ik zou het ook niet kunnen. ik moet echt een man hebben die ook wereldwijs is niet zo zeer net zo opgeleid als mij maar wel een die mijn rugzak begrijpt en accepteert. maar ook iemand die zelf al het een en ander heeft mee gemaakt waardoor hij niet alleen denkt in zijn "eigen wereld" mijn man is een hbo-er en ik een mbo 4 maar ik heb wel het werk en denk niveau van een hbo-er maar dat heeft puur te maken dat ik gedwongen ben op mijn 13de volwassen te worden om voor anderen te zorgen. ik moest school skippen omdat er anders geen zorg was. tja dat maakt je snel verantwoordelijk voor zaken waar je je eigenlijk nog helemaal niet mee bezig hoort te houden. dat is ook een deel van de rugzak waar ik gewoon over moet kunnen praten met een partner. en niet dat het weg gewuifd word als verleden. klopt het is verleden maar ik wil het verleden niet vergeten het heeft me gemaakt tot wie ik nu ben.
Dit! Ik zou het niet kunnen als je allebei bijvoorbeeld er een hele andere mening op na houdt. Een beetje menningverschil is absoluut niet erg. Maar echt zo complete van mening, denk wijze enzo. Lijkt mij erg lastig!
Mijn man en ik hebben trouwens 1 groot verschil: ik ben christen, hij is atheïst. En toen we wat met elkaar kregen hebben mensen ons wel uit elkaar proberen te krijgen omdat hij niet gelovig is. Een vriendin is zelfs niet naar onze bruiloft geweest, omdat ik met een 'heiden' trouwde. Maar gek genoeg hebben we allebei helemaal geen 'last' van elkaars denkwijze op dat gebied. Wel hebben we elkaar beïnvloed; mijn man past nu wat 'geestelijke principes' toe in zijn leven en ik ben juist wat minder extreem geworden wat geloof betreft Dus we zijn daarin wel een heel stuk naar elkaar toegegroeid.
Tsja ik weet niet precies wat er met niveau wordt bedoeld. Ik ben Nederlands en mijn man niet, dus we hebben ook wel wat culturele verschillen (maar i.v.m dat we hetzelfde geloof hebben zijn die verschillen ook niet schokkend ofzo). Ik zou het denk ik wel moeilijk vinden om met iemand samen te leven die laagbegaafd is. Zelf praat ik best formeel (doe ik niet bewust) en ik ken wel mensen die om de paar zinnen aan me vragen "wat is dat" of "wat bedoel je". Nou, als ik de hele dag "wat bedoel je" zou horen, dan zou ik daar ook niet echt blij van worden denk ik. Bedoel ik verder niet rot, maar dat ligt meer aan mijzelf.
heb je er wel eens bij stil gestaan dat zij elkaar misschien wel heel goed aanvullen juist door hun verschillen? Ik vind je wat kortzichtig overkomen. Je vind hem niet goed genoeg voor haar lijkt het wel. Maar misschien is hij juist wat ze nodig heeft. En vind hij het heel fijn om iemand te hebben die hem "bemoederd" omdat hij die steun en druk nodig heeft. Als je denkniveau mist in een relatie kun je dat misschien wel heel goed ergens anders vinden (vrienden sport etc) Ik denk niet in denk en opleidingsniveaus. dat vind ik zo oppervlakkig. MIjn man en ik verschillen als dag en nacht van elkaar. Hij extrovert, ik introvert, Hij is iemand die niet graag thuis is, ik juist wel. Dat botst soms maar het vult elkaar ook aan. We denken over dingen wel het zelfde maar hebben totaal andere interesses en prioriteiten. maar juist daardoor zijn we een sterke combinatie. Oke we praten niet diepzinnig over politiek etc dat interesseert me geen hol, en hem wel met zijn HAVO diploma. Maar dat vind hij dan wel weer ergens anders.
Ik zou het niet kunnen of willen, samenleven met een man die totaal anders in elkaar zit dan ik of er totaal andere opvattingen en denkbeelden op nahoudt. Het is erg fijn dat we niet hetzelfde zijn (ben bijvoorbeeld erg blij dat hij een veel positievere levenshouding heeft dan ik), maar als hij bijvoorbeeld werk en opleiding volkomen onbelangrijk zou vinden, of racistische/homofobe/seksistische opvattingen zou hebben, of strikt religieus zou zijn, dan zou het niks zijn geworden tussen ons. En dat is andersom net zo. Opposites attract, zegt men wel eens, maar in werkelijkheid is dat niet zo. Je vindt de kleine verschillen met je partner leuk, maar een relatie tussen mensen die enorm veel van elkaar verschillen op wezenlijke punten loopt veel vaker mis dan tussen mensen die veel dingen met elkaar gemeen hebben. Maar goed, als iemand anders zo'n relatie zou hebben waarin de partners ongelijkwaardig overkomen (zoals TS in de opening schetst), weet ik niet of ik me daaraan zou ergeren. Moeten ze zelf weten. Ik vermoed alleen wel dat ik het met één van die twee wel goed zou kunnen vinden, en niet zo veel zou hebben met haar partner.
Hmm bij ons zit er wel verschil in aangezien mijn partner pdd nos heeft. En ik 'normaal' ben. De ene keer leer ik van hem de andere keer hij van mij. Wij zijn qua niveau heel anders (heb het niet over opleiding want dat boeit mij al helemaal niks). Maar het bevalt ons beide prima. We hebben echt wel eens de nodige ruzies als ik hem niet begrijp of hij mij niet. Maarja die zijn er vast ook wanneer je met alles op 1 lijn zit.
