Hoe corrigeren jullie je peuter als hij opzettelijk een ander pijn doet? Of nou ja.. niet met de intentie om diegene pijn te doen, dat snapt hij nog niet (toch?), maar ik bedoel dus bij bijten, slaan, haren trekken, etc.? Mijn man en ik hebben een discussie over wat de beste manier is, dus ik ben benieuwd wat jullie zeggen. Zoontje is trouwens nét 2 jaar.
Ik word een beetje boos op Lisa, zet haar meestal even een paar meter verder weg (ook voor Eva, zodat ze ook weet dat we Lisa ook 'aanpakken' als die iets stouts doet). Lisa moet als ze Eva pijn heeft gedaan alltijd sorry zeggen (iets wat erop lijkt ) en een kus geven. Ik geloof inderdaad dat ze nog niet snappen dat ze iemand echt pijn doen, maar Lisa begint vaak te slaan als Eva iets afpakt of als ze gewoon een beetje boos is, dus ze slaat wel met een reden zeg maar.
Uitleggen, uitleggen, uitleggen, uitleggen, uitleggen.. Ben wel benieuwd wat de discussie bij jullie is
@ snoopy: dat is ongeveer ook zoals ik het doe . Lucas slaat meestal uit frustratie of jaloezie, dus er zit wel een reden achter idd. @ cygnet: haha, ik zal me nader verklaren. Ik probeer het idd veelal uit te leggen, gaat ongeveer als volgt: Lucas mept Benjamin voor zijn hoofd. Dus ik zeg streng: Lucas, je mag Benjamin niet slaan. Dat doet pijn. Zeg maar even sorry en geef hem een kusje. Meestal doet ie dit ook... Zo ook als hij mij of mijn man slaat of bijt. Als hij het bij anderen zou doen (in speeltuin ofzo), hoeft ie geen kusje te geven, maar wel sorry zeggen. Mijn man is meer van het boos worden: "Niet bijten! Papa wil het niet hebben!" en zet hem na een paar keer in de hoek. Hij vindt dat Lucas best mag weten/voelen dat we daar boos van worden. Hij vindt trouwens ook dat Lucas niet verplicht een kusje hoeft te geven aan ons en Benjamin... daar ben ik het eigenlijk niet mee eens. En wat kan ik het beste doe ik als Lucas geen sorry wil zeggen? Dat mondt nog wel eens uit in drama's!
Bij ons is het 'zitten op de billen' (Onderbreken van het gedrag en even 'immobiel' zijn) en daarna krijg het kind uitleg en dan is het de bedoeling dat er sorry gezegd wordt (met het waarom). Kusje hoeft hier niet (dat vind ik heel persoonlijk). Bij herhaling word ik wel 'boos' maar.... Kick is inmiddels al 3. Met 2 jaar was ik hier soepeler in: uitleggen, uitleggen, uitleggen.
Ik leg het trouwens ook altijd wel uit, had ik niet vermeld, en Lisa lijkt het redelijk te snappen. Al is het natuurlijk moeilijk om het de volgende keer niet te doen , maar dat duurt ook nog wel even. Echt boos worden vind ik op deze leeftijd nog niet nodig, dit maakt al genoeg indruk. Met erg boos worden maak je die kleintjes alleen maar bang en verdrietig en er écht iets aan doen kunnen ze nog niet.
hmm op zich is het relatief normaal gedrag voor die leeftijd volgens mij. AS deed het ook een tijdje.. maar dan vooral op kdv. eerst uitleggen waarom dat niet leuk is.. sorry zeggen en afhankelijk van hoe hardleers iemand is evt. ook even apart zitten. Dat het normaal gedrag is.. betekent tenslotte niet dat ze niet hoeven te leren dat het niet de bedoeling is
Boos nee zeggen en erbij vertellen dat dit niet mag. En soms ook sorry laten zeggen. Dat laatste is best wel een beetje tricky want als ze dat dus weigeren dan wordt het een machtsspelletje. Ik probeer dat eigenlijk altijd te voorkomen. In discussie ga ik dus echt niet. Ja nu met een 4 jarige kan dat maar met een kindje van 2, now way!!! Dit gaat over grenzen en naar mijn mening moet je die gewoon bewaken en handhaven. Discussie is alleen maar als ze er verder een keus in hebben. ik zeg wel dat het niet mag en kort waarom dus.
Streng "nee" zeggen en verder ben ik ook van het uitleggen. Ik vraag hem mij aan te kijken en even naar mama te luisteren en dan leg ik hem uit waarom je het andere kindje niet mag slaan/duwen (bijten doet hij niet) als het jou speeltje bijvoorbeeld afpakt, of als hij zijn kleinere broertje weer eens de kast opjaagt. Ik zeg dat hij het zelf ook niet leuk vind als iemand hem pijn doet of niet lief is tegen hem. Daarna sorry en bij zijn broertje een kusje, want ik moet hem ook altijd een kusje geven als hij pijn heeft. Ik snap trouwens dat het lastig is voor die kleintjes, want hoe moet hij snappen dat hij niet mag slaan als andere kindjes hem vervolgens wel slaan/duwen/bijten bij het spelen. Is best moeilijk om niks terug te doen en je de wijze woorden van je moeder te herinneren als twee jarige, ipv terugslaan/duwen want dat is je instinct op zo'n moment. Maar ik denk dat je er met blijven uitleggen wel komt op een gegeven moment!
