Meis, Misschien klinkt het hard wat ik ga zeggen, en dat is niet zo bedoeld. Maarrrrr... ik snap niet zo goed waarom je nog steeds twijfelt tussen een abortus en het kindje laten komen. Uit je posts blijkt volgens mij dat je het kindje wilt houden. De redenen waarom je twijfelt: - je relatie op de klippen met alle gevolgen van dien - en het wordt zwaar met een 2e.. Wegen deze argumenten zo zwaar dat je overweegt om je kindje weg te laten halen??? Je partner is al druk bezig met t zoeken naar een andere woonplek.. Als ie dit al zo aanpakt, dan was voor hem de relatie al niets waard voordat je erachter kwam dat je in verwachting was, in mijn ogen dan. Ik zie jullie relatie dan ook niet verbeteren op deze manier. Maar goed ik ben een buitenstaander. Of wil je misschien horen dat iemand tegen je zegt: Meid, natuurlijk moet je voor een abortus gaan en vooral niet t kindje laten komen..??... Zo komt t een beetje op me over namelijk.. Maar misschien heb ik dit helemaal fout hoor! Ik denk zo lang je in deze cirkel blijft rond draaien, je blijft twijfelen. Misschien eens nadenken of je uberhaupt wel verder wilt met deze man, nu hij zo reageert op deze situatie. Sterkte en succes!
Hoe gaat het nu Yoshi? Je situatie klinkt echt vreselijk, alles wat heel vertrouwd was, is ineens verdwenen. Ik snap heel goed dat je twijfelt, dat komt waarschijnlijk omdat het door alle emoties zo'n brei in je hoofd is? Je moet een ding echter goed realiseren: ook als je (nog) geen keuze maakt, neem je toch een beslissing. Het kindje zit er immers nog steeds en groeit alleen maar groter. Mocht je de zwangerschap alsnog willen beeindigen, dan wordt dat steeds moeilijker. Niet alleen vanwege de wet, maar vooral psychisch. Stel jezelf eens de vraag: wat als je vriend blij had gereageerd toen je vertelde toch zwanger te zijn? Zou je dan twijfelen? Zo nee, dan zou ik absoluut niet voor een abortus gaan. In bedoel het niet lullig, maar op mij komt de houding van je vriend over als the easy way out. Ook al zwicht je voor zijn eisen, dan nog zal hij bij je weggaan. Bovendien: hij wilde geen 2e kind, dan had hij de verantwoordelijkheid moeten nemen (condoom, sterelisatie). Dat heeft hij niet gedaan en dat kan hij dus alleen zichzelf verwijten. Als zijn reactie is: jullie moeten vertrekken, dan wil hij dus niet knokken voor de relatie in welke situatie dan ook EN niet voor zijn dochter. Welke vader zet nou zijn dochter van 2 op straat, omdat hijzelf te laks is geweest?? Dan kan je geen goede vader zijn, sorry... Ik zou zeggen: wegwezen. Je bent sterker dan je denkt.
heeeyy heel veel succes met het maken van je keuze ik heb niet alle reacties gelezen maar ik begrijp dat het heeeel moeilijk zal zijn als alleenstaande moeder op alle gebieden maar ik las een paar reacties waarin stond dat vergeef je heem nooit meer maar ik zou het mezelf nooit meer vergeven en dat is nog veel erger!! vooral omdat het voor jou wel gewenst is voor wie zou je nu kiezen voor jer dochtertje van 2 of je partner? tuurlijk voor je dochter!! dus als dit kindje voor de eerste x in je armen houd dan weet je gelijk dat je de juiste beslissing genomen hebt grt
alles wat jullie zeggen klopt. ja als hij het had willen houden was ik natuurlijk SUPER blij! maar weet je wat het nu (weer) is, als ik dit kindje houd, dan gaat hij weg. (we mogen hier blijven wonen). maar is dat niet egoistisch van mij? want ik weet nu dat door mijn keuze, mijn dochtertje haar vader niet meer dagelijks ziet. ergens weet ik heus het antwoord wel. maar het voelt alsof het dan mijn verantwoordelijheid is, dat zij haar vader wel of niet ziet. Dat ik dan een soort van egoistisch ben, door dit kindje te willen, ondanks dat ik weet dat haar vader dan weg gaat..
