onze hond is een schat maar al bijna 11 jaar.. ze is een americaanse stafford, dus de levensverwachting is een jaar of 8... sinds 2 jaar lijkt het al alsof ze pijn heeft bij het wandelen. sinds 2 weken weten we het heel zeker. ook heeft ze nu weer een huidprobleem dat ieder jaar terug komt en ook steeds erger wordt. tot vorig jaar hielpen de medicijnen die ze daarvoor kreeg binnen enkele dagen, nu is ze er een week mee bezig en is het nog steeds alleen maar erger geworden. bij het wandelen doen we op de heenweg naar het uitlaatstuk er ongeveer 3 minuten over, de terugweg duurt vaak 15 minuten. we laten ze maar niet meer spelen en gek doen want dat trekt ze niet. volgens de DA (dierenarts) heeft ze idd veel pijn. ik belde hem op met de vraag of dat zo was, en hij zei dat dat wel zeer waarschijnlijk was. hij heeft ons nog 1 pijnstiller mee gegeven die haar heel misschien kan helpen, daar is ze vandaag mee begonnen, maar als dat niet zo is is het beter om haar in te laten slapen. wat ik idd al vreesde. nu is het wel zo dat ze soms kan spelen als een pup van 6 maanden. nou ja.. heel soms nog maar. maar ALS ze het dan doet sta ik naar haar te kijken van 'ja maar jouw ga ik een spuitje laten geven!' dan lijkt het echt net of er helemaal NIKS mis is met haar. ook als we andere honden tegenkomen gaat ze tekeer als een gzonde gek... die momenten maken het zo moeilijk.. wat als ik straks de verkeerde beslissing neem? misschien zie ik die 'positieve' dingen alleen omdat ik ze wil zien. ze zijn er misschien helemaal niet echt. en deze honden geven hun pijn ook niet graag toe.. maar op andere momenten kijkt ze me zo hulpeloos aan dat ik me afvraag waarom ik haar die laatste 1 a 2 weken nog moet laten lijden. zou ik haar het liefst morgen al een spuitje laten geven... ik wil haar heeeel graag nog een poosje houden maar wel alleen als dat zonder pijn kan maar ik wordt gek van het denken.. heeft ze wel of geen pijn? en wil ze verlost worden? of wil ze bij ons blijven?? ik weet het echt niet meer.. wie kan me steunen?
Jeetje dit soort dingen zijn altijd lastig. Ik ben zelf wel van mening dat als ze groot deel van de tijd mank/slecht loopt dit niet pijnloos kan zijn en het voor de hond beter is om haar uit haar lijden te verlossen, hoe moeilijker het voor jullie ook is om afscheid van haar te nemen.
Levensverwachting van een staff maar 8 jaar ... Dat heb ik nog nooit gehoord. Honden worden zo oud als ze zich goed voelen. Ik ken er genoeg die ouder zijn dan 8 .. Niemand kan jou helpen een keuze te maken. Alleen jijzelf. Jij weet hoe je hond normaal is zonder pijn. Als ze echt op is en de medicatie helpt niet dat is het eerlijkste voor haar om haar rust te vinden. Sterkte !!
Volgens mij is de levensverwachting tussen de 10 en de 12 jaar. (uitzonderingen daargelaten natuurlijk) Ik ben opgegroeid met honden thuis en heb daardoor al verschillende keren meegemaakt dat we een hond in moesten laten slapen. Als je de dierenarts vertrouwd, zou ik op zijn/haar mening vertrouwen. Daarnaast gaven alle honden bij ons dit zelf ook aan. Ik kon het bij wijze van "lezen" in hun ogen dat het genoeg was. Dan is het meest humane om afscheid te nemen (dit is meer voor jezelf) en niet te lang wachten met de beslissing. Belangrijk is: Je kent je eigen hond het beste !!! Dus nooit achteraf gaan twijfelen of je wel de goede beslissing hebt gemaakt! Hier zeggen we over elke hond "We hebben haar een mooi leven kunnen geven" (alle honden zijn en waren geadopteerde bastaardjes) Succes met je beslissing !!! -Knuffelsmile-
Wat verdrietig zeg, en wat een moeilijke beslissing. Het is denk ik het beste om naar je hond te kijken, naar je gevoel te luisteren en de DA. Het klinkt misschien hard, maar ik zou een dier niet langer laten lijden omdat wij geen afscheid willen nemen. Bovendien zou een DA nooit een suggestie voor euthanasie doen wanneer hij nog vertrouwen zou hebben in een hondwaardig leven. Beter een week te vroeg, dan een dag langer lijden... Wij hebben niet zo lang geleden voor een soortgelijke beslissing gestaan en haar uiteindelijk laten inslapen Ik weet dat het vreselijk moeilijk is en wil je veel sterkte wensen.
