Ik ben eigenlijk wel nieuwsgierig of er hier nog anderen zijn met een autistische ouder (of beide ouders)? Mijn vader heeft Asperger en ikzelf heb daar als kind en volwassene vaak moeite mee gehad. Ik vraag me ook vaak af waar mijn moeder het geduld vandaan haalt om er goed mee om te gaan Net hadden we ook weer een typisch dingetje Puur een voorbeeldje: Ik kon zelf niet op de post wachten vandaag, die zou rond half 2 komen. Dus ik had gevraagd of hij er even op kon wachten voor me. Hij heeft tot precies klokslag half 2 gewacht en is toen weggegaan. De post kwam uiteindelijk kwart voor 2 Mij even bellen of appen om half 2 dat er nog niks gekomen was zou bijvoorbeeld nooit in hem opkomen. Stom van mij dus dat ik zelf niet even naar hem heb gebeld, want rond is te abstract en ik had moeten zeggen tot ik terug ben. Het is echt niet dat ik om zoiets boos of zo word hoor; was ook geen hele belangrijke post Maar het is wel weer zoiets dat ik denk van jeetje wat moet ik toch altijd op details en mijn woorden letten bij hem. Het was wel aanleiding tot dit topic, want ik heb eigenlijk nog nooit "lotgenotencontact" (als je het zo kan noemen hahaha) gehad met andere kinderen van autistische ouders en ik ben best benieuwd hoe diegenen dat (hebben) ervaren En ik maak me soms best wel zorgen hoe het zal gaan als ons zoontje geboren is... Alles heel letterlijk opvatten, de OCS handelingen, gebrek aan affectie, obsessief bezig zijn met dingen en zijn onbedoeld egocentrische houding zijn allerlei aspecten waar ik nooit echt goed mee om heb kunnen gaan Terwijl ik dat graag zou willen, want m'n vader heeft echt een goed hart en ik heb altijd graag een band met hem willen hebben. Maar hoe krijg je zoiets in godsnaam voor elkaar? Na 32 jaar ben ik daar nog steeds niet achter
Ja, ik herken wat je schrijft in de laatste alinea. Mijn vader is verder nooit getest ofzo, maar er vallen zo veel dingen voor dat mijn man en ik vaak tegen elkaar zeggen dat hij toch wel autistische trekken (Asperger?) heeft. Humor in gesprekken neemt hij letterlijk op, hij is bijv. geobsedeerd bezig met eten (wat eten we vandaag? morgen? overmorgen?) en is erg egocentrisch. Ook had hij vroeger vaak woede-uitbarstingen, ik was vaak nogal bang van hem. Ik heb in mijn jeugd ontzettend overhoop gelegen met hem, maar tegenwoordig denk ik vaker: ach, hij is zo, veranderen zal hij nu niet meer. Maar het is wel moeilijk ja, en ik bewonder ook mijn moeder voor haar geduld. Wat de angst voor je zoontje betreft: het kan maar het hoeft zich niet over te zetten toch? Ik herken bij onze oudste dochter wel wat trekken maar niet alles.
Ik bedoelde eigenlijk of mijn vader wel met ons zoontje om zal kunnen gaan Een baby houdt geen rekening met autisme natuurlijk, dus ik vind het best spannend of mijn vader wel tegen een huilende, onvoorspelbare baby zal kunnen. Wat je benoemd over jouw vader is inderdaad herkenbaar. Dat plannen ook! Mijn vader is jaren geleden na een (bijna) psychose en psychiatrische opname officieel gediagnosticeerd, maar het kwam niet als een verrassing voor ons. Was puur een bevestiging van wat we al wisten eigenlijk Merk jij bij jouw vader dat het erger lijkt te worden naarmate hij ouder wordt?
ja! Mijn vader, sinds kort weten we dit zeker, hoewel ik dit al heel lang dacht. Met mijn meiden gaat het heel lastig... Toch heeft hij de laatste tijd veel geleerd, alleen is het soms heel moeilijk voor (vooral nu de oudste) om mee om te gaan.