Zijn beslissing is egoistisch, jij kiest voor je kind... Hij kiest er zelf voor om jou en jullie kind in de steek te laten... Heb laatst nog een verhaal gelezen van een vrouw die zoveel spijt had van haar abortus, ze heeft het haar man nooit kunnen vergeven en zijn alsnog uit elkaar gegaan... Wil je veel sterkte wensen bij je beslissing
Persoonlijk vind ik het NIET jouw schuld dat jouw dochtertje misschien haar vader niet meer ziet op het moment dat het zo zou zijn dat jij je 2e kindje wilt houden.... Hij kiest er toch voor dat de relatie dan ophoudt... Dit is niet jouw keus!! We weten dat hij geen 2e kind meer wil. Maar wat vind hij ervan dat hij dadelijk zijn dochter minder ziet?? Is dat ook geen reden voor hem op bij jullie te blijven???
Het zou pas egoistisch zijn als je je kinderen zou laten vallen voor hem! Ja ok, je houd van hem tuurlijk, logisch. En ja, zoiets is niet makkelijk en verschrikkelijk! Maar niets of niemand zou voor je kinderen moeten komen. Als ik heel veel moeite doe dan kan ik zijn kant van het verhaal ook best wel een beetje begrijpen maar het is eenmaal gebeurd en ook al is het kindje in je buik nog maar zo klein, het is en blijft iets van jullie samen! Iets wat, mag ik hopen, uit liefde ontstaan is. Iets waar jullie beide verantwoordelijk voor zijn! Hij kiest ervoor om die verantwoordelijkheid niet te willen nemen, wat betekent dat hij zijn wensen op zijn kinderen voor laat gaan! Geen ENKEL excuus is goed genoeg om je kinderen de dupe te laten worden van je eigen behoeftes vind ik. Dát is pas egoistisch! Op het moment dat je krijgt te horen dat je vader of moeder wordt zou je al in staat moeten zijn je leven voor je kind te willen geven bij wijze van spreken en niet verlangen om het leven van je kind te beëindigen zodat je je eigen kan behouden.
ik ben het helemaal met je eens! daar komt bij mij ook de overtuiging vandaan. soms zo sterk dat ik mezelf niet begrijp dat ik momenten van twijfel heb. dan denk ik: hoe kun je zo denken? hoe kun je twijfelen? kijk naar je dochter, dat moet toch al genoeg zijn? maar shit zeg, dat k*t gevoel, dat ik verder ga zonder hem. Ook al is het zo laf dat hij voor zichzelf kiest, ook al is het ook zijn verantwoordelijkheid. ik zal hem uiteindelijk toch enorm missen, met elke vezel in mijn lichaam.
Tuurlijk zul je hem gaan missen. Het is niet niets! Ik kan wel zeggen, joh, geeft het even de tijd en je komt er overheen. Bullshit! Uit elkaar gaan wanneer je van iemand houd voelt net alsof iemand een ledemaat van je lichaam afhakt. Je kan er niet van slapen, niet van eten en soms zelfs niet van je kinderen genieten. Het vreet je helemaal op van binnen en je bent er 24 uur per dag mee bezig! En dat kan wel even een hele tijd doorgaan. Daarbij komt ook nog eens dat je alleen de zorg zult hebben over 2 kinderen. Is dat makkelijk? Nee, dat is HEL! Je zult het onwijs druk krijgen, daar waar 2 mensen elkaar kunnen aflossen zal jij voorlopig niet hebben. Er zullen dagen bij zitten dat je niet eens de tijd zult hebben om aan jezelf toe te komen en er zullen avonden bestaan dat je in je bed zult duiken met de gedachte er nooit meer uit te willen komen, zo gesloopt zul je je voelen! Ook daarvoor heb ik helaas geen mooier verhaal voor je. Maar gelóóf me alsjeblieft wanneer ik zeg dat er ook een dag zal komen dat je weer van de kleinste dingen zult gaan genieten. Beeld je eens hoe je niet 1 maar 2 kinderen naast je bed zult hebben staan 's ochtends met een zelf in elkaar geflanst ontbijtje voor de beste mama van de heeeeele wereld! Hoe het zal voelen om dubbel zoveel knuffels en kusjes te krijgen! Er komt ooit een dag dat je zult denken: Verrek! Zo slecht doe ik het helemaal niet! Maar de mooiste dag dat je volgens mij zult krijgen is de dag dat je ongeboren kind, die nu nog lekker in mama's warme buik zit, oud genoeg zal zijn om te beseffen dat mama destijds voor hem/haar gekozen heeft! Hoe gewenst zal hij/zij zich wel niet voelen! En dat zal dan meteen de dag zijn waarop jij kunt zeggen: ik heb er geen seconde spijt van gehad!
