch wel zo dat hij dat eerst mag bewijzen? Ik zou als je wel contact wil eerst alleen contact opnemen met hem zonder je kindje erbij.