Ja, mijn eerste reactie was ook 'wat 'n hufter!', en mijn mening is wat dat betreft ook nog niet genuanceerder geworden, maar ik vraag me wel af hoe 't kan dat hij zo hufterig reageert, terwijl jullie al zo lang bij elkaar zijn en zelfs een kindje samen hebben, dat duidelijk wel gewenst is... Is hij zich helemaal de pleuris geschrokken, is er iets anders aan de hand, zit hij wel goed in z'n vel, is jullie relatie de laatste tijd ok? Ik zeg niet dat zo'n reactie goed te praten is, maar wie weet zit er wat achter dat op te lossen valt... Eigenlijk dus wat MvS ook zegt...
Het is keihard, maar het is wel de waarheid: Als iemand je voor zo'n keuze stelt, heeft diegene absoluut geen respect voor je, om over liefde maar niet eens te beginnen. Je kúnt een moeder niet vragen een wezentje wat in haar buik groeit, wat haar keihard nodig heeft, wat gemaakt is van haar vlees en bloed, eventjes 'weg te laten halen'. Dat is onmenselijk. Je hebt al een kindje, dus je weet hoe vreselijk veel liefde je van zo'n kleintje krijgt. Ik ken je vriend niet, maar ik kan je alleen na het lezen van dit topic al wel zeggen dat je veel meer liefde van je kindje zult krijgen, dan je ooit van die klootzak hebt gekregen. De keuze is heel makkelijk, de periode daarna is afgrijselijk, daar zul je eventjes doorheen moeten, maar ik weet zeker, dat jij en je 2 kindjes daarna ongelooflijk gelukkig zullen zijn!
Meid wat moeilijk voor je. Hoewel het natuurlijk heel goed kan dat je partner echt geen kinderen meer wil is zijn reatie echt niet goed te praten. Misschien meent hij echt wat hij zegt maar misschien is hij heel erg geschokken en voelt hij zich heel erg machteloos. Het kan zijn dat hij denk hij jou op deze manier kan overtuigen om het weg te halen. Je moet je niet onderdruk laten zetten hoor meid, als hij inziet dat het voor jou heel belangrijk is en dat voor jezelf opkomt kan het zijn dat hij bijdraaid. Als hij dat niet doet en wat jullie nu hebben zo makkelijk weggooit wat voor basis voor een toekomst hebben jullie dan. Ik hoop dat het lukt er samen uit te komen. Ik wens je hoe dan ook heel veel sterkte
sorry als het bot klinkt maar vind het gewoon zwak van hem . hij is er toch zelf bijgeweest . als hij het niet wil had hij er alles aan meoten doen dat je niet zwanger raakt . en daar moet dit kindje dan voor gestraft worden . wat wil je zelf waar voel je je goed bij leven met 2 kindjes en gelukkig zijn of leven met een man die je gedwongen heeft je kind te laten weg halen sorry maar zo denk ik er over
Nee, absoluut niet. Ik weet niet hoelang dit gaande is, maar als je weet dat je vriend normaal eigenlijk heel goed voor je is maar misschien moeite heeft met zijn emoties zou ik hem eerst de kans geven wat tot rust te komen. Ik geloof dat liefde niet alleen lief voor elkaar zijn is maar ook elkaar kunnen vergeven als die andere dan even niet kan zijn (daar zitten grenzen aan hoor). Een relatie van 9 jaar moet een stootje kunnen hebben, alleen als het erop aan komt wel eerst voor jezelf kiezen.
Deze reactie kan mss heel wat kwade reacties uitlokken maar ik vraag me toch af hoe het komt dat jullie zwanger zijn geraakt. Vrijen jullie niet veilig, is er een ongelukje gebeurt of ben je zonder zijn toestemming (of zonder overleg) gestopt met de pil?
Hoi Yoshi, Ook als je het weg laat halen, zal jullie relatie het (waarschijnlijk) niet redden. Dit is zoiets groots wat tussen jullie in zal blijven staan. Je zult het hem waarschijnlijk altijd kwalijk blijven nemen. Ik hoop echt dat je besluit het kindje te houden. Maar goed, ik ben iemand die zich niet voor kan stellen dat je een levend wezentje laat weghalen. (Ik wil geen discussie over abortus starten. Iedereen haar mening. En ieder haar eigen keuze.) Sterkte met je keuze. Groetjes
Ik denk dat er twee opties zijn: Je houdt je kindje in leven; je relatie gaat stuk. Je haalt je kindje weg; je relatie gaat stuk. Sterkte!