Meid, IK PERSOONLIJK denk dat als je het zou laten weghalen, hij evengoed weggaat. En al is het dan niet nu, dan is het over 1maand, ver 3maanden over half jaar. Maar weg gaat hij, want jullie relatie zit dus blijkbaar niet tof. Anders doe je niet zo. Niet dat ik zijn argumenten niet kan begrijpen want die kan ik wel (even advocaat van de duivel spelen) begrijpen. MAAR, hij kiest ervoor om zijn 2 jarige dochter ook achter te laten. Dus al zou je dit kindje wel laten komen met hem erbij, dan is het nog geen goede vader, want een goede vader maakt niet zulke keuzes. Dus dan moet he afvragen of je uberhaupt wel een kindje met hem zou moeten willen opvoeden. Plus het feit dan het kindje dan een vader heeft die hem/haar eigenlijk niet wilde en dat voelt zo'n kleintje echt wel hoor. Anywho, de situatie is heel kl*te en begrijp echt heel goed dat je twijfelt hoor. Je kids kunnen wel op 1 staan maar de liefde voor je man/vriend kan ook heel sterk zijn.Maar hij houd blijkbaar niet genoeg van jou als jij van hem doet anders stelt hij je niet deze keuze. Jij bent met een compromiss gekomen ivm spanje wonen en eerst even aankijken enzo, nu hij. doet hij het niet klaar. Hoe moeilijk ook. Doet het pijn JA. doet het pijn een abortus te ondergaan JA, en nog wel meer. 1+1 = .... Suc6 meid, ik leef met je mee. Life sucks sometimes!!!
Hai Yoshi, Wat ellendig dat je nog steeds in deze situatie zit. Maar ook begrijpelijk denk ik, zo eenvoudig beslis je zoiets niet. Het lijkt me enorm moeilijk - zeker zwanger en al - om rustig na te denken en je eigen beslissing te nemen. Kun je niet een paar dagen ergens gaan logeren en even op jezelf zijn? Heb je eigenlijk je familie of een dierbare vriendin al ingelicht, zodat je ook met een vertrouwd persoon kunt praten?? Ik zou wel willen weten hoe je je nu over je man voelt, nu je al een tijdje - door hem - in deze ellendige emotionele achtbaar zit. Het lijkt me nu al zoveel kapot maken aan vertrouwen en liefde dat je voor hem kunt voelen. Wel snap ik dat je angstig bent hem te moeten missen, en hoe het zelf straks op te lossen allemaal. Dat is natuurlijk ook enorm zwaar, voor mij niet eens voor te stellen. Maar ook al voelt dat nu wel zo, je bent voor liefde en geluk natuurlijk niet afhankelijk van hem. En hij draait dus niet bij, maar stelt zich juist harder op en gaat stoer vast een huis zoeken. Logisch, hij ziet ook de tijd voortschrijden en jou nog steeds twijfelen, om je over te halen "moet" hij dus wel iets meer uit de kast halen. Vanuit hem geredeneerd dan he. Ik zou kunnen zeggen dat ik hoop dat je het ineens weet, je keuze, je beslissing, maar ik ben bang dat het niet zo gaat. Je zit voor een ontzettende ingewikkelde keuze tussen twee opties die allebei grote impact hebben op je leven, en die je allebei niet volledig kunt overzien. Ik hoorde ooit het volgende over een onderzoek naar het beslissingsproces van mensen: Mensen moesten een schilderij uitkiezen