Dat is bij ons ook maar ik merk niet zo'n verschil eigenlijk. Misschien omdat ik, als vrouw, degene ben die pdd-nos heeft. Bij vrouwen uit zich dat toch weer anders en hierdoor kan ik overigens ook beter mannen begrijpen dan vrouwen, is altijd al zo geweest haha. Ik zeg trouwens liever 'neurotypisch', want ik vind mijzelf gewoon normaal hoor.
Dat lijkt mij ook. Ik vind het al vervelend dat ik een ochtendmens ben en hij juist een avondmens (voor zover je mensen op die manier in een hokje kan plaatsen). Laat staan als het echt om grote/belangrijke verschillen gaat.
En specifiek over intelligentie, IQ, of werk-en denkniveau: ik ben universitair geschoold en bovengemiddeld intelligent. Ik heb nooit een relatie gehad met een jongen/man die een duidelijk lager werk- en denkniveau heeft - ik heb me daar ook nooit toe aangetrokken gevoeld (in elk geval niet voor meer dan een avondje ouwehoeren in de kroeg, of misschien een eenmalig avontuur). Vermoedelijk is dat ook geheel wederzijds. Helemaal niets mis met mensen die meer met hun handen dan met hun hoofd werken, echt niet. Maar als iemand niet met mij van gedachten kan wisselen over onderwerpen die ik interessant vind, zouden we heel gauw uitgepraat zijn. Het zit dan ook in kleinere dingen, zoals het soort grappen waar je wel of niet om kunt lachen.
nee ik zou dat niet willen ( kunnen ). en dan doel ik echt op gesprekssonderwerpen cultuurverschillen heeft niks met niveau te maken mijn man komt ook uit een ander land verschillen hebben we wel maar niet enorme je hoeft het ook niet altijd met elkaar eens te zijn.
Ja, ik denk eigenlijk wel dat ik dat heel belangrijk vind. Ik heb er nooit zo heel erg over nagedacht, omdat mijn man en ik hetzelfde opleidingsniveau hebben, uit eenzelfde soort 'milieu' komen. Ik geloof niet dat ik anders zou willen. Alleen mijn man heeft "Bassie" humor.... niveau Frans Bauer zeg maar. (en toch moet ik dan om hem lachen)
Ik kan dat niet. Heb ooit wat gehad met een man die totaal geen opleiding had gehad. Dat maakte me niet eens zoveel uit maar hij deed NIKS met zijn leven. Had geen enkele ambitie, vond het best om nog thuis te wonen en een uitkering te krijgen (wat dééd ik in godsnaam met hem, snap ik nu nog niet, zal de leeftijd wel geweest zijn). Ik was juist druk bezig destijds met het halen van mijn havo, bezig met rijbewijs halen en toekomstplannen aan het maken. Op een gegeven moment voelde ik me volwassener dan dat hij was (en ooit zal zijn), terwijl hij wel 15 jaar ouder was. Nu ben ik heel gelukkig met mijn man: samen maken we wat van het leven. Heerlijk. Tegenpolen trekken idd aan, maar stoten net zo hard weer af. Dat betekent niet verschillende geloven, opleidingen en persoonlijkheden niet samen kunnen leven maar je zal toch ergens op 1 lijn moeten zitten: hoe je samen het leven voor je ziet en hoe je dat samen kan invullen. Mijn man en ik zijn bijv. best verschillend (alfa en bèta in 1 huis ) maar we denken ongeveer hetzelfde over hoe we verder willen in het leven en hoe we onze kind(eren) willen opvoeden. Het lijkt me heeeel zwaar en heel vermoeiend als je elkaar daar constant in tegen komt.
Ik heb universiteit gedaan en mijn vriend MBO. Ik erger me ook weleens aan dingetjes, maar dat is meer vanwege de desinteresse in bepaalde zaken. Ik hou gewoon veel van hem en kan natuurlijk prima met hem kletsen. We leren elkaar een hoop!
Ik weet het niet. Ik ben hoger geschoold dan mijn man, maar hij is veeeel ambitieuzer. Hij heeft zonder diploma's een veel hogere functie en brengt ook veel meer geld binnen. We zijn er pas achter dat ik een vrij hoog iq heb omdat ik getest ben wegens andere problemen, maar mijn man is veel stabieler. Ik denk dat wij elkaar goed aanvullen, maar ik moeder ook niet over mijn man En hij doet ook niet vaderlijk tegen mij omdat hij op zijn werk 'de man' is zeg maar. We laten elkaar gewoon in elkaars waarde. Dus, geen antwoord op je vraag
Ben zelf laag/gemiddeld begaafd! Voel en heel klein beetje aan gesproken. Misschien ben ik dan een simpel zieltje maar heb echt hele brede interesses. Geschiedenis vind ik heerlijk om over te praten. Ben geïnteresseerd in verschillende geloven en culturen. Lees graag verdiep me graag in anderen. Maar je dus laag/gemiddeld bent ben je dan te simpel voor een hoger geschoolde? Jammer. Je moet niet bij mij met wiskunde aan komen zetten. Dat kan ik op de een of andere manier niet snappen. Hoe graag ik dat ook zou willen. Maar lees graag artikelen over wetenschappelijke feitjes en zo dat vind zeker interessant om te lezen.
Nee hoor, mijn man heeft zijn mts niet eens afgemaakt en toch eigenaar geworden na keihard werken Hij stuurt zijn hbo vertegenwoordigers prima aan. Je scholing zegt niet alles over je begaafdheid!
Opleidingsniveau heeft daar niet zo veel mee te maken. Wat Strijkkraal al noemde, manier en snelheid van denken kan een groot verschil zijn. Ik ben thuis degene die drie stappen voor loopt, maar gelukkig kan mijn man me volgen. Heel veel anderen niet en dat is soms erg vervelend (voor beide kanten). Mijn man heeft trouwens mbo gedaan en ik universiteit.