Ik vind het ook heel schofterig van hem dat hij dit tegen je zegt. Als je zoiets zo bot zegt, dan hou je toch niet van iemand?? Meid ik zou voor mezelf kiezen en je kindjes. Ik sluit me bij het merendeel aan dat je relatie ook stuk gaat als je het kindje niet wilt houden. Je zal het hem altijd kwalijk blijven nemen. Heel veel sterkte.
Jeetje, wat hftig zeg. Ik kan me niet voorstellen dat hij je voor zo'n keuze kan zetten, da's toch onmogelijk?! Een 'ongewenst' kindje weg laten halen is al onwijs moeilijk, laat staan een gewenst kindje. Heel veel succes en luister naar je hart. En over de financien, liefde is al 95% van wat een kindje nodig heeft. Je vindt je weg wel, dat weet ik zeker!
Hier iemand die in hetzelfde schuitje heeft gezeten. Ik bleek in maart zwanger te zijn van onze tweede, dwars door de pil heen. Geheel ongepland dus. En het bleek al snel dat voor mijn man dit kindje ook ongewenst was. Ik heb er geen moment over na hoeven denken: de avond van de positieve test heb ik hem vanwege zijn reactie nog de deur gewezen. Verschil met jouw verhaal is wel dat hij nooit op een abortus heeft aangedrongen: daar zijn we beide nogal fel op tegen.
poeh wat een reacties! de situatie is ongewijzigd. om op wat vragen van jullie terug te komen: hij wilde na ons dochtertje geen tweede kindje meer. ik heb toen gezegd dat hij zich moet laten steriliseren. dat deed hij niet. ik ben aan de pil gegaan. mijn vader is eind vorig jaar plotseling overleden. hij was niet ziek en de 50 net gepasseerd. ik ging naar bed met het idee dat mijn leven prima was. in de nacht ben ik gebeld dat hij een hartinfarct gehad had en het niet overleefd heeft. ik ben daarna ingestort. totale desinteresse naar alles en iedereen behalve mijn dochtertje. mijn partner wist zich geen raad met mij, en heeft zich terug getrokken. uit zijn ondersteunende rol. tijdelijk, want later kon ik gewoon weer op hem bouwen. ik leefde in mijn eigen wereld, met mijn eigen herinneringen, verdriet en pijn. dat is sinds juni wel een stuk beter. Mijn menstruatie is door de stress raar geworden. ondanks de pil, onregelmatig. maar ik slikte hem netjes drie weken en 1 week niet. menstruatie of niet. in juni was ik al 9 dagen overtijd. ik voelde me niet anders. deze maand moest ik nog ongesteld worden, maar ik voelde al 'iets'. ik ben afgelopen maand ook nog eens ziek geweest, althans... ontzettende diarree. Het feit dat ik al 9 jaar met hem ben, is natuurlijk omdat hij niet super slecht is. hij is lief, warm, intelligent, zorgzaam etc. Hij is ook koppig, kan erg op zichzelf zijn, en veel ouder (48). Hij heeft een te hoge bloeddruk waarvoor hij medicijnen krijgt. Dus nu is zijn bloeddruk niet te hoog. Hij heeft behoefte aan rust en dat heeft hij nu eigenlijk ook niet met die kleine prinses van ons. Dus: een kleine ziet hij niet zitten omdat: hij rust wil, geen tweede wil, zichzelf te oud vindt, een te hoge bloeddruk heeft. Op de vraag waarom hij geen sterilisatie heeft laten doen, krijg ik geen antwoord. Ik heb het al verscheidene malen gevraagd. De laatste maanden vroeg hij tijdens het vrijen: zal ik een condoom pakken. Ik zei: nee laat maar. Om twee redenen: naieviteit en (sorry) geiligheid. DIt is het gevolg. Ik weet dat het NU praktisch niets is. Maar ik weet wat het STRAKS kan worden. Net als ons meisje nu! Ik ben bang dat ik onze dochter te kort doe door nu voor mezelf en het kindje te kiezen. ze zal haar vader niet meer dagelijks zien. ik ben bang voor dat ik mijn partner heel erg ga missen... wat moet ik nu???
Voor mij zou het klip en klaar zijn, maar dit is echt een keuze die je zelf zult moeten maken. Hij heeft ook een risico genomen en neemt daarvoor niet de verantwoordelijkheid. Ik vind het ook moeilijk dat door mijn keuzes mijn dochter nu zonder haar vader opgroeit en mijn tweede dochter nauwelijks een kans krijgt om een band met haar vader op te bouwen. Maar aan de andere kant: wat hebben kinderen aan een moeder die keuzes maakt waar ze niet achter staat, die niet gelukkig is? HEt zijn maar een aantal afwegingen die ik heb gemaakt. Misschien heb je er iets aan. Maar nogmaals: het blijft JOUW keuze. Doe waar je je oprecht goed bij voelt!