voor bij ze thuis. Er waren 3 groepen: een groep mocht zo lang ze wilden wikken en wegen en dan kiezen. De tweede groep mocht heel kort kijken en moest direct kiezen. De derde groep mocht even kijken en wikken, moest toen kort een spelletje doen (oftewel met iets heel anders bezig) en direct daarna kiezen. Deze laatste groep was op langere termijn het meest tevreden met hun keuze. Misschien heb je hier iets aan. Ik interpreteer het als: probeer alle zaken af te wegen "met je hersens" en probeer vervolgens afstand te nemen en dan "op je gevoel" te beslissen. Laat het onbewuste deel van je brein je helpen de goeie keuze te maken. Sterkte, Veronika
je bent toch niet afhankelijk van een man? leef je eigen leven ik zou het absoluut niet begrijpen als je tegen je kinderen kiest dus voor hem een man moet een leuke toevoeging zijn op je leven geen invulling er zijn duizenden vrouwen die berooid achterblijven nadat ze alleenstaand zijn geworden en geen onderdak hebben (ik gelukkig niet maar mijn vriendin wel die weer terug moest naar haar ouders) en zij heeft nooit voor de makkelijkste weg gekozen maar voor haar ongeboren kind! wees eerlijk (en hard) voor jezelf kun je echt niet zonder hem???? tuurlijk wel!! kun je zonder je ongeboren kind? tuurlijk niet!
Yoshi, ik heb vol verbazing je verhaal gelezen. Ik kan niet zeggen wat je moet doen dat is een beslissing die je helemaal zelf doen. Mijn eerste relatie heb ik moeten verbreken omdat hij geen kinderen wild, dit was geen makkelijke beslissing omdat ik wel van het hield maar ik kon niet het idee niet van me afschudden dat ik nooit kinderen zou hebben. Het is niet het zelfde maar als je vriend laat kiezen tussen hem en je ongeboren kind is dit een keuze die hij je niet hoor te geven. Stel je kiest voor heb en over een jaar klapt de relatie als nog....zou je dan niet vreselijk veel spijt hebben dat je dit kindje niet gehouden hebt? Stel je kiest voor je kind, denk je dat het rond kan krijgen twee kinderen alleen? Het blijft een oneerlijke keuze en ik denk dat alles wat je kiest fout zal aan voelen, alleen op langere termijn weet je of het de juiste beslissing is geweest. Persoonlijk: als mijn vriend dit aan mij zou meedelen en me de keuze geeft dan zou mij dit vertellen dat hij niet van mij maar alleen van zichzelf houd. Dan is de relatie toch al over. Of ik mijn kindje hou of niet dat staat er voor mij dan buiten. Heel veel sterkte met deze moeilijke beslissing en moeilijke tijd!
mijn mond valt er van open! Ik snap neit dat een mand dit kan verwachten van een vrouw! Je hebt al een kinde en dan nog..... En waarom ziet hij er zo tegenop? mocht het zo zijn dat jij het wel weg laat halen, dat zou toch egoïstisch zijn? Jezus zeg... kort gezegd; hij heeft zijn pik toch ook gebruikt! Jezus en jij maar denken dat jullie een relatie hebben en dat hij van jou houdt! jezus... meid heel veel sterkte en ik denk dat je je beslissing allang gemaakt hebt!
