Ik denk dat ik niet de enigste ben die hier tegenaan loopt? Ik zit op mijn werk in de ziektewet omdat ik zoveel last heb van mn bekken. Ik werk in de zorg en heb eerst 2 weken hand en spandiensten gedaan -zonder dus nog clienten te helpen- voordat ik me echt ziek moest melden omdat mn hele diensten gewoon niet meer lukten. Naar mn werk fietsen, 8 uur zitten/staan/lopen en weer terug fietsen, dan kwam ik huilend thuis van de pijn, kon ik 's nachts niet slapen omdat ik me geen houding meer kon vinden. Nu ben ik dus ziekgemeld, is er een vervanger voor me geregeld en kom ik wanneer dat mogelijk is, nog om te helpen. 's ochtends geef ik dan bijvoorbeeld iedereen medicatie en ontbijt en regel een hoop dingen bv met de arts en andere instanties. Ik heb al een paar keer gemerkt dat er vanuit mn werk soms weinig begrip is! Gisteren heb ik gemailed - omdat er een onbekende op de werkvloer stond - dat ik 's ochtends niet kon komen. Ik had 2 ochtenden gewerkt en had gisteren middag een paar uur op bed gelegen. 's Avonds een verjaardag van een neefje maar heel veel pijn, de hele avond afwisselend naast mn stoel gestaan en gezeten/gelopen. Niet fijn. Ik zag er erg tegenop om weer naar 't werk toe te fietsen vanmorgen dus in eerste instantie zou mn man me brengen en dan zelf terug fietsen. Uiteindelijk zei hij "Je moet maar helemaal thuisblijven hoor, als het al te moeilijk is om naar je werk toe te gaan, hoe kan je dan gaan werken?" Dus ik mailde naar het werk dat ik 's ochtends niet kon komen en in ruil daarvoor stelde ik voor om het weekend 's ochtends even te komen om het haar van een client te verven. Dat had ze deze week al een paar keer aan me gevraagd maar door de weeks is daar 's ochtends geen tijd voor en toevallig ben ik 2 weekenden vrij. Krijg ik een mailtje terug; "Dus je stelt voor om het weekend extra te komen. er staat zondag nog een avonddienst open, wellicht kan je dan wat betekenen." Nee... Ik mail dat ik 's ochtends even kom om iemands haar te verven, niet om een avonddienst te draaien!! :x Om het gevoel van onbegrip nog groter te maken, zie ik net dat ze mijn mail doorgestuurd hebben naar de leidinggevende, waar ik dus juist mee afgesproken heb dat ik alleen werk wanneer en hoelang het mogelijk is! Voelt echt als een naaistreek...
Het nadeel van mensen die in de zorg werken is dat ze (en lees WE want ook ik werk dus in de zorg) zich te snel zichzelf "opofferen" voor het werk. Zeker omdat er mensen mee gemoeid zijn. Je weet, dat als je niet komt, de mensen er de dupe van worden. Echter in jouw geval is er inval geregeld. Eigenlijk moet je dan ook niet ingaan op de mail die terug is gestuurd. En je leidinggevende daar heb je afspraken mee, dus het doorsturen heeft verder geen concequenties; jij hebt aangeboden om in het weekend te komen voor die verfbeurt, dus jij hebt je aan de afspraak gehouden. Probeer het jezelf niet teveel aan te trekken. Vaak wordt door je eigen schuldgevoel bepaalde zaken uit zijn verband getrokken. De collega die je dat mailde weet niet beter moet je maar denken. Gooi het over je schouders. Je kan hoogstens een mailtje terugsturen met; de afspraak is dat ik niet meer ingezet wordt in de zorg, dus nee die dienst zal iemand anders moeten opvullen. Ik kom 's morgens en je een cctje naar je leidinggevende stuurt. Bij ons is het zo, als er iemand door ziekte of aandoening minder werkt, wordt het uitgebreid in het praatschrift gezet. De afspraken en de evt. arbo-arts afspraken. als er vragen zijn; worden deze aan de leidinggevende gesteld, zodat de medewerker daar geen rotgevoel aan over hoeft te houden. Daarnaast houden we rekening met de zwangeren. We hebben nu ook 1 zwangere en zij heeft in haar vorige zwangerschap ernstige bekkenklachten gehad. Daarom wordt er nu al rekening met haar gehouden. De zware mensen hoeft ze niet (alleen) te doen en geen til klussen. Ik zeg niet dat het altijd rozegeur en maneschijn is, maar we zijn wel collegiaal naar elkaar. Jammer dat jij het anders ervaart op jouw werkvloer.