Natuurlijk heeft hij zijn goede kanten, die heeft iedereen. Maar jou zo voor het blok zetten voor iets waar jullie samen verantwoordelijk voor zijn vind ik echt niet kunnen. Ik ben het met de mening van de anderen eens: dit zal jullie relatie hoe dan ook zwaar op de proef stellen. Als je hem zijn zin geeft en het weg laat halen, zal alles echt niet meer zo zijn als het vroeger was. Er is nu iets heel belangrijks dat altijd tussen jullie in zal blijven staan. Nogmaals ik vind het echt niet kunnen dat hij je zo voor het blok zet. Dan had hij zich ook kunnen laten steriliseren, daarmee zou hij echt hebben laten zien dat hij achter zijn standpunt staat. Nu jullie in deze situatie zitten vind ik dat hij dit echt niet van jou kan verlangen. Maar je moet je eigen keuze maken. Sterkte!
Jeetje wat erg! Ik kan me voorstellen dat je nu niet weet wat je moet doen. Ik ben niet tegen abortus maar ikzelf zou het absoluut niet kunnen. Ik denk ook dat als je er zelf niet 100% axhter staat, je dit vroeg of laat op je bord krijgt. Het zal in ieder geval tussen jullie in blijven staan. Bedenk dus eerst of je een abortus aan kunt en of je er echt achter staat. Kun je dit niet dan zal je alleen verder moeten. Er zijn een hoop vrouwen dit kunnen dus jij vast ook!! Het is dan misschien wel niet de ideale en voor jou veilige situatie maargoed als je eenmaal je draai gevondne hebt zal het je vast lukken. Buiten dat vind ik dat jullie beiden "schuld" hebben aan deze situatie. Als hij echt geen kindje meer had gewild had hij zich moeten laten helpen. Het is voor hem makkelijk praten, je laat het weghalen of je gaat samen met kindje 1 het huis uit. Is dat vader/man liefde? Als je iets niet doet wat hij zegt dat je dan maar weg moet? Ik vind het nogal vreemd dat hij zijn dochter samen met jou op straat zet, zij kan er helemaal niks aan doen. Ik heb het zelf niet meegemaakt dus ik weet niet of ik het echt zou kunnen maar mijn gevoel zegt wel gaan. Ik zou niet samen met iemand kunnen leven die mij tot zoiets heeft gedwongen terwijl het de schuld van beiden is. Maar nog erger. Dit babietje is een vol broertje/zusje van jullie dochter. Dat kun je toch niet zomaar negeren? Sterkte met het maken van je beslissing
Iemand die een vrouw voor zo'n keuze durft te stellen, die zijn eigen kind even weg wil laten halen, heeft het recht niet eens om vader genoemd te worden. Volgens mij heb jij je keuze al gemaakt, je zit al in de verdedigingsrol Hier zal niemand zeggen dat je de kant van je vriend moet kiezen meis Ongeacht hoe lief ie is en hoe erg ie je gesteund heeft; hij stelt je NU voor deze keuze. Dat hoor je niet te doen. Niet als persoon, niet als vriend, maar zeer zeker niet als 'vader'.
Geef hem een paar dagen de tijd erover na te denken/ er aan te wennen. Ik denk niet dat je relatie nog een kans heeft als je het voor hem weg laat halen. Dus als jij weet dat je het kindje gaat houden, dan is de keus aan hem om te gaan en niet aan jou om te gaan met je dochter. Dan kan je hem voor het blok zetten maar moet je wel de gevolgen dragen. Sterkte!
Mee eens , zou niet kunnen leven met iemand die dat van me zou verlangen en zijn eigen gevoel zo hoog boven dat van mij zou stellen ... Vind het vreselijk egoistisch maar goed het is jou leven niet dat van ons en als jij ermee zou kunnen leven moet je dat zeker doen .. Maar denk niet dat je relatie ooit nog hetzelfde word en grote kans dat hij je dadelijk toch nog laat zitten maar dan heb je wel een keuze gemaakt die je nooit meer terug kan draaien .. meis denk goed na over je beslissing en neem die zelf en laat je niet leiden door andere hun mening ..
Waar 2 vrijen hebben 2 "schuld" je kan niet van iemand vragen om tegen haar zin in een abortus te doen dan had hij zelf verantwoordelijkheid moeten nemen en idd een sterrilisatie laten doen.. Ik vind een man die dit van een vrouw eist/ vraag echt geen man in mijn ogen, en bij zo'n soort partner zou ik geeneens bij willen zijn want dan is de liefde NOOIT onvoorwaardelijk! Dus weet je genoeg...