Ik moet het even kwijt hoor en hoop dat er misschien meer moeders zijn die dit herkennen. Mijn dochter was altijd een hele lieve en rustige baby, tot ongeveer 7 maanden. Nog steeds heel lief uiteraard!, maar zo ontzettend aanhankelijk. Ik dacht toen der tijd dat het verlatingsangst was (was het waarschijnlijk ook), maar soms heb ik het idee dat ik hier iets teveel aan heb toegegeven. Vandaag bijvoorbeeld: thuis gaat het altijd prima, daar is ze bekend en speelt ze redelijk goed zelf (met wat uitzonderingen daargelaten natuurlijk), toen ging ik met mijn moeder naar de woonboulevard. Eerst wil oma dr graag een kusje geven en even vasthouden als ze ons komt ophalen, wil mn dochter niet. Huilen, gillen en boos. Mn moeder vind dat dat ik dr veelste veel verwen als ik haar terug pak en wil dr blijven vasthouden (wat ik eigenlijk liever niet heb, want ik vind dat je die dingen niet moet forseren en ik hou er niet zo van als mn dochter de hele straat bij elkaar gilt) maar oke.. heb mn moeder even laten doen, die haar na 5 minuten een beetje geirriteerd terug gaf, omdat ze bleef gillen. Zo is ze ook bij mn schoonouders. Ik mag haar nooit alleen in de kamer laten als er anderen zijn, ze wil dat niemand dr vast houdt. en als we ergens anders zijn, houdt ze de hele dag mn been vast, zodat ik niet weg kan gaan. Sorry beetje lang verhaal, maar moet ik dan echt strenger voor dr zijn en dr over stuur laten worden omdat ze denkt dat mama weg gaat? ik hoopte dat dit een fase was, maarja, die duurt nu al 5 maanden. Ik merk wel dat mensen mn dochter niet zo leuk meer vinden, omdat ze ergens anders dus altijd heel boos en chagerijnig lijkt, terwijl ze dit thuis helemaal niet is.
nee joh, je meisje kan je nog niet verwennen. ze wil gewoon heel graag bij je zijn en daar kun jij niets aan doen. zou er lekker aan toegeven maar snap best dat opa en oma ook even willen knuffelen. helpt het niet als ze je niet meer ziet of wordt ze dan nog meer overstuur?
Het is ook zo vervelend dat als ze even huilt, iedereen gelijk zucht: gaan we weer.. en iedereen ook commentaar heeft dat ik het allemaal niet goed doe.. wordt er soms zo moe van om mezelf continu te moeten verdedigen. Het weggaan helpt ook niet, dan wordt het vaak alleen maar erger. Ze is wel 1 middag bij mijn moeder geweest omdat ik weg moest en toen was ze wel rustig! Alsof ze wist dat mama toch niet kon komen!
probeer je niets aan te trekken van anderen en ga al helemaal niet voor ze denken je meisje wil graag bij je zijn en snap dat dat best wel eens lastig kan zijn maar zou er stiekem gewoon van genieten. gewoon lekker normaal doen en niet meegaan in het gehuil maar haar wel pakken als ze jouw veiligheid vraagt. en wat je al zegt, als je er echt niet bent is er vaak niets aan de hand, totdat ze je weer zien
Is idd heel normaal. Dagje naar de gastouder gaat prima. Maar als ik ergens op bezoek ben, bij wie dan ook, moet ik gewoon in de buurt blijven en op schoot wil ze dan alleen bij mij. Verlatingsangst speelt vaak tot een maand of 13 dacht ik.
Elise begint nu los te komen maar heeft ook erg lang aan mij gehangen, maar ik vind ook niet oma's en familie de grenzen van Dl moeten respecteren. Knuffelen en kusje op haar voorwaarden. als ze niet wil, dan niet.
Gelukkig, soms lijkt het alsof ik de enige ben, want alle andere nichtjes en neefjes hadden hier geen last van rond die leeftijd. Al hoop ik toch stiekem wel een beetje dat het binnenkort wel wat minder wordt
is het misschien een optie om haar eerst op schoot aan het gezelschap van oma te laten wennen? dat wil kleine man hier ook namelijk...... als hij even in het gezelschap is, dan is het prima. en anders gewoon lekker bij je houden hoor, ik geloof er niet in dat je haar hiermee verwent.