je bent zeker niet de enige. ik loop er ook tegen aan. ik ben nu 27 weken en heb vanaf 10 wkn al zware bi en ik werk op een kdv. mijn baas wilde me maar niet naar de bedrijfarts sturen tot ik belde om me ziek te melden omdat ik gewoonweg door mijn benen was gezakt en daardoor van de trap viel. toen kon het ineens wel. de bedrijfarts heeft toen met 16 wkn gezegd halve dgn boventallig werken en niet meer op de groep. ik vond na een week dat mijn baas zich daar niet aan hield en mij niet begreep maar dat zag ik allemaal verkeerd. na 5 wkn moest ik terug naar de bedrijfarts en hoopte zo erg dat zij zou zeggen het is klaar het gaat niet. ook omdat mijn fysio dit advies gaf. maar helaas ik kreeg zoveel onbegrip en moest gewoon doorgaan. zij vond dat ik voor thuis alles maar moest regelen zodat ik niets hoefde te doen en dan gewoon naar me werk kon. ik gaf aan dat ik dat niet vind kunnen het feit dat ik mijn dochtertje van 3 alles moet weigeren zodat mama kan werken en voor andere kinderen kan zorgen maar dat moest ik ook niet zo zien. het feit dat ik zoveel pijn heb dat eigenlijk 4 uurtjes per dag al te veel zijn en dat ik 2 a 3x [per dag door mijn benen zak maakte ook niets uit. ik moet nu nog 6 wkn tot mijn verlof en volgende week weer naar de bedrijfarts maar ik weet nu al dat ik door moet gaan terwijl het niet gaat. ik lever elke dag compensatieuren en verlof uren in zodat ik naar huis kan als het niet meer gaat. ze snijden zich zelf in de vingers want het herstel duurt straks alleen maar langer. het onbegrip doet zeer en ik merk dat ik daardoor echt gefrustreerd raak en heb vaak huilbuien dat ik denk waarom begrijpt niemand mij dat ik zoveel pijn heb het UWV meldde mij dat ik bij hun 100% ziek sta gemeld ik vroeg toen ook aan haar waarom moet ik dan in godsnaam voor 50% naar mijn werk want mijn loon word dus gewoon 100% betaald ik voelde me zo gebruikt. en dan heeft het weer te maken met reintergratie ja erg leuk maar niet als je daar niet toe in staat bent maar je bent het wel verplicht
Claudia, wat vervelend bij jou zeg!! Gelukkig heb ik wel mn leidinggevende en de arbo arts achter me staan, bij mij is de afspraak dan ook werken wanneer dat kan en zolang en zovaak het kan en stoppen voor het te erg word. Dus als ik merk dat als ik tot 13.00 werk en daarna niet meer kan lopen, dan stop ik iig om 12.00 uur. Op deze manier kan ik nu bv ook gewoon boodschappen doen na het werk en dan als ik thuiskom lekker een paar uur plat. Ik denk dat we ons ook wel extra gevoelig kunnen noemen tijdens de zwangerschap maar inderdaad; als er onbegrip komt van je werkvloer dan voel je je toch alweer snel een aansteller terwijl je gewoon weet dat je niet meer kan...
claudia: wat belachelijk zeg. als het niet gaat , gaat het niet. Overleg met je vk en laat haar voor je een brief maken voor je arbo arts , met dat het niet raadzaam is voor jou om door te werken en dat dit jouw herstel na de bevalling in de weg staat. Dat zei dus voor je eigen gezondheid het ten zeerste afraad om door te werken vanwege ook de stress van pijn .. of ga naar je huisarts en geef aan dat het voor te veel stress zorgt. dan zet die je op 100 % ziektewet. Hun mogen ook regelen dat je niet meer werkt he.. laat de arbo daar maar eens tegenin gaan en laat ze elkaar bellen! geef het nummer van je vk of huisarts aan de arbo arts. hoef jij je niet steeds te verdedigen. Ts: inderdaad aangeven, ik sta boventallig, dus neem geen volwaardige diensten en laat inderdaad je leidingevende een memo/email of zoiets rondgaan dat jij boventallig staat en ALLEEN wat meehelpt als jou lijf dat toestaat.