Mijn vader is ongediagnosticeerd maar overduidelijk autist. Ondanks dat ik ook een ASS heb vind ik het erg moeilijk om met hem om te gaan, maar dat zullen deels ook wel karaktertrekken zijn die meespelen. Ik erger me vooral aan hoe hij met zijn kleinkinderen omgaat. Als ze hem even onderbreken uit enthousiasme wordt hij bv. gelijk erg boos. TS: Over wat voorbeeld dat je gaf; Misschien is het een idee om je vader het verschil uit te leggen tussen 'om' en 'rond'. Ik heb zelf zoals gezegd een ASS, en als ik met iemand afspreek 'rond' een bepaalde tijd, dan weet ik dat het kan uitlopen en het niet per se op de minuut aankomt. Al vind ik 'rond' een bepaalde tijd afspreken zelf ook wel vreemd, zal zelf niet snel 'rond' zeggen, maar als een ander daar mee komt heb ik er geen probleem mee.
Volgens mij heeft mijn schoonmoeder een vorm van. Haar zoon heeft ook een vorm en zij ook, al heb ik dat nooit gehoord. Voorbeeldje. Wij lieten haar wel eens oppassen toen onze dochter baby was. Babies 'moeten' om de 3u de fles overdag, tenminste die van ons wel. Afijn, dat wist zij dus. En op een gegeven moment belt m'n sm op en ik hoor onze dochter krijsen, vraagt ze "mag ik d'r nu al eten geven? Ze mag eigenlijk pas over een half uur". Mijn punt? Het kan wel als je maar duidelijke afspraken maakt en de communicatie open houd!
Ik herken het wel ja. Mijn vader heeft ook autisme. Ik heb daar vooral nu veel moeite mee. Als kind merkte ik er niet veel van, waarschijnlijk omdat de opvoeding vooral door mijn moeder gedaan werd. We hadden bijvoorbeeld wel altijd een vast eetschema. Maandag aardappelen, dinsdag pasta etc. Daar werd ook nooit van afgeweken. En we moesten ook altijd om 6 uur eten. klokslag. Nu nog trouwens. Als hij komt eten moet ik ook echt zorgen dat we om 6 uur eten. Wat ik nu het lastigste vind is dat gebrek aan interesse in mij (en mijn zusje, zoontje etc). Hij vraagt wel of ik nieuws heb (nooit hoe het met me gaat bijv) maar op een toon waaraan je merkt dat het een standaard vraag is. Geen gemeende vraag. Tijdens mijn huidige zwangerschap heb ik extra groeiecho's gehad omdat mijn kindje te klein blijft. Als ik daar iets over zeg, zegt hij iets in de trant van; " kleine kinderen komen er ook wel uit hoor". Toen mijn oudste nog sondevoeding kreeg en ik vertelde dat, dat best een zorg is reageerde hij met; "dan trek je hem er toch gewoon uit". Hij bedoelt het dan niet vervelend maar hij snapt gewoon niet welk gevoel ik daarbij heb. Het is gewoon onkunde en geen onwil. Maar gezien mijn moeder al overleden is, vind ik het wel heel moeilijk dat ik geen ouders heb waarbij ik mijn gevoel kwijt kan of die me kunnen helpen.