hier ook een ouwe stafford van bijna 12, echt verwonderlijk! krijgt nu ook huidproblemen, kan slecht (heel slecht) lopen en valt soms om doordat zn spierkracht bijna weg is. Hij speelt nog steeds op zijn manier, piept niet, eet goed maar kwispelt niet meer en wil ook niet meer bij je komen. Woont niet bij mij maar ben er wel mee opgegroeid, hier is het ook zo afvragen, heeft hij nou pijn of wil hij gewoon doorvechten... Dus ik begrijp echt wat je bedoelt. Dit is ook gewoon even een voorbeeld. Als je zelf al zegt pijn te zien/merken en de DA bevestigd dit dan zou ik dit maar aannemen. Het zijn natuurlijk hele harde honden die niet snel opgeven maar zodra je de pijn echt ziet, zou ik niet er mee doorgaan. mn hart zou daar ook van breken, en uitstellen heeft ook geen zin! maar snap echt wat je bedoelt! sterkte!
Ik heb voor hetzelfde dilemma gestaan, misschien helpt het jou: Onze herder was 9, en zat helemaal vol met kanker (kwamen we later achter) Ze was samen met de andere 2 hondjes gaan zwemmen, sleepte daarna met haar achterpoten (HD) en dat kwam niet meer goed.. door de pijn had ze een kitten gebeten waardoor we op zondagavond met spoed naar de DA moesten met de kat. In overleg met haar besloten dat Lady de volgende dag ingeslapen zou worden, de dag na dierendag.. We kwamen thuis en werden begroet door een herder die weer 1 leek, gek doen, spelen, rennen. Alsof er niks aan de hand was! Maar we wisten dat ze pijn had en dat ze op was.. dus we hebben haar wel in laten slapen met het geruststellende idee dat ze de laatste avond nog met ons heeft gespeeld en heen en weer heeft gerend. Toen ze sliep, deed de DA nog een paar testen en toen bleek dat de kanker overal zat.. echt overal. Ze zou er anders binnen 2-3 weken zelf aan bezweken zijn. Heel veel sterkte met de beslissing!!! *digitale knuffel*
ik heb het dan niet met mijn hond gehad, maar wel met mijn paard! ook ik vond het verschrikkelijk moeilijk om de keuze te maken voor hem, hij had een zware peesblessure waar we al van alles aan geprobeerd hadden en niets mocht helpen! ik wist gewoon dat hij pijn had, hij liep mank enz enz maar deze schat liet echt niet merken dat hij zoveel pijn had hij wilde het gewoon echt niet laten zien! als ik bij hem kwam begroette hij me altijd met een harde hinnek! hij wilde altijd met me knuffelen en hij had echt alles voor mij over! als ik hem los liep rende hij weg en was aan het springen enz ( om daarna niet meer overeind te kunnen) verschillende da's hadden gezegd dat hij beter zou zijn om hem te laten gaan! ( hij zou zelf niet naar een pensioen huis kunnen, want als hij daar 1x gek deed had hij weer ontzettend pijn) dus heb ik toch de keuze gemaakt om hem in te laten slapen omdat ik het hem niet aan wilde doen om pijn te laten lijden ( omdat ik hem bij me wilde houden) ik vond het verschrikkelijk en eigenlijk nog steeds, vaak denk ik nog heb ik wel de goede keuze gemaakt, maar ik weet zeker dat als hij me zou kunnen zien da hij zou zeggen dat ik de goede keuze heb gemaakt!! jij kent je hond het beste en jij weet hoe hij was en hoe hij nu is! en die paar goede momenten mogen eigenlijk niet opwegen tegen alle pijn. heel veel sterkte!!