meid dat jij dit nog allemaal pikt !ik zou naar het uwv gaan en een deskundigoordeel aanvragen zij gaan je situatie opnieuw bekijken !!!! echt doen meid want als uwv je in je gelijk zet hebben hun gewoon echt pech en mag je helemaal thuis zitten !!! want anders dan ben je er zelf de dupee er van !
dit is ook een goede inderdaad . Je kan je evengoed gewoon ziekmelden he. ook al hebben hun gezegd dat je 4 uur moet werken, kan je je nu zo slecht voelen dat je ook die 4 uur niet kan werken.. net als dat je griep hebt.
het onbegrip is idd vaak groot als het om bi gaat. de ene keer kan je bepaalde dingen wel en de andere keer niet, veel mensen kunnen daar niks mee en weten niet hoe ze er mee om moeten gaan. als ik het zo lees heb je goede afspraken met je leidinggevende gemaakt over wanneer je werkt en wat je dan doet. de collega die jou terug mailde heeft helemaal niks te zeggen over wanneer je werkt. ik zou het wel ff aan je leidinggevende melden dat dit zo gegaan is en dan lekker naast je neerleggen. liefs doris
Ik heb toch, na een hele dag wikken en wegen, die betreffende collega een mail gestuurd dat het me niet lekker zit omdat ze volgens mij niet helemaal begrijpt wat de bedoeling is - dat ik dus alleen werk als ik dat kan, en hoelang ik dat kan. Ook erbij geschreven dat ik afspraken gemaakt heb met mn leidinggevende en hij dus op de hoogte is dat ik soms wel en soms niet kom. Onderaan heb ik geschreven dat ik hoop, dat als zij zwanger mag raken en dan zoveel pijn ervaart, haar collega's wel begrip hebben voor de situatie...
Hier helaas ook soms onbegrip. Gelukkig niet (meer) op mijn werk, maar daarbuiten. Ik werk sinds 1 juli niet meer op het KDV. Vanaf 24 juni ben ik ziekgemeld (en jaja júist omdat mn leidinggevende dit verstandig vond!) Ik kan nog wel wat dingen, maar moet het goed verdelen en sommige dagen kan ik gewoon bijna niks. Mijn zoontje gaat nu al een dag extra naar het KDV om mij te ontlasten. Ik zit met een schuldgevoel dan en anderen zien dit als 'lekker makkelijk om je kind weer een dag extra weg te brengen'! Zo is dat echt niet. Ik kán gewoon niks met Justin en hij heeft het er gelukkig naar zijn zin. Maar ook omdat ik bepaalde dingen soms wél kan en op andere dingen nee móet zeggen, vinden ze dit vreemd. Iemand zei ook dat als zij zwanger was ooit, ze ook zo'n beroep als boodschappen dragen aan mij zou vragen.. terwijl ik dit bij mn eerste zwangerschap nooit gedaan heb. Ik kies hier toch ook niet voor? Loop nu sinds week 15 bij een bekkentherapeute en krijg veel goede oefeningen mee waar ik echt iets mee kan. Maar ja.. als mn vader dan vraagt of mn bekken nu over zijn.. denk ik 'láát ook maar'..
patroeska, je bent vanaf eind vorige maand 100 % ziek thuis toch, dan is het niet zo vreemd hoor. kan best nog wel even duren, komt vanzelf die oproep. Ja vervelend he, mensen die denken dat het wel overgaat tijdens een zwangerschap. Wat ik deed (bij colin nu weten ze het wel) was de mensen dicht bij me, die het niet snapt heel duidelijk uitleggen wat het is, als je dat moeilijk vind kan je misschien en goede uitleg vinden op internet en die geven. Dit moet je niet willen an de mensen verder weg van je, maar ouders/broers/zussen/goede vrienden en evt. je werkgever, de rest van de wereld moet je echt leren "schijt"aan te hebben. Veel mensen kunnen niet omgaan met een hadicap/probleem wat niet zichtbaar is.
