Doet me toch meer...

Dan ik dacht.

Een week na geboorte van mijn zoontje heb ik slecht gelegen. 1 jaar later kwamen wij erachter dat ik daar blijvende schade aan heb gehouden (neurologisch probleem. hersenen hebben een klappert gehad).

Ik ondervind daar dagelijkse problemen van. Na 2 jaar ziek zijn heeft mijn werkgever mij ontslagen en ben ik overgedragen naar het uwv.

Aan de buitenkant is weinig te zien gelukkig (probeer het ook heel goed te verdoezelen) behalve dat ik slecht loop.

Nu liep ik net in de stad met mijn zoontje en stond even bij wat kleding te kijken. Zie een oud collega aan komen lopen die ik zon 2 jaar niet gezien heb. Spreek haar vriendelijk aan. Ze pakt me bij mijn arm en zegt zo meid jij bent ineens snel genezen. Dus ik keek ongeveer zo.. ik voelde mezelf klein worden.. warm.. waar heb je het over kon ik nog uitbrengen? Ik zag je vorige week wel een sprint trekken... uhhhh dan weet jij meer als mij. Ja daar en daar.. oh dat ja mijn zoontje kwam bijna tussen de draaideur wou dat voorkomen dus deed even een pasje harder (kan niet eens rennen want dan stort ik ter aarde) jaja kreeg ik te horen. Nou ik kan je ook vertellen dat ik dat even haarfijn aan (....ex werkgever) heb gemeld voor het geval dat, het is goed met je. En ze liep zo verder.

Kon het altijd onwijs goed met deze oudere vrouw vinden. Het deed me zo pijn dat ze zo deed.

Had gedacht dat ik het zo achter me kon laten.. maar resultaat was een huilende ik midden in de stad.. bah

Hoe moet je hier toch mee om gaan. Hoe gaan andere hier mee om, het zal vast wel beter worden naar mate tijd vordert maar heb constant gevoel me te moeten verantwoorden.

Zo moest het even kwijt

 

Ik herken je gevoel helemaal. Niet omtrent mezelf maar mijn zoon. Die ziet er uit als hollands welvaren maar is levensbedreigend ziek. Of althans aan het herstellen maar nog in de gevarenzone. En het enigste wat wij steeds horen is "ja hij ziet er zo goed uit he, zal wel meevallen en goedkomen allemaal" En in het begin had ik continue de neiging me te verdedigen "ja, hij ziet er goed uit maar heeft wel k*nker in zijn bloed" Nu doe ik dat niet meer. Het is domheid en ontwetendheid van mensen en dat leg ik maar naast me neer. Maar pijn doet het zeker wel.
Op de een of andere manier is de maatschappij toch een beetje wat je niet ziet bestaat niet. Probeer het je niet teveel aan te trekken meid, kop op!

 

Ik denk dat het ergste van alles is dat mensen denken dat je leugens verteld terwijl je er elke dag mee worstelt.
Het is onrecht en het is niet eerlijk!

Dat ze het verteld heeft tegen je ex-baas is laag, maar je hebt (gelukkig?) niets meer te maken met je ex-werkgever.
Want wat kunnen ze je maken? Helemaal niets! Jij weet wel beter.. hoewel het ongetwijfeld nog steeds pijn doet.
Sterkte! X

 

Kan het me goed voorstellen dat dit je verdrietig maakt.
Meid je hoeft je niet te verdedigen, gelukkig zie je aan de buitenkant bijna niets! Al hebben anderen graag dat je met een sticker op je neus loopt van 'ik mankeer...'. Als je oud collega wat meer interesse had getoond had ze beter geweten. Dat heeft ze niet dus roept ze gefrustreerd maar wat. Trek het je niet aan!
Ze komt zichzelf ooit wel tegen als ze iets serieus gaat mankeren..

 

Bah wat gemeen zeg Knuffel!

 

Wow wat gemeen..

Dat je iets aan de buitenkant niet ziet zegt niet dat het er niet is. En ik snap echt wel dat je eens printje trekt om je zoon te helpen ookal heb je dan pijn.

Ik zou het naast me neer leggen, heel moeilijk, ik weet ook niet hoe vind het wel gemeen..

Dikke knuffel

 

Wat een nare reactie zeg! Kop op meis!