T is een stuk jonger en ik zeg idd streng Nee niet slaan, dat doet pijn. Sorry zeggen dat hoeft niet, zou hier zeker een machtsstrijd worden. T slaat namelijk alleen uit frustratie, dus dan zit hij in een mokmodus. Als hij ouder wordt moet dat wel hoor, maar eerst moet het begrip er meer zijn. Ik zie eigenlijk niet echt een probleem in het verschil van aanpak. Zo ver ligt het niet uit elkaar toch? Tenzij je vriend echt boos wordt natuurlijk (boos iets zeggen en boos worden is mijns inziens iets anders)
Dank voor jullie reacties! Het blijft lastig, zeker omdat Lucas momenteen sowieso nogal explosief is (gooien, stukmaken, slaan...) Denk idd maar dat we het bij uitleggen en corrigeren (evt, wegzetten indien nodig) houden en een kusje niet verplichten. Als hij er toch één geeft zal ik hem daarvoor complimenteren. Ik denk dat ik het sorry zeggen wel blijf stimuleren, maar ook niet verplichten om de machtsstrijd te voorkomen. Goede tip! @ salapio: mijn man wordt wel echt boos ja, als Lucas hem bijt. Ik snap dat wel, uit reactie op dat het echt zeer doet. Ik zal hem stimuleren om toch constructief te blijven reageren, denk dat hij wel in zal zien dat dat beter werkt dan echt boos worden.
Hmm hier maar 1x gebeten.. pfoe wat was ik boos. allemaal boze blikken van mensen want het was midden op straat, tegenover lokaal cafe ze weigerde over te steken dus ik tilde haar op mevrouw beet prompt in mn schouder dus eenmaal aan de overkant heb ik dr nogal hardhandig neergezet en bovendien bijzonder boos vertelt dat dat de eerste EN laatste keer was dat ze mij had gebeten omdat ze dr zin niet kreeg en dat ze bovendien de rest van de rit kon blijven lopen. (viel op zich mee hoor.. stond einde van de straat maar gezien ze geen zin had vond ze het wel heel erg) maar eerlijk is eerlijk... omdat ik zelden echt heel boos ben was het wel heel effectief. Ze heeft me nooit meer gebeten.
@ saskia: kan me voorstellen dat je boos was, ik ben er ook totaal niet van gediend! Probleem is alleen dat boos worden hier geen indruk maakt ofzo... weet niet zo goed wat het is... Heb ook wel eens het idee dat hij bijt uit enthousiasme ofzo, net alsof hij zich dan niet kan inhouden en dan MOET bijten heel raar...
Mijn zusje heeft mij tot een jaar of 3 gebeten. Deed ze heel hard maar duidelijk niet heel bewust iemand pijn doen. Mijn moeder heeft toentertijd zelf terug gebeten. Niet super had natuurlijk, maar ze wist gelijk de het niet fijn voelde. Ze heeft het nooit meer gedaan!! Klinkt heel raar is al weer jaaaaaren geleden, maar heeft wel gewerkt
Hier zijn die 2 van ons dus de hele dag aan het duwen, haren trekken, bijten, slaan noem t maar op.. Ben de afgelopen 3 weken de hele dag door aan het uitleggen dat het niet mag en dat het pijn doet, soms in de hoek zetten als het echt te erg word. Maar het gebeurd zooo vaak dat ik nu al dagen last van mn rug heb :S Dani is degene die het meeste slaat en aan layla's haren trekt, als we hem daarop aanspreken bijt hij op zn eigen handjes en zegt auwa.. als ik hem in de hoek zet en wegloop word ie zo boos dat hij met zn hoofd op de grond of tegen de muur bonkt (meerdere keren) Moet ik dit dan compleet negeren, weet t soms echt niet
@ dretjuh: ik herken wat je zegt... weet soms ook echt niet wat het beste is! 'Men zegt' altijd: ongewenst gedrag negeren, maar ja.. sommig gedrag moet m.i. eigenlijk altijd wel gecorrigeerd worden en daar valt pijn doen wel onder denk ik.. Vind het ook moeilijk hoor! Gelukkig is het hier nu alleen nog maar 1-richtingsverkeer Heb jij enig idee waar het vandaan komt bij jouw kinderen? Frustratie? Aandacht vragen? Boosheid? Jaloezie?
Ik zeg ook streng dat slaan niet mag. Gewoon op de toon dat ze echt wel zien dat het geen grapje is. Daarna leg ik het uit, troost ik 'de slachtoffer' en zeggen we sorry. Het laatste moet niet, spijt kun je niet afdwingen. Overigens reageer ik zo alleen als ze echt bewust slaan. Ik beg opgehouden met corrigeren als ze duwen en trekken om een speeltje. Ze mogen best leren om voor zichzelf op te komen. Maar ik heb geen een jonger en een ouder kind, dat scheelt. En als een ander kind ze slaat, en die moeder grijpt niet in, ga ik ze ook niet verbieden om terug te slaan.
Mijn zoontje heeft mij van de week in mijn bil gebeten uit speelsigheid. Ik stond te koken en ik riep keihard: 'AU!' (en wel meer dan eens, het deed ook echt heel zeer, de tandafdruk stond erin). Hij schrok daar zo van, dat hij me bij mijn been greep, sorry zei en me een kus op mijn bil gaf. Ik hoefde niet veel uit te leggen, ik geloof dat de boodschap duidelijk was. Misschien helpt heel hard au zeggen dus wel! Normaliter ben ik ook van het uitleggen, uitleggen, uitleggen...