He, wat vervelend voor je dat er zo wordt gereageerd! Voel je niet schuldig hoor, als het niet kan of gaat dan is het helaas niet anders, of ben jij van plan om na je bevalling nog maanden te moeten revalideren omdat jij op je laatste tandvlees nog hebt lopen werken? Nee, dat denk ik niet. Mijn mening is dat jij het heel netjes hebt aangepakt, je houdt je netjes aan de gemaakte afspraken met je leidinggevende én biedt aan om op een ander moment te komen werken, dit vind ik juist heel netjes van jou! Misschien dat je collega niet goed op de hoogte is van de gemaakte afspraken? Gelukkig reageert mijn omgeving er redelijk goed op, ik voel mezelf juist schuldig t.o.v. collega's (50% ziek gemeld) en vrienden / man / familie als ik wéér wat moet vragen... maar ik moet wel want het gaat gewoon écht niet.... Succes ermee, denk aan jezelf en aan je kleintje he!
Ik ben benieuwd, ik kan me eerlijk gezegd ook voorstellen dat ze echt geen idee heeft wat de bedoeling is. Maar aangezien jou leidinggevende weet hoe het zit hoef je je niet druk te maken...
vervelend hoor meiden.... Ik heb gelukkig wat meer begrip. Ik heb vanaf de 16 weken 75% gewerkt en niet meer alleen (werk in de zorg) en vanaf afgelopen maandag zit ik 100% in de ziektewet. Ben inmiddels ook bij de arbo geweest en die zei dat ik het maar met mijn baas moest uitzoeken, lief bedoeld hoor. En als ik er niet uitkwam dan moest ik aan de bel trekken. In sept. moet ik terug. mijn baas zei meteen: jij stopt en meld je voor 100% ziek. Nu doe ik idd de kantoorwerkzaamheden (plannen schrijven etc) op mijn tijd en planning. En ook kom ik lekker met de kids kletsen, gewoon een uurtje even spelletje doen ofzo. vinden ze ook fijn en baas krijgt het toch allemaal vergoed. Dus zo kan het ook. Ik merk wel onbegrip van mijn collega's, maar dat snap ik wel. Allemaal jonge meiden, nog geen kids. Ze zijn wel lief hoor, maar vinden het toch raar als ik wel lekker mee ga lunchen en niet kom werken, haha. Is ook vreemd!
Jeetje, ik vind dit toch wel erg om te lezen hoor... Wat kunnen mensen toch soms belachelijk met dingen omgaan! Ik herken het niet van mijn leidinggevenden...Ik ben met 19 weken ook in de ziektewet gegaan vanwege ernstige bekkenklachten icm de reuma, die ik dus al had. Was juf van groep 2, dus veel bukken, tillen, hurken enz enz... Ik hield het gewoon niet vol en had zoveel pijn! de fysio heeft mij er op gewezen dat er nu iets moest gebeuren... Dezelfde dag gebeld met de directeur en hij zei meteen: je gaat in de ziektewet...Gelukkig, een last viel van mijn schouders! Toen ik een paar dagen later op school kwam om het één en ander te regelen met mijn invalster, werd ik door sommige collega's gevraagd of ik dan kon helpen met terugtoetsen enz... Kon hier wel weer aan beginnen, maar ben iemand die slecht nee kan zeggen, dus ik zag het al gebeuren dat ik straks weer teveel ging doen! Gelukkig kwam een andere collega voor me op! Heb 4 weken in de ziektewet gezeten voordat de zomervakantie begon. Zit nu in totaal, met 3 weken vakantie erbij, 7 weken thuis! Ik begin me dood te vervelen, maar merk wel, dat als ik teveel doe, de pijn weer in erge mate terug komt... Volgend jaar (aankomend schooljaar) ga ik groep 7 draaien en dat is natuurlijk veel minder belastend dan kleuters. Heb met de directeur afgesproken dat ik de laatste week van de vakantie bel, om te zeggen of ik weer ga beginnen (nog 5 weken voor mijn verlof, 3 dagen in de week) of dat ik in de ziektewet blijf. Vervanging is er al... Van de ene kant zie ik in