 

Ik dacht ook echt dat het me niets zou doen.. maar heel raar deed het me toch wat..

Ik probeer altijd zo positief te zijn.. alles uit leven te halen wat erin zit.. Ik moet daar vaak voor boeten.. maar dat zien mensen niet.
Ik zou zo graag dat soort mensen eens een dagje meenemen in mijn leven...

 

Zo die zou je toch!
Bah wat een nare mensen heb je toch!
Lekker laten lullen hoor,die mensen heb je nou eenmaal altijd.

 

Goh wat moeilijk en erg voor je dat je blijvende lichamelijke schade hebt na een hele nare gebeurtenis!
Dat moet heel moeilijk voor je zijn. Zeker als er van die mensen rond lopen die wantrouwig zijn.
Zien ze niks, dan is er niks.
Komt helaas veel voor en dat terwijl heel veel juist niet te zien is.

Meis een hele dikke knuffel.

 

Daarom komt het denk ik ook zo hard aan. het is nl iets waar jij dagelijks mee in gevecht bent en dus een groot onderdeel van je leven is.
En als mensen dan net doen alsof het er niet is doet dat pijn.

 

Ja... ik heb 24/7 pijn. probeer er zo normaal mogelijk mee om te gaan.. Blijkbaar weet ik het heel goed te verdoezelen allemaal en denken mensen zo. ondertussen ga ik kapot.

Slopende tijd voor jou ook verschrikkelijk zijn! dikke knuf!

 

Wat gemeen
Rare mensen op de wereld.. En helaas herkenbaar, altijd dat onbegrip.
Probeer het naast je neer te leggen, jij weet beter.

 

wat een vreselijke reactie zeg! kan me helemaal voorstellen dat je daar naar van wordt, bah!

 

Probeer het naast je neer te leggen en je er niets van aan te trekken. Ik weet dat het moeilijk is maar wel het beste.

Ik heb ook dingen die je aan de buitenkant niet kunt zien maar krijg ook vaak te horen van, waarom werk je niet? Je stelt je aan blabla. Heb dat zo vaak gehoord dat ik nu denk: bekijk het lekker! Wees blij dat je zelf niets hebt.

 

Ik kan er nog steeds niet mee omgaan. De enige reactie die ik er tot nu uit heb kunnen krijgen was: "Je mag jezelf alleen maar heel gelukkig prijzen dat je er allemaal geen idee van hebt"

Waarschijnlijk zijn zulke mensen nog trots ook dat ze "je wel even flink de waarheid hebben gezegd", ik denk dat je het gewoon nooit aan hun verstand zal krijgen en jezelf alleen kunt troosten met de wetenschap dat jij weet hoe het in elkaar zit. Mensen zijn zo hard.

 

Heb je het adres van deze vrouw?
Ik zou haar in een brief de situatie uitleggen met harde feiten. Plus er bij vermelden hoe je haar altijd waardeerde en hoe diep gekwets je je nu voelt. Raak je haar ook even. Stomme trien

 

Erg hè als anderen niet erkennen wat er aan de hand is. Weet je dat is een proces die best moeilijk is. Buiten dat je zelf al van alles moet leren accepteren gaat de wereld om je heen gewoon door alsof er niks aan de hand is. De meeste mensen denken idd dat er niks aan de hand is, vooral als je een persoon bent wat niks laat zien dan.

Is het geen goed idee om hiervoor in therapie te gaan meid.

 

Idd..... Of "jij werkt niet he dus daarom kun je ook 3 kinderen krijgen"

Soms zijn mensen zo dom ze zijn jaloers op een situatie die allesbehalve leuk is.

 

Oh meid ik ken het bij mij zie je het ook niet behalve dat ik wapper metmijn voet zoals ik het zelf zeg.. Maar helaas word ik regelmatig raar aangekeken als ik aangeef pijn te krijgen dus niet meer verder te kunnen of als ik struikel doordat ikteveel pijn heb in mijn benen maar toch mijn beweging moet hebben.. Het word gezien als aanstellen zelfs door sommige..

het doet verchrikkelijk pijn keer op keer maar ik heb er geleerd mee om te gaan.. is moeilijk hoor.. maar het gaat hoe lullig ook wennen..