heel herkenbaar. bij mij komt het vooral omdat ik moeite heb om het over te laten aan mn man. laat hem maar eens in zn sop gaarkoken, daar leert ie van, maar neem het dan ook niet over van hem. in het geval van verwondingen kan je man het ook oplossen en als ie er echt niet uitkomt kan je altijd gaan helpen. ik ben toen alyssa nog klein was ook wel eens bewust een blokje om gegaan als mn man wat met haar ging doen, dan kon ik me er niet mee bemoeien en dan moest hij het wel zelf doen. ga bij jezelf eens na of het terecht is wat je man zegt (dat hij het in jou ogen niet goed doet). misschien corrigeer je hem (onbewust) wel regelmatig en dat is voor hem natuurlijk niet leuk. misschien heb ik het helemaal mis, maar zo was het hier iig wel en sinds ik kritisch naar mezelf heb gekeken en het aan hem heb uitgelegt gaat het een stuk beter. moet wel zeggen dat mn man ook erg gemakzuchtig kan zijn en soms snel opgeeft als iets niet lukt met de kids. ze wil hij daymian niet in bad doen nu hij nog zo klein is. we hebben nu afgesproken dat ik daymian in bad doe en dat hij hem de andere dag op de commode wast. mijn tip is praat erover en probeer elkaar te begrijpen. succes. liefs doris
ik begrijp je echt! ik heb er 2 en doe alles alleen... nouja, mijn vriend doet wel is wat... maar echt nooit uit zijn eigen! als ik het vraag doet hij het wel maar ook met tegenzin. net had jamie in zijn broek gepoept (hij komt het gewoon zeggen!) en ik was eline de borst aan het geven. dus doet hij alsof hij het niet hoor, terwijl jamie voor zijn neus staat: Jamie gepoept... maar maikel denkt dan weer, sharon doet dat zo wel effe. zo ook met opstaan snachts, schone luiers, badjes, eten geven (doe ik altijd :S) wat de kids betreft komt echt alles op mij aan! ik ben altijd blij als het middag is dat ze met zijn 2e effe slapen en ik wat tijd voor mezelf of het huishouden heb!
Hier was het ook heel lang zo.. Totdat het zo de spuigaten uitliep dat ik de relatie heb beeindigd. Dat was voor mij nog de enige oplossing. Dat heeft zijn ogen écht geopend.. We zijn nu weer samen en het gaat beter dan ooit! Tuurlijk blijf je momenten houden waarop je denkt: 'Euhh, hallo...zou je de kleine niet even kunnen overnemen?' Maar wij vrouwen zijn daarin een stuk alerter, merk ik. Hij is op de maandag en dinsdag alleen met de kleine. En ik merk dat hij daardoor echt de kleine beter leert kennen en ook haar behoeften. Hij leert nu niet alleen van mij, maar ik ook van hem. Dat geeft hem een goed en zeker gevoel. Wij vrouwen moeten ook vanaf het begin leren meer over te dragen aan de mannen, wat de kinderen betreft. Vanaf het eerste begin wilde ik ons meisje niet alleen laten, ook niet bij hem. Sja, achteraf denk ik: 'Ik heb het er ook zelf een beetje naar gemaakt'. Want als hij dan wel wat deed, corrigeerde ik hem ook nog eens 8 van de 10 keer. Gelukkig gaf hij tijdens ons gesprek bovenstaande ook aan dus hou ik er nu rekening mee. En ik moet zeggen: hij doet het geweldig met haar. Hij is juist vééééél geduldiger dan ik!
Ff offtopic, Ik verschoon mijn meisje al een hele poos niet meer op de commode. Juist omdat ze vanaf zoveel maanden beginnen met kruipen en draaien, dus een commode is dan niet meer zo veilig. Ik doe het nu gewoon met een kleedje op de grond. Zo kan ze zich niet verwonden.
mijn vriend is ook veeel kalmer als ik! zo heeft eline wel eens huiluurtjes en krijg ik haar amper stil... gewoon omdat ze aanvoelt dat ik er onzeker van word, waarom huilt ze? pijn, honger...? van de week na 1 uur huilen heb ik haar neer gelegd, mijn jas gepakt en ben ik weggegaan! toen ik terug kwam sliep ze... mijn vriend vroeg wat deed je nou.. ik zei: als jij hoort dat ik haar niet stil krijgt en ik mijn geduld verlies, waarom pak je dan niet even over? bij jou is ze zo stil... waarom laat je mij dan eerst alles proberen om haar stil te krijgen en zo gek worden van de zenuwen dat ik even een luchtje moet gaan scheppen... als mijn dochter huilt terwijl haar vriend haar vast heeft dan pak ik haar meteen over om te sussen, meestal is ze bij mij gelijk stil... behalve tijdens haar huiluurtjes dus... maar ik moet altijd eerst tot 10 tellen of beginnen vloeken voordat mijn vriend haar even overneemt! gek word ik ervan.... niet omdat eline haar huiluurtje heeft hoor! maar gewoon omdat mijn vriend op zijn luie reet in de bank zit met zijn k*tlaptop en zich er niet aan stoort terwijl ik haar probeer te zussen
Oeffff die huiluurtjes... Hemel, ik heb ook zo vaak van die buien gehad dat ik gewoon wilde weglopen!!! Ik ben echt zo ongeduldig wat dat betreft... Mijn vriend liet me dan ook eerst helemaal gefrustreerd worden en ondernam dan pas actie. Maar ook alleen maar omdat ik dan op hem begon te katten! Nu weet hij dat hij in moet grijpen want mijn meisje is bij papa sneller stil. Waarschijnlijk voelt ze dat gewoon aan, zijn rust en kalmte. Sinds de bevalling raak ik gewoon sneller oververhit en ben echt sneller boos. ik kan weinig hebben en ik heb zelfs stemmingswisselingen (ene moment nog vrolijk, dan ineens chagrijnig of somber!!!) Ik ga daar ook eens homeopathische pillen voor zoeken, denk ik!!! Word ziek van mezelf.
Assi goed te lezen dat het nu goed bij jullie gaat! EN wat leuk dat hij nu zoveel met de kleine doet en jij zelfs van hem leert Dachts laatst nog aan je