dat het moeilijk gaat worden en dat ik misschien weer een terugval krijg. mijn nicht (die ook ernstige BI heeft) heeft me op het hart gedrukt om niet weer te beginnen. Zij heeft nu een dochtertje (van bijna 2 maand) maar ze kan nauwelijks met haar wandelen of voor haar zorgen, omdat ze nog zoveel pijn heeft... Van de andere kant...als ik weer in de ziektewet ga, betekent dat dat ik voor mijn uitgerekende datum nog 11 weken alleen thuis moet zitten! Ben al zo superblij dat mannetje vanmiddag vakantie krijgt, 2 weken lang...daarna nog een week alleen, laatste week vakantie...dus dat zou betekenen 21 weken thuis! Ik doe genoeg, maar iedereen om mij heen werkt en ik moet gewoon op gezette tijden rust nemen, dus kan ook niet elke dag weg! pppfff...lastige beslissing hoor! Neemt niet weg dat ik nog steeds dondersblij ben met het wondertje in mijn buik, maar dat geldt natuurlijk hetzelfde voor jullie! Sterkte allemaal! Liefs
Ik loop wel tegen een hoop onbegrip aan. Ik werk bij een aannemer. Met ontzettend veel mannen en tegen mij word gewoon gezegd wat ik wel en niet in t weekend mag doen. Want ik werk 2 uur per dag minder dus in t weekend kan ik geen privéleven hebben. Ik word er niet goed van. Opmerkingen van o je kan wel trouwen heel de dag maar niet heel de dag werken. Ik zit hele dagen op een stoel. En op een gegeven moment weet ik gewoon niet meer hoe ik moet zitten. Lig de afgelopen tijd gewoon wakker van de pijn. Maar durf niet eerder te stoppen. Ach ja we doen t er maar mee
Hier gelukkig ook wat meer begrip. Na 22 weken ben ik 100% de zw in gegaan ivm BI en compleet ontstoken bekkengebied. Ik had er te lang mee doorgelopen met als gevolg dat mijn hele bekken dus ontstoken was. Pas na 10 weken is de ontsteking weggetrokken, inmiddels met verlof en het gaat hier redelijk goed. BI klachten zijn er nog wel maar ik hoef niet meer plat. Hier gelukkig weinig problemen gehad met werkgever/arbo en uwv. Ivm situatie heb ik enkel telefonisch contact gehad met de arbo en zij adviseerde mij ook alleen om vooral de tijd te nemen. Van mijn werkgever zelf heb ik eigenlijk nagenoeg niks gehoord. Onbegrip kwam meer uit de richting van vage kenissen die eea niet lijken te begrijpen. Ach, dit laat mij volkomen koud Het lijkt me lastig als je er met je werk niet goed uit kan komen... Helaas geen tips hier dus... Ik zou alleen zeggen, denk aan jezelf en laat je niet ompraten om meer te doen als gaat. Als het niet gaat dan gaat het gewoon niet! Succes!
omdat hun niet willen begrijpen hoe bekkeninstabiliteit in elkaar zit en zich er niet in verdiepen want als ze dat wel deden wisten ze dat lopen en staan veel belastender is als zitten, moet jij maar niet voor jezelf kiezen omdat ze er wel eens negatief op kunnen reageren. Dat klopt niet he. Als het niet meer wil , wil het niet. Dat heeft niets met durf te maken. En laat je alsjeblieft niet opnaaien dat je in het weekend niets mag, doe normaal zeg. OOk al zou je 100 % thuis zijn je bent lopend patient dat betekend dat je gewoon je sociale leven mag onderhouden. Jij weet dat je rustig aan doet en aan de rest moet je schijt hebben.
Heb je al contact gehad met de bedrijfsarts? Wellicht kan die wat voor je betekenen. Moet eerlijk zeggen dat het misschien ook niet slim is een mail te sturen, maar kun je beter gewoon bellen. Is er direct duidelijkheid. Ik heb ook BI gehad, werk ook in de zorg, en ben met 17 weken ook gestopt op de werkvloer. heb toen alleen kantoorwerk gedaan. Soms hielp ik met kleine dingen als ik een goede dag had.