mijn vader heeft geen officiele diagnose.. maar hij kan geen telefoongesprekken voeren, heeft geen vrienden, toont nooit affectie, is overgevoelig voor geluiden(stofzuiger) en is motorisch onhandig (hij kon niet fietsen of zwemmen en heeft pas na zeer veel lessen auto leren rijden). Een hele berg Asperger-trekken dus. Hij kan niks met babies, hij heeft mijn zoontjes 1x vastgehouden in de kraamweek voor een foto en daar was hij zeer ongelukkig onder. Toen mijn oudste zoontje 8 maanden was zat hij eens naast mijn vader op de bank en hij rolde toen van de bank af; mijn vader vond het zo eng om hem beet te pakken, dat hij hem maar gewoon op de grond liet vallen! Dat vond ik wel shocking... voor mij wel een eye-opener om mijn kind niet alleen bij hem te laten in de eerste jaren. De fase tussen 1 en 2 jaar vond hij het lastigst; als ze veel herrie maken en ook door de kamer gaan rennen, maar ze niet kunnen praten. Dan zijn ze het meest onvoorspelbaar. Mijn oudste zoontje is nu 5,5 en is ook vrij rustig, dus ze kunnen nu wel lekker samen op de bank tv kijken. Mijn vader neemt speciaal interessante programma's op (Freek Vonk ofzo) en die kijken ze dan samen. Daar bestaat hun band voornamelijk uit. Ik heb het heel lang moeilijk gevonden.. maar sinds vorig jaar is mijn vader zwaar hartpatient en is onze band sindsdien wel verbeterd. Ik kan hem niet veranderen, ik moet er van genieten dat hij er nog is... ik moet hem die kleine momentjes van contact met zijn kleinkinderen gunnen die er wel zijn
Ik heb het idee dat mijn moeder asperger heeft. Maar er zijn een aantal tegenstrijdigheden waardoor ik niet weet of het nou aan mij ligt dat ze zo tegen me is of dat asperger een rol speelt. Ze is een hoog intelligente beta vrouw. Haar broer heeft asperger. En zover ik weet zijn er meer in de familie die het hebben. Ik heb adhd en altijd het gevoel gehad dat ze allergisch voor me was. Ze kan absoluut niet tegen als ik een drukke bui heb. Afspraken maken ligt erg vast aan bepaalde regeltjes. Ik voelde me erg eenzaam en onbegrepen als kind. Weinig echt begrip. Ze probeerde wel dingen te regelen om het beter te maken zoals hulp inschakelen. Maar er echt over praten met mij zat er niet in. Ze is zo koud. En alsnog altijd als er iets is dan ligt het aan mij (ook als ze er niet bij betrokken is) en zij weet toch wel beter hoe het in elkaar zit met minimale informatie. Als ik bijv geslagen word door iemand zal ik het er vast naar gemaakt hebben. Ook ben ik opgelicht door een hulpverlener, maar nee hoor dat kan niet want die zou het beste met me voor hebben gehad. En zo kan ik nog wel wat heftigere dingen opnoemen die ik liever voor me hou. Maar waarvan ik me echt niet voor kan stellen dat je het goed zou vinden als dat met je dochter gebeurd. Er lijkt gewoon geen gevoelsmatig mechanisme in haar te zitten dat me zou willen beschermen. Vooral nu ik kinderen heb begin ik dat steeds vreemder te vinden. Ook overgevoelig voor geluid. Heeft nu al wat zal het zijn, 17 jaar dezelfde vriend maar wil niet samenwonen. Angstig om controle te verliezen. Obsessief met groeten eten en schoonmaken. Snel overprikkeld. Kan zich helemaal storten op het leren van iets (obsessieve manier), waar ze dan wel weer heel erg goed in word. Mijn vaders had ms en was dementerend. Ik heb laatst dagboek brieven en brieven aan de advocaat (scheiding) gevonden tussen zijn oude spullen. Mijn vader is al jaren dood. In die brieven herkende ik het gedrag en besefte ik voor het eerst dat ik misschien niet de enige ben waar ze zo tegen doet. Maar ja misschien wil ik wel te graag dat er een andere reden is waarom het is zoals het is. Bij mannen vind ik autisme vaak veel duidelijker, daar ken ik er ook veel meer van. Maar bij vrouwen heb ik het idee dat het veel ingewikkelder op te merken is.
Wat een herkenbare dingen Mijn vader ia gediagnosticeerd asperger en pdd nos en mijn moeder adhd Welkom in de wereld van onbegrip. Inmiddels al 10 jaar huis uit en heb eerste jaren echt problemen gehad Door mijn opvoeding mijn ouders zijn beide pas gediagnosticeerd toen ik huis al uit was maar alles viel op zijn plek. T is ontzettend moeilijk en mijn ouders gooien ook alles op hun aandoeningen Ik kan er ook niet mee omgaan en wil om niet altijd met hun mee gaan in beleving eb gedachte. Mijn beide ouders zijn erg egoïstisch iets wat ik ook niet kan handelen.