Mijn vriend net jouw verhaal uitlegd, we liggen samen op de bank, hij tv te kijken en ik ff hier te kijken... Hij zegt: dat je het niet moet laten weghalen. Jij wilt het niet laten weghalen, dus waarom zou je het doen? Om je vriend? Mijn vriend zegt dat je man het nu vast spaansbenauwd heeft en denkt dat jouw vriend 2 kinderen doodeng lijkt en dat het op zoek gaan naar een ander huis een manier kan zijn van een man om proberen zijn zin te gaan krijgen... En dat hij dit nog wel ff vol kan houden, maar als jij bij je keuze blijft, de kans wel erg groot is dat hij vanzelf terug komt als hij ziet dat dit niet werkt Weet niet wat je hier van vind, maar ik dacht misschien wil je wel de mening van een man, dus bij deze die van mijn man. veel succes met je keuze.
Hoi Yoshi, Ik weet niet of iemand het al gezegd heeft, maar ik denk dat je niet te lang meer moet twijfelen. Zeker als je besluit om het kindje weg te laten halen (en ik hoop met heel mijn hart dat je dat niet doet), zou ik niet te lang meer wachten. Zoals je zelf al schrijft in je startbericht gaat het hartje binnenkort kloppen, als het niet al klopt. Wil je het kindje dan nog weg laten halen? Kun je dat? (ik bedoel het niet aanvallend, maar als vragen die je jezelf moet stellen) Je schrijft ook dat je het egoïstisch van jezelf vindt als jij ervoor zorgt dat jouw dochter geen dagelijks contact meer heeft met haar vader. Ik denk dat het voor je dochter ook niet goed is om op te groeien in een gezin waar de verhoudingen zo scheef liggen als bij jullie.
ik ben er uit. eind van de week ga ik voor een overtijdbehandeling. verstandelijk gezien is dit het beste. Emotioneel totaal niet. Wat er verder met mijn relatie gebeurt zie ik daarna wel. het is niet de enige, en zeer zeker niet de grootste reden, dat ik het weg laat halen. Uiteindelijk zal ik het hem natuurlijk wel kwalijk nemen. Op het moment dat hij had gezegd dat we het samen zouden doen, had ik het gedaan. Maar om het alleen te doen, in deze situatie is niet gezond. Voor niemand niet. Ik jaag waarschijnlijk veel mensen tegen me in het harnas. Bijna iedereen heeft me geadviseerd om het te houden. En dan vertel ik jullie nu dit. Terwijl ik dit schrijf komt mijn gevoel enorm in opstand. Oh wat erg dit. Iig bedankt voor jullie medeleven. Echt super aardig!
Yoshi, zolang jij achter deze beslissing staat, dat is het belangrijkste. Ik vind het knap dat je een keuze gemaakt hebt, ik heb gelezen hoe verscheurd je was. Ik hoop dat dit de juiste keuze voor je is, maar de tijd zal het vertellen. Je moet niet vergeten dta je advies vraagt aan meiden die allemaal een hele diepgewortelde kinderwens hebben. Als je die vraagt wat zij zouden doen, dan is natuurlijk altijd het advies; houden. Ik had het ook gehouden, geen seconde over hoeven twijfelen. Maarja, de keuze is aan jou, niet aan mij. Succes en heel veel sterkte toegewenst. Ik hoop dat alles voor jou/jullie goed terecht komt.
ow meid ik hoop echt dat je geen spijt krijgt, hoe ver ben je nu? Heel veel sterkte want ik snap echt wel dat dit niet makkelijk is voor je... vind wel nog steeds je vriend een lul, sorry
Jee, heel nare beslissing voor jou, vooral omdat je met je verstand kiest en niet met je gevoel. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat je het een plek kunt geven, het kunt verwerken, nadat je de overtijdsbehandeling hebt laten doen... En je man? Hoe kijkt die nu neer op de hele situatie? Toont hij nog enig berouw dat hij jou dit aandoet, of komt hij nu met een big smile weer terug in het warme nest? Sorry voor mijn synisme, maar ik vind dat je in een relatie nooit, maar dan ook nòòit je wederhelft mag chanteren. Het zou voor mij een 100% reden zijn om ermee te kappen, met of zonder overtijdsbehandeling. Je man heeft met deze houding aangetoond dat hij totaal geen respect voor je heeft en dat zegt genoeg.. Erg veel sterkte, ik zal aan